Helaas, ik heb nog steeds niet door hoe ik de foto in ‘portrait’ kan zetten, dus u zal het hoofd moeten buigen.
Zonder pamper
Toen ik Merel daarstraks ging ophalen in de crèche, kwam ze vol trots op me toegelopen en tilde haar kleedje op. Mijn wenkbrauwen gingen uiteraard de hoogte in: dit is nu niet bepaald iets wat ik mijn dochter wil aanleren. Maar het kind had er een goede reden voor: ze wilde me haar onderbroek tonen. Jawel, onderbroek, en geen pamper meer.
Cindy van de Spruitjesdoos had geoordeeld dat Merel daar nu toch echt wel klaar voor was. Ze ging geregeld op het potje, maar zo’n pamper, da’s toch een gemak, en dus plaste ze nog steeds in de pamper ook. En dus moest die pamper uit. Cindy had nog wat onderbroekjes liggen, en dus gingen de kousenbroek en de pamper uit, en ging de onderbroek aan.
Uiteraard kreeg ik ook was mee naar huis: het was niet zonder slag of stoot verlopen, maar al bij al ging het toch bijzonder vlot. Gelukkig had ik nog voldoende witte was liggen, en kon alles weer gewassen worden tegen morgen. Maar ik denk dat ik me toch zal moeten reppen om een stapel ondergoed te halen, want om eerlijk te zijn, ik denk dat ik hoop en al twee onderbroekjes heb voor Merel. En ongelukjes, die zijn nog volop te verwachten.
Maar heimelijk hoop ik dat ze snel droog zal zijn. Want als er één ding is dat ik niet zal missen van mijn kleine kinderen, dan zijn het toch wel die voortdurende pampers. Ugh.
365 – 16 januari
Rugzak
Merel mag nog dit schooljaar naar school. Na Hemelvaart, meer bepaald.
Ze gaat geregeld ’s morgens met mij mee als ik de jongens ga afzetten, en ze is dus vertrouwd met het begrip “school”. Beter nog: onlangs vroeg iemand aan haar of zij ook al naar school ging, en ze antwoordde parmantig: “Ja!”. In haar ogen was dat ook zo, want ze gaat toch naar school ’s morgens? Dat ze daarna naar de crèche gaat, zei ze er uiteraard niet bij.
Woensdag zag ik in de solden in de Delhaize voor tien euro een alleraardigst boekentasje van Kickers hangen. Knalpaars, met een schattig konijnensleutelhangertje aan. En toen bleek er zelfs nog een portemonneetje en een turnzakje bij te zitten, voor datzelfde geld.
Gisteren heeft Wolf haar dat gegeven, en ze was door het dolle heen. Ze is me uitgebreid (op aanstoken van haar broer) komen bedanken, en heeft ze niet meer uitgedaan. De boekentas is zelfs meegegaan naar de badkamer. Alleen om te slapen mocht ze uit. Ze steekt er poppen in, speelgoed, vanalles, en loopt pront te paraderen.
Ze weet dat ze nog moet wachten tot ze groter is om naar school te gaan, maar man, ze is er klaar voor!
365 – 10 januari
366 – 22 december
366 – 17 december
366 – 12 december
Mereltje was apetrots op haar wantjes en sjaalkraagje, die bij haar muts horen.
Pop
Merel heeft dus een pop gekregen voor haar verjaardag, met extra kleertjes en een bedje. Het keukentje van Kobe wordt al een tijdje intensief door haar gebezigd, compleet met bordjes en al. De lepels gaat ze zelf uit de schuif halen, en verder heeft ze inderdaad nog wat klein poppentoebehoren. Die pop verlaat tegenwoordig haar armen nog nauwelijks: overal gaat het ding mee, ze zeult er overal mee rond.
Deze avond zat ze plots ongelofelijk schattig de pop eten te geven. Een hapje voor Merel, een hapje voor pop. Ik wilde er een foto van de dag uithalen, maar eigenlijk is de opeenvolging van de vier foto’s veel te veelzeggend. Kijk zelf maar, en denk dan: ‘Awwww… lief!’ (Dat is tenminste wat ik dacht.)
Drie
Mereltje leert tellen, en is daar dan ook apetrots op. Zo zijn er twee flesjes in de badkamer, twee pantoffels, twee kousen, en vooral ook altijd twee handjes. Vol trots telt ze dan: “Eén, twee! Ja hé mama!”
En toen leerde ze het begrip drie. En sindsdien, als je haar vraagt: “Merel, hoeveel handjes heb jij?” dan kijkt ze je aan, houdt haar kopje scheef, en zegt dan vol overtuiging: “Dwie!” Om het dan uit te schateren van de pret, omdat ze je voor de gek heeft kunnen houden.
Die kleine van ons, dat wordt een speciale, ik zeg het u.