En omdat ik nu wel terug ben van – een overigens zeer fijn en geslaagd – weekend maar hondemoe ben, nog maar eens een gewoon fotootje. Van mijn twee lievelingen.
11 maanden
En toen was mijn tienmaander plots al een elfmaander. Het gaat gigantisch snel vooruit, en het lijkt alleen maar te versnellen.
Slaapkop
Ons kleine Mereltje kan niet alleen intussen aan een verbazingwekkend tempo kruipen, ze doet ook niks liever dan stappen. Dat laatste kan ze uiteraard niet alleen, dus trekt ze zich op aan de zetels, salontafeltje en dat soort dingen, en stapt dan vrolijk de omtrek rond. Of ze staat te springen en te dansen in haar park.
Het liefst van al stapt ze aan de handen van grote broer, te zien aan de grote lach op haar gezicht.
Maar gisteren heb ik een soortement loopwagentje in elkaar gezet voor haar, waar ze zich kan aan optrekken, en dan de hele woonkamer rondstappen. Ze botst wel overal tegen, maar als je haar weer op weg zet, is ze weer verder. Ze vindt het héérlijk.
Het leukst is het natuurlijk als broer meehelpt.
En vooraan zit dan nog zo’n muziekding dat ze ook ongelofelijk wijs vindt.
Alleen is ze er blijkbaar ongelofelijk moe van. Ik stak haar gisteren in bed voor haar vooravondslaapje: doorgaans slaapt ze tussen één en half vier, en dan nog een uurtje ergens tussen vijf en zes. Ze lag er deze keer in om half vijf, in haar Tshirtje in een slaapzak, na haar vieruurtje. En toen sliep ze in één ruk door tot kwart over zeven deze morgen.
Ik heb het gevoel dat zo rondstappen voor een tienmaandertje een beetje lastig is :-p
Tien maanden
Tien maanden is ze intussen, mijn kleine lieverd. Ge zoudt ze toch opeten, als ge dat ziet?
En nog een fotootje van vorige week, toen het nog goed weer was:
Waterratten
Deze middag gaan zwemmen met de kroost, in Puyenbroeck. Het is wat verder dan de andere zwembaden, maar het is op zondag wel open tot acht uur ’s avonds, terwijl de anderen sluiten om vier uur. En als je een baby hebt die haar namiddagslaapje nodig heeft, dan is dat wel zo handig.
De jongens zijn verzot op zwemmen: Wolf zwemt alleen, en Kobe heeft nog zwembandjes nodig, maar is verder absoluut niet bang: hij gaat vlot onder water, en gaat zelfs op de bodem zitten. Merel vond het overigens ook fantastisch: er is een kleuterzwembad met water van ongeveer 15 cm, en dat vindt ze zalig. Maar nog veel leuker is in mama’s of papa’s armen in het kinderzwembad rondzweven: dan kan ze ongestoord trappelen en spatten, en moet ze niet zelf zitten.
Zalig toch?
Antiglibberkrokodil
Wel, die antiglibberkrokodil, dat was een van mijn beste kopen van het jaar. Want Merel zit dolgraag in bad bij haar broers, maar kan dat eigenlijk nog niet. De badstoel is niet handig, daar zit ze hoegenaamd niet graag in, en die is ook nogal scherp aan de onderkant, bizar maar waar.
Maar als ik haar zomaar in bad zet, dan glibbert ze gegarandeerd omver. Want ze kan wel zitten natuurlijk, maar zo’n glad bad, da’s nog iets anders. En ik daag u uit om eens vijf volle minuten op uw knieën naast een bad te zitten met uw hand tegen het poepje van uw kleine zonder kramp te krijgen.
En nu is er dus de antislipkrokodil, waardoor ze stevig kan zitten, zich draait en keert zoals ze dat zelf wil, en er gigantisch van geniet om in dat water te pletsen en te spelen. En haar broers, die lijken dat even leuk te vinden.
Eerste tandje
Nu weten we dus waarom Merel eerder deze week zoveel koorts had, en waarom ze zo hangerig en huilerig was: ik heb daarnet haar eerste tandje gezien! Jawel, mijn kleine meid heeft dus een tandje!
Ze beet al ongeveer twee maanden op alles wat ze vastkreeg, en ik heb een hele batterij slabbetjes met plastiek aan, om ervoor te zorgen dat haar kleren niet constant kletsnat zijn van het overmatige kwijlen en zeveren. Ze verbruikt er zo’n viertal per dag, zonder nog de etensbavetten mee te rekenen.
En nu is hij er dus, die eerste tand. En geloof me: het is een pak makkelijker om om te gaan met een lastige baby, als je eindelijk wéét waarom ze lastig is. Toch wel.
Verschoten
Ik ben me deze morgen doodverschoten, en ik was er echt niet goed van. En eigenlijk voel ik me nog steeds wat schuldig, ook al weet ik dat dat elke moeder wel eens overkomt. Maar toch. Bij een derde zou je beter moeten weten, nee?
Merel is deze morgen namelijk van de luiertafel in de badkamer gedonderd. Kopje eerst. Boenk.
Ik had haar aangekleed, en ze zat netjes rechtop te spelen met iets. Ik wilde haar pyamaatje en slaapzak weghangen, en terwijl ik me terug omdraai, zie ik haar nog net voorover duikelen. Geloof me, op zo’n moment zie je dat dus écht in slow motion he! Ik heb nog een snoekduik geprobeerd, maar ik was net te laat. Gelukkig ligt er kurk op de grond, en begon ze onmiddellijk te krijsen en te brullen, maar ik voelde me een archislechte moeder. Ik heb ze vrij snel kunnen sussen, maar ik mocht echt niet aan de zijkant van haar hoofdje komen. Eten was geen probleem, nog die chance. Een half uurtje later heb ik haar dan in bed gelegd, maar niet op haar gewone zijde, want dat wilde ze niet, dat was wellicht op haar buil. Ik ben ook regelmatig eens gaan kijken, maar ze sliep doodnormaal.
Mja.
Stom. Stom stom stom. Daarvoor moet ge al aan uw derde kind toe zijn en al…
Mereltje
Ik blijf volharden in de foto’s van mijn dochter. Ik mag dat :-p
Zwemmen… of net niet.
Hmpf.
De jongens vroegen al lang of we nog eens gingen zwemmen, dus had ik dat voor vandaag gepland. Bart zag dat niet zitten voor de middag, want hij wil rustig wakker worden en dan boodschappen te doen. Geen nood, het zwembad was open tot vijf uur. Alleen… Merel moest slapen, en sliep om drie uur nog steeds. We hebben haar dan maar wakker gemaakt en haar fruitpap gegeven. Veel wilde ze er niet van eten, en het middageten was ook al niet zo vlot binnengegaan. Bon, wij dan maar met pak en zak aangezet richting Zomergem. Aan het zwembad zelf viel mijn euro: ik had Merels zwempampertjes in de badkamer laten liggen! Goed bezig…
Ik heb de jongens dus afgezet, en ben met een brullende Merel naar mijn ma gereden, om daar te wachten. Merel bleef maar huilen en reageerde vreselijk onwennig bij mijn ouders, ik mocht haar gezichtsveld niet verlaten. Maar best dus, dat ik er niet mee gaan zwemmen ben. Al baalde ik wel: ik had er echt zin in om in het water te spelen met mijn jongens.
Zal nog wel eens lukken, vermoed ik, gezien dit rotweer.