Geplaatst op

Trouvaille

Ik kon – gelukkig – compleet op den bots naar de kapper deze voormiddag. Ze hoeft het enkel maar te knippen, zelfs niet te wassen – ik heb dat echt niet graag – en dus kan ze het er vaak snel tussendoor nemen.

Met een fris geknipt kopje reed ik terug naar huis, en passeerde ik langs de grote kringwinkel aan de Dampoort. Aangezien ze daar ook een parking hebben, stopte ik even, om te kijken of ze niet toevallig een wintervest voor Wolf hadden. Hij heeft uiteraard zijn mooie jas om naar school te gaan, maar ik had hem een tusseninjas gekocht in de Decathlon voor de scouts en de rugby. Hij heeft die één keer aangedaan, en toen was ze verdwenen. Yippie. Hij had dan nog een andere die ik ook eens tweedehands had gekocht, een dikke in namaakleer maar met een stevige voering, en ook die is verdwenen. Ik blijf geen geld uitgeven aan dikke vesten die toch maar verdwijnen, maar aan de andere kant: in de winter heeft hij die extra jas wel nodig.

Een vest voor Wolf heb ik er niet gevonden, wel een hele leuke handtas voor vijf euro, en vooral… een perfecte motorvest, weliswaar zonder de binnenvoering, maar verder effectief in excellente staat, voor de volle zeveneneenhalve euro. € 7.50, juist. Compleet met leren tussenstukken, verharde rug, schouders en ellebogen, reflecterende stukken, enfin, een duur geval. Ideaal voor een tweede rijder op mijn moto, als ik er weer eentje heb.

Awel, van dat soort dingen kan ik dus echt goed gezind worden. Serendipiteit, zeker?

Geplaatst op

Rups van de Saturniidae mot

Ik moet het niet hebben van motten. Vroeger was het ronduit een fobie en ging ik niet in een kamer als daar een mot zat, nu loop ik er in een boogje omheen, maar ik zal er nog steeds niet naartoe gaan.

Maar daarstraks zag ik, op de twitter van @bnox, een prachtige rups passeren. Foto van Marco Fisher, btw, die ronduit prachtige foto’s staan heeft op zijn pagina.

2048_9dc6_500

Ik dacht meteen aan Liberace: dit is toch gewoon een over-the-top-rups? Heerlijk gewoon!

Het volwassen exemplaar doet me enigszins huiveren, maar ik moet wel toegeven dat het een mooi beest is. Ik zou ze wel niet in mijn buurt willen zien fladderen, maar kom.

Petit paon de nuit

Een andere mot van diezelfde familie is deze, en die vind ik wel prachtig. Alleen dat haar…

65cafe9dfeff0de0705981245ac74521

 

Geplaatst op

Lopen en vliegen.

Een ongemeen drukke dag, waarin er werd lesgegeven – uiteraard – maar waarin ik ook om kwart over zeven al in de auto zat om ons ma op te halen en naar de chemo te brengen, waarbij we dan vrolijk twintig minuten stonden aan te schuiven in Vinderhoute. Ik had een half uur speling gerekend bovenop een half uur autotijd – 7.35u stond ik bij ons ma, 8.30u moest ik lesgeven – maar dat viel tegen, ik was een paar minuten te laat. Dju.

Om twaalf uur belde ik ons ma, en bleek ze tegen half een klaar te zullen zijn. Wolf had instructies gekregen om thuis zelf de klaarstaande lasagne op te warmen, en deed dat met verve. Ik reed richting UZ, het duurde alsnog tot tien voor één voor we buiten waren op de chemo-afdeling, en toen besloten we om daar ter plekke iets te eten, ik was blauw van de honger.

Enfin, tegen half drie was ik thuis: net genoeg tijd voor een koffie, om dan de kinderen in te laden en te zorgen dat Kobe tegen drie uur in de muziekles zat in Evergem. Helaas: op het moment dat we wilden vertrekken, begon Merel onbedaarlijk te huilen dat haar oor pijn deed en dat ze niet mee wilde. Ik gaf haar een lepel Nurofen, vroeg aan Wolf of hij alsjeblief gewoon thuis wilde blijven met haar en haar in de zetel te doen slapen, en reed naar Evergem. Kobe werd afgedropt, en ik reed door naar Sleidinge, naar Tuinhouthandel Demeyer, om ons tuinhuis te regelen. Daar ben ik bijzonder snel en correct geholpen, en dat deed mijn humeur al enigszins opklaren.

Ik was nu toch vlakbij, en dus reed ik nog even naar oma om nieuwjaar te wensen, maar ze sliep heel rustig, en ik had het hart niet om haar wakker te maken. Volgende week beter.

