366 – 18 oktober 2020 – scoutssoldaat
Zorgende Merel
Merel is echt een ongelofelijk empathisch kind met oog voor andermans problemen en vooral kleine geneugten.
Op woensdag moet ik niet naar school en durf ik al eens uitslapen. De kinderen zijn dan zo lief om heel stilletjes te zijn zodat ik zelfs niet wakker word. En wat vind ik dan in de zetel?
Ik had ’s avonds ook barshift in het clubhuis van de rugby. Elke speler moet per jaar zo’n vijftal taakjes doen: clubhuis open houden, boterhammen smeren voor na de match, boodschappen doen, inspringen op een fuif, dat soort dingen. Doordat ze niemand moeten betalen voor de bar maken ze daar stevige winst op en kan het lidgeld voor zo’n ruwe sport laag gehouden worden.
Normaal gaat Merel mee, maar die had totaal geen goesting. Kobe daarentegen was gestraft, mocht geen schermen, en werd dus gesommeerd om mee te gaan: je weet nooit op voorhand of je alleen of met twee staat en alleen kan mijn rug het gewoon niet aan. Het tappen en schenken is geen probleem, maar er wordt ook verwacht dat je de frigo’s weer aanvult en dus met bakken zeult, en dat is totaal geen optie. Enfin, Kobe dus mee, maar Merel wilde wel onze boterhammetjes smeren. Ik mocht niet zien wat erin zat, en dat werd me ter plekke wel duidelijk:
Voor mij de standaard drie boterhammen, voor Kobe nog een extraatje bij wijze van aperitiefhapje en een paar snoepjes voor achteraf.
Zalig toch, die dochter van me?
Uitgemest
Ik had al langer aan Merel gevraagd om ne keer haar kleerkast uit te mesten, want ik heb er geen flauw idee meer van wat ze nog wel en niet meer heeft qua kleren.
Vandaag heeft ze dat spontaan zelf gedaan en heeft ze me heelder stapels gegeven. Neem dat gerust letterlijk: drie wasmanden vol kleren heeft ze naar beneden gebracht. Ik heb die allemaal bekeken, netjes opgevouwen en dan gefotografeerd om weg te geven.
Voor het geval ge u afvraagt of dat dan wel de moeite was: er waren 34 T-shirts met korte mouwen, 16 T-shirts met lange mouwen, 7 shorts, 9 lange broeken en leggings, 16 rokjes, 3 slaapkleedjes, 1 pyjama en 14 kleedjes (en ze staan niet allemaal op onderstaande foto).
Aan de pulls en gilets zijn we nog niet eens begonnen, da’s voor een volgende zitting.
Nu heeft ze toch nog een reeks rokjes, een kleedje of 5, een tiental Tshirts en een aantal lange broeken. Nog altijd. ’t Is dat het kind geen kleren heeft, he…
Dr. Martens
– “Zeg mamaaaaa?”
– “Ja, Merel?”
– “Zou ik soms van die Dr. Martensschoenen mogen hebben? Ik weet het, ze zijn verschrikkelijk duur, ze kosten 200 euro, maar ik zou ze dan vragen voor mijn verjaardag en de helft bijleggen van mijn spaarpot. Want Julie heeft er zo en Janne ook en Lieze gaat er ook zo krijgen.”
– “Euh…. Liefje, je moet sowieso schoenen hebben, dus 100 euro moet kunnen, maar schoenen van 200 euro waar je na maximaal één seizoen bent uitgegroeid? Nee, dat zie ik niet zitten, muizie. Denk maar aan je scoutsschoenen: we hebben die in juni gekocht, je hebt die vrijwel enkel op kamp gedragen en nu zijn die bijna te klein…”
Een dikke pruillip was mijn deel, maar ze begreep het wel. Alleen ken ik de ouders van Lieze en Janne, en ik ben vrij zeker dat ook Els geen 200 euro gaat uitgeven aan een paar schoenen, hoezeer ze ook in de mode zijn. Ik heb dus even online gezocht en vastgesteld dat de Dr. Martens voor volwassenen effectief 190 euro kosten, maar dat die voor kinderen “maar” 90 euro zijn. Maar bon, een paar laarzen voor Merel kost ook zoveel, helaas. En nog een chance dat ze nog maat 36 heeft, want vanaf 37 zit je bij de volwassenen…
Toen ze thuis kwam van school, zei ik dus dat we wel even tot aan een schoenenwinkel gingen rijden, en ik geloof dat ze me drie keer omhelsd heeft en vier dansjes heeft gedaan. Soit, om vijf uur in de namiddag was ze een paar donkerdonkerblauwe Dr. Martens rijker, een paar Reeboks om mee naar de dansles te gaan en een nieuwe jegging, iets waar ze al eventjes naar op zoek was.
Ze glunderde.
Oh, en wie al eens naar ’t Fabriekske gaat: loop eens tot het einde van de straat? Daar vind je een prachtig uitzicht!
366 – 07 oktober 2020 – shoppingdame
Half Mereldagje
Nee, geen halve Merel, wel een half dagje. Merel had vandaag namelijk pedagogische studiedag en was dus thuis. Ik was dat niet, tenminste niet tot één uur ’s middags. Gelukkig had Bart zijn agenda herschikt en was hij thuis met onze dochter. Hij ging normaal gezien ook koken, maar ik had haar ervan gesproken om eventueel samen te gaan eten in Villa Ooievaar, mijn vaste vrijdagse lunchplek, en uiteraard wilde ze liever op restaurant gaan.
