Geplaatst op

Controle bij de dermatoloog

Vandaag zaten Merel en ik nog eens bij de dermatoloog: een controle was nodig omdat ze die zwaardere medicatie kreeg, en die kan belastend zijn voor de lever. Maar het bloedonderzoek was helemaal geruststellend, zodat ze die medicatie mag blijven nemen.

En werkt die? Hell yeah! Zoals beloofd is Merel intussen zo goed als acnévrij: er zijn hier en daar nog plekjes van vroegere puistjes die moeten verdwijnen, en heel af en toe steekt er nog eentje de kop op, maar verder heeft ze intussen een babyvelletje.

Alleen zijn haar lippen gigantisch droog. Als in: als ze ze niet voortdurend insmeert met een speciale lippencrème, hangen de vellen erbij. Zelfs een gewone sensitieve lippenbalsem helpt eigenlijk niet. Maar een heel fijn neveneffect is dat haar haar ook niet meer vet wordt. Ze was het nu één keer per week, en dan gewoon omdat het ‘vuil’ is, niet omdat het vettig is. Heerlijk.

Maar bon, haar huidje is nu weer in orde. Aan haar tanden wordt gewerkt. Het komt nog helemaal goed :-p

Geplaatst op

Boekomslag

Ofte book sleeve in het Engels. Merel is weer volop aan het lezen, krijgt ook af en toe een boek – naast bibliotheekboeken uiteraard – en zei onlangs iets over zo’n book sleeve. Dat is blijkbaar hip op BookTok.

Ze gaf me een fotootje en vroeg of ik ook zoiets kon maken. Uiteraard, dat is niet bepaald moeilijk.

Ik heb het niet zo voor tutorials, en een echt patroon kon ik niet vinden. Maar ik vind dat het eindresultaat er best wel mag wezen, in drie verschillende tinten blauw, afgewerkt met wit.

Ze was in elk geval wel blij. En dat is het voornaamste.

Geplaatst op

Lectuur: “The Lightning Thief (Percy Jackson and the Olympians #1)” van Rick Riordan

Merel is nogal into Percy Jackson, zou je kunnen zeggen. Ze had de eerste boeken al gelezen, met veel plezier, en intussen is er een nieuwe reeks uitgekomen op Disney+, waar ze helemaal gek van is. Met haar vriendinnen kan ze enkel over de reeks praten, maar ze wil graag iemand met wie ze het verschil met de boeken kan bediscussiëren en becommentariëren. En dus ben ik nu deze aan het herlezen.

Enfin, op twee dagen is zo eentje uitgelezen natuurlijk: de schrijfstijl van Riordan is niet bepaald moeilijk, aangezien het om young adult gaat en zijn doelpubliek niet echt een uitgebreide woordenschat heeft. Maar het verhaal blijft wel goed geschreven: Percy Jackson is een probleemkind van dertien jaar dat van de ene school naar de andere moet, omdat er altijd wel ergens iets compleet fout loopt. Zijn mama werkt hard, zijn vader kent hij niet, want die is verdwenen toen hij klein was.

En dan gaat er, op bezoek in een museum, alweer een en ander grondig mis. Voor hij het goed en wel beseft, blijkt Percy een godenkind te zijn, de zoon van Poseidon. Hij komt terecht in Kamp Halfbloed, waar hij zich eindelijk thuis begint te voelen omdat alle kinderen daar zijn zoals hij. En toch, toch klopt er iets niet, want hij zou eigenlijk niet mogen bestaan omdat de drie grote goden gezworen hebben geen kinderen meer te hebben. Aangezien Poseidon dit bestand heeft geschonden en Zeus zijn bliksemschicht kwijt is, wordt de schuld bij Percy gelegd. En dus gaat hij erop uit om recht te doen geschieden, want dat is voor hem zijn zwakke punt: een rechtvaardigheidsgevoel dat soms alle andere dingen doet verbleken.

Het leuke is, dat alle mythes en dergelijke erin voorkomen, maar met een moderne twist. Zo heeft Medusa een winkel met tuinbeelden, en rijden de Moiren met een taxi en dergelijke. Het is goed omgezet naar een hedendaagse wereld, en het is voor mij ook een fijn referentiepunt in de klas, al moet ik er wel de klassieke mythes bij vertellen natuurlijk. En ja, ik lees ook wel de vervolgen tussendoor: het mag dan om een jongen van dertien gaan, leuke lectuur blijft leuke lectuur. Zeker als ik er mijn dochter een plezier mee doe.

Geplaatst op

Afstandsonderwijs

Vandaag kwamen er liefst 400 zesdestudiejaartjes bij ons over de vloer, en ik heb de hele dag dus lesjes gegeven aan die kleintjes. Doodvermoeiend, maar voor Latijn wel bijzonder belangrijk.