Het had geen zin meer om meteen naar huis te rijden, want dan mocht ik onmiddellijk weer aanzetten, diezelfde weg terug naar Evergem om Kobe op te halen. Het was me te koud en te vochtig voor een geocache, en dus ging ik maar ondergoed halen in de Zeeman, en reed daarna om Kobetje.

Kobe heb ik meegegeven met een vriendje richting rugby: ik zag het niet meer zitten om zelf te rijden en dan naar de Ikea te gaan, zoals ik eigenlijk gepland had. Merel had trouwens, terwijl ik weg was, een uur stevig geslapen, en was weer helemaal springlevend. Nog dat geluk.

 

 

Geplaatst op

Knolletjes en bolletjes

In november plantte ik al een massa narcissenknolletjes en wat blauwe druifjes en sneeuwklokjes, maar vorige week vond ik, per toeval, nog een zakje irisknolletjes die ik compleet vergeten was en in de puinhoop van de garage nu plots had zien liggen. Eigenlijk moesten die nog in oktober in de grond gestoken zijn, maar bon. Er waren er al een paar aan het uitlopen, en ik dacht: och waarom niet? Wie weet bloeien ze dan volgend jaar wel?

Ik heb ze donderdagvoormiddag in de grond gestoken, en toen zag ik dat ook de tulpen, narcissen en nog een paar andere dingen al vrolijk aan het schieten waren, en dat sommige zelfs al een centimeter of vijf hoog staan. In januari, jawel. Ik maakte er een opmerking over op Facebook, en kreeg prompt te horen dat bij een vriendin haar paaslelies zelfs al uitgebloeid waren! Komt dat tegen!

Enfin, ik hou mijn hart vast tegen dat het begint te vriezen, en hoop dat dan niet alles dood ligt. Want weet je, ik wil écht wel kleur in die nieuwe tuin van ons!

Geplaatst op

Certamen Ciceronianum Arpinas, hier komt Cato!

De Latijnolympiade, die heeft altijd al een speciaal plaatsje gehad bij mij. In 1989 heb ik er namelijk zelf aan deelgenomen, de eerste lichting Vlamingen ooit. Ik moet eerlijk toegeven: heel veel verdienste had ik er niet aan, want er was nog helemaal geen selectieprocedure, en ik geloof dat ze nogal op den bots bij Sint-Bavo uitgekomen waren. Hoe dan ook, ik blijf er trots op.

Attest Certamen

Sindsdien heb ik ook al een aantal keer deelgenomen met mijn leerlingen, en dit jaar ben ik ook voor de eerste keer meegegaan met vier van hen naar de tweede ronde in Antwerpen. En jawel, daarstraks kwam een mailtje binnen, en heb ik hier gewoon zitten wippen op mijn stoel van puur contentement! Cato, mijn beste leerlinge, is effectief een van de acht laureaten, en mag in mei deelnemen aan de grote internationale finale in Arpinum, net zoals ik zoveel jaar geleden.

Op zich heb ik er niet veel verdienste aan, want het ligt gewoon aan Cato en haar sublieme taalgevoel, maar toch: een finalist van de  Certamen straalt hoe dan ook af op de school en op de leraar. Ge kunt niet geloven hoe trots ik ben op haar. Ik zit al de hele avond te stralen en te juichen, en heb haar uiteraard ook onmiddellijk gecontacteerd, en berichten gestuurd naar de directie.

Serieus zeg, de Certamen gewoon. Zo wijs, maat!

Geplaatst op

Sneeuwklokjes

Nee, ze staan er nog niet, en nee, het sneeuwt ook niet, verre van.

Ik had nog knolletjes liggen die moesten geplant worden, want Merel vroeg expliciet naar sneeuwklokjes. Je kan ze nog gans de maand december planten, geen enkel probleem.

Alleen heb ik ze vandaag in de grond gestoken bij een heerlijk zonnetje, met enkel een giletje aan. Op 19 december, jawel. 15 graden was het vandaag, onvoorstelbaar, een fantastisch lentegevoel. Terwijl overal de kerstboomlichtjes pinkelen, en in de supermarkt Mariah Carey zich de longen uit het lijf zingt.

Sneeuwklokjes dus. Het zal me benieuwen.

Geplaatst op

Rare jongens, die aanvragers voor Latijnse dinges

Ik krijg soms echt de raarste aanvragen voor vertalingen naar het Latijn.

Sommige snap ik volledig: als er binnen een larp een Latijns document opduikt, is het maar logisch dat het ook echt Latijn is. Ik erger me blauw aan de Harry-Pottervariant, dan heb ik liever dat ze het me vragen. Zo heb ik onlangs nog een ganse brief omgezet naar het Latijn. Kwam er een speler vragen: “Zeg, ik heb de skill niet, maar ik heb vroeger nog Latijn gedaan, en met mijn Frans moet dat toch lukken. Kan ik dan geen stukjes vertaling krijgen?” Was het droge antwoord van de spelleiding:”Awel, probeer maar he! Met uw vroeger Latijn en uw Frans, doe maar!”
En ik heb ook al vaak leuzen van handelshuizen of adellijke heren vertaald, dat vind ik maar normaal.

