Aether: wat een ervaring!

Bon, gisteren had ik dus officieel de weirdste larpinpaksessie die ik al gehad heb: lange rokken, hoeden, parels, hakjes, handschoenen, bontjas… Ik stelde me de vraag of er nog zo van die dingen waren die Aetherspecifiek zijn. Want ik had al het gevoel dat ik hier niet met mijn combats ga moeten aan komen zetten.

Gelijk had ik. Man, wat een ervaring! Je wordt meteen ondergedompeld én meegezogen in de maffe wereld die Aether is. Denk de Belle Epoque, maar dan in een wereld waarin er in 1890 een zware oorlog was die gans Duitsland heeft vernield en de kaarten grondig heeft geschud. Er zijn vreemde dingen aan de hand, en er is een stevige steampunk invloed: er zijn zeppelins, wapens allerhande, wagens, mensen die deels cyber zijn, rare machines… Denk Jules Verne, of His Dark Materials van Pullman.

De graad van afwerking, het oog voor detail is immens, iets wat ik nog op geen enkele andere larp heb gezien. De meeste deelnemers hebben zelfs visitekaartjes laten drukken met hun gegevens op, fenomenaal. Het bestek, de bediening, de kleren, de lettertypes, de kandelaars, de lampen, de telefoon…

Ik speel een classica die getrouwd is met een befaamd Duits archeoloog, en samen zijn we op zoek naar resten van Atlantis en Thule. En ik heb een voorwerp meegebracht uit IJsland, waar we op zoek waren naar bewijzen voor de Holle Aardetheorie van Plato.

Heerlijke rol om te spelen, overigens. Niet het hele rijke zoals Madame Lacroix van FN Herstal, of Madame La Duchesse d’Armagnac, maar toch wel die kringen. Fijn fijn fijn.

 

Rollator

Vorige week heb ik me een rollator gekocht. Jawel. Ik zag er eentje staan, een goeie, in de kringwinkel, en heb hem dan maar meegenomen.

Als mijn rug goed is, is er geen enkel probleem. Doen de hernia’s lastig, dan volstaat meestal mijn stok, samen met voldoende rust. Maar als de anteriolysthese opspeelt, dan ben ik meteen weer 85, en dan kan ik quasi niks. Ik kan mezelf niet wassen, niet aankleden, niet zelf de tafel dekken want zelfs een bord weegt te veel. Mijn rug draagt me dan gewoonweg niet meer, en elk extra gewicht is te veel.

Init de rollator. Dan kan ik volledig op mijn armen steunen om mijn gewicht te dragen, zonder dat ik, zoals bij krukken, af en toe toch weer alle gewicht op mijn rug moet zetten om mijn krukken te verzetten. Ik kan er ook op gaan zitten, als het echt moet.

Nu, voorlopig heb ik het ding gelukkig niet nodig, maar ik kan u wel verzekeren: zo’n ding is gewoonweg tópspeelgoed! Kílometers dat dat ding hier al in huis gedaan heeft, ge hebt er geen gedacht van! Ge kunt daar dus met drie kinderen tegelijk op, dat bolt ongelofelijk soepel en dat doet wijze dingen met de remmen.

Nu, ik ben niet van plan om het ding saai blauw te laten: als ik dan toch als een bomma moet rondlopen, dan wel een “hippe” bomma. De suggesties stroomden binnen op mijn facebook:

  • Jesse Dmtre Stickers nodig! Veel stickers! En een set pluchen dobbelstenen (D20’s)!
  • Sabine Hantson Met een kerstslinger en lichtjes wordt het hip en gezellig!
  • Christoff Poel brengt da is langs , dan fiksen we een zwaardschede en een houder voor uw schild …
  • Edwin Hofstra Ik zat meer aan rondombepantsering, een tsjoek-tsjoek en een stoomsnelvuurkanon te denken. 😉
  • Debby Vermeulen Voor wat extra rijplezier hoort daar toch ook absoluut een enorme claxon bij?
  • Simon Desmet zal wat handigheid vergen maar zo lijkt hij op een marslander
    Geen fotobeschrijving beschikbaar.
  • Koen Vekemans Een torenschild vooraan. Een latex lans. Een mp3speler met het geklepper van galopperende paarden.

     

    Na overleg hebben de zonen en ik besloten er een gothic ding van te maken: zwart met doodskopjes en dergelijke. Ik kan het gewoon in zwarte glitterlak spuiten en dan doodskopstickers plakken. Iemand nog ideeën?

     

Geraardsbergense emolumenten

Jawel, het derde concert van de drie was eigenlijk ook wel best in orde, denk ik zo.

Vandaag zaten we in Geraardsbergen, de thuishaven van het koor waarmee we dit project hebben opgezet. Er waren prima broodjes, het was een fijne kerk om in te zingen, en we hadden er wel zin in, ja.