De vijfdes en zesdes hadden gewoon les, maar één tot en met vier had afstandsonderwijs, aka. de hele dag taken thuis. Er waren effectief 18 leerkrachten les aan het geven de hele dag, met ondersteuning links en rechts, en vooral: we hadden de lokalen nodig.

Merel deed plichtsgetrouw haar taken, en eentje daarvan was een opdracht voor LO: ze moesten er met de fiets op uit en foto’s nemen met 10 verschillende voorwerpen, waaronder een postbus, een blauwe auto, hun favoriete plekje, een grote boom, en een paard. Jawel, een paard. In dit weer staan er nauwelijks van die beesten buiten momenteel, het is veel te nat.

Ik zag gisteren al op de facebookgroep van Wondelgem de vraag passeren of iemand een paard wist staan, en ik moest lachen. Maar nee, er werd een ezel gesignaleerd wat verderop, maar geen paard.

Vanmiddag sprak ik de collega LO er al lachend op aan, dat ze wel wat teweeg had gebracht met haar vraag voor een paard. Ze moest zelf lachen, en zei dat ze daar zo niet had bij stilgestaan, maar dat een knuffel van een paard ook goed was, of een schaap of zo. En nog wat later kwam ze zelf al lachend af: haar dochter zit ook in het tweede, en die had haar een bericht gestuurd: “Mama, weet jij waar er een paard staat???”

Enfin, Merel en Lieze hadden het creatief opgelost: er staat namelijk een namaakpaard op ware grote bij de (vroegere) brillenwinkel, en ze hadden dat dan maar gefotografeerd.

Maximum van de punten, overigens.

Geplaatst op

Het is goed geweest.

Vandaag had Merel haar allerlaatste blokfluitles. Hoezo, hoor ik u denken, we zijn toch midden in het schooljaar? Yup, en het gaat ook tegen mijn principes in om haar midden in het jaar te laten stoppen, dat geef ik toe. Maar het was genoeg geweest: muziek ligt haar eigenlijk niet echt, en waar ze vroeger met plezier speelde, moest ze zichzelf elke keer weer opladen. Ja, ik weet het, Kobe moest dat ook doen, maar die doet dat met zowat alles, terwijl Merel normaal gezien bijzonder plichtsbewust is.

Ik had gehoopt dat het samenspel in het consort beterschap zou brengen, maar ook daar vond ze haar draai niet. En het zal zeker niet aan haar leerkracht gelegen hebben: Tomma deed bijzonder haar best om haar te motiveren en fijne stukjes te zoeken, tot en met liedjes van Taylor Swift.

Neem daar ook bij dat het voor mij echt wel druk is, en dat de lessen op woensdag, donderdag en vaak ook vrijdag aan de Poel echt wel een serieus gehaast en dus ook stress opleverden, en ik ben er niet rouwig om dat het eventjes gedaan is.

Eventjes, ja, want volgend jaar wil ze zeer graag woord doen. We zien nog wel wat en waar, maar zeker ook toneel, naast het schooltoneel dan. En ja, daar zal ze volledig in opleven, dat weet ik nu al. Ik zal dan ook weer met plezier rondrijden voor haar. Maar nu dus eventjes niet.

Geplaatst op

Fietswinkel

Terwijl ik vandaag naar huis reed van school, kreeg ik een telefoontje van Merel: ze was gevallen met de fiets – net naast het fietspad geraakt en daarna tegen het boordje blijven hangen – en haar fiets wilde niet meer mee, haar rem achteraan zat vast.

Bon, ik passeerde letterlijk een minuut later, stopte en bekeek de fiets. Hmm. Zelf kon ik die niet de auto krijgen, dus fiets op slot gezet aan een paal, Merel ingeladen, thuis Merel uitgeladen – ze had wat blauwe plekken maar gelukkig niet meer dan dat – een tegenpruttelende Kobe ingeladen, naar fiets gereden, fiets met heel veel moeite in de auto proberen krijgen, naar de fietsenmaker gereden met de koffer open want dat stuur was te groot, fiets uitgeladen, vastgesteld dat het volledige achterwiel verbogen was, en dan maar de reparatie besteld. Tsja. Maar die fietswinkel, dat is wel wat. Cyclart heeft uiteraard een gamma aan nieuwe fietsen, maar doet vooral herstellingen. En speciallekes: riksja’s, gigantische bakfietsen ter grootte van een kleine remorque, verhuur van de raarste dingen (allemaal op elkaar gestapeld) en daarnaast ook nog in de winkel zelf enkele antiquiteiten. Prachtig, gewoon.

Merel en ik zaten ons wel af te vragen hoe je daarmee voor het licht kan staan. Want achteraan zijn er treetjes om erop te klimmen, maar hoe sta je gewoon stil? Elke keer eraf klimmen? Misschien wel, ja.

Enfin, fiets toch weer eens binnen en weer eens kosten. Zo blijven we bezig.