Geplaatst op

Dansmeisje

Merel moest al eventjes nieuwe leggings hebben: haar oude zitten vol gaten en zijn dus niet meer bruikbaar voor school. En wat nieuw ondergoed, een maatje groter, mocht eigenlijk ook wel.

Wij deze namiddag dus naar de Zeeman, want daar hebben ze volgens mij nog altijd prijs-kwaliteitsgewijs het beste ondergoed.

Ze kreeg een stapel nieuwe sokkies, nieuwe onderbroeken – en helaas niet meer de vrolijke kleurtjes maar grijs en zwart, echt waar – een paar nieuwe topjes, en… een dansoutfit. Ik zag er namelijk een flashy zwart-met-oranje-en-roze spandex broek hangen, met bijpassend haltertopje. Ze was meteen wildenthousiast, die dochter van me. En toen vonden we er nog een bijpassende scrunchie bij, stel je voor zeg! En paste een van de nieuwe paren sokkies er ook nog perfect bij!

Hier thuis heeft ze het meteen aangepast en eventjes geshowd. Zalig toch, zo’n dochter?

Je zou alleen niet zeggen, vind ik, dat ze nog maar tien is…

Geplaatst op

Ochtendritueel

Maandagochtend. Iets voor zeven hoort mijn slaperige brein een deur opengaan, en dan sluipen kleine voeten zachtjes de trap op. Trippelen doet een maatje 36 niet meer, stil zijn kan het gelukkig wel.

Luttele seconden later sla ik, zonder mijn ogen te openen, mijn dekbed weg en schuif ik wat op. Geruisloos nestelt zich een jong lijf tegen mij aan. Ik sla het dekbed dicht en hoor een zachte tevreden knor. Samen in de ochtendlijke warmte van het bed genieten we van de stilte en dommelen we nog eventjes in.

Maar we kunnen zo niet blijven liggen, en dus trek ik na een tiental minuten één oog open, duw mijn neus in de bos haar die voor mij ligt, en geef haar een kusje in haar nek.

Er volgt een zacht giecheltje, gevolgd door een gemurmeld “goeiemorgen mama…” Ze draait zich, mijn zomerse fee, nestelt zich in mijn armen met mijn hand in de hare, en geeft me de liefste glimlach van de wereld. Zo blijven we opnieuw eventjes genieten, tot ik het niet kan laten haar zachtjes te kriebelen. Verontwaardigd protesteert ze, maar ik hoor de lach in haar stem.

En dan, met een diepe zucht, slaat ze het dekbed weg, stapt uit het bed, en zegt: “Kom, mama, of we gaan ons weer moeten haasten.” En verdwijnt ze richting badkamer.

Soms klaagt ze er wel eens over dat ze twee keer moet opstaan: één keertje uit haar eigen bed richting het mijne, en een tweede keer “voor echt”. Maar dat heeft haar nog geen enkele schoolse ochtend tegengehouden.

Ik kijk haar achterna, zucht op mijn beurt eens diep, en duw mezelf recht. De dag moet nu eenmaal begonnen worden.

Geplaatst op

Einde van een tijdperk(je)

Schreef ik in mei 2019 nog dat ik zo graag voorlas aan Merel, dan is daar intussen een eind aan gekomen, jammer genoeg.

Ergens in december was het laatste voorleesboek – Sjakie en de grote glazen lift – uit en toen hoefde het voor Merel niet meer. Ze leest sneller zelf, maar ook: ze wordt al wat groter, en dan ligt ze eigenlijk liever te kletsen met haar mama. Want niet meer voorlezen betekent niet dat ik haar niet meer in bed moet stoppen, nee hoor. Zo goed als elke avond ga ik rond negen uur met haar naar boven en dan kruip ik bij haar onder de dekens. Dan knuffelt ze me helemaal en dan liggen we te kletsen. Over haar dag, over haar vriendinnen en het drama dat er die dag weer was geweest, enfin, over alles wat haar zoal bezig houdt. Heel vaak ontaardt het ook in een gigantische kriebelpartij, soms doe ik onnozel met een van haar knuffels, en vaak doen we gewoon alles door elkaar.

We genieten daar allebei van, en het is vaak een kwartier, twintig minuten dat ik weg ben. Maar ik heb ook de indruk dat het haar wel deugd doet: er zitten ongelofelijk veel muizenissen in dat koppetje van haar, en op die manier komen ze er ongedwongen uit.

Maar bon, het volgende voorlezen zal wellicht ooit voor kleinkinderen zijn, dus nog niet sebiet. Maar stiekem kijk ik daar toch al een beetje naar uit.

Geplaatst op

Dakdak

Jaren geleden had Merel – ze moet toen een kleuter geweest zijn – een “dakdak” gezien. Alleen kon ze ons nooit helemaal uitleggen wat ze daarmee nu precies bedoelde. Het was een camionette of zoiets, maar dan met een extra verdiepje. Ik dacht meteen aan zo’n mobilhome met boven de bestuurder een stukje waarin je kan slapen, maar dat bleek het niet te zijn.

Zo’n verhoogde camionette, dat was het ook niet volgens haