Geplaatst op

Fietsen!

Omdat Kobe nog steeds niet kon fietsen, was ik eind april een loopfietsje gaan halen: zo’n fietsje met een zadel maar zonder pedalen. Kobe kreeg de opdracht om te oefenen op dat ding tot hij serieus snelheid kon halen en lange einden kon doorrijden zonder met zijn voeten aan de grond te komen. Want de beweging van gewoon fietsen kent hij wel, maar hij had teveel schrik om te vallen, en vond dus zijn evenwicht niet.

Gisteren gebood ik Bart om te oefenen met Kobe op de gewone fiets, want dat loopfietsje had hij nu wel onder de knie. Na tien minuten kwamen ze terug binnen, met de droge boodschap: “Kobe kan fietsen.” Ik heb Kobe vastgegrabbeld en heb met hem een rondedansje uitgevoerd!

Maar vandaag was dat dus een ander paar mouwen. Want het is niet omdat hij de beweging van het fietsen kan, dat hij ook echt kan fietsen. En dan bedoel ik: netjes rechtdoor rijden, zich niet laten afleiden door een hond of een auto, stoppen op het einde van de straat, afslaan, rechts houden… Ik ben vandaag met hem gaan fietsen hier in de wijk. Het was heerlijk rustig: een verkiezingszondag rond een uur of zes ’s avonds, da’s blijkbaar ideaal. Maar geloof me: het heeft me een paar jaar van mijn  leven gekost, en was mijn haar niet geverfd, dan was het nu toch wel stevig grijs.

Want Kobe en focussen, dat is het duidelijk niet. “Oh mama, mooie bloemen!” en prompt zat hij de haag van die bloemen binnen. Zucht.

Ik denk dat er nog menig zondag zal gefietst worden, zo rond een uur of zes, vooraleer hij klaar is om naar school te fietsen met mij. En dat ik best nog een voorraadje haarverf insla.

Geplaatst op

365 – 23 mei 2014 – carmentalia

365-143

Geloof het of niet, maar deze cake is pedagogisch verantwoord, en zelfs in het kader van onderzoekscompetenties. De leerlinge in kwestie had het namelijk over de Carmentalia, een vruchtbaarheidsfeest waar dit soort gebak werd gegeten. Echt waar.

Geplaatst op

Welja, zo ne keer.

Gaat anders ne keer op uw gemak na uw werk boodschappen doen, zodat ge de kinderen tegen vijf voor vijf kunt oppikken in de schoolopvang. En loopt daar dan ne keer een andere moeder tegen het lijf, aan wie ge iets wilt vragen, maar die u afwimpelt met “Sorry, maar ik heb nu genen tijd, want ik moet om vijf uur in de kerk zijn!” insert verbaasde blik “Maar gij toch ook??”

Valt dan ne keer gigantisch uit de lucht, en laat u vertellen dat dat een van de voorbereidingsmomenten is voor de eerste communie van uw tweede zoon.

Grabbelt dan uw kinderen samen, rijdt naar de kerk, en ploft u daar met uw gebroed totaal onvoorbereid op ne kerkstoel. En realiseert u dan dat ge eigenlijk al meer dan een uur naar ’t toilet moet, en dat ge dat echt geen uur meer volhoudt. Zodat ge braafkes aan de pastoor gaat vragen, of ge het toilet in zijn catacomben achteraan moogt bezigen.

IMG_1019

Al een chance dat dat ne braven mens is dus.

Enfin, we zijn dus een totaal onverwachte kerkervaring rijker. Booyah. Nog een chance dat ik die boodschappen al eerst had gedaan ^^

Geplaatst op

Lamp

In de paasvakantie waren we de reeds gekochte lamp – een gewone lampenkap, eigenlijk – gaan inwisselen voor een nieuwe, bijzonder coole Ikea PS 2014, ofte een Death Star, zoals hij blijkbaar ook genoemd wordt. Ik ken er zelfs die van plan zijn hem volledig te schilderen zoals de echte Death Star. Ik was ook meteen verkocht toen ik hem zag, en heb er eentje voor Wolf met turkooizen binnenkant, en voor Kobe met oranje. Die van hem wil nog niet branden, die van Wolf wel, en het ziet er echt de max uit.

