Merel speelde ‘Plopje’ met haar pyjamabroek…
365 – 20 november
365 – 16 november
Oudercontact voor de kinderen
Voor het eerst moest ik dinsdag op oudercontact voor alle drie ons gasten.
Merel was het eerst aan de beurt, en juf Femke krijgt duidelijk dezelfde Merel als wij hier thuis. Ze voelt zich bijzonder op haar gemak, loopt rond alsof de wereld aan haar voeten ligt, en vindt alles best, zolang ze maar geen moeite moet doen. Het liefst zou ze de hele dag in de poppenhoek spelen, maar dan wel zonder op te ruimen. Ook haar tekeningen en knutselwerkjes zijn zo: ze begint er vol goede moed aan, maar afwerken? Ho maar, dat is wel te lastig he! Ik vermoed dat ze er het nut niet van in ziet. En koppig, ja, dat is ze ook in de klas. Als ze haar zin niet krijgt, begint ze te huilen, en dan wordt ze meedogenloos in de hoek gezet, zoals het ook hoort. Ze heeft dus écht nog niet door wie de baas is, en wil steeds haar eigen willetje doordrukken. Zoals Femke zei: we moeten ze op een of andere manier ‘breken’, laten voelen dat al dat huilen en pruilen niet helpt. Tsja. Van wie zou ze die koppigheid hebben, hm?
Daarna kwam Kobe aan de beurt, en daar had ik naast juf Christelle ook zorgjuf Els bij gevraagd. Kobe doet het eigenlijk prima. In het begin was hij zeer onzeker en durfde hij nogal eens huilen omdat hij iets niet kon, maar dat is volledig weg nu. Hij voelt zich blijkbaar prima in de klas, alleen is hij nog zeer speels, en hangt hij bijzonder graag de clown uit. Tiens, dat heb ik precies nog gehoord. Dat is wellicht ook de reden dat hij in de speeltijd met zijn vriendjes van vroeger speelt, die even onnozel doen als hij.
Maar cognitief zit het helemaal snor: hij kan volledig mee, antwoordt ook vaak, stelt vragen waar nodig, en lacht veel. En dat schrijven? Dat komt er beetje bij beetje wel bij, ik geef hem geregeld tips, en hij oefent netjes.
Tot slot kwam ik terecht bij meester Christophe, Wolfs leraar. Over Wolfs leren en kennis had die niets te zeggen, Wolf is niet voor niets de eerste van de klas. Hij was wel zeer tevreden over Wolfs evolutie in de klas: Wolf was blijkbaar binnengekomen met een houding van: “Ik hoef hier niet teveel te doen, ik kan het toch allemaal vlotjes, ik doe het hier raprap”, en maakte daardoor veel slordigheidsfouten. Gelukkig had hij niet het bijhorende air van een dikkenek, al een chance. Maar intussen werkt hij iets trager en grondiger, overleest meer, kijkt nog even na, en maakt daardoor quasi geen fouten meer. Dat belooft trouwens voor zijn volgende rapport, als dat zo doorgaat.
Verder voelt hij zich precies wel goed in de klasgroep: hij wordt geaccepteerd en geapprecieerd, en dat is vroeger bij sommige klasgenootjes nog anders geweest. We hebben wel afgesproken, de meester en ik, dat we zijn ‘welbevinden’ (god wat een vreselijk woord!) in de gaten zullen houden: hij is soms zodanig – nodeloos – onzeker dat het op het randje van faalangst is, en we moeten hem leren dat het niet erg is om fouten te maken, zolang je er maar uit leert.
Tsja.
Het was een trotse moeder die met haar kroost over de speelplaats liep, dinsdagavond.
365 – 11 november
365 – 10 november
In haar nieuwe grote-meisjes-slaapkleedje. Met bijpassende poppenoutfit.
