Mereltje

Onze kleine meid is serieus aan het veranderen de laatste tijd. Ze kan meer, ziet meer, verstaat meer, en wil vooral meer. En dan vooral meer zelf doen.

Ze loopt nu al een tijdje. Haar eerste stapjes had ze op haar verjaardag gezet, maar toen was de haast er een beetje af, en bleek het nog altijd makkelijker om te kruipen. Sinds een paar weken kruipt ze enkel nog als het om te spelen met haar broers is, verder stapt ze altijd en overal. Een goeie week geleden is ze ook begonnen met trappen kruipen. Ik weet niet waar ze het haalde, maar plots wou ze alleen de trap op om te gaan slapen. We laten haar maar betijen, want ze is zo ongelofelijk trots als ze bovenkomt. Dat mama of papa dan vlak achter haar aan lopen, dat deert haar niet.

Daarstraks heb ik wel goed moeten lachen met haar. De jongens zaten al in bed, maar Mies was duidelijk nog niet moe. Ik heb ze dan maar bij mij gezet, en beginnen was opvouwen. Daarop wou ze meehelpen, zodat ik ze op een stoel aan de tafel heb neergepoot, en af en toe een hemdje of een onderbroek in haar handjes heb gestoken. En ze deed dapper mee: telkens ik een kledingstuk schudde om het recht te krijgen, schudde ze mee, en dan begon ze zogezegd mee te vouwen. Af en toe moest ik eens wisselen.

Ze speelt geregeld in de schuif met bekers en borden. Gisteren had ik een groen bordje op haar plaats gezet, en toen nam ze het eraf, ging naar de schuif, koos zorgvuldig de bijhorende groene beker, en zette die toen allebei terug op haar stoel. En gij nu!

Opruimen doet ze ook als de beste, en heb ik haar niet hoeven leren. Ze kan geen papiertje zien liggen, of het moet weg. Als ze zelf weet waar iets moet liggen, zal ze dat dan ook op zijn plaats leggen. Afval moet in de vuilbak, maar mama (of papa) moet helpen, want ze kan nog niet alleen de kastdeur openen. Daarstraks kwam ze parmantig aanzetten met de vuile sokken van Kobe, en stond met een vragend gezichtje naast me. Ik heb haar dan maar de wasmand in de garage getoond, en fier als een gieter gooide ze de sokken erin. Ook stoelen moeten netjes op hun plaats geschoven zijn, ze kan er niet tegen als dat niet het geval is.

Ik herinner me dat Wolf dat ook deed, alleen is dat niet blijven duren, helaas. Hoe lang zou zij het volhouden?

Wolfloos

Wolf is voor twee daagjes op kamp. Gisterenavond is hij vertrokken, morgenmiddag komt hij al terug.

Kobe en Merel genieten ervan. Pas op, ze missen hem, dat heb ik al gemerkt, maar het is duidelijk dat Wolf de regulator is hier in huis. Zeg gerust: baasmaker. Wolf bepaalt welke spelletjes er gespeeld worden, gaat Kobe helpen met een puzzel, of werkt het kamp af dat Kobe beginnen maken is met kussens en dekens.

Vandaag heb ik de twee kleintjes prachtig zien samenspelen. Kobe maakte een bedje, en Merel ging erin slapen. Ze joelden, deden onnozel, en lachten zich te pletter.

samenspelen

Maar deze avond vroeg Kobe wanneer Wolf terug naar huis kwam. Want ja, hij miste zijn grote broer.

Toch mooi he, als ze zo samenhangen?

Merel bij de kapper

Het lijkt wel een titel van een Tiny-boekje :-p

Merel haar haar was echt lang aan het worden, toch achteraan. Vooraan viel het nog mee, en was het ook gewoon sluik. Achteraan krulde het enorm en was het een pak langer: als je de krullen rechttrok, tot ongeveer midden haar schouderbladen. Het resultaat was dat ze rondliep met een nekmatje, en dat het er niet erg verzorgd uitzag. Bovenaan stond ook nog wat van dat pluizige babyhaar.

