Een aantal larpvrienden blijft met me lachen omdat we hier in Gent al eens ons eten durven strijken. Ze vinden dat hilarisch, en misschien is het dat ook wel een beetje. Maar ik dacht: ik film dan maar eens hoe het moet. Het licht sarcastische toontje moet je er maar bij nemen.
Mars
In het tweede jaar moeten de leerlingen voor de les Latijn in duo een god of godin voorstellen. Dat mag via een toneeltje, een filmpje, een poppenspel, een interview of een andere creatieve vorm. Sommigen doen dat heel goed, bij anderen is het nogal statisch of gewoon slecht uitgewerkt.
Wat ik dit jaar vreemd vond, is dat niemand me om materiaal heeft gevraagd. Kobe natuurlijk wel, dat is vrij logisch, en hij en zijn maatje waren dan ook deftig aangechareld. Maar verder? Niemand, en dat is jammer.
Het zoontje van een van de collega’s zit in de parallelklas, en hij was me wel degelijk komen vragen naar gerief om de god Mars te kunnen spelen. Ik heb vanalles meegegeven en hij zag er prachtig uit. Ik heb dan ook een fotootje gekregen van hem.
Oh, en er lag ook iets in mijn vakje als bedankje. Ik ben in de lach geschoten.
Verrassingsfeestje
De uitnodiging had ik al maanden geleden gekregen: Koen en Lorre waren vier jaar getrouwd én Koen verjaarde nog eens ook, en dus gaf Lorre een uitgebreide drink in de Geeky Cauldron. Ik heb het al gezegd: ik heb gewoon een stamcafé in Antwerpen!
Wolf was zowaar ook uitgenodigd en glunderde, en dus trokken mijn oudste zoon en ik vrijdagavond naar Antwerpen. Daar kende ik zowat vijftig man, denk ik, en Wolf toch ook een stuk of twintig. Ik heb de hele avond gezellig zitten kletsen, vooral met Mathias, en het was dik in orde.
Maar één feit heeft mijn avond nog meer dan goed gemaakt: er kwam een jongedame even babbelen. Ze had er niet direct bekenden, maar dat stoorde haar niet: ze legt nogal makkelijk contacten. Op een bepaald moment vroeg ze vanwaar ik kwam, en ik zei dat ik met mijn zoon – ik wees even naar Wolf, wat verderop – uit Gent was gekomen. Heel verbaasd zei ze: “Moh, is dat uw zoon, of wa? Allez jong, ik had gedacht dat gij zowat mijn leeftijd waart.” Waarop ik uiteraard naar haar leeftijd informeerde, en ze 28 bleek te zijn. Ik lag strijk…
Maar bon, zo van die feestjes, dat mag wel vaker. Alleen… kon The Geeky Cauldron nu niet in Gent zijn, hmm?
Mediacoach
Ik ben zo content als een katjen, en eigenlijk ook wel nog geen klein beetje “preus”.
Laat mij uitleggen. Ik doe dus al een paar jaar de website van de school en daarnaast ook de Facebook en de Instagrampagina. Ik schrijf de folders, de flyers en de boodschappen van algemeen nut. Externe communicatie, quoi.
Nu had onze directie wel iets speciaals te melden voor de STRAPdag (stappen en trappen, geen auto’s). We doen daar al elk jaar aan mee, maar nu ging onze nieuwe fietsenvloot ook voor het eerst gebruikt worden. Directie vroeg me dus om een persbericht op te stellen en dat door te sturen links en rechts.
Vorige zondag heb ik dat ook gedaan, heb ik ook AVS aangeschreven met de boodschap dat dit eigenlijk wel visueel attractief ging zijn – leerlingen van het middelbaar + 50 identieke fietsen + een park – en of ze niet kwamen filmen. Idem naar het VRT nieuws en het… Hé tiens, da’s waar ook, ik ken de hoofdredacteur van het VTM nieuws. Iets voor elven die avond stuurde ik Nicholas een messenger berichtje, en ik kreeg zowaar nog meteen antwoord ook. Hij ging niks beloven, alles hing van het nieuws van de dag af, maar hij zou het wel op de planning zetten. En jawel, toen ik donderdag tijdens Merels fluitles in ’t stad liep, werd ik gecontacteerd door een van de redactieleden: dat er de volgende morgen iets voor achten een journalist ging staan met een cameraman om te filmen voor het nieuws.