Dit is de lamp in gesloten toestand:

IMG_9211

en dit is als ze openstaat:

IMG_9212

Geef toe, veel cooler dan dat wordt het toch niet voor een jongenskamer?

Geplaatst op

Ambiance

Toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg van Bart of ik mee wilde gaan kijken naar de Ronde (op uitnodiging van VDAB), heb ik daar geen moment over getwijfeld.

De kinderen werden bij Omaly afgezet (dank u, Nelly!) en wij reden naar de Zwalmkoets, voor zeer uitgebreide receptie en staand voorgerecht. Om 13.00u werden twee grote bussen volgeladen en afgezet in Velzeke, aan het PAM, op het einde van de Paddestraat.

Eigenlijk zijn de renners voorbijgeflitst voor je het goed en wel beseft, maar om een of andere reden vind ik dat ongelofelijk wijs. Het is leuk om Volderke eens goed te kunnen aanmoedigen, daar achteraan het peloton.

Enfin, allen weer de bus op, terug naar Zwalm, om daar met grote schermen en geluid vollen bak op Sporza de rest van de koers te volgen, tussen quasi allemaal fervente supporters:

IMG_0957

onderwijl een maaltijd nuttigend met als briefing ‘lekker, en ruim voldoende’. Dat laatste was wel letterlijk te nemen, ja:

IMG_0958

IMG_0959

En dan was er nog een groot bord soep aan vooraf gegaan.

Enfin, toen Cancellara gewonnen had (Kobe: “De fans van Cancellara dansten de bolognaise!”) en wij eigenlijk geen pap meer konden zeggen, pikten we de kinderen op, reden naar huis, en zagen dat we een fijne dag hadden gehad.

Meer moet dat absoluut niet zijn.

Geplaatst op

Cent deux

Mijn vaders moeder, mijn oma dus, is intussen 102. Ze zit sinds een paar jaar in een tehuis, niet omdat ze het niet echt meer aankon om alleen te zijn, maar omdat ze gevallen was, en we het sindsdien niet meer vertrouwden.

Ze heeft twee hoorapparaten, dat wel, maar heeft nog altijd geen bril nodig om te lezen.

Zo zat ze vorig week in een dik boek te lezen toen mijn ouders binnen kwamen. Het bleek dan ook nog een Franse turf te zijn, waarbij ze al aan pagina 350 of zo zat. Uiteraard kwam de vraag waarom ze in het Frans zat te lezen. Het antwoord kwam snel:

“Ha ja, toen ik jong was, moesten we veel Frans spreken. En het zou toch jammer zijn dat ik dat zou kwijtspelen. Want ja, als ik een woord niet meer weet, dan zoek ik het op in mijnen dictionnaire! Ik heb dat, zulle!” en trots hield ze het woordenboek omhoog.

Stel u voor zeg, dat ze haar Frans zou verwaarlozen! Zie dat ze het nog nodig heeft in haar volgende job!

Juist ja.

Ik heb het, geloof ik, van niet verre.

Geplaatst op

Productieve dag, enfin, min of meer

Dat zalige weer, dat doet wonderen voor mijn humeur! Helaas nog niet voor mijn longen, maar dat komt hopelijk nog wel.

Ik heb rustig de was buiten gehangen, gekookt, en ik heb zelfs een uur buiten in de zon gezeten, ongestoord, terwijl ik zat te lezen! Du jamais vu gewoon! Ik had ook de Fatboy uitgehaald, en daar werd enthousiast in gespeeld, vanzelfsprekend.

