Geplaatst op

Afstandsonderwijs

Vandaag kwamen er liefst 400 zesdestudiejaartjes bij ons over de vloer, en ik heb de hele dag dus lesjes gegeven aan die kleintjes. Doodvermoeiend, maar voor Latijn wel bijzonder belangrijk.

De vijfdes en zesdes hadden gewoon les, maar één tot en met vier had afstandsonderwijs, aka. de hele dag taken thuis. Er waren effectief 18 leerkrachten les aan het geven de hele dag, met ondersteuning links en rechts, en vooral: we hadden de lokalen nodig.

Merel deed plichtsgetrouw haar taken, en eentje daarvan was een opdracht voor LO: ze moesten er met de fiets op uit en foto’s nemen met 10 verschillende voorwerpen, waaronder een postbus, een blauwe auto, hun favoriete plekje, een grote boom, en een paard. Jawel, een paard. In dit weer staan er nauwelijks van die beesten buiten momenteel, het is veel te nat.

Ik zag gisteren al op de facebookgroep van Wondelgem de vraag passeren of iemand een paard wist staan, en ik moest lachen. Maar nee, er werd een ezel gesignaleerd wat verderop, maar geen paard.

Vanmiddag sprak ik de collega LO er al lachend op aan, dat ze wel wat teweeg had gebracht met haar vraag voor een paard. Ze moest zelf lachen, en zei dat ze daar zo niet had bij stilgestaan, maar dat een knuffel van een paard ook goed was, of een schaap of zo. En nog wat later kwam ze zelf al lachend af: haar dochter zit ook in het tweede, en die had haar een bericht gestuurd: “Mama, weet jij waar er een paard staat???”

Enfin, Merel en Lieze hadden het creatief opgelost: er staat namelijk een namaakpaard op ware grote bij de (vroegere) brillenwinkel, en ze hadden dat dan maar gefotografeerd.

Maximum van de punten, overigens.

Geplaatst op

UGent Racing: behind the scenes

Eerder schreef ik al over UGent Racing, het Formule E-team waarbij studenten van de UGent volledig van scratch een eigen racewagen bouwen. Op zich is het racen zelfs bijkomstig: de wagen die ze kunnen presenteren, krijgt punten op alle mogelijke criteria zoals gewicht, topsnelheid, programmatie, dat soort dingen. En wanneer de bolide voldoet aan alle veiligheidsvoorschriften, kan en mag er ook effectief mee geracet worden. Mega cool dus.

Wolf zit sinds dit jaar in het team, en hij steekt daar ook echt wel veel tijd in. Elke maandagavond gaat hij werken in de loods aan de Vynckier, waarbij hij in Mechanical Composites zit. Hij is er bezig met het omhulsel dat volledig uit lichtgewicht carbon gemaakt wordt: er moet eerst een perfecte mal gemaakt worden, waarop dan de carbon aangebracht wordt en kan uitharden.

Deze avond waren we, samen met Arwen, uitgenodigd op een Behind the scenes: alle afdelingen waren aanwezig en deden een uitleg, zowel de bouwers van de software, als die van de batterij, het chassis, de buitenkant, het ontwerp, de marketing, enfin, the whole shebang.

En ja, het was best indrukwekkend om te zien, vooral ook hoe de ontwerpen behoorlijk veranderd zijn de voorbije jaren. En ook hoe mijn oudste stond te glunderen en zich ongelofelijk goed in zijn vel en op zijn plaats voelde. Ik denk dat hij echt, echt zijn plekje gevonden heeft als ingenieur.

En ik, ik ben een bijzonder trotse mama.

Geplaatst op

Askew

Net een fijne Google Easter Egg tegengekomen, en ik dacht: ik deel die even.

Wanneer je op je GSM in google het woord “askew” intikt – het woord betekent “scheef, uit het lood geslagen, niet helemaal recht” – staat je scherm ook scheef. Gewoon eens proberen.

Oh, en wie nog van die Easter Eggs heeft: graag!

Geplaatst op

Die laünische Forelle

Er zijn zo van die kleine dingen waar ik ongemeen vrolijk van word. Meestal zijn dat van die details die op zich niet nodig zijn, maar waar de maker/bedenker/fabrikant toch dat extra beetje aandacht heeft ingestoken, gewoon voor het plezier.

Zo’n zalig detail is het muziekje van mijn nieuwe wasmachine. Ze zegt vrolijk “Hallo” als ik ze opstart, compleet met een toontje of drie. Maar wanneer ze klaar is, speelt ze zowaar de hele “Die Laünische Forelle” van Schubert! En nee, niet gewoon de eerste acht maten, maar echt compleet met het tussenstukje en al.

En ja, ook al hoor ik het niet vaak wegens beneden zitten, ik word daar telkens weer goed gezind van. Van dat extra beetje inspanning vanwege de makers, die daar gewoon een saaie bieptoon hadden kunnen zetten. Merci!