Effectief, Wim Naert stond bij ons rond achten, kwam filmen, luisterde naar het verhaal achter de fietsen, en stuurde de gegevens ook nog eens door naar een reporter van HLN, want die hebben daar een link mee. In de voormiddag stuurde ik ook nog een persbericht uit met foto’s, waarop ik prompt gebeld werd door HLN en er meteen een berichtje op de website stond.
Het leverde een hoop gegniffel in de leraarskamer op – “Mediacoach? LOL!” – maar dat is effectief mijn nieuwe titel én ik was nog geen beetje trots. Niet elke mediacoach haalt met succes het VTM nieuws naar school, toch? En haalt de krant? Missie geslaagd, zou ik zo zeggen.
Het filmpje van VTM:
En het hele “officiële” verslag van de Strapdag staat uiteraard op de schoolwebsite, en wel hier. Of wat had u gedacht?
Babysit
Man, voor je twee keer met je ogen kan knipperen, zijn je kinderen groot!
Neem nu Wolf: nog niet zo lang geleden moesten we zijn handje nog vasthouden, nu gaat hij zelf babysitten, nota bene soms zelfs bij kinderen waarvan de oudste de leeftijd van Kobe heeft. Tsja, je kan een twaalfjarige natuurlijk niet de verantwoordelijkheid geven over kleinere broertjes of zusjes.
Maar Wolf doet dat graag en Wolf doet dat blijkbaar ook goed; ze zijn allemaal even enthousiast, vooral de jongens, en hij wordt meer en meer geboekt.
En ik, ik kan zonder nadenken naar het koor of naar een lezing of iets gaan eten, zonder dat ik moet kijken of Bart ook thuis is.
Een gemak, zo’n inwonende babysit!
De Dampoort Express
Vandaag zat ik weer de hele namiddag in Brussel voor het Certaminacomité. ’t Is een bezigheid als een ander, maar ik vind het eigenlijk wel zeer fijn om te doen, ook al doe ik er eigenlijk niet zo heel erg veel.
Natuurlijk moet ik dan wel de trein nemen. Voor het gemak rij ik altijd naar Gent Dampoort: het is een eindje naar Sint-Pieters en je kan er ook voor geen meter parkeren. En die ondergrondse garage daar is knudde… Enfin, als het kan neem ik de fiets, maar zo ’s morgens vroeg in de halve regen, nee bedankt.
Ik moet dan doorgaans naar Sint-Pieters sporen en overstappen op een trein naar Brussel. Tot mijn grote verbazing was er nu ook een trein die een zeer bizar traject aflegt, via Melle, Merelbeke en Gentbrugge. Blijkbaar wordt dat onder vaste pendelaars de Dampoort Express genoemd, en eigenlijk is dat best wel gemakkelijk.
Hij rijdt maar twee keer op een dag, zo blijkt, een keertje ’s morgens en een keertje ’s avonds. Maar wat een gemak, zeg! En lekker rustig.
Ben ik blij dat ik niet alle dagen naar Brussel moet…
Gamification
Merel moet oefeningen op de maaltafels maken op haar computer, in een speciaal programmaatje. Per drie juiste oefeningen krijgt ze een kledingstuk om daarmee een leuk figuurtje aan te kleden. Geen oefeningen = geen kleren. Ze vindt het de max en het voelt helemaal niet aan als huiswerk.
En toen zag ik dat er zelfs een pacman tussen zit. Onderaan staat een opgave, waarbij er verschillende mogelijkheden op het parcours van de pacman staan. De juiste oplossing van de vraag staat gelijk aan een grote bol en extra punten, en de foute oplossing als een leventje kwijt.
Ik geef het toe: ik heb zitten pacman spelen terwijl Merel me de oplossingen zei, want zelf kan ze het sturen van dat ventje niet zo goed.
Zalig gewoon!
Wat. Een. Verhaal.
Ik had met Bart en de kinderen afgesproken aan de Tondelier, een nieuwe wijk in het Gentse aan de Gasmeterlaan, om er iets te eten. Bart kwam met de fiets van zijn werk, wij waren met de auto – veel te heet om te fietsen.
