Volle dag

Wolf was gisterenavond al vertrokken op scoutskamp, Bart heb ik deze morgen om kwart voor zeven afgezet aan het station, hij verdwijnt voor een weekje richting Shangai en Singapore. Poeh. Maar op zich was het helemaal niet erg dat ik zo vroeg op was, want om kwart over acht vertrokken we richting Doornik, voor een rugbytoernooi voor Kobe.

Merel vindt er niks aan om naar rugby te staan kijken, ze snapt dan ook de regels nog aan geen kanten. Het was ook aan het miezeren, en dus besloot ik om met haar naar Doornik centrum te rijden, en daar wat rond te lopen. Doornik heeft een gigantisch marktplein, en daar stond dan ook nog eens een gigantische markt op. Merel en ik liepen gezellig rond onder een paraplu, kochten een uurwerk voor mij van tien euro, een GMShoesje voor mijn directeur – lang verhaal – een allerschattigst Frozenkopje voor haar, en nota bene een leuke, felrode winterjas mét kap voor haar voor amper tien euro. Ik kon het zelf niet geloven, maar toch. En is het ding snel versleten, dan is dat maar zo, zeker?

We wandelden verder rond, bekeken even de kathedraal van binnen, en keerden anderhalf uur later terug richting rugby. Kobe was net klaar met spelen, en dus kropen we allemaal terug in de auto, en reden naar Ronse, voor een bijzonder fijn middagmaal bij Omaly. Ze had haar fameuze pompoensoep gemaakt, een rosbiefje met erwtjes en worteltjes en kroketjes, en nog de overschot van handgemaakt ijs in een hoorntje als dessert. Poeh!

In het terugrijden naar Gent stopten we nog heel even bij de JBC, op jacht naar een specifiek jurkje voor Merel – dat ze dan zou krijgen voor haar verjaardag – maar helaas: op zich heel mooi en meteen goedgekeurd, maar niet meer in haar maat.

Enfin, tegen vieren waren we terug in Wondelgem, deden we nog inkopen, ruimden we het huis een beetje op, deden beide kleintjes hun slaapkleren aan, en keken we samen onder een dekentje naar Frozen. Héérlijk.

Maar het doet toch maar raar, zo zonder mijn mannen in huis. Gelukkig komt er morgen al eentje terug. Voor de ander is het een weekje wachten.

Fagot

Kobe lijkt echt wel aanleg te hebben voor muziek, en dus mocht hij na een jaar notenleer een instrument kiezen. Gitaar wou hij niet, want dat speelt Wolf al. Piano? Meh, te groot en te luid, en (denk ik) te gewoon voor Kobe :-p En strijkers, dat zei hem niet veel.

Hij sprak eigenlijk al lang van een blaasinstrument. Dwarsfluit, of blokfluit misschien. Voor trompet en klarinet kreeg hij een veto: het een echt te luid (en ik hou niet van koperblazers behalve hoorn), en klarinetten doedelen me te veel.

En toen kwam hij thuis met fagot. Je weet wel, houtblazer, familie van de klarinet, maar dan de grote broer. Ook met een rietje te bespelen, maar ongeveer 1.30 meter lang. Serieus.

Fagot.

Hij bleef bij zijn standpunt, ook toen ze met de notenleerklas op instrumentenbezoek waren geweest. Fagot zou het zijn. Dus maakten we op het einde van vorig schooljaar al kennis met juf Renate, de fagotlerares, en werd zijn maat bepaald. Want ja, als hij té klein is, kan hij niet aan alle kleppen, en moest het een speciaal instrument zijn. Blijkbaar was dat niet nodig, en deze morgen stond ik met hem om negen uur in de fagotles. Juf had een huurinstrument mee, een mooi houten ding, en eigenlijk hebben we samen geleerd hoe je het ding in en uit elkaar haalt, hoe je het schoonmaakt, en hoe je erop blaast. Enfin, dat heeft Kobe geleerd, want ik krijg er geen zinnig geluid uit. Maar hij blaast dus al een mooie peut.