Geplaatst op

Resonantie

Mijn orthopedist, Wouter, is sinds een jaar of twee verhuisd naar een nieuwe praktijk: een gloednieuw, comfortabel gebouw met alles erop en eraan, en dus ook een wachtkamer. Alleen… in die wachtkamer hangt een zeer onaangename soortement echo. De ruimte is niet echt groot, maar zeker als je met een paar mensen aan het spreken bent, is de akoestiek ronduit slecht. Als in: storend.

Blijkbaar weet hij dat ook, want intussen is één wand bekleed met houten geluidsdempende latjes,  maar dat helpt blijkbaar niet echt. Half december ging ik met de kinderen bij hem langs en zaten we dus even met ons viertjes in die wachtzaal. En jawel, uiteraard was ook nu het geluid ambetant. En dan zie ik ook weer hoe onconventioneel vooral Kobe is: die gaat zitten, merkt de vreemde echo op, en begint meteen te brommen. Denk: het geluid van een didgeridoo, een lage bromtoon. En ja, meteen resoneert de hele kamer mee! Prompt begon ik mee te brommen, waardoor ook de resonantie sterker werd. Merel en Wolf keken even raar, maar begonnen dan ook mee te doen. Daar zaten we dus, met zijn vieren te brommen als een bende idioten. Maar meteen werd ook het probleem van de wachtzaal duidelijk: de resonantiefrequentie van de kamer lag blijkbaar op een toon die veel mannenstemmen automatisch gebruiken, maar waarmee je met een spreektoon sowieso in de buurt komt.

We probeerden eventjes een scala aan toonhoogtes uit, maar het was duidelijk: een lage toon, ergens in de buurt van een re, vermoed ik, deed de hele kamer resoneren.

Kobe en ik waren daar nog mee bezig toen Wouter ons kwam halen. En het zegt veel over hem dat hij eventjes zijn wenkbrauwen optrok toen ik zei dat zijn wachtzaal een resonantieprobleem had, maar daarna gewoon mee begon te doen. Hij ging zelfs op diverse punten in de ruimte staan om te luisteren en bromde heel eventjes mee. Hij had dus al geprobeerd het probleem aan te pakken maar dat was niet gelukt. Nu, ik weet ook niet hoe je een resonantie verandert: wellicht door de geluidsgolven op één of andere manier te breken, zeker? Een grote plant, een boekenplank hoog tegen een muur of zo? Enfin, dat is zijn probleem.

Maar ik vind het wel de max dat we zomaar, spontaan, het resonantiepunt van een ruimte hebben gevonden. We hebben dat ooit ergens in een wetenschappelijk entertainmentprogramma gezien en hebben dat toen geprobeerd in ons toilet, maar dat was toen niet gelukt.

Wijs, toch?

Geplaatst op

Dubbele regenboog

Eentje van ongeveer twee weken geleden. Ik ging op dinsdagmiddag ons pa ophalen voor een rondje dokters in het Jan Palfijn en vertrok in – hoe kan het bijna anders? – de gietende regen. Maar kijk, achter mij begon het serieus op te klaren en de zon kwam er zelfs door, terwijl het boven mij nog steeds stevig aan het gieten was. En dan is het kermis in de hel, zoals ze zeggen. Maar ik reed op de R4 en zag een prachtig schouwspel achter mij. Je kan er echter niet zomaar stoppen, maar dat kon wel op de afrit, ook al heb je daar voor de rest niet zo’n mooie achtergrond. Edoch, een regenboog kan op een paar seconden weer weg zijn, ik had dus niet veel keus. Ik ben uitgestapt, heb me in die paar seconden doornat laten regenen, maar ik had wel een prachtig zicht – én een foto van een dubbele volledige regenboog waarvan de kleinste boog dan ook nog eens veel helderder was dan je op de foto kan zien. Ik geniet eigenlijk nog na…

Geplaatst op

Bijzondere kunststof

Het is intussen al een tijdje geleden, maar Wolf kwam op een middag thuis van UGR – UGent Racing – met een speciaal stukje kunststof. Hij had een workshop gehad over het fabriceren van een stuk oersterke maar vooral ook bijzonder lichte carbon fiber.

Het ziet eruit als gewafeld karton, voelt aan als iets dat geprint is, is lichter dan dat een gelijkaardig stuk karton zou zijn, en ge kunt erop slaan en staan en dat beweegt niet. Niet.

Hij heeft hier meer dan vier uur aan gewerkt en dan is het nog niet perfect, volgens hem. De bedoeling is dat ze dit uiteindelijk kunnen gebruiken om de schelp van de raceauto te maken: zeer sterk en superlicht.

Geen idee wat hij nog allemaal zal doen bij UGR, maar dit is al gewoon wreed wijs, toch?

Geplaatst op

Ukuleleperikelen

(Hoeveel keer heeft u de titel moeten lezen, hmm?)

Ik ben op school een lokaal aan het opruimen – alweer. Destijds had ik al drie jaar aan een stuk les in een zielig lokaaltje en ben ik met de leerlingen dat beginnen schilderen. Helaas, het was nog niet eens af toen corona kwam en dat lokaal plots een lokaal werd van Duits. Tsja. Ik hoopte nog dat ik het ging terugkrijgen, maar helaas: het is nu een lokaal voor het beleidsteam geworden. Verloren moeite dus.

