Ik weet het, het is misschien wat snel, maar ik wilde vandaag perse al naar huis. Ik voel me goed, de baby stelt het goed, en ik mis mijn jongens. En vooral mijn eigen goeie bed, en het ongestoord (toch door verpleegsters en zo) kunnen slapen. En mijn eigen zetel, mijn PC, mijn omgeving, en de warmte van mijn liefste ’s nachts naast me.
En toen kwam de pediater binnen met het nieuws dat Merel niet helemaal in orde was: sporen van een infectie! Bloed- en urineonderzoek wezen daarop, en moesten herdaan worden. Als bepaalde waarden niet gezakt waren, ging ze een week op neonatologie moeten. Halve paniek: ik zag al hele doemscenario’s voor me, ik op kamer moeder-kind, en een gigantisch geregel voor thuis. Soit, ze kreeg opnieuw een urinezakje opgeplakt, en het wachten was op een bruikbaar staal, eerder gingen we sowieso niet naar huis mogen.
Gelukkig duurde het deze keer geen anderhalve dag, maar amper een uurtje voor het zakje gevuld was, en rond één uur kwam de pediater opnieuw binnengestormd, met het verlossende nieuws: alles was ok!
Oef!
En dus zit ik nu thuis, met mijn drie kinderen bij me, en ik geniet intens! Ja, mijn lijf doet zeer, en ik ben moe, maar ik ben ook diep gelukkig 🙂
Geef me eens ongelijk?
