365 – 10 oktober 2017 – ziekenhuis…
Sluikstortapp
Toen ik gisteren thuis kwam, keek ik raar op: plots stonden er vier anonieme zwarte vuilzakken voor mijn haag! Moh!
Net gisteren nog had ik op Facebook Wondelgem Leeft! gelezen dat er tegenwoordig een meldingsapp bestaat voor de smartphone, waarbij je elk sluikstort meteen kan melden. Hah, dacht ik, ideaal! Effectief, twee minuten later was de app van Ivago geïnstalleerd, kon ik op de kaart de precieze locatie aanduiden – hij neemt sowieso de locatie waar je op dat moment bent – een omschrijving geven, eventueel een foto toevoegen, en dat was dat. Simpel, en hopelijk ook effectief.
Ik ben benieuwd of het inderdaad zal verdwijnen, en hoe lang het zal duren. Maar ik ben wel blij met de app, ja. Want je mag je nog zo veel ergeren aan een sluikstort als je wil: als Ivago er geen weet van heeft, kunnen ze het niet opruimen ook. Ik hoop maar dat er een lege envelop of zo in de zakken zat met een adres, dan kunnen ze de overtreder beboeten.
365 – 29 september 2017 – model
365 – 25 september 2017 – verstekeling
Pompoenen en courgetten, helaas
Helaas, ja, want die van ons, die willen niet groeien. De aardbeien in de moestuin waren een eclantant succes, maar iets anders wil er precies niet aan de groei.
Ik had vorig jaar ook een rijtje wortels en pastinaken gezaaid, maar daar is één armzalig worteltje van gekomen, dat alras ook de geest gaf. De daslook kwijnde weg, en van de drie pompoenplanten en drie courgetteplanten zijn er drie uitgekomen, waarvan er twee snel slakkenvoer werden. Ik geef toe, we hebben ze misschien wat laat geplant…
Maar nu is die ene plant wel in gang geschoten, moet ik zeggen. De eerste bloemen en vruchtjes werden ook opgevreten door de slakken, maar nu is ze precies wat zekerder van zichzelf. Alleen denk ik niet dat het ook echt deftige pompoenen gaan worden.
Enfin, iemand tips voor volgend jaar? Enne, iemand toevallig ook pompoenen en/of courgettes te geef? Aangezien dat dat op een ander blijkbaar wél goed groeit, en ik overal van een teveel hoor…
Tot zover mijn zen ^^
Deze morgen ben ik met Wolf vertrokken, zoals voortaan weer elke zaterdagochtend, naar de Poel voor zijn les Algemene MuziekCultuur. Dit jaar is ze niet van tien tot elf, maar van elf tot twaalf. Ik zag nog steeds geen reden om dan niet gezellig in de Labath te gaan zitten met mijn koffietje en een boek, en te genieten, en dan helemaal zen terug naar huis te gaan.
Awel, deze keer was ik helemaal opgefokt en zenuwachtig toen we terugreden, en Wolf moest daarmee lachen. Wat was er nu gebeurd?
Ik was binnengekomen, zag dat het behoorlijk vol zat, en had me aan het tafeltje naast twee druk kletsende dames gezet. Nu, die twee waren duidelijk vriendinnen die elkaar niet zo vaak zagen, en waren op zeer luide toon in conversatie, onmogelijk om hen niet te horen eigenlijk. En ik, ik moest lachen, want het ging over de school, en hoe zot dat die leraars eigenlijk wel waren dat ze 24/24 bereikbaar waren via Smartschool, en hoe onzinnig die lijst met benodigdheden eigenlijk wel is, en of ze dat dan niet kunnen samenvatten, en die werkboeken… Tegen dan was ik ook echt geamuseerd aan het luisteren, en vond ik het ook nodig om dat tegen de dames te zeggen, dat ik niet anders kon dan hen horen, en dat ik het zo grappig vond omdat ik wel degelijk aan de andere kant stond, als leraar.