Intussen heb ik wel met veel plezier en ook resultaat het kleine lokaaltje van Grieks onder handen genomen. En daarnaast hebben we nog een groot lokaal toegewezen gekregen, het vroegere ICT-lokaal op het gelijkvloers dat vol met computers stond. Sinds de digisprong heeft elke leerling zijn eigen laptop, zodat dat lokaal een gewoon lokaal is geworden. Er wordt amper zeven uur les Latijn in gegeven, maar bon, het is beter dan niks. Ik ga dus wel al ons materiaal dat nu over verschillende klassen verspreid is, naar ginder brengen. Intussen zijn de kasten daar, die volledig vol zaten met oude schermen en vooral compleet verouderd computermateriaal, ook leeggemaakt door de ICTer van dienst.

Alleen was er nog een kast van de vorige “bewoner” van het lokaal, de leraar ICT die intussen met pensioen is. Ik heb met plezier zijn schoolparaplu en zijn witbordstiften geadopteerd, ik heb de verloren gewaande klinken van de ramen terugbezorgd aan de werkmannen, en ik heb me na enige aarzeling de ukulele in de kast toegeëigend.

Ukulele? Jawel, ukulele, zo’n klein schattig gitaartje met een zeer bizarre stemming, want de onderste snaar staat hoger dan de derde snaar. Nooit verwacht dat daar te vinden, maar bon. Ik bracht dat de maandag na school mee naar huis, nog diezelfde avond bevond het kleinood zich al op Wolfs kot, want die had dat meteen meegeyoinkt.

Woensdag moest ik voor Merels les aan de Poel zijn en waaide ik meteen ook de muziekwinkel binnen:
“Heeft u een set ukulelesnaren voor me?”
“Jazeker, voor welke ukulele moet dat zijn?”
“…”
“Heeft u een sopraan, een concert of een tenor?”
“…”

Blijken er dus warempel meerdere soorten ukuleles te bestaan! Ik zei dat ik daar geen flauw idee van had, maar dat ik een half uurtje later wel ging terugkomen en het dan hopelijk wist te zeggen. Wat dus een vreemde conversatie met Wolf opleverde.


Ik ging dus ook even googlen:

Blijken we dus een concertukulele in handen te hebben.

Bon, wat ik dus geleerd heb vandaag:

– er bestaan maar liefst vijf verschillende afmetingen van ukuleles
– al die dingen hebben een eigen set snaren en een eigen stemming
– katjes zijn de perfecte maatstaf om de lengte van een ukulele te meten

Het is maar dat u het weet.

Geplaatst op

Vreemdsoortig noorderlicht, op het eerste zicht

Gisterenavond trok ik naar Antwerpen voor andermaal een bijzonder geslaagd Halloweenfeestje bij Bart en Birgit. Dat is intussen zo’n klassieker, en de kostuums worden exuberanter en exuberanter. Zelf ben ik als dikke rare clown gegaan, kwestie van de meeste dingen daarvan in huis te hebben, en altijd pas op het laatste moment kunnen beslissen of de rug het voldoende gaat houden. En nee, het was niet flatterend…

Toen ik rond een uur of twee naar huis reed, begon ik iets vreemds te zien langs de E34: een dieppaarse gloed, als een vreemdsoortig noorderlicht, maar dan veel constanter en monochroom.

Heel bizar als je dat ziet opdoemen… Uiteindelijk bleek het om een grove lichtvervuiling te gaan: een bepaald type licht dat in serres gebruikt wordt en dat dus nogal fel weerspiegelt op de lage bewolking. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets geen milieu-effect zou hebben, maar bon. Het is blijkbaar ook niet echt nieuw: al in 2017 stond dit in verschillende kranten:

Het heeft me alleszins wakker gehouden op die lange saaie rit…

Geplaatst op

WTF?

Ik gebruik zelf eigenlijk nooit Spotify op mijn telefoon. Hier thuis, ja, dan zet ik regelmatig een afspeellijst op via de Sonos. Maar in de auto is het gewoon radio, en ik heb zelfs geen oortjes. Ik ben zo nogal van de stilte, ik heb niet graag muziek de hele tijd. Ik heb wel de Spotify app, want als een van de kinderen meerijdt in de auto, mogen ze gerust wel iets opzetten van mij.

Maar vandaag stapte ik na de roleplay in mijn auto, zette het geluid aan, en toen moest ik even opletten waar ik reed, want ik was compleet afgeleid door de tekst.

Ik heb even stomverbaasd geluisterd en heb toen weggezapt richting Studio Brussel.

Serieus.

Ik vermoed dat mijn lieve zonen er een spelletje van maken om de raarste dingen op mijn telefoon aan te zetten, zodat het begint te spelen zodra ik in de auto stap en mijn radio aanzet. Anders kan ik het, eerlijk gezegd, niet verklaren.

Maar echt.