Tandperikelen, vervolg
Nee, het gaat niet zo goed met Mereltje. Donderdag is ze geopereerd aan haar tanden, dit weekend ging eigenlijk alles best wel vlot, ze kon ook op restaurant redelijk deftig eten.
Maar sindsdien gaat het bergaf: de tand – de ene waar het rubbertje niet meer in zit, dat gat in haar verhemelte – begint echt heel veel pijn te doen, en de pijnstillers – afwisselend paracetamol en ibuprofen – helpen niet echt. Ze heeft moeite om te slapen, ze eet nauwelijks, zelfs drinken lukt alleen met een rietje, ze is al twee kilo vermagerd… Maar vooral: ze voelt zich ellendig. Ze gaat wel naar school, maar dat voor een groot deel op koppigheid en wilskracht. Toen ze gisterenavond zei dat het een kloppend gevoel was, was ik er niet meer gerust in: kloppen, dat wijst doorgaans op een ontsteking, en vooral, ze kan zo niet blijven vermageren, toch?
Ik belde naar de stomatoloog deze morgen, maar alles zat volzet. Vrijdag in de voormiddag, ten vroegste. Hmpf.
Ik heb nog behoorlijk aangedrongen bij de secretaris en gezegd dat we dan, als het nog erger wordt, desnoods via de spoed zullen binnenkomen, want dat dit echt niet veel langer kan. Hij ging zien wat hij kon doen.
Soit, rond kwart voor twee kreeg ik telefoon: om kwart voor drie stipt in het ziekenhuis, maar dan echt ook kant en klaar aan de balie van de stomatologie, ze ging er Merel tussen nemen.
Euh… Ik heb Bart ingeschakeld, want ik zat net bij de kinesist. Alleen had Bart dan weer een online vergadering om drie uur. Bart is dus met Merel naar ginder gereden, ik ben hem gaan aflossen.
Na veel heen-en-weergeloop in het ziekenhuis zelf bleek dat ze effectief op de afdeling kleine ingrepen moest zijn, omdat de dokter daar bezig was. Een kort nazicht wees uit dat er geen ontsteking was, maar dat die tand al meteen aan het doorkomen was en dat het daardoor zo veel pijn deed, net zoals bij een baby de tandjes doorkomen. Ze stelde ons gerust dat het vrij snel zou beteren en raadde tandgel aan, van die gel die je inderdaad ook voor baby’s gebruikt.
We waren allebei vooral opgelucht dat het “dat” maar was, maar tegelijk denk ik nu dat die dokter mij een paniekmoeder vindt, die veel te snel problemen ziet voor haar kind.
Euh, ik heb zelf mijn wijsheidstanden laten verwijderen met een hele zware ontsteking tot gevolg, waar gewone antibiotica al geen grip meer op had, met een ontsteking die al tot in het bot zat, en dat wilde ik Merel vooral besparen.
Bon, we weten nu dat er niet echt een gevaar is of een probleem, ze moet enkel nog wat op haar tanden… euh, bijten. En hopen dat het snel betert.
365 – 26 april 2023 – vaste klant hier
Merel onder het mes
Zoals eerder gezegd, moest Merel geopereerd worden: op zich geen grote operatie, het gaat om het vrijleggen van twee tanden, zoals ze dat noemen. Concreet boort de stomatoloog twee gaten doorheen het kaakbeen naar de tanden die zich niet vanzelf een weg banen naar waar ze thuishoren. Op die manier krijgen die een logische, vrij moeiteloze doorgang en zouden ze zelf moeten indalen. Als ze doen wat ze moeten doen dus.
We stonden met Merel om zeven uur deze morgen in het ziekenhuis, en ietsje later had ze haar bedje op de kinderafdeling: kinderen krijgen voorrang. Ze was immens zenuwachtig, maar dat begrijp ik best.
Samen gingen we nog naar de lift en naar de deur van het operatiekwartier, en daar nam ik afscheid van mijn muisje: er mocht maar een van ons twee mee binnen, en dan kon ik beter gaan lesgeven, dacht ik zo. Ik heb les van 9.30 uur tot 12.55 uur, en Bart kon bij haar blijven. Enfin, ook dat is relatief: hij mocht bij haar blijven, goed ingepakt, tot in de operatiezaal tot ze sliep en vloog dan buiten om te wachten tot ze terug was op de verkoeverkamer (yup, het Nederlandse woord voor recovery).
Toen ik om één uur een berichtje stuurde dat ik naar het ziekenhuis kwam, kreeg ik het antwoord dat ze intussen alweer thuis waren. En jawel, hier lag een klein hoopje versuft te wezen in de zetel. Veel pijn had ze – nog – niet want ze heeft de nodige pijnstillers binnen. Maar er zitten dus twee gaten in haar mond, toegeplakt met een soort rubbertjes om de doorgang zo lang mogelijk open te houden.
En toen was er ’s avonds al paniek: het rubbertje op haar verhemelte was al losgekomen! Ik belde naar de chirurge, maar zij stelde ons gerust: dat was niet erg, die tand ging er wellicht toch zeer snel doorkomen, dat vormde geen enkel probleem. De andere tand, dat zou wel fijn zijn mocht dat iets langer blijven.
In elk geval was Merel toch wat gerustgesteld en probeerde ze alvast iets te eten.