Hij straalde.

Deze namiddag wilden ze al samen spelen, Wolf en hij. Ik wierp nog op dat Kobe maar één noot kent, de lage mi, maar dat was volgens Wolf geen bezwaar: de meeste van zijn stukjes zijn sowieso met een mi als grondtoon, en dat kon dus wel.

We hebben tranen gelachen, echt waar, en ik heb zelfs op een bepaald moment de fagot overgenomen, want Kobe zakte door zijn benen van het lachen. Het klonk dan ook hilarisch: Wolf heel delicaat op zijn gitaar: “Mi – re – mi” “Peeeeeuuuuuutttt!”

Man man man.

Fagot begot.

Gent Facebookt?

Gentblogt is niet meer, maar dat wist u al. Hier had ik de redenen uit de doeken gedaan waarom.

Ik geef toe, ik heb het al vaak gemist. Maar de redenen blijven, en intussen is er het schoolblog dat op mij draait, en waar ik ook veel tijd in steek.

We hadden vroeger ook een Facebookpagina, maar die was op een bepaald moment, om mysterieuze redenen, verdwenen. Gewist. Weg. Hmpff.

Michel heeft er toen alles aan gedaan om de pagina terug online te krijgen, maar de reacties van FB zelf waren op zijn minst lauwtjes te noemen. Tot plots, een paar weken geleden, de pagina terug was. Schoorvoetend heette Michel toen iedereen terug welkom, meer dan 7000 volgers.

En toen ben ik eens opnieuw de redactiemailbox van Gentblogt beginnen nakijken. Keek ik tussen de pagina’s die we volgden, en begon ik al eens iets te delen. Schreef Wouter al weer eens een concertbespreking. Publiceerde Hendrik al weer eens een foto. Schreef Patricia een recensie. Nam Els een artikel over. Enzoverder.

En dus begon de Facebookpagina van Gentblogt plots weer te leven. Bloggen doen we niet meer, maar we delen wel info momenteel, enkel via Facebook. Intussen zijn er ook weer volgers aan het bijkomen, en worden we gelezen. Zonder planner, zonder druk, zonder moetens. Voorlopig zelfs zonder kritiek.

Heerlijk.

U moest hier dus al aan het lezen zijn.

Het is alweer taartdag…

Ik heb het dus weer aan mijne rekker: niet alleen ‘vrijdag taartdag’, maar ook ‘maandag taartdag’.

Taartdag? De uitleg vind je hier :-p

Mijn zesdes zijn zo content dat ze ein – de – lijk aan taartdag mogen doen, dat ze meteen echt wel enthousiast zijn, ook al zijn ze met 26. ’t Was in elk geval al de moeite: een chocoladecake met een witte creme tussen.

IMG_1302

Ze zijn echter ook een beetje in hun gat gebeten: vorig jaar verbood ik hen taartdag te houden, omdat ze nog maar in het vijfde zaten. Er was, om eerlijk te zijn, ook niet echt een goed moment. Maar mijn huidige vijfdes hebben twee uur Latijn op vrijdagnamiddag, en dan is taartdag ideaal natuurlijk. Tegen hun hondenoogjes kon ik dan ook geen nee zeggen, en de eerste vrijdag was het al meteen prijs met een schitterende cake.

