Geplaatst op

Nieuwe schoentjes

Die kleine van mij, daar zit pit in! We gaan daar later nog wat mee tegenkomen, medunkt.

Ik had al een paar dagen zitten denken dat haar schoentjes precies wat te klein werden, omdat ze niet echt stevig doorstapte. Deze morgen bevestigde ze dat: ik wilde haar schoenen aandoen, en ze weigerde categoriek. Ze trok haar benen terug, spartelde, greep een schoen en gooide die weg, en zei resoluut: “Nee!”.

Ah bon. Aandringen en opnieuw proberen resulteerde alleen maar in een onaards gekrijs. Die schoenen ging ze duidelijk niet meer aandoen. Toen ik haar dan maar op haar kousen op de grond zette, nam ze de schoentjes en ging ze in het schoenenrek zetten. Weg ermee dus.

sandalen1

Bart heeft haar dan maar meegenomen op haar kousen en in de creche haar pantoffels aangedaan, en ik ben deze namiddag om nieuwe schoenen gereden, twee maten groter dan wat ze nu had. Veel keuze was er niet, toch niet in wat ik haar eigenlijk wilde kopen: zo van die gesloten schoentjes met een riempje, zomerschoenen maar geen sandalen. Tenzij ik felroze wilde, of iets met gigantische harten op. Nee dank u.

sandalen2

Het zijn zachtpaarse sandalen geworden, de meest neutrale die er tussen zaten. Ook hier weer bijzonder veel felroze of glitter en zo. Merel vindt ze duidelijk mooi, stapt er stevig op, en sputtert hoegenaamd niet tegen. Zij blij, ikke blij.

Geplaatst op

Ziek Mereltje

Merel had al een paar dagen vlekjes in haar gezicht, precies een soort acné of zo. Ik maakte er niks van, ze sliep al een paar nachten wat onrustig, en ik dacht dus dat het gewoon vermoeidheid was.

En toen bleek ze zondag plots één rood vlekje met een puntje/blaasje op haar rug te hebben. Windpokken? Het zou best wel eens kunnen, het doet de ronde links en rechts momenteel. Ze was nochtans absoluut niet ziek, wel speels, vrolijk, goedlachs, en actief.

Forward maandagnamiddag: rond een uur of vier had de crèche gebeld, maar mijn telefoon stond stil, en pas rond twintig over vier had ik het gezien. Meteen teruggebeld, en ik hoorde haar al brullen in de achtergrond. Ze had daarstraks nogal enthousiast gans haar bedje ondergekotst, en was nu compleet overstuur. Toen ik een goeie vijf minuten later arriveerde, was de rest van de kinderen netjes appeltjes aan het eten, en lag zij op haar zij in de zetel, duimpje in de mond, beestje in haar armen. Ze reageerde zelfs niet toen ze me zag. Ook thuis bleek ze een complete dweil te zijn: zelfs toen Wolf haar riep, keek ze niet eens om.

Ik heb ze maar onmiddellijk in haar bedje gestoken, met een dankbare blik tot gevolg. En toen sliep ze. Van half vijf tot elf uur, jawel. Toen werd ze wakker, slobberde twee flessen melk naar binnen (500 ml, echtig waar), at van ver een korstje brood, speelde even (vrolijk en goed gezind), en lag tegen kwart voor twaalf weer in haar bed. Om pas wakker te worden om half zeven.

Mijn moeder stond stand by om een eventueel nog serieus zieke Merel op te vangen, maar ze was bijzonder vrolijk, speels, actief, at met smaak en lachte, en dus mocht ze naar de crèche. Daar bleek alles normaal te zijn, behalve dat ze voortdurend een lichte verhoging had, 37,5° en zo.

Tsja. Een virusje zeker?

Geplaatst op

Die keer van de gap in haar voorhoofd

Zaterdagavond waren de kinderen, net voor bedtijd, dus rond half acht, nog vrolijk aan het spelen. Ik weet niet wat Wolf precies aan het doen was, maar Merel was aan het schateren, zoals alleen kleine meisjes van anderhalf kunnen schateren. En op een bepaald moment viel ze gewoon omver van het lachen. Boenk, met haar kopje tegen de hoek van de salontafel, jawel.