Tijd voor de kapper dus. Mijn vaste kapster sinds jaar en dag, aan de andere kant van Gent wegens nog uit mijn studententijd, zag het wel zitten om het te doen. We hadden afgesproken dat ik haar zou bellen als Merel eens echt goed gezind was, en flink uitgeslapen. Vandaag was dat het geval en had Marie-Jeanne ook wel wat tijd, dus ik Merel in de auto geladen en naar Sint-Amandsberg.

Ik hield mijn hart vast, want we wilden het kind niet met een kapperstrauma opzadelen: Marie-Jeanne ging wel zien hoe ver ze ging geraken, desnoods kwamen we volgende week maar terug, en lieten we ze nu half geknipt. Merel heeft namelijk niet graag dat je aan haar haar komt, vandaar.

kapster1

Maar nee hoor. Merel zat op mijn schoot, en via een grote spiegel kon ze in de gaten houden wat MJ aan het doen was, en dat was blijkbaar wel intrigerend. De kapster is erin geslaagd om Merels haar achteraan netjes bij te knippen, overal het gepluisde haar weg te halen, en er zelfs een beetje van een carrécoupe in te steken. Dik in orde.

kapster2

kapster3

Mereltje ziet er nu wel anders uit, en haar krulletjes zijn grotendeels verdwenen, maar die komen wel terug. Hoop ik dan toch. Het is in elk geval properder en makkelijker om te wasssen.

kapster5

kapster4

Oranje

Mereloranje

Zij is al een stuk ouder, want ze heeft genoeg meisjeskleren. Maar toch wilde ik deze foto. De kast is al een paar jaar verdwenen, sinds de verbouwing, maar toch… Ze lijken echt wel op elkaar.

Met sprongen vooruit

Merel was de laatste twee weken gewoon niet te genieten: zagen, zeuren, het minste was verkeerd, niet willen slapen zoals het hoort… Ze wilde voortdurend bij ons zijn, maar wilde dan toch niet gepakt worden. Ze begon midden in de nacht onbedaarlijk te huilen, maar wilde niet eens getroost worden, laat staan dat ze iets wilde eten of drinken. Pas met veel moeite kon ik haar telkens weer stil krijgen, en doen slapen. Ook in de crèche zeiden ze hetzelfde: met moeite willen eten, nauwelijks willen slapen, en voortdurend zeuren en zagen.

Blergh.

Maar vorige week sloeg ze ineens om: vrolijk, goedlachs, eten als een delver, knuffelig, prima slaper. Ze kon plotseling ook heel mooi alleen spelen, begon niet meer te zagen aan tafel als ze genoeg boterhammen had en haar fles melk wilde, maar wachtte netjes af tot ook wij klaar waren met eten.

Kortom, een gans ander kind, zo plots. Waaraan dat gelegen is? Geen flauw idee. De tanden die ze aan het krijgen was (vijf stuks tegelijk) zitten er allemaal door, ze stapt nu volop zonder nog tussenin te kruipen of zich te willen vasthouden, en haar eerste woorden zijn ook al een feit: ze zegt (al een tijdje) mama, fes (fles) nam (alles wat eten is), maar zegt ook klanken achter, zoals zetel en dergelijke. Ze kan zich sowieso goed verstaanbaar maken, met gebaartjes, lachjes en hoofdgeschud.

En ik, ik ben stapelzot van mijn kleine meid, mijn cadeautje, mijn wondertje. Al vijftien maanden lang.

Oproep

Merel heeft al een behoorlijk tijdje een favoriete knuffel: zo’n vierkant lapje met in het midden het kopje van een koetje. Een schattig dingetje, dat ik intussen in tweevoud heb, dankzij lieve mensen 🙂

Helaas heeft ze intussen ook haar oog laten vallen op een tweede knuffeldingetje, en dat vind ik niét terug om een reserve te hebben.

Het gaat hier om een roze lapje Tshirtstof in de vorm van een konijn, dat ongeveer een halve meter lang is, als je het netjes openvouwt. Het zat destijds bij een oudroze pyamaatje/kruippakje maatje 62 van Petit Bateau, dat ik de solden van zomer 2010 gekocht heb in de Delhaize. Op zich is het dus niet veel waard, maar wel voor Merel. Vandaar deze oproep: heeft iemand zoiets liggen? Ik zal er uiteraard voor betalen!

knuffelkonijn