Na afloop was er opnieuw een receptie, maar ik ben echt geen sociale, dus ben ik in mijn bevroren auto gestapt om in de plaats daarvan nog wat te geocachen in de buurt. De kou deert me totaal niet, het donker is niet altijd even praktisch. Zeker niet als je dan vaststelt dat het rondje dat je op het oog had, eigenlijk midden in een villawijk ligt. Waar men het meestal niet zo op prijs stelt als je rond elf uur ’s avonds begint te zoeken en te speuren met het lichtje van je gsm.

Toen ik bij cache nr. 3 met een licht ambetant gevoel stond te zoeken in een doodlopende straat bij een bord van een speelplein, zag ik plots in de hoofdstraat een combi heel traag passeren met zijn schijnwerpers op. En jawel, een paar tellen later passeerde die weer in achteruit en reed de straat in. Ik stelde me al te wachten, en traagjes stopte de combi naast me, terwijl de agent zijn ruit naar beneden draaide.

“Goeienavond! Nog op wandel, dan?”
“Goh ja, ik heb net een concert in de Machariuskerk gezongen en moet nog een beetje de adrenaline kwijt voor ik terug naar Gent rij.”
“Moh, uit Gent? Da’s nog een eindje terug. En dan hier in deze wijk op wandel?”
“Wel euh… Kent u het spel Geocaching?”
“Geocaching? Ja hoor… Ahh! Ligt er hier enen misschien?”
“Yup, en ik vind de ambetanterik maar niet!”
“Haha, veel succes dan! Oh, enne… heeft u niemand zien passeren met een zwarte vest en een rood petje?”
“Euh… nee? Ik heb al de wijk rondgereden voor verschillende caches en niemand gezien.”
“Geen probleem! Nog een fijne avond!”

En weg waren ze, met hun grote schijnwerpers op. Voor mij was de lol er toen wel helemaal af, moet ik zeggen.

Ik ben dan maar in de auto gestapt en naar huis gereden. Ziet dat ik die man met zijn rood petje nog was tegengekomen, zeg!

Lezing: kruiden bij de Romeinen

Het NKV, het Nederlands Klassiek Verbond, organiseert maandelijkse lezingen rond klassieke thema’s. Vandaag stond er oorspronkelijk iets anders op het programma, maar werd het uiteindelijk Kruiden bij de Romeinen. Prompt verscheen ik op het appel, waar al een ganse stand stond van de Gallische Hoeve met een hoop kruiden, mulsum en verschillende hapjes.

De lezing zelf, wel, ik heb al betere sprekers gekend, laat het me zo zeggen, maar hun inhoud was best interessant! In het begin van het Romeinse Rijk was peper, welja, peperduur. Maar dat veranderde naarmate de handelsroutes veranderden, en dat bewezen ze met fragmenten uit Latijnse teksten van onder andere Martialis. Ze lieten ook vanalles proeven, waaruit ik leerde dat ik komijnzaadjes in huis moet halen, want die smaken helemaal anders dan gemalen komijn. Oh, en dat ik eens richting Beverhoutplein moet, naar de gespecialiseerde kruidenzaak, voor paradijskorrels ofte aframomum melegueta. Het is te vergelijken met peper, lekker straf, maar toch een behoorlijk andere smaak. Kent iemand dat, eigenlijk?

Enfin, het werd een aangename lezing en ik heb wel wat bijgeleerd, ja. Met dank aan de mensen van de Gallische Hoeve!

Potpoëzie

Sinds ik die streep bordverf in ons toilet heb aangebracht, verschijnen er soms wel grappige dingen.

In de lente stond er plots

Daarop kwamen toen, vaak met grote tussenpozen, de volgende berichten:




Een tijdlang bleeft het stil. En toen was het Vossendagje en verscheen er een vervolg.



Zo’n streep bordverf op uw toilet, ik kan het iedereen aanraden!

Kapper Hilaire

Ons pa mag niet meer met de auto rijden, tot zijn grote frustratie. Een van de dingen die daardoor moeilijk geworden zijn, is bij de kapper geraken. Het is niet dat die mens zo vreselijk ver weg woont, maar het is toch wat ver voor ons pa om te voet te doen.

Hilaire zag het zitten om speciaal voor ons op maandag open te doen – dat is zijn vaste sluitingsdag – en om kwart voor negen stonden ons pa en ik dus aan zijn deur. Ik heb het al eerder over Hilaire gehad: die mens is intussen 88 maar knipt nog met volle goesting en competentie herenkapsels. Wassen en brushen, nee, dat niet meer, en ook geen vrouwen meer, maar gewoon knippen? Ja hoor.
En verder is het eigenlijk ook gewoon ne gezellige mens.

Tegen kwart over negen stonden we buiten, ik gooide ons pa af, en om tien uur stond ikzelf netjes voor de klas.

Goed geregeld!