Omdat we naar de vroege kant zijn, wandelen we eerst even rond op het nieuwe terrein en het nieuwe park. Wanneer ik even later mijn handtas uit de auto wil pakken, zie ik dat Barts elektrische fiets weg is! Op vijf minuten! Aangezien de fiets op slot stond, kan hij nog niet ver weg zijn: misschien heeft iemand hem ergens om de hoek gezet om hem op te halen? Op die tijd kunnen ze het slot nog niet opengebroken hebben, en het zou nogal opvallen ook. We lopen de buurt even af, ik spreek een jongeman aan die ook net zijn fiets stalt. Nee, niks gezien. Ook de jolige bende die in het park zit te aperitieven, heeft totaal niks opgemerkt. Grmbl. Een kennis die in de appartementsblokken woont, laat ons zelfs even in de fietsenparking kijken, want de GPStracker die op de fiets zit, geeft geen signaal. Helaas.
We besluiten dan maar de kinderen thuis af te gaan zetten, een boterham te eten en het te gaan aangeven bij de politie. We zijn net goed en wel op weg, halverwege de Wiedauwkaai, wanneer Bart gebeld wordt door die kennis van daarnet: “Ha, Bart, goed nieuws, uw fiets is gevonden! Ik geef u het nummer van de gast die erbij staat!” Huh? Bart belt het nummer, en die jongen geeft ons een adres een eindje verderop, tegenover het justitiepaleis.
Ik gooi de kinderen af – Wolf moet maar om brood – en wij keren ons kar. En effectief: in een verloren straatje staat een jonge gast met een hond bij, jawel, Barts fiets die nog steeds op slot is. Net op dat moment komt ook de politie aangereden.
Hoezo?
Wel, die ene gast die ik aangesproken had, had het gemeld op de facebookgroep van de appartementen. Een paar minuten later ziet de jongeman met de hond aan de hondenlosloopweide, waar hij net het bericht op FB gelezen heeft, twee man passeren met een zware zwarte fiets op de schouders. Aangezien vorige week zijn eigen dure fiets gestolen is, is hij alerter. Hij belt meteen de politie en loopt achter de dieven aan. Een paar straten verder merken ze hem op. Wanneer hij hen aanspreekt, mompelen ze iets in een vreemde taal, zetten de fiets neer, en zetten het op een lopen.
Daarop meldt hij dat in de FBgroep, de gast die dat eerst had gepost, leest het, verwittigt onze kennis die hij met ons had zien lopen en toevallig ook kent, en die belt ons op.
De politie was ook bijzonder snel ter plaatse dus, heeft proces verbaal opgesteld, de jongeman had ook nog een foto van de twee dieven. Ze zijn nog even gaan spreken met de jolige bende, en hebben dan in de combi de fiets naar huis gebracht. Wat een service.
Maar vooral: wat een samenloop van omstandigheden en good karma! Man man man…
365 – 27 juli 2019 – torenvalkje
Bloedheet
Serieus, dit is niet meer normaal te noemen. Net geen 42° deze namiddag, hier gewoon bij ons in de tuin. Tsja…
Deze voormiddag was ik op tegen half negen, en toen zat Wim al een tijdje in de tuin, zo blijkt. Iets later kwamen ook Michael, Wolf en Koen binnendruppelen, en nog wat later was het ontbijt van koffiekoeken, yoghurt en vers fruit geserveerd. Mathias wakker maken was makkelijker dan gedacht :-p
Tegen half een waren ze allemaal het huis uit, bleek het te warm voor iets anders dan cornflakes als middagmaal, en nog wat later zat ons zwembad alweer vol. Met pubers, deze keer.
Ik had zelf machtig veel zin om wat af te koelen in dat bad, maar aangezien het allemaal leerlingen van onze school zijn en het voor hen wel bijzonder awkward zou zijn mocht er plots een leraar in hun zwembadje zitten, heb ik dat maar gelaten. Ik heb vooral gelezen en ben op een bepaald moment naar ons kamer getrokken omdat ik daar de airco kon aanzetten.
Zodra de gasten weg waren, zo rond een uur of zes, ben ik alsnog het water ingegaan. Met mijn boek, gewoon wat gedobberd en afgekoeld. Dat was nodig.
Serieus zeg. Middernacht en nog 34°. Ugh.