Geplaatst op

Nerdlab: STEAMlunch

Vorige week zaterdag, en deze zaterdag zat Kobe bij Nerdlab in de bibliotheek van Wondelgem. Omdat ik erover wou bloggen, zocht ik Nerdlab even op, en toen zag ik op Facebook passeren dat er morgen een Steamlunch was in Nest (de oude bibliotheek op de Zuid) waar er nog een plaatsje over was, en dat je mocht mailen om kans te maken op dat gratis ticket.

Het leek me machtig interessant: hoe krijg je jongeren in de richting van techniek en ICT? Ik mailde, en kreeg prompt antwoord dat ik met plezier mocht aansluiten. De meeste aanwezigen waren mensen van diverse jeugdhuizen, organisaties die met jongeren bezig zijn, met techniek en kunst en digital art en dat soort dingen. En nu ik dus ook.

Alleen vroeg ik me af of mijn rug het wel ging uithouden. Ik had deze morgen nog geprobeerd om te voet met de kinderen naar school te wandelen (1.6 km in totaal) maar had op het eind van de Kamperfoelielaan toch besloten terug te keren, het was me echt nog te ver. Stel u voor, anderhalve kilometer is te ver…

Maar bon, de rest van de voormiddag bleef ik in mijn zeteltje, en tegen twaalven stond ik in Nest. De ‘receptie’, met uitgebreide uitleg over het project, het traject van de voorbije maanden en de resultaten, duurde een uur waarbij je enkel kon rechtstaan. Ik ben uiteindelijk maar beginnen ijsberen, en ik was echt blij toen we eindelijk konden gaan zitten. Maar het project draait dus om het activeren van kinderen en jongeren richting techniek, technologie en ICT, STEM dus. Nerdlab wil hier heel bewust ook de A van Arts aan toevoegen, maar ziet dat op een heel eigen manier, namelijk élke vorm van creativiteit. Daar valt bijvoorbeeld ook onder: het ontwerpen van eigen robotjes, het schrijven van eigen code, het oplossen van wetenschappelijke problemen, niet alleen het kunstzinnige.

Per tafel zaten we met vijf personen. Drie experts kwamen elk een al dan niet controversiële stelling toelichten, waarover dan moest gedebatteerd worden en hopelijk ook praktische oplossingen voor aangebracht. De eerste was: hoe zetten we meisjes aan tot meer technisch/tenchnologische richtingen? De tweede stelde zich de vraag hoe wij die A van Steam concreet zagen, en de derde was iets met concrete lichtsculpturen, maar daar snapte ik de vraag eigenlijk niet zo goed.

Bon, een en ander leverde me een boeiende namiddag op, zij het dat ik eigenlijk wel nog honger had na de lunch, en het is niet dat ik de laatste tijd, met mijn Weight Watchers, zo veel eet…

Geef nu toe, dat laatste bord was het hoofdgerecht: een zachte patat. Tsja…

Maar de workshop daarna maakte veel goed. Ik heb vroeger al ooit de lessenreeks Arduino bij ons op school gevolgd, maar dit was een basisuitleg over Arduino zónder dat er ook maar een echte Arduino in de buurt was. Geniaal! We leerden binair denken, sensoren opstellen, input en uitput herkennen, en zelfs het basisidee van een script opstellen aan de hand van een aantal Clicx en kleine kaartjes. Perfect bruikbaar voor leerlingen!

IMG_1037

Tegen dan was het half vijf, en was ik echt compleet op. Ik was tijdens de workshop al even gaan liggen, gewoon omdat het niet meer ging. Zucht.

Maar ik heb wél lekker een fijne, interessante namiddag gehad!

Geplaatst op

46 is het nieuwe 80

Nee, het was niet mijn allerbeste verjaardag, nee.

Ik geef het toe: ik was een beetje teleurgesteld bij het ontbijt. Geen liedje, geen cadeautjes, geen slinger, niks, enkel een knuffel van de drie kinderen, en dat gebeurt vrijwel elke ochtend. Merel, die tekeningen maakt voor àlles, had het zelfs niet nodig gevonden een tekening te maken.

Ik begon dan maar het huis op te ruimen, afwasmachine leeg te maken, dat soort dingen. Intussen stroomden de felicitaties binnen via FB, en jawel, zelfs mijn vader en schoonmoeder belden even! En toen kreeg ik nog een telefoontje van een goeie vriend, met wie ik fijne plannen maakte om nog eens samen te zingen en zo. Mijn dag fleurde wat op, ja.

Tegen twaalf uur kwam Bart thuis, dat wel, met een grote bos bloemen ^^ Echt koken hoefde ik gelukkig niet te doen, daar had ik nog spaghettisaus voor van op Omen. Maar tafel zetten en dergelijke? Tsja, ook dat mocht ik zelf doen.