Beide vonden ze dat dan weer fantastisch, en er ontspon zich een gans gesprek, waarbij bleek dat bij de ene de zoon bij ons op school zat en dat ik hem wel degelijk kende – maar nog net niet in de klas had – en dat de andere een zoon op de Voskenslaan had. Eigenlijk kwam het uiteindelijk neer op een lang, zeer geanimeerd, zeer hilarisch oudercontact, gelardeerd met extra sloten koffie. Ik heb me de max geamuseerd, maar zen, nee, dat was het niet, wel integendeel.
De gezichten van de jongens, toen ze binnenkwamen en ons in druk gesprek verwikkeld zagen, waren goud waard. Uiteindelijk hebben we afgesproken over twee weken – volgende week zitten hun kinderen allebei bij de papa – in het Mariott, want ook hen was het bijzonder goed bevallen. Grappig!
365 – 06 september 2017 – nostalgie
Paarl
Wat doet een mens als zij met haar dochter tijdens de zomer in een nietsontziende stortbui verzeilt? Dekking zoeken, natuurlijk. Maar wat als er zo niet meteen dekking te vinden is? Wel, dan ben je heel erg blij dat er op de hoek een winkel blijkt te zijn die je nog nooit gezien had, maar waarvan de deur uitnodigend openstaat, en de eigenares je vriendelijk binnen wenkt.
En dan sta je daar, druipend, te midden van een schitterend pareltje, en ben je met nog net niet open mond naar de handtassen aan het staren die aan de muur hangen. Want dat, dat zijn duidelijk handgemaakte unieke stukken, zoveel is duidelijk.
Terwijl buiten de plensbui het beste van zichzelf geeft en de Gentse Feesten totaal uitgeregend worden, krijg ik zowaar een heuse rondleiding door winkel en atelier van Pearl, de handtassenmaakster in kwestie. En jawel, de liefde voor het vak is duidelijk te merken.
Zijn ze goedkoop, die Paarl handtassen? Nee, maar dat kan ook niet anders: eigen ontwerp, handgemaakt, in een hoge kwaliteit leder. Het is duidelijk iets anders dan wat je in de gemiddelde schoenwinkel vindt, en een pak origineler dan de zoveelste Delvaux of Gucci. Ik vind ze prachtig, maar ik heb niet meteen een handtas nodig, en het budget is er ook niet. Maar de prijs is wel correct, naar mijn bescheiden mening.
Wat ik wel weet, is dat ik de webshop in de gaten ga houden, en dat ik misschien wel zo’n tas op mijn verlanglijstje voor kerst of zo ga zetten. Want ja, ze zijn effectief prachtig, en desnoods laat ik gewoon een van de modellen in zelfgekozen kleuren maken. Ik denk er nog over na…
Zoek je dus een originele, handgemaakte en vooral ook Gentse handtas in hoge kwaliteit, waai dan eens binnen in Nieuwland, aan de MIATbrug. U hoeft echt niet te wachten tot het nog eens aan het stortregenen is.
Paarl Handbags with a twist
Nieuwland 1
9000 Gent, Belgium
(En is dit schaamteloze reclame? Misschien wel, maar dat heeft Pearl keihard verdiend, gewoon door die deur open te zetten alleen al.)
Blaadjes
Ik heb nu al wel een aantal katten gehad, maar Saruman heeft nu toch wel een speciaal trekje. Als in: mijn huis ligt voortdurend vol blaadje. Boomblaadjes. Plantenblaadjes.
Want wat doet hij het liefst van al? Hij glipt naar buiten, grabbelt daar een blaadje van de haag in zijn bekje, crosst ermee naar binnen, en speelt er dan mee tot het helemaal in frut vaneen hangt. En dan? Ah ja, dan loopt hij weer naar buiten, grabbelt een nieuw blaadje, enzoverder.
Als hij niet buiten kan, durft hij ook al eens in mijn planten kijken of daar niks te rapen valt. Er staat nu sinds een paar weken een hibiscus op een tafeltje naast mijn bureau. Wel… Hij zag me eerst kijken, en deed alsof er totaal niks aan de hand was. U weet wel, zo helemaal opvallend onopvallend.
En toen? Toen had hij er inderdaad toch eentje vast.
Raar beest!