Blijkbaar willen nogal wat mensen een spreuk in het Latijn als tattoo. Ik snap dat dus niet: als ge geen Latijn kunt, waarom dan in het Latijn op uw lijf? En dan hebben ze het al door Google Translate gegooid, maar vragen ze het voor het zekerste toch nog even aan mij. Geloof me: Google Translate voor Latijn is géén goed idee!

Ooit vroeg Terry Pratchett – jawel, dé Terry Pratchett – me om een paar dingen in het Latijn te zetten, ik heb nog even ge-e-maild met de man, hij had zijn e-mailadres achteraan in een boek gekrabbeld voor me.

Maar vandaag kreeg ik wel een van de bizardere aanvragen: of ik “Ik moest kloppen want de bel doet het niet” wilde omzetten. Ik ben benieuwd waar dat nu ooit zal opduiken. Blijkbaar wel bij Ketnet ergens. Tsja…

Geplaatst op

K3

Hier ten huize heerst er al even weer een complete K3-gekte. We hadden vroeger al een drietal CDs van hen, maar nu, met het programma K3 zoekt K3, was het hek helemaal van de dam. De kinderen namen de shows zelfs op om ze dan ’s morgens te kunnen bekijken, en ik geef het eerlijk toe, ik keek ook. En ik was ook ontgoocheld toen het de verkeerde meisjes werden :-p

En toen liet het schoonzusje weten dat ze al lang geleden voor Merel als verjaardagscadeautje een ticket voor de afscheidstournee had geboekt, samen met haar twee nichtjes. Niet zomaar een van de concerten, trouwens, wel de première hier in Gent. En recenter kwam dan het bericht dat ze ook niet had kunnen weerstaan aan het nieuwe regenboogjurkje voor de meisjes. Een en ander resulteerde deze middag in het volgende:

IMG_0569

Ze kwam helemaal door het dolle heen thuis: dat ze zowel de oude als de nieuwe K3 had gezien, en dat zij Klaasje was, en dat ze nog een cadeautje had gekregen ook, en dat het super was geweest, en dat ze volgende week op Livs feestje dan op het podium gingen staan!

Ze straalde, mijn kleine meid. Nog eens ongelofelijk bedankt, broer en schoonzusje!

Geplaatst op

Stereomoon

10305174_646521655463887_376394989636667266_nEen van de mensen die ik dit weekend op Omen heb leren kennen, is Linus. Behalve een hele fijne gast is hij ook nog een begenadigd zanger, zo blijkt.

Toen hij dat vertelde, zei ik dat ik ook wel zong, en begon prompt samen met iemand anders een Frans liedje te zingen. Daar schaam ik me nu eigenlijk wel voor, want mijn stem komt in de verste verte niet in de buurt van wat hij zingt. Gisteren ben ik namelijk op Youtube even gaan kijken naar een paar liedjes van zijn groep Stereomoon, en “aangenaam verrast” is eigenlijk een understatement. De groep kan meer dan behoorlijk spelen, de extra stemmen passen er bijzonder goed bij, maar vooral: ik ben als een blok gevallen voor Linus’ stem. Warm, een speciaal timbre, en het helpt ook wel als je weet dat de kerel in kwestie eigenlijk ook nog serieus sympathiek is.

(Ja, ik ben dus twee keer op dezelfde dag gevallen voor twee mannenstemmen: een operazanger en een, tsja, folkpopzanger. Ik en stemmen, jongens toch.)

Doorgaans stelt het niet veel voor, wanneer iemand die je kent, zegt dat hij/zij een groepje heeft, en vraagt of je even wil luisteren. Dit is duidelijk anders.

Neem nu dit liedje:

 

Geen idee eigenlijk onder welk genre het zou moeten passen, ik weet alleen dat het verschrikkelijk in mijn hoofd blijft hangen, en dat ik dat helemaal niet erg vind. Wolf is trouwens vandaag van school gekomen, terwijl hij dat liedje aan het neuriën was, go figure.

Ook zo’n fijn nummer is dit:

 

Er staan nog maar vijf nummers van hen online op hun Youtubekanaal, maar ik zou zeggen: check het eens uit, ik vind ze de moeite. En ik denk dat ik volgende vrijdag me zelfs de moeite ga doen om tot in Boom te rijden, naar PuttekeWinter op het domein de Schorre, want daar spelen ze.

Als ze zelf niet opgeven, gaan we daar nog van horen. Toch wel. En dan ken ik de zanger, lekker puh!