IMG_1301

De week daarna had de mama van de bakster zelfs de doos versierd, en was het een heel fijne chocoladecake met peren uit eigen tuin. Toppunt: de bakster zelf lust geen taart…

IMG_1311 IMG_1310

En de maandag daartussen, bij de zesdes, was de appelcake gewoon zo goed als op voor ik eraan dacht een foto te nemen. De geur in de klas alleen al…

IMG_1316

Enfin, we gaan weer weten waarvan we dik zijn :-p

Groene Vingers

Kobe is op Groene-Vingerskamp, en hij vindt het precies wel heel erg leuk. Plantjes en zaden hebben hem altijd al geïnteresseerd, maar nu mag hij er zelf mee prutsen. De eerste dag hadden ze al de top van een nylonkous volgestopt met aarde, en daarin zaten dan tuinkerszaadjes, en die zouden vrij snel moeten kiemen. Gisteren hebben ze een moestuin aangelegd, maar helaas, een van de kleuters vond vandaag dat die wel heel erg op een zandbak leek, en had er al in zitten prutsen. Nu, de schade is min of meer hersteld, en hij kijkt al uit naar wat er tegen vrijdag zou komen piepen.

Elk IdeeKidskamp krijgt ook altijd een namiddag een expert of zo op bezoek. En vandaag was er bij Kobe dus een bloemiste langsgekomen, met een hoop bloemen, planten, en vooral ook technieken.

Toen ik hem ging ophalen vandaag, tussen het schilderen door, kwam hij dan ook zo trots als een pauw met zijn bloemstuk af. Geloof me, het was winkelwaardig, ronduit prachtig eigenlijk. Het past nog perfect bij de roosjes die ik vandaag gekocht heb. En trots dat hij was! Maar hij had er ook reden toe, kijk zelf maar:

IMG_7881

IMG_7882

Geocaching

Het was een hele rustige zondag, waarop het me zelfs gelukt is nog een paar bladzijden te lezen. Kobe was naar een verjaardagsfeestje, en Merel en Wolf speelden best wel mooi samen. En toen belde ons ma, om te vragen of we geen zin hadden om af te komen en te gaan wandelen aan ’t sas, of zij bij ons. Goh, we zagen het onmiddellijk zitten om, na Kobes feestje, naar ’t sas te gaan en daar wat te geocachen.

Geocachen, voor wie dat niet kent, is een ongelofelijk wijs… euh, spelletje, zal ik maar zeggen. Via Geocaching.com kan je overal ten lande – en uiteraard ook daarbuiten – met je smartphone of GPS op zoek naar geheime vindplaatsen. Eigenlijk is het een moderne versie van schattenjacht. Op een kaart zie je waar er overal caches verborgen zitten, en dan kan je met je smartphone gaan zoeken, tot je GPSfunctie zegt dat je er bent. Satellieten zijn echter maar tot op vijf meter  accuraat, en soms moet je ook wel gigantisch hard zoeken. Zoals vandaag dus. Op de aangeduide plek vind je dan een “container”, een klein doosje waarin een logboekje zit, waarop je je naam noteert. Via je telefoon kan je dan ook aanduiden dat je de cache gevonden hebt. Soms zitten er in de cache ook kleine prulletjes, en dan is het de bedoeling dat je er eentje uitneemt en er een ander in de plaats steekt.

De eerste cache aan het sas was een “multicache”: op het eerste plekje vind je de coördinaten van het tweede, en zoverder, tot je aan de uiteindelijke ‘schat’ komt. We hebben enkel de coördinaten genoteerd, blijkbaar is het een tocht van een viertal kilometer, en daar hadden we vandaag ook geen zin in. De cijfertjes waren ook nog nauwelijks te lezen, zodat ik ze eerst ga verifiëren bij degene die de cache heeft weggestoken.

Cache twee was zeer eenvoudig te vinden, en eigenlijk wel leuk. Aan nummer drie hebben we allemaal een kwartier staan zoeken en speuren, tot Wolf uiteindelijk het buisje vond. Poeh!

IMG_1280 IMG_1283

Bij de vierde en de vijfde cache waren we zeker van de locatie, maar vonden we totaal niks, helaas. Jammer, en ook wel frustrerend. Maar aan de andere kant is dat zoeken ook wel de max: het geeft een extra dimensie aan je wandeltochten.

