Geplaatst op

Nieuwe website

Hij staat eigenlijk zelfs al publiek, maar nog niet geïndexeerd, dus voorlopig nog niet te vinden via Google en consoorten: de nieuwe website van  de school. Dik twee jaar geleden had ik in een overmoedige bui een wordpressblog opgezet met alle info van de school, omdat de bestaande website eigenlijk echt niet voldeed. De nieuwe website was toen een hele vooruitgang, maar ook niet ideaal. Alleen moet je je eigen beperkingen kennen, en daar zat ik dan ook aan. Ik kan schrijven, ik kan mensen enthousiasmeren om dingen door te sturen, en ik kon dus wel het blog bijhouden, maar de website zelf was eigenlijk bijzonder simpel gehouden, omdat ik het eenvoudigweg niet beter kàn. En ja, ik ergerde me daar ook vaak aan, maar ik was al bijzonder blij dat ik, na een jaar voor niks aan de website te hebben gewerkt, eindelijk daar een paar lesuren voor vrijgesteld werd. Ik doe dus de website, maar ook alle andere communicatie van de school, zoals de brochures en flyers en dat soort onzin. Een budget voor een deftige website is er niet.

Soit, het was wat het was.

En toen kwam Michel. Michel, die wél bijzonder bedreven is in het coderen én het schrijven, en vooral niet kan verdragen dat er iets mis is op het internet. Toch niet als hijzelf dat kan verhelpen. En dus sprak hij me aan over de website, en maakte zomaar, vanuit het niets, een voorstel over hoe het met een ander wordpress theme en een hoop gepruts en gepriegel er zou kunnen uitzien. Ik sloeg steil achterover, mijn hart maakte een sprongetje, zowaar! Ik ging ergens in oktober met hem samenzitten, besprak doelgroepen, noodzakelijke info, informatiearchitectuur en nog wel zo’n paar broodnodige buzzwords, en ik leerde stapels bij. Ik kreeg zelfs de directie zover dat ze een uur met mij wilden brainstormen over de inhoud van de website, en wat zij er allemaal wilden zien staan, en wat bij wat hoorde. Post-itjes, quoi. En Michel, vanuit de goedheid van zijn hart, zette alles om in de nodige bits en bytes die ik niet deftig gecodeerd krijg.

En toen viel het stil, want er was geen serverruimte. De bestaande serverruimte was gehackt, per definitie onveilig, en alles moest gemigreerd worden. En er was geen geld voor een nieuw contract met een deftige aanbieder.

Enfin, het liet op zich wachten, er kwam een nieuw kalenderjaar met een nieuwe begroting, en ik kreeg de nieuwe domeinnaam, serverruimte, en een date met Michel tot een kot in de nacht om alles op te zetten. Dat was maandag. Sindsdien heb ik nog niets anders zitten doen dan pagina’s aanmaken, inhoud toevoegen, en discussiëren over de kleinigheden die moesten getweakt worden, en die hij gelukkig allemaal kan.

Ik voel mij als een katjen met een vers bolleke wol.

Er gaan machtig veel uren in gekropen zijn, in die nieuwe website, maar man, ik word daar zó gelukkig van se! Binnenkort online, dus ^^

 

Geplaatst op

Microbiotechnologie, iemand?

De laatste tijd heeft onze school echt zo van die interessante lezingen! Het probleem is alleen dat ik vaak ofwel aan het lesgeven ben, ofwel een vrije dag heb met andere dingen die grandioos in de weg komen. Helaas.

Deze namiddag kwam Hugo Moors spreken over de evolutie van het heelal en de aarde, vanuit microbiologisch standpunt dan. De eerste twee lesuren had ik eerstes, maar het laatste lesuur kon ik nog meepikken, en ik vond het machtig interessant. Sommige leerlingen zaten te slapen, of verveeld voor zich uit te staren, maar gelukkig was een groot deel wél zeer aandachtig aan het luisteren.

Ik heb ook echt wel een paar dingen bijgeleerd. Op zich niet zo moeilijk, aangezien ik in het middelbaar in zowat de minst wetenschappelijke richting zat, maar bon, ne mens kan helaas niet alles tegelijk volgen.

Het verslag van de lezing staat op de website van de school, en wel hier.

Geplaatst op

Môh!

In het lager nemen de kinderen vaak nog uitdeelcadeautjes mee op hun verjaardag. Op Mariavreugde zijn ze daar niet tuk op: ik geef altijd een cake of twee mee om in de klas te verdelen – dat kan en mag probleemloos – en soms ook een klascadeau. Toch komen de kinderen soms nog thuis met van die zakjes. Tsja.

In het middelbaar wordt dat eigenlijk niet meer gedaan. Ja, omdat bij mij taartdag in voege is in vijf en zes, brengt de jarige vaak een zelfgebakken taart of cake mee om dan te verdelen. Nu, het is het eerste jaar in bijzonder lang dat ik weer eerstes heb, en ik keek dus behoorlijk op toen een leerlingetje me vroeg of ze in de pauze mocht uitdelen, want ze was jarig. Ik trok mijn wenkbrauwen op: meent ze dat nu? Blijkbaar wel. Ze had in de gewone les bij de klastitularis al uitgedeeld aan haar klas, en de leerkracht had zowaar een fles schuimwijn gekregen. In de modules zit ze natuurlijk wel met andere leerlingen samen, en dus had ze daar ook voor elke leerling een zakje voorzien, en voor mij een doosje truffels.