Tegen één uur bracht ik Bart naar zijn kantoor, en nog wat later Kobe naar zijn muziekles. Taart? Nee hoor, tenzij ik die zelf was gaan halen, en dat vertikte ik. Maar geen van de kinderen had daar ook maar een seconde aan gedacht. Blijkbaar verjaren kinderen wel, maar mama’s niet. Met Merel reed ik daarna naar de bib, haalde een stapel boeken voor haar en voor Kobe in huis, en wipte dan de Wereldwinkel eens binnen. Daar trakteerde ik mezelf op een paar zilveren oorbellen en een kleine regenstok. Amper 10 euro, en ik had dat eigenlijk al altijd willen hebben, ik vind het geluid zo zalig…

Bon, terug thuis, vieruurtjes geregeld, en dan Kobe gaan ophalen in de muziekles. Aangezien ik nog steeds Wolfs gitaarjuf wilde spreken, waaide ik ook effectief het gebouw binnen, met Merel in mijn kielzog.

En toen… Toen misstapte ik me, zo’n klein boordje dat ik niet gezien had. Je kent dat gevoel wel, dat je een trap afdaalt en denkt dat je er bent, en dat er dan toch nog een tree blijkt te zijn. Wel, dat dus. Er schoot een pijnscheut door gans mijn rug, van staartbeen tot nek. Ik bleef even staan, hapte naar adem, en ging toen verder.

Thuis ging ik even liggen, maar daarna moesten we ons klaarmaken voor de rugby. Normaal gezien rijdt Kobe met Erika of Elke mee, maar ik had eigenlijk bardienst. De vorige twee had ik al afgezegd, die van vandaag wou ik eigenlijk wel doen. Samen met Wolf moest dat wel lukken, had ik beredeneerd. Alleen… mijn rug was duidelijk een pak erger geworden. Ik ben nog tot daar geraakt, ben met Wolf en Merel tot aan het clubhuis gestapt, maar het zweet stond in mijn haar. Gelukkig wilde Jonathan probleemloos mijn shift overpakken, waardoor ik terug naar huis kon. Ik moet toegeven dat ik in de auto misselijk werd van de pijn. Thuis liet Wolf me geen keus: hij haalde de spullen uit de auto, en ik moest direct gaan liggen.

Dat deed ik ook, en ik ben er zelfs niet uitgekomen om te eten, Wolf bracht mijn gesmeerde boterhammetjes naar de zetel.

De rest van de avond heb ik heel braafjes in de zetel gelegen, zonder veel te verroeren, met een kersenpitje, een dosis Tony Chocolonely Salted Caramel, en een romantische film met Heath Ledger die ik al een keer of vier heb gezien. Bart was toch niet thuis, die had er geen last van :-p

En ja, dus opnieuw het gevoel van 80 jaar te zijn. En ik was al naar 60 geraakt…

 

Geplaatst op

Sorry, Kamiel!

Ik stapte deze morgen net uit de douche toen ik het nieuws hoorde dat Kamiel De Bruyne, een ongelofelijk fijne oudleerling van me die destijds nog de prijs Latijn had gekregen, een Emmy had gewonnen. Jawel, een échte International Emmy Award voor zijn programma “Sorry voor alles”. Een welgemeende, nog kletsnatte YES! ontsnapte me. En toen hij zijn dankwoorden uitsprak en zei “Sorry mom for not becoming an engineer” kreeg ik zowaar tranen in de ogen.

Want Kamiel is een van onze beste allrounders ooit op school, met prijzen voor onder andere wiskunde als Latijn, en met een fenomenaal taalgevoel. En toen we hoorden dat hij geen burgerlijk ging doen, maar filmschool, hadden we zowat allemaal iets van: “Allez jong, Kamiel, wat doet ge nu? Serieus? Gij met al uw talenten? Maar bon, als dat is wat ge graag doet…” En ja, we schudden ons hoofd…

Wel, Kamiel. sorry daarvoor. Niet dat we er ooit aan twijfelden dat je het daar ook goed ging doen, daar niet van, maar toch: sorry. Want het is jouw keuze, en wat voor een keuze, en we hadden je iets volmondiger mogen steunen.We hebben dat daarna nog wel gedaan hoor: je hebt me nog gefilmd op school en op larp voor een van je projecten. Ik heb het eigenlijk nooit gepubliceerd: bij deze dus.

Nog eens proficiat, Kamiel. Je hebt er geen idee van hoe trots ik wel ben op een van mijn Latinisten. Serieus.

Geplaatst op

Barbiehuis

Merel had het eigenlijk al lang gezegd: ze wilde een barbiehuis voor haar verjaardag. Niet zo’n kleintje, nee, the real thing. Met alles erop en eraan. Duur spul, dus. En toen kwam het toch wel net op Vente Exclusive zeker? Voor 199 ipv 349 euro. Nog duur genoeg, maar wel betaalbaar. En het ding lijkt nog groot te zijn ook.

Enfin, het enige struikelblok was dat ze het niet op tijd ging hebben voor haar verjaardag, maar daar kon ze wel op wachten, zei ze.

