Nu zijn we hier weer wat tegengekomen, een zalige Kafka… (en een lang maar redelijk verbijsterend verhaal).
Barts managementsvennootschap heet Webomatic, al sinds jaar en dag. Af en toe krijgen we hier een telefoon voor Webomatic, maar dat blijkt steevast de Duitse firma te zijn met dezelfde naam, een bedrijf dat luchtdrukmachines maakt, van die hele grote.
Bon, in januari werd hier nietsvermoedend een groot pakket geleverd, reken een meter lang, en zo’n 40 cm breed en hoog, en vooral pokkezwaar. Hmmm? Niemand van ons had iets besteld, al zeker niet met die afmetingen en op naam van de vennootschap. Ik keek eens goed naar het etiket, en dat bleek een Google printout te zijn, want zelfs nog ons Waterhoenlaan adres en ons vast telefoonnummer. Nog meer hmmm. Alleen stond er op de verpakking in het groot talloze keren ‘Webomatic’, met andere woorden: iets uit Duitsland. Verdere informatie was niet te vinden. Het begon me te dagen: UPS was wellicht de papieren van het pakket kwijtgeraakt, hadden dus gewoon de naam gegoogled en het geheel naar ons teruggestuurd.
Ik geef toe, het heeft even geduurd voor ik gebeld heb naar UPS. Ah, oei, luidde het daar, dat klopt precies niet. Môh gij. Maar ze moesten het uitzoeken en dan gingen ze me iets laten weten. Quod non.
Een beetje later, met het pakket nog steeds in onze hal, belde ik nog eens. Ah? Euh wij weten van niks? Bon, alles nog eens uitgelegd, ze gingen het uitzoeken en dan gingen ze me iets laten weten.
Een goeie week later: nog steeds niks.
Nieuwe tactiek dan maar: Webomatic Duitsland aanspreken. Ik stuurde een berichtje, begin februari.
Dear sir/madam
a couple of weeks ago, UPS has delivered a package to us, webomatic.be. It clearly wasn’t meant for us, but a package that you sent to a customer, that got lost in UPS, and that they tried to return. It has large WEBOMATIC stickers on it, so they googled and found us instead of you.
I have contacted UPS and they promised to rectify and collect the package, and send it back to you, whence it came. Alas, no pick-up, nothing.
So, we have a package here in Gent (Belgium) that you sent out to a customer and that we’d like to get rid of.
Can you figure out a solution? Either it gets picked up or we just throw it out.
Sincere regards
Ene Sven beantwoordde mijn bericht, vroeg adres en tracking code van de bestemmeling, die er uiteraard niet was. Begrijpend lezen is in Duitsland ook niet meer wat het was.
Maar bon, enig heen-en-weer gemail later stuurde hij dat UPS het ging komen oppikken op donderdag 11 februari. Drie keer raden: geen UPS gezien. Ik stuurde op vrijdag een nieuw mailtje met de vraag naar bevestiging van de oppikdatum. Goh, zei Sven, hij had aan een collega gevraagd dat te regelen maar die was dat waarschijnlijk vergeten.
Op donderdag 18 februari een nieuw mailtje, dat ik nog steeds een groot pak in mijn hal liggen had dat op mijn zenuwen werkte. Antwoord: UPS is ermee bezig, maar ze moeten het uitzoeken en gaan nog iets laten weten. Tiens, waar hadden we dat nog gehoord?
Nog een paar mailtjes later, met mijn vraag of dat nu zo moeilijk is: “We assume that it is a return delivery from a customer who sent it to your company by mistake.” ZUCHT. Nee, UPS heeft al bevestigd dat zij gewoon de orders kwijt waren, dat het geen terugzending is.
Radiostilte.
Begin maart vond ik plots een briefje in de brievenbus: dat UPS was langs geweest om het pakket op te pikken, maar dat er niemand thuis was. Ja, dat is niet zo vreemd als ge langs komt zonder te verwittigen, toch?
Ik wachtte nog even, maar geen contact meer. Zucht. En nog steeds een serieus groot pak aan mijn voordeur dat stilaan gigantisch op mijn zenuwen begon te werken.
Bon.
Na een paar weken toch nog maar eens mijn moed bijeen geraapt en nog eens naar UPS gebeld. De medewerker daar viel uit de lucht – môh – maar zag het probleem niet in: het ging gewoon de volgende dag opgehaald worden, en daarmee probleem van de baan. Oef.
Volgende dag, jawel: een vriendelijke jongeman van UPS die het komt ophalen.
Volgende dag: diezelfde jongeman die een pakket komt afleveren voor Webomatic. ECHT! Ik heb het uiteraard categoriek geweigerd en het hem terug mee doen nemen. De jongeman dacht al dat het niet klopte, dat hij dat pakket al gezien had. Soit, hij had het weer mee.
Volgende dag – je houdt het niet voor mogelijk: DIEZELFDE jongeman die me prompt zijn gsm in handen duwt – hijzelf was Franstalig maar zijn baas sprak gelukkig Nederlands – met de vraag om het uit te leggen want zijn baas geloofde hem niet. Hij had die morgen geweigerd om het pakket nóg eens mee te nemen naar ons, en had daardoor serieus boel gekregen met zijn baas. Bon, het lag dus wel in zijn camionette maar hij had het, begrijpelijkerwijs, niet eens uitgehaald. Ik heb het uitgelegd aan zijn baas, die blijkbaar in onderaanneming werkt voor UPS, en die verzekerde me dat hij het ging doorgeven aan UPS Diegem, het verdeelcentrum, en dat het nu echt niet meer ging terugkeren. Ik heb vooral ook de jongeman hartelijk bedankt om zelf zijn nek uit te steken.
Bart en ik hebben nog een paar dagen afgewacht, want we geloofden het eigenlijk zelf niet eens meer, maar we zijn intussen een maand verder, en het is niet meer teruggekomen.
Echt. Hoe incompetent kan je zijn???