IMG_8072

IMG_8070

IMG_8071

Helaas moest ik ook nog richting Lochristi naar de winkels, om die bestelde schoenen voor Kobe, en eens kijken of ze dat giletje voor Merel daar in de juiste maat hebben. Oh, en knutselgerief vinden voor Nands verjaardag. Zeggen dat ik er geen zin in had, was een understatement: veel te mooi weer om in winkels te gaan lopen, en door die heftige verkoudheid voel ik me nu niet bepaald super.

Maar bon, wat moet dat moet, dus ik naar de Torfs. Ik heb daar het record gebroken, denk ik: twee minuten, binnen en buiten. Ha ja, want het stond netjes te wachten.

Omdat mijn auto toch geparkeerd stond voor de Lola & Liza, ben ik ook daar binnen gewipt. Ik moet namelijk ook zelf nog een outfit hebben voor die communie, vandaar, en dan is het kwestie van op het juiste te vallen. Mijn oog viel meteen op een kleedje in donkerblauw met felpaars en feloranje, maar ik twijfelde nog toen ik uit de kleedkamer kwam. Meteen kwam een van de verkoopsters op mij af: dat het me te breed maakte in de heupen, en of ze me een paar andere kleedjes mocht voorstellen en komen brengen? Uiteraard, ondanks het feit dat ik de meeste prints die er hingen, niet zo graag zag. En dus liep Claudia om een kleedje of vijf, waarbij ze al meteen na het tweede vaststelde dat ik blijkbaar een moeilijke was, want dat die fletse kleuren me echt niet gingen. Of ik dat eerste kleedje, dat ik graag zag, niet nog eens kon aantrekken? Maar deze keer met een corrigerende slip eronder?

Dat vond ze een heel pak beter, en ik eigenlijk ook wel. Ze haalde er nog een fantastisch oranje blazertje in een soort tricotstof bij, en ik vond het prachtig. Ikke, oranje, jawel. En voor 116 euro heb ik dus een kleedje, een blazer, bijpassende nagellak, en ik heb meteen de slip ook maar meegenomen. Score, zou ik zeggen! Totaal onverwacht, eigenlijk, en met dank aan Claudia!

Het giletje voor Merel hadden ze niet binnen, maar konden ze wel laten overkomen uit Zelzate, zodat ik volgende week nog eens naar ginder mag kletsen. Maar dan neem ik de jongens, en vooral Kobe, mee: voor tien euro heb ik in de Action een ganse zak knutselgerief gevonden, en voor die prijs mogen de jongens dan ook eens een ganse hoop knutselspullen kiezen.

Allez vooruit.

Geplaatst op

Kroepoek is des duivels

Dat mijn maag en bij uitbreiding mijn ganse gestel niet van de sterkste is, dat wist ik al een tijdje. Dat het niet zo goed reageerde op vet, ook. Zo ben ik al een paar keer zó hard beginnen reageren op buikkrampen, dat ik er flauw van viel.

Maar het is maar met het herlezen van de vorige posts, dat ik een constante merk: kroepoek. Tiens. Dat had ik de vorige keer dus ook gegeten. De keer daarvoor niet, voor zover ik me herinner, maar da’s intussen ook al behoorlijk lang geleden.

Maar bon, het was dus weer van dat: ik had nietsvermoedend een halve zak kroepoek leeggevreten, en was gaan slapen. Om wakker te worden met gigantische buikkrampen, en dus richting toilet te spurten. Alwaar ik, te oordelen naar de buil op de zijkant van mijn hoofd, weer ben flauwgevallen tegen de muur. Ik weet wel dat ik me daarna languit op de stenen vloer heb gelegd, badend in het zweet, om alleen af en toe recht te krabbelen om weer op de pot te gaan zitten.

Uiteindelijk heeft Bart me in bed geholpen, maar het is pas toen ik ook mijn maag had kunnen legen, dat het beter begon te gaan. Ik heb vandaag zowat de hele dag in de zetel doorgebracht, flauw en slap.

Auw dus.

Geen kroepoek meer voor mij, hoe lekker ik het ook vind. Duivelsgebroed, ja!