Drie jaar…
Lieve Merel,
drie jaar geleden hield ik jou met verwondering voor het eerst in mijn armen. Drie jaar al. Het gaat zo ongelofelijk snel, meisje van me. Nog altijd kan ik me over jou verwonderen: hoe zeer je eigenlijk op je broers lijkt, maar ook hoe je soms zo hard een echt ‘meisje’ bent.
Je wijst resoluut alle broeken af, je gaat steevast voor een kleedje of een rokje, met bijpassende broekkousen. En als je vindt dat iets niet bij elkaar past, stuur je me gedecideerd terug richting kleerkast. Jawel.
Je favoriete speelgoed, zowel hier als op school, zijn je poppen. Alle mogelijke situaties speel je na: schooltje, keukentje, het bedritueel… Soms ben ik Klaartje, en dan kom je je baby afzetten met wat spullen, en moet jij gaan werken. Soms huilen je poppen, en dan hoor ik zo ongelofelijk hard de echo van mezelf, hoe ik jou troostend in mijn armen kan houden als je midden in de nacht bent wakker geschrokken door een boze droom.
Maar soms kan je ook heel erg onnozel doen met je broers, en dan vooral met Kobe. Je staat te dansen en te springen, rent rond als een bezetene, en gilt op bijhorende manier. Of je springt bovenop Wolf, jouw grote held. Die doet alles voor jou, werkelijk alles, tot en met het uitdoen van je pamper, het maken van een flesje melk, of het helpen aandoen van je schoenen. En jij, jij weet perfect hoe je hem om je vinger moet winden. Je pruillip mag dan niet veel indruk maken op mama, bij Wolf scoor je keer op keer. Arme broer.
Maar vooral ben je koppig. Soms wil je dingen zelf doen die je eigenlijk nog niet kan, maar veel vaker wil je de dingen die je wél al kan, gewoon niet doen. Zoals het aantrekken van je jas, of naar het toilet gaan. Vorige week ben ik nog ongelofelijk boos op jou geworden: je kwam me melden dat je pipi moest doen, en ik zei dat je dat dan maar moest doen: naar het toilet gaan, je opstapje klaarzetten, je verkleinbril op het toilet leggen, en je kleren uitdoen. Ik ging dan wel, als je klaar was, je poepje komen afvegen. Helaas, je weigerde, want je kon dat niet, zei je. En een half uur later had je dus gewoon in je broek geplast. Ik dacht dat ik het kreeg, Merel. Klein koppig mormel!
Maar je kan ook ongelofelijk lief zijn: zoals je tegen me aan kruipt wanneer ik je ’s avonds in bed steek, of hoe we dan een spelletje spelen en op elkaars neus ‘biepen’.
Wat je ook bent, lieverd, je bent nu al drie jaar mijn wondertje, en ik zou je voor geen geld van de wereld meer willen missen!
365 – 9 november
Gelukkige verjaardag, Mereltje!
365 – 8 november
Cupcakes, in het roze
Zaterdag wordt Mereltje drie jaar, en dus wordt ze morgen ‘gevierd’ in de klas. Dan mag ze de hele dag op de prinsessenstoel zitten, draagt ze een kroon, en is de held van de dag.
Daar hoort ook een traktatie bij. De school vraagt om geen individuele uitdeelcadeautjes meer mee te brengen, maar een taart of iets anders voor in de klas kan wel natuurlijk. En dus bakte ik deze morgen – op donderdag begin ik pas om 10.10u – vierentwintig cupcakes, zodat die netjes koud zouden zijn om ’s avonds te versieren. We passeerden na school nog langs de Aveve om roze rolmarsepein te kopen, en togen aan het werk. Ha ja, want voor Merel moest de basis van haar cakejes roze zijn, zei ze.
Het resultaat mag er best zijn: twintig cupcakes voor in de klas, en vier stuks voor Wolf, Kobe, Bart en mezelf, in de plaats van een koekje.
En Wolf maakte die voor Bart:
