365 – 29 januari 2019 – autoruit
Katapult volgens Leonardo Da Vinci
Een hele tijd geleden zat Lorre met iets in de knoop qua werk, en Bart had hem toen goed kunnen helpen. Als bedanking had Lorre dan een cadeautje laten afleveren op kantoor met het bericht “Thanks for helping catapult the message across”: een zelfbouwpakket voor een heuse houten katapult zoals Leonardo Da Vinci die ontworpen had.
Sindsdien stond die doos al een hele tijd op mijn bureau stof te vangen. Zaterdag verveelde Kobe zich, en stak ik hem die doos in handen. Ik moest het blijkbaar geen twee keer zeggen: meteen ging hij aan het werk, geassisteerd door zijn bevallige zusje die tussendoor gewoon zat te lezen.
Er werd gepuzzeld, in elkaar gestoken, gelijmd, en vooral ook gewacht tot de lijm droog was. En toen werd er stevig geschoten. Dat ding werkt nogal!
Bedankt, Lorre!
Muziek
Tegenwoordig staat hier heel vaak gewoon de radio aan, als ik alleen thuis ben. Wellicht denkt u nu: “Niks speciaals, toch? Iedereen luistert toch naar muziek?”
Niet dus.
Ik heb het jarenlang niet gekund, muziek aanzetten wanneer ik alleen thuis was. Ik had enorm behoefte aan stilte, zoals ik hier een paar jaar geleden in de grote vakantie al schreef. Maar de kinderen worden groter, zitten al vaker eens op hun kamer, hangen niet meer zo aan mijn rokken of zagen aan mijn hoofd, en dus is er weer meer stilte in mijn hoofd. En rust. En plaats, dus, voor muziek.
In de voormiddag mag dat Studio Brussel zijn, in de namiddag beginnen de stemmen en de reclames op mijn systeem te werken, en is het Spotify. Al naargelang mijn stemming is dat mijn ‘Goed Gezind’ lijst, met voornamelijk liedjes uit de jaren 80, of mijn melancholielijst, met allemaal zachtere nummers. Mja.
Soms vliegt de muziek ook nog zonder pardon uit, en dat is vaak wanneer ik me moet concentreren, of wanneer de kinderen thuis komen.
Maar het zegt veel over mijn mentale gezondheid en mijn innerlijke rust, als de muziek hier zomaar aan kan tegenwoordig. Al moet het nog steeds wel mijn goesting zijn.
Certaminavergadering
Jawel, een latenamiddagvergadering in Brussel, dat doe je het best met de trein natuurlijk. Rond vier uur nam ik die aan Dampoort Station, tufte vrolijk naar Brussel Centraal, kocht me van pure goesting een warme wafel, liep in de halve motregen nog even wat verder om een cache aan het Muziekinstrumentenmuseum, en ging dan richting Don-Boscocollege.
2.5 uur later – jawel! – sloten we de vergadering af en gingen we met zijn allen, of toch zo goed als, nog iets eten in ’t Goudblommeke van Papier, blijkbaar een Brussels instituut. Speciaal, bruin café met inderdaad zeer lekker stoverij.
Kwart voor tien zaten we terug op de trein, om elf uur stond ik thuis. Stevige avond gehad, helaas zonder Gwen, maar eigenlijk best wel fijn. Zo’n olympiadecomité, het is me wat…
Max is de max!
Een dikke week voor Kerstmis kreeg ik een berichtje van Max: dat hij een tekening had gemaakt. Met afbeelding van de tekening erbij, uiteraard.
Ik viel bijna van mijn stoel. Huh? Hoe wat waarom? Max moest daarmee lachen, en schreef het toe aan bewondering. “O ja, de “hoe” is misschien met potlood 
”
Soit, ik geef u hier dus de tekening mee:
De originele foto:
Toen ik Max vroeg wat die tekening moest kosten, antwoordde hij: “Niks, ik zal ze komen binnensteken.” Ik protesteerde. Duh. Maar nee, Max wou geen betaling, maar ik mag zijn tentoonstelling in november wel sponsoren.
Ik heb ze in een kader gestoken, en hem gegeven als cadeautje voor zijn nieuwjaar. Hij was er niet goed van, zoals je misschien kan zien:
En Max, die publiceert momenteel op zijn blog elke dag een tekening, en liet die van ons pa ook al de revue passeren. Mét uitleg.