En toen sloeg Murphy toe: de post heeft vrijdag aan mijn deur gestaan in die twintig minuten op een hele dag dat ik even naar de winkel was. Juist. Ik ben er dan maar vandaag omgereden in het postpunt in de Delhaize. Gelukkig zat het in een stevige doos, want ik heb het gewoon over de grond naar mijn auto geduwd, en daar heeft een vriendelijke heer het even in de koffer gelegd. Zo geen rug hebben, dat is het toch niet…

Merel stond te dansen in de living toen ze hoorde dat het er was, en Kobe en zij haalden het prompt uit de auto. Maar zo’n plat pakket, dat is het natuurlijk nog niet. Ik begon prompt te bouwen, samen met hen, op de keukentafel. Alwaar ik, na een tijdje, vaststelde dat ik te klein was om het daar te bouwen, en dat het toch op de grond moest. Het ding is namelijk 1.20 meter hoog, en dus ongeveer zo groot als Merel.

Het niveau van detail is wel de max: een lift, een kantelpoort in de garage, stoffen hemel boven het bed, een iPad, een GSM, een tandenborstel, melkpakken… Enfin, u snapt wat ik bedoel. En een paar echt leuke dingen, zoals het feit dat de tv eigenlijk een smartphonehouder is waar je dus filmpjes op kan kijken, of dat het toilet ook echt geluidjes maakt, en dat er een barbecue is en een opklapbaar zwembad en dat soort onzin.

Merel is helemaal door het dolle heen. Ik ben benieuwd hoe lang dat zal blijven duren, maar bon.

IMG_3304

Geplaatst op

Geocachers unite!

Ongelofelijk de max: een geocacher die had gelezen dat ik geen onderhoud kan doen wegens kapotte rug, bood aan al mijn caches na te kijken. Zo zalig!

Het probleem met zelf geocaches verstoppen, is dat ze af en toe verdwijnen: weggewaaid, in het water gevallen, of gewoon gevandaliseerd. Soms is het logrolletje nat geworden, soms is het ook gewoon vol. Een cache vraagt dus regelmatig onderhoud, en dat is geen probleem, de mijne liggen allemaal op plaatsen waar ik regelmatig passeer, of die niet ver uit de buurt zijn.

Helaas, Murphy sloeg toe: op drie weken tijd waren twee van mijn sluiscaches verdwenen, was er een multi in de buurt volledig nat geworden, was er een andere die blijkbaar zowel nat als vol was, en was een mysteriecache onvindbaar. Zucht. Ik zette overal de boodschap: “Deze is wellicht verdwenen, maar door een zwaar rugprobleem kan ik helaas even geen onderhoud uitvoeren. Het zal nog even moeten wachten, vrees ik, maar er komt zeker een nieuw doosje.” Of iets gelijkaardigs dat van toepassing was.

Blijkbaar had Plutje dit gelezen: een cacher uit Oostakker die nog heel even in revalidatieverlof was na een voetoperatie, en van de dokter elke dag moest wandelen. Hij bood aan om hier nieuwe logrolletjes en dergelijke te halen, en de caches voor mij in orde te zetten, want hij had drie kwartier staan zoeken bij de mysteriecache en niks gevonden.

Zalig, toch? Deze voormiddag waaide hij langs, stak ik hem de nodige doosjes met rolletjes en codes in handen, en toog hij op pad. Ik kreeg quasi meteen de bevestiging dat er al drie weer in orde waren gezet, en de rest ging hij maandag doen.

Zoals een vriendin zei: “Zo van die kleine dingen helpen toch echt geloof in de mensheid te herstellen.”

Yup. Mijn dag was meteen goed.

Geplaatst op

Nintendo Switch

Sinds ik in februari naar de lancering van de nieuwe Nintendo Switch ben geweest, kriebelde het af en toe. Maar ik had al zo veel dingen te doen, dat ik eigenlijk tijd te kort kwam. En mezelf kennende, als ik zo’n ding in huis haal, laat ik al de rest liggen. Dus nee, ik haalde toch maar geen nieuwe spelcomputer in huis. Prioriteiten, weetuwel.

Maar het kan verkeren dus. Laat ik nu toch wel tijd over hebben zeker? En vooral veel plat in de zetel moeten liggen? En me vervelen?

Dus ja, ik heb me zaterdag een Switch gekocht, en vandaag werd hij geleverd. Ik heb hem nog heel even laten liggen, maar uiteindelijk toch uitgepakt, en toch wel een uurtje of twee nodig gehad om het ding te installeren: account aanmaken, inloggen, profiel invullen, en dan downloaden van het spelletje zelf. Want ja, dat mag dan een pakket zijn met een bepaald spel, het fysieke spel zit er niet bij, je krijgt alleen een downloadcode.

En ja, ik heb zowat de rest van de dag zitten spelen, ja. Alhoewel… toen Kobe thuis kwam, sprong die ongeveer vijf gaten tegelijk in de lucht, en mocht hij meteen op zijn eigen account ook even spelen. En het leuke was effectief dat we eerst op het tvscherm speelden, en dat Merel daarna mocht kijken en wij gewoon verder speelden met het ding gewoon in de hand.

Ik weet dus wat ik de komende weken nog ga doen. Mij wat minder vervelen :-p