Iets over één waaide ik dus binnen, en daar zaten ze al, mijn grote liefdes. Ik moest verschrikkelijk lachen met Gwendolyne, een van de vrijwilligers die er helpt: “Oh, is dat uwe man? Goh, ik vond dat al zo ne knappe man! Maar zeg het hem niet hé!”
We aten op het gemakje, en toen reed Bart naar huis met het restorestje – want het was zoals altijd veel te veel – en reden Merel en ik door naar de Ikea. We hadden namelijk nog wat extra borden nodig, ik wilde nog zo’n houten rolgordijnplank – ik kan het echt niet beter uitleggen – voor in de zetel en een vloerbeschermer voor in de game room. En uiteraard was er nog massa’s andere brol die we mee hadden, zoals gewoonlijk. En was er ook taart in de verder vrij lege eetzaal van de Ikea.
We repten ons naar huis en pikten Kobe op om hem naar Evergem naar de fagotles te voeren, en meteen reden we ook nog even door naar de Zeeman voor nieuwe leggings en een onesie en zo.
Thuis is ze dan meteen gezellig onder een dekentje in de zetel gekropen, helemaal happy. En ik helemaal moe :-p
Psycholoog
Merel kampt eigenlijk al sinds de kleuterschool met een soort faalangst: een opdracht die ze nochtans begreep, ging ze niet meteen uitvoeren zonder eerst bij haar vriendinnetje gekeken te hebben of het wel juist was.
Verlegen is ze niet meer, intussen, dat heeft ze afgeleerd. Maar vorig jaar op het einde van het schooljaar was ze doodsbang dat ze niet geslaagd zou zijn, terwijl ze echt wel bij de betere helft van de klas zit. Ze heeft het zeer moeilijk om haar eigen mogelijkheden in te schatten en denkt altijd meteen overal het ergste van. Er zijn perioden dat ze zeer moeilijk slaapt en soms heeft ze echte huilbuien, vaak zonder aanwijsbare reden. Zelf zegt dat ze dat ze met haar verstand wel snapt hoe ze dingen zou moeten aanpakken, maar dat het daarom emotioneel niet noodzakelijk lukt.
Nu, ik had vorig jaar op het einde van het schooljaar een en ander besproken met de leerlingenbegeleider en het CLB van haar school, en na mijn verhaal waren ze het er over eens dat het misschien best was dat ze externe hulp zou krijgen. Voorlopig zijn er nog geen echte problemen, maar ik voorzie dat ze bij de overstap naar het middelbaar wel eens compleet in de knoop zou kunnen slaan, en liever voorkomen dan genezen, toch?
Enfin, vandaag reden we dus samen naar Vinderhoute voor een eerste gesprek bij een kinderpsycholoog. Normaal gezien luistert hij eerst naar de ouders apart, maar aangezien Merel verbaal zo sterk is en zelf al grondig heeft nagedacht over haar probleem, wou hij haar er meteen wel bij.
Het is een jonge gast en het klikte wel, had ik de indruk. Het was een eerste verkennende gesprek, de volgende keer is het de bedoeling dat ik er niet bij ben, zodat ze helemaal vrijuit kan spreken. Ook daarover was ze wat angstig, maar toen ik zei dat ik in de auto ging zitten wachten en dat ze me gewoon kon komen halen als ze niet uit haar woorden zou geraken, was ze gerustgesteld.
Ik hoop maar dat het helpt, want zo’n huilend brokje ellende in je armen, dat is het toch niet, zeker als er geen echte reden toe is. Tsja.
Geniaal…
Daarstraks hoorde ik Merel iets vertellen tegen Bart, en ik lag gewoon strijk!
Oordeel zelf…
“Papa, er was een groot probleem op school, maar we kunnen met de vriendinnen niet naar elkaar sms’en, en we wilden een boodschap doorgeven, maar we hebben er iets op gevonden: we hebben het op een briefje geschreven en doorgegeven!”
Stel je voor, zeg!
Dansles
Zoals ik hier al ergens eerder schreef, volgt Merel nu op vrijdag een uurtje dansles, en ze vindt het zalig. Nu, ze stond sowieso al vaak te dansen in haar kamer of in de badkamer, maar tot hiertoe was het nog nooit gelukt om haar ook effectief les te laten volgen.
Dit jaar zei ze ja, zelfs nog zonder dat er vriendinnen van haar zouden meegegaan zijn. Maar ik contacteerde Els van Lieze, en jawel, ook Lieze ging de dansles mee volgen. Nog wat later hoorde ik dat ook Julie, de derde van het onvermoeibare trio, de les ging volgen. Merel was door het dolle heen!
En toen bleek dat Jeanne, ook een van haar vriendinnetjes, ook die les al volgde. Ze zijn nu dus met vier, en de mama’s hebben een carpoolsysteem opgezet. Maar bij dit prachtige weer zou het te zot zijn om de auto te nemen als het amper 3.5 kilometer is, het grootste deel langs een prachtig fietspad.
Vandaag ging ik dus met Merel met de fiets eerst Julie en Jeanne oppikken, dan Lieze, en samen met An, Julies mama, fietsten we vrolijk samen naar de Galveston. Ik moet eerlijk toegeven: ik genoot ervan om onze vier kuikens zo vrolijk kwetterend te zien fietsen.
Heerlijk, toch?