Geplaatst op

Opruimfee

Merel kon de gigantische chaos op mijn bureau niet langer aanzien, en begon met goeie moed op te ruimen. Veel dingen kon ze wel al wegdoen: al mijn oorringen en kettingen op hun plaats, alle muntjes in een bak, alle kaarten op een stapeltje, dat soort dingen. En voor de rest schakelde ze ook mij in, redelijk streng ook: “Mama, nu doe jij je papieren, en ik zal je er wel bij helpen. Je zegt maar in welke kast alles moet.”

Euh… Vooruit dan maar, zeker? Maar het resultaat is echt wel schitterend:

Die dochter van me: ik denk dat ik ze ga houden.

Geplaatst op

Fietstochtje

Vrijdag, na al het geschilder, viel mijn euro dat ik nog geen brood in huis had. Ik ging er bakken en was het compleet vergeten. Tsja.

Geen nood, zei Bart, en hij reed prompt om frietjes in Evergem. Alleen… was hij blijkbaar de frietjes vergeten te bestellen, en hebben we dat pas gezien toen ik thuis de pakjes opendeed. Goh ja, de jongens hadden elk een hamburger – in Kobes geval een gigantisch grote – en er was meer dan genoeg vlees en aanverwanten. Niet meteen de meest gezonde maaltijd, maar alla.

Toen werd duidelijk hoe mensen verschillend reageren als we te veel gegeten hebben. Kobe rolde zich in de hangmat, en Merel en ik fietsten samen langs het fietspad van de Lange Velden tot in Mariakerke bij Marleen, want die had me gisteren bij de boodschappen haar identiteitskaart meegegeven om een paar kopietjes te nemen. En die moest teruggebracht worden, een ritje van in totaal 7.5 kilometer, het langste dat Merel in totaal ooit al gefietst heeft. En ze deed het schitterend!

Het was dan ook stralend fietsweer, en ook al fietst ze niet snel, ze fietst goed en voorzichtig, die dochter van me. En graag ook, precies.

We gaan dat meer doen.

Geplaatst op

Fotoshoot

Merel had me al lang gevraagd of ik haar eens wou schminken. Écht wou schminken, niet als in kindergrime, maar wel als in echt volwassen make up.

Euh… Ik had dat altijd uitgesteld, maar goh, waarom ook niet? We hadden toch al vorige zondag haar haar gekleurd. Ze haalde al haar spulletjes uit die ze al gekregen had van vriendinnetjes, en we togen aan het werk. Het is niet alsof dat perfecte perzikhuidje van haar een basis nodig heeft, enkel haar ogen waren meer dan voldoende. Ik nam een setje van drie kleuren blauw en bracht wat oogschaduw aan. Niet te veel, want dat wordt al snel drakerig.

Daar kwam een lijntje eyeliner boven, en man, ik ben daar echt niet goed in bij een ander. Bij mezelf kan ik dat zo intussen wel, ja. En daarop volgde een streep kohlpotlood op het onderste randje.

En toen kwam nog het moeilijkste: de mascara. Ik heb alleen zwarte in huis, dus dat werd het dan ook. En toen plakte ik haar voor de deur van de jongens hun badkamer wegens deftig licht, maar wel zonder iets aan haar haar te veranderen of zo, ze had gewoon een goeie haardag. Oh, en haar van nature felroze lippen hebben we dan ook maar een beetje een paars kleurtje gegeven. Tsja, ook dat en donker bordeaux is het enige wat ik heb, aangezien ik niet vaak lippenstift draag.

Ik was er zelf gigantisch van verwonderd hoe mooi dit was uitgedraaid. Veel te oud voor een negenjarige uiteraard, en ze was in haar nopjes, maar ook wel op haar ongemak. Een fotoshoot zag ze wel zitten, en ook papa nam een paar foto’s. Oh, en toen wilde ze ook wel even haar chique kleedje aantrekken.

Maar een dik uur later was het er al allemaal weer af, hoor. “Mama, da’s nog veel te vroeg, dat is voor als ik zestien ben of zo.” En de jongens? Die vonden hun zusje veel mooier zonder make up.

Voilà.

Geplaatst op

Hoe lief…

Mijn lief maakt soms de zaligste Tik Tokjes.