Ik voorzie nog behoorlijke moeilijkheden, om eerlijk te zijn…
Operatie voor Merel
Zaten we een paar weken geleden nog onverrichter zake bij de stomatoloog, dan kregen we vandaag wel resultaat. De CT-scan was duidelijk: er moet effectief een doorgang vrijgemaakt worden voor de twee snoodaards die op een verkeerde plaats zitten. De ene tand voelde je in Merels tandvlees, de andere zag je zowaar bijna door haar verhemelte komen. Het wordt nog een stevig parcours bij de orthodontist, me dunkt.
Maar bon, eerst dus een operatie op donderdag 20 april, de week na de vakantie. En dan maar hopen dat die tanden zich gedragen zoals ze moeten. Meh.
365 – 20 maart 2023 – stomatoloog
Rustdagje? Niet bepaald…
Ik had gedacht dat ik vandaag een rustdagje zou hebben na de helse twee weken. Helaas, dat was buiten een optredentje van Merel in de Miryzaal gerekend.
Om elf uur moest die dus in het conservatorium staan, waardoor ik dus parkeerde in de Reep en we samen te voet naar het gebouw gingen, want zij wist het niet meteen zijn. Vandaar reed ik door naar Zomergem om ons pa op te halen, schoof ik thuis meteen mijn voeten onder tafel voor een biefstukje met frieten, en reed ik daarna opnieuw naar het centrum om Merel op te halen tegen één uur.
Die had dan gelukkig eventjes tijd om te eten, en tegen twee uur zaten we opnieuw in de auto, deze keer met opa erbij. Ik zette die twee af in de Biezekapelstraat – aangezien ons pa het de laatste tijd echt lastig heeft met zijn adem, hij kan gewoon zo ver niet stappen zonder vijfentwintig keer stil te staan – en ging opnieuw parkeren in de Reep. Om drie uur zaten we in de zaal voor een concert van alle mogelijke instrumentengroepen, en eigenlijk was het echt wel goed, enfin, het ene al beter dan het andere, maar toch…
Tegen vijf uur stonden we buiten, tegen half zes in de parking, tegen zes uur thuis voor alsnog een taartje. En toen moest ik ons pa nog naar huis brengen.
Nee, een rustige dag werd het niet, maar eigenlijk best wel een fijne.
365 – 19 maart 2023 – optreden
Stomatoloog
Gisteren zaten Merel en ik bij de stomatoloog: ze moet een beugel krijgen, maar er is wel degelijk meer aan de hand, dat wisten we van de orthodontist. Hij had ons doorgestuurd, maar eerst een CT-scan aangevraagd, want zonder ging de stomatoloog sowieso niet kunnen zien hoe de tanden zich precies tot elkaar verhouden.
Daar zit namelijk het probleem: Merel heeft twee tanden die nog aan geen kanten op hun plaats zitten, net omdat ze niet voldoende plaats krijgen. De ene zit bijna door haar verhemelte, de andere ligt dwars en duwt op de wortel van een andere tand. Het is nog maar te hopen dat die wortel nog niet beschadigd is en de tand in kwestie te redden valt.
Maar bon, wij dus deze morgen netjes om half negen in het ziekenhuis: bleek de CT-scan verkeerd genomen te zijn, zodat de wortels van de tanden – waar het dus om draait – niet op de foto staan.
Terug naar af, dus. Maar, zo vroeg de stomatoloog, zagen we het niet zitten om naar haar thuispraktijk te komen? Daar kon ze dan zelf een scan nemen tot ze perfect zou zien wat ze moest zien. En ze ging er niet voor rekenen, want wij waren niet in fout.
Euh… ja zeker? Enfin, wordt dus binnenkort vervolgd.
Ontbijtje
Nu Wolf op zijn kot zit en Kobe op monitorcursus is, is Merel kindje alleen. Met Lieze kan ze niet afspreken want die zit een weekje in Spanje. Op zich vindt ze dat niet zo erg: ze houdt zich bezig met tv kijken, knutselen, lezen, Sims spelen…
Ik had haar gevraagd of ze samen iets wilde doen: gaan shoppen – wat we eigenlijk allebei niet graag doen – of naar een museum gaan, of naar de film… Daar had ze allemaal geen goesting in, maar toen ik het woord ‘ontbijt’ uitsprak, begon ze te blinken.
Maar alleen als het opnieuw in Clouds in my Coffee was, want daar waren we al geweest en daar vond ze het zalig, zowel van inrichting als van eten. Goh, ik had daar geen problemen mee, om eerlijk te zijn.
Tegen half tien waren we ter plaatse, en eigenlijk hadden we beter gereserveerd, want we hadden nog nipt een plekje, het meeste was ook gereserveerd. We bestelden elk een drankje, een croissant, een zachtgekookt eitje met soldaatjes en vooral ook de heerlijke granola met yoghurt en vers fruit. Man, dat was eigenlijk een beetje te veel…
Vorige keer waren we namelijk niet voor de granola gegaan, maar voor de yoghurt met fruit en dat scheelt toch nog. Maar Merel kreeg haar overschot – ze kreeg het echt niet op – netjes mee in een afgesloten soepbekertje en genoot er nog extra hard van in de namiddag.
Bij deze hebben we dan ook afgesproken: elke vakantie gaan we met zijn tweetjes ontbijten. Gewoon, omdat het kan.