Negen jaar!
Dat was wel iets waar ik spijt van had, ja: dat we niet thuis waren op Merels verjaardag. Ik had er totaal niet bij stilgestaan toen we ons inschreven, of ik was waarschijnlijk niet gebleven als figurant. Maar bon, Bart nam naadloos over, eigenlijk feitelijk. Hij zorgde voor een bijzonder feestelijk ontbijt en had zelfs de spullen gevonden die ik voorzien had, maar dan eigenlijk voor maandag, wanneer we het samen gingen vieren, had ik gezegd.
Haar cadeautje lag ook al klaar, en dat zag ze helemaal zitten: een kleedje van de Nachtwacht! Vreemd, want vorige kerst had tante Delphine nog gevraagd of ze dat soms wou, en toen had ze nee gezegd. Nu dus wel ^^
Net toen ze naar de muziekles wilden vertrekken, ging de telefoon: dat omaly gevallen was en dat ze volgens de dokter foto’s moest laten nemen. Bon, Merel en Bart dus naar Ronse. Op de foto’s was niks te zien, ondanks de pijn die Nelly wel degelijk voelt, en dus heeft Bart haar weer op haar serviceflat afgezet. Ze heeft er gelukkig verzorging, indien nodig.
Merel en Bart zijn dan maar naar de McDonalds gegaan, wat bij een verjaardag hoort natuurlijk, en in de namiddag was er taart. Met kaarsjes die niet uit te blazen zijn, maar het duurde eventjes voor Merel dat doorhad, blijkbaar :-p
En tegen vijf uur stonden ze in de Kinepolis voor de film van de jonge Yeti.
En toen was er blijkbaar ook nog pizza ^^
Als ze geen vijf kilo verdikt is, weet ik het niet meer. Maar ze vertelde wel dat ze een zalige verjaardag had, en dat kan ik best geloven!
365 – 09 november 2019 – negen jaar
365 – 30 oktober 2019 – werkpaardje
Shoppen met de dochter
Merel had gisteren een pedagogische studiedag, maar ik moest wel degelijk lesgeven in de voormiddag. Geen nood, zei Bart, ik blijf wel thuis en ik kook meteen ook. Zalig, gewoon thuiskomen en de voeten onder tafel steken!
Maar ik had wel gepland om in de namiddag even met haar de stad in te gaan: we moesten vrij dringend in de Hopper zijn voor nieuwe scoutshemden, want ze zijn er alle drie keihard uitgegroeid. Dat van Wolf gaat naar Kobe, dat van Kobe naar Merel, en Wolf krijgt dus een nieuw. Dat wordt badges naaien, een ganse pak. Ugh.
Blijkbaar is er naast de scoutswinkel een hoedenwinkel, en ik heb het dus niet kunnen laten om er een veel te dure bordeaux hoed te kopen, zo’n fijn leuk winterding. Tsja…
En toen waren we toch op stap en wandelden we even tot aan de Zuid om er rond te dweilen in het winkelcentrum – lees: Flying Tiger – en dan als echte deftige dames iets te drinken en te eten op een terrasje. Ze genoot…
365 – 22 oktober 2019 – profiteur
365 – 10 oktober 2019 – iets met appelblauwzeegroen…
Pedagogische studiedag, alweer
Nee, niet ene van mij, wel nog eentje van Merel. Die leren daar nogal bij zeg, die juffen en onderwijzers in het lagere…
Enfin, ik moest lesgeven tot twaalf uur, Merel mocht dus mee naar Barts kantoor. Het is soms wel handig als je de baas bent, eigenlijk feitelijk. Ze heeft er braafjes zitten lezen, tekenen en computer spelen. En om half één stond ik bij hen en zijn we met ons drietjes in een brasserie in de buurt iets gaan eten. Geen hoogstaande kost, wel best eetbaar.
Bart verdween weer naar kantoor en wij reden naar huis, want straks vertrekken de jongens en ik naar Roanoke, de jongerenlarp. Ik heb er zin in, maar het is wel weer een eindje rijden en we moeten onze spullen nog inpakken.
365 – 04 oktober 2019 – stralend
Pedagogische studiedag
Tsja, pedagogische studiedagen, die zijn zeker en vast nuttig, dat kan ik als leerkracht alleen maar bevestigen. Maar als ouder vloek ik er ook wel eens op, ja, want vind dan maar eens opvang.
Bart kon zich gelukkig vrijmaken – het stond ook al even in de agenda – om bij Merel te blijven, en meteen moest ik me ook geen zorgen meer maken over het eten ’s middags: ik moest gewoon maar mijn voeten onder tafel steken, net als de jongens.
Meteen daarna verdween Bart weer naar zijn kantoor, maar het was wel een pak van mijn hart dat ik me geen zorgen hoefde te maken over Merel.
De rest van de dag was dan ook heel chill, ik moest enkel nog Wolf naar en van de rugby halen.
Dank je, liefje!