Morgen vertrekken we voor vijf dagen naar de Ardennen, en vlak aan ons huisje is er ook eentje verstopt, heb ik gezien. Er zitten er ook massa’s in de buurt, en ik denk dat we dan ook voornamelijk gaan geocachen: zo krijg ik ook de jongens volop aan de wandel. Ik overweeg zelfs om tien euro te betalen om drie maanden premium lid te zijn: dan zie je nog veel meer caches die je anders niet kan vinden.

In ieder geval: fijne nieuwe hobby gevonden.

Heen en weer, heen en weer, nog een keer…

Kobe was al om half acht wakker, maar Merel en Wolf heb ik wakker gemaakt om kwart voor twaalf, zodat ze nog even op hun positieven konden komen voor we aan tafel gingen. Er hing intussen al een was te wapperen, en ik had al genoten van ons eigen huisje. Bart had er plezier in gevonden om voor het eerst in zeven weken nog eens zelf de boodschappen te kunnen doen en te koken, en ik kan niet zeggen dat ik daar rouwig om was :-p

Na het eten haalde Kobe de plasticine boven: hij wilde echt al eens proberen of hij die figuurtjes uit het museum in Heraklion kon namaken, maar plasticine is nu niet echt stevig… Maar een kommetje lukte gelukkig wel.

Tegen half vijf stak ik de kinderen in de auto, en reden we naar het veer van Langerbrugge:

om tien minuten later het veer van Terdonk terug te nemen, echt wel volop in havengebied.

Ik moest namelijk twee rugzakjes van Stad Gent en een paar rubberlaarzen maat 37 afhalen aan het Veer van Terdonk, en dan vond ik dat we meteen maar de veren konden nemen, da’s de helft van de leute.

We reden terug via Doornzele Dries naar de R4, en mijn euro viel dat het net Weight Watcherscursus was, die waar ik vroeger zo lang naartoe ben gegaan, tot de rugby een stokje in de wielen kwam steken. Ik parkeerde, liet de kinderen op de speeltuin spelen, en deed een klapke met mijn coach. Het deed toch wel deugd haar nog eens terug te zien, en ik heb eigenlijk echt de cursussen nodig.

We passeerden nog even langs de speelgoedwinkel om Pronto (van die luchtdrogende klei) op te halen, en Kobe zat te glunderen. Maar dat zal toch voor morgen zijn!

Na het eten zijn Wolf en ik nog naar de Blaarmeersen gereden om beide jongens in te schrijven voor een nieuw jaartje rugby. Ze kijken er allebei heel erg naar uit! Van Merel weet ik echt nog niet of het zal lukken: ze zegt van wel, maar we gaan het nog even afwachten. Voor mij zou het mooi zijn, want dan kan ikzelf intussen wandelen of skeeleren. Maar bon, we zien dat dan wel weer in september.

 

Valiezen

Ja, uiteraard hadden we hier al valiezen. De meeste daarvan zijn van die oversized sportzakken op wieltjes, maar geef toe, echt praktisch zijn die niet, tenzij je op kamp gaat, of zelf met de auto rijdt. Daarnaast hebben we nog oude Samsonites, van die keiharde dozen die twee van die hele kleine wieltjes hebben op de smalle kant, en die gigantisch vaak omvallen als je ermee probeert te rijden. Stevig, dat wel, maar ook niet erg praktisch.

Aangezien we dinsdag in alle vroegte voor een weekje naar Kreta trekken, en Bart in de rolstoel zal zitten of met zijn krukken zal stappen, kan hij moeilijk valiezen helpen dragen. Daarom hebben we er maar meteen drie grote nieuwe gekocht (enfin, ik had er één gekocht, ons ma is er daarna nog twee gaan halen), van die grote soepele bakken die vier wieltjes hebben, en die je zowel rechtop als schuin kan voorttrekken. Ze zijn ook gezellig knalgeel en dus makkelijk te herkennen.

Maar kinderen en valiezen, da’s zoals katten en dozen: daar moet ingekropen worden, elk om beurt. En zelfs Wolf past er dus nog in, zij het met enige moeite. Aanschouw.