Unk?

Zot kind! Maar wel lekker en geapprecieerd, natuurlijk!

Geplaatst op

Fitbit Alta

Het had wat voeten in de aarde, maar eind december had ik eindelijk mijn nieuwe fitbit in handen. Fitbit? Ja, zo’n polsbandje dat je stappen telt en je slaappatroon meet. Met mijn Flex was eigenlijk niks mis, maar ik miste een uurwerk. Beide tegelijk dragen is niet aangenaam, en ja, ik heb wel een gsm, maar als ik aan het lesgeven ben, ligt dat ding meestal een eind verder op mijn bureau.

Bizar genoeg moest ik in de omschrijving van de verschillende soorten Fitbit serieus zoeken naar dat fameuze uurwerk: overal hadden ze de mond vol over stappentellers, afgelegde kilometers, alarmtoestanden, bij sommige modellen zelfs hartslagmeters, maar dat uurwerk? Daarvoor moest je al echt goed in de technische specificaties zoeken, terwijl dat net voor me de selling proposition was. Mja.

Maar ik heb dus mijn Alta, en die is een pak mooier dan het vorige type dat ik had, en in mijn geval lekker paars :-p

IMG_8539

En ja, bij een dubbel tikje op het schermpje of een flukse polsbeweging zie ik hoe laat het is. Een bijkomend tikje geeft me mijn aantal stappen, afgelegde kilometers, en meer van dat soort dingen die je apart kan instellen. Zo zoemt het ding even als ik om tien voor het uur nog niet aan 250 stappen zit dat uur. Dan geeft het me tien minuten om alsnog in beweging te komen. Ideaal voor als ik weer eens te lang achter mijn computer blijf plakken.

Wat ik ook de max vind – hoe onnozel kan het zijn, zeg! – is dat, als ik actief ben, er een bloempje op het scherm lijkt te groeien. Bij rust is het een schattig klein knopje, hoe actiever, hoe groter de bloem. En heel actief = een dansende bloem, waar Merel prompt de slappe lach van kreeg. En ja, ne mens doet dus extra stappen om dat bloempje te zien. Maar je hoeft dat niet in te stellen, je kan ook gewoon kiezen voor de datum. Of enkel het uur.

IMG_8540

Maar er is blijkbaar meer, iets waar ik niet eens echt op gelet had. Als ik een smsje krijg, stuurt hij die boodschap naar de fitbit, en zie ik de afzender en de boodschap, na een kort trillen. Maar wat ook bijzonder handig is, en wat ik dus niet wist: als ik gebeld word, trilt de fitbit, en staat de naam van de beller op mijn scherm. Ideaal voor mij, want mijn telefoon staat altijd op stil, en ik merk dan ook pas achteraf dat ik gebeld ben. Ik heb zo al een paar telefoontjes gewoon op tijd kunnen aannemen.

Enfin, ik ben dus bijzonder tevreden, eigenlijk feitelijk. Ik zie het meer als een uurwerk dat me meteen ook extraatjes geeft. En het ziet er gewoon uit als een armband.

Ikke blij. (En nee, ik heb hem niet gekregen, ik heb hem gewoon betaald.)

Oh, en wie wil, kan mijn Flex krijgen. Gewoon een stappenteller met een fijn online dashboard. Geef me een goeie reden waarom hij voor jou zou zijn. Sorry, het ding is al doorgegeven!

Geplaatst op

Hipsterkapper, iemand?

Ons pa is gisteren geopereerd aan zijn tanden. Ik noem het een operatie, want het was onder volledige verdoving, om vier tanden die afgebroken waren, uit te halen. Trekken lukte niet meer, vandaar.

Ik ben hem daarstraks gaan ophalen, en hij zag er alweer patent uit, al voelde hij zich niet optimaal. Maar hij vroeg wel of we in ’t passeren langs Hilaire konden rijden. Hilaire, dat is zijn kapper van 85 jaar. Jawel. Ik had ons pa gesommeerd om eens langs te gaan, want hij kreeg weer Einsteinneigingen, en ik wilde dat hij proper was voor Marnes verjaardagsfeestje zondag.

En dus stopten we bij Hilaire. Hilaire, die al 71 jaar kapper is, en nog steeds op ’t gemakske herenkapsels snijdt. Wassen en brushen, en kleuren en permanenten doet hij niet meer, maar wel gewoon deftig snijden. Een afspraak kan je niet maken, je moet gewoon langsgaan. Of bellen of er iemand zit, want dat durft wel eens te gebeuren, ja. Zijn interieur is al decennia niet veranderd, maar het grootste deel gebruikt hij dan ook niet meer, alleen zijn stoel die netjes in het licht staat.

Geef toe, dit is toch elke retrohipsters natte droom?

Chapeau trouwens voor Hilaire. Ge moet het maar doen, op uw 85ste, en dan nog vol enthousiasme vertellen over het feit dat ge kapper waart in het leger, en dat ge verschillende prijzen en oorkondes gewonnen hebt. Straf. Ons pa betaalde de volle tien euro, trouwens. “Ik ben er nooit rijk van geworden, en ik ben dat ook nu niet meer van plan.” Voilà.