Ze zette het meteen op een brullen, en er bleek dus een gat in haar kopje, boven haar linker wenkbrauw. Een paar minuten later was ze alweer vrolijk aan het lachen en kon moeder de schade opmeten. Tsja, een gap dus, maar wel eentje die een halve centimeter openstond. Op zich niks ergs dus, maar het ging wel een litteken geven als we het zo lieten. Dan maar de dokter van wacht gebeld, en ik naar de huisartsenwachtpost aan de Martelaarslaan.

Daar was het druk, en moesten we ongeveer een uur wachten. Pff. Gelukkig was Merel het eerste half uur zodanig onder de indruk van de nieuwe omgeving en de vreemde mensen, dat ze geen vin verroerde. Het wondje was een klein beetje beginnen bloeden, maar dat was ook alles.

wondjevoor

(foto getrokken in de wachtzaal met een iPhone en slechte verlichting)

Daarna ontdooide ze wat, begon rond te lopen en speelde met haar popjes. En net toen ze toch wel ongedurig begon te worden, mochten we binnen. De dokter bekeek het even, zei hetzelfde als ik, en nam van die hechtstripjes om het netjes toe te trekken. Merel gaf andermaal geen kik.

En dat was dat. Om kwart over negen lag ze in bed, zich van de prins geen kwaad bewust.

Deze middag zag het er zo uit:

wondjena

Niks aan de hand dus, alleen even geschrokken.

Geplaatst op

Merels eerste zelfgemaakte jurkje

Het is bijna middernacht als ik dit post, maar ik ben een tevreden mens: Merels jurkje is af, en best goed gelukt. Er zitten hier en daar nog kleine foutjes in, maar da’s dan voor de volgende keer.

Het was de allereerste keer dat ik iets wilde maken ‘voor echt’. Ik heb al altijd broeken ingelegd, ritsen gerepareerd, losgekomen naden hersteld, en vooral ook verkleedkleren gemaakt. Maar deze keer wilde ik het, naar aanleiding van Van Katoen, toch eens écht proberen.

Het werd – hoe kan het bijna anders voor een beginner – een jurkje van Mme Zsazsa, met haar schitterende uitleg, handleiding en tekeningetjes. Ze zei dat je een goed uur moest rekenen, maar ik heb er toch drie over gedaan. Proberen uitvissen hoe de tekening in elkaar zat, wat ik vooral met dat beleg moest aanvangen, dat soort dingen.

naaien1

Maar hey, ik heb ontdekt dat mijn bijzonder oude Bernina ook een ritsvoetje heeft, en ik heb zelfs helemaal uitgevist hoe ik dat moest gebruiken.

naaien2

En ja, ik ben best wel trots op het resultaat, toch wel. Hier zie je het origineel, ik heb nummer twee gekozen.

Zsazsajurkje

Morgen eens zien of het niet nog veel te groot is voor mijn meisje. Ze mag het dragen voor het feest.

Geplaatst op

Zelf eten

Mereltje wordt groter en groter…

Gisteren heb ik haar voor het eerst helemaal alleen laten eten. Vaak krijgt ze al een lepel, maar doe ik toch nog het eigenlijke voeren. Gisteren heb ik haar spaghetti helemaal fijn gesneden, haar een grote slab met mouwtjes aangetrokken, en haar een stevige lepel gegeven. Trots dat ze was! Alleen op het einde, toen het wat moeilijker werd om te scheppen, de grootste honger verdwenen was, en ze ook eigenlijk niet zoveel zin meer had, heb ik moeten helpen. Maar verder deed ze het helemaal alleen.

eten1

eten2

Alleen jammer dat ze nog steeds niet deftig van een bekertje drinkt. Ze drinkt wel mooi, maar de laatste slok laat ze telkens weer uit haar mondje lopen, zodat ze na een paar keer drinken kletsnat is.

Praten, dat begint ze ook stilaan te doen. Haar favoriete woordje is “Papa!”, heel duidelijk en welbewust uitgesproken. Mama zegt ze zelden, en dan ook meer algemeen, heb ik de indruk. Voor de rest zegt ze tegen zowat alles ‘Shhh’, liefst nog zoals de Spaanse sh in pakweg ciudad. Maar ze kan wel heel erg goed duidelijk maken wat ze wil, en knikken en nee schudden kan ze ook als de beste. Soms geeft ze ganse retorieken ten beste, die dan vooral klinken als ‘Tsjabetsjabetsjabetsjabe”, ad infinitum.

Ik hou mijn hart vast voor als ze écht begint te praten. Want dan zal er vermoedelijk geen maat op staan.