Bedankt, Max. Echt waar.
Nieuwjaren, deel twee
Ha ja, met mijn familie hadden we dat nog op nieuwjaar zelf kunnen regelen, met Barts familie is het traditioneel op de eerste zondag van het nieuwe jaar. Kerstdag hadden we nog bij Nelly thuis gevierd, nu zaten we in het restaurant van Triamant – de serviceflat waar ze verblijft – en dat was ook dik in orde.
Daarna trokken we met zijn allen naar haar appartement voor de nieuwjaarsbrieven.
Ik kreeg trouwens opnieuw, na de pareloorbellen vorige week, een heel mooi cadeau van mijn schoonmoeder: een prachtig, oud kettinkje dat nog van haar moeder is geweest. Er bestaat een foto van haar waarop ze het draagt, en ze is een jaar of twintig. Dat moet dus ergens het interbellum geweest zijn. Zoals de juwelier zei: de waarde zit niet in het goud of de stenen, wel in het vakmanschap en het ontwerp. En de leeftijd, natuurlijk. Nelly droeg het ook vaak, en ik had er telkens al bewonderend naar gekeken. En nu mag ik het het mijne noemen, en ik vind dat prachtig.
Het doosje waarin ik het kreeg, was trouwens dat van haar uurwerkje, van een juwelier op de Groote Markt in Deinze ^^.
Bart bracht daarna met mijn auto nonkel Staf naar huis en nam de kinderen mee, ik ging nog een paar geocaches oppikken en reed daarna naar ons pa in ’t ziekenhuis. En toonde trots mijn nieuwe aanwinst.
365 – 20 december 2018 – cadeautje
Rubik’s Cube
Iedereen kent hem nog wel: een Rubiks kubus. Zo’n onding met verschillende vakjes dat je moest in orde krijgen, en waarvan er altijd wel één vlakje verkeerd bleef gaan. Mij is het in elk geval nooit gelukt om dat ding helemaal goed te krijgen. Eén vlak, ja, dat hield niet veel in, maar de rest? Voor nerds…
Wel, ik heb nu zo’n heerlijke kleine nerd in huis. Een van Wolfs vriendjes had zo’n kubus mee naar school, en Kobe was meteen geïntrigeerd. Als in: “Mama, hebben wij nog zo’n kubus? Of kan je die ergens krijgen?” Ik vroeg even rond, en zowaar, de volgende dag lag er eentje op de tafel in de leraarskamer voor hem, eentje van de kermis, zo bleek. Alleen… Bart had dat natuurlijk weer op zijn Barts gedaan, en had meteen online een wedstrijdkubus besteld, met alles erop en eraan. Het verschil in gebruiksgemak is inderdaad gigantisch, dat geef ik toe, maar de prijs dus ook :-p
Enfin, Kobe werd zelfs helemaal geobsedeerd door het ding: hij keek youtube filmpjes, leerde de algoritmes van buiten, en lost hem inmiddels op in minder dan een minuut. Helemaal, ja, niet gewoon een vlak.
Voor Sinterklaas vroeg hij dan een set kubussen die vanuit China werden verscheept: een 2×2, een 4×4 en zelfs een 5×5. Ook die laatste twee kan hij oplossen, maar daar doet hij wel iets langer over.
Op school is hij intussen een rage begonnen: de helft van zijn klas loopt er al mee rond, en ik moest lachen een paar dagen geleden: aan de kassa in de Colruyt staat zowaar een tafeltje met een stapel kubussen en de handleiding erbij. Geen idee of het door hem komt, maar de Rubik’s kubus is weer helemaal hot.
Op school zijn ze het intussen wel beu om hem ermee vergroeid te zien: hij moet hem wegsteken zodra hij de klas binnenkomt. Of zoals een van de collega’s lachend zei: “Je had zijn gezicht moeten zien! Ik zei: “Kobe, nog een keer, en ik pak hem af en gooi hem weg! Of nee, ik pak hem af, LOS HEM OP, en gooi hem dan weg!” Bij het eerste keek hij nog gewoon, bij het tweede was hij helemaal verschrikt! Zalig”
Mja, het kan geen gemak zijn, uw moeder die op uw eigen school werkt…
365 – 14 december 2018 – the Kobe way of life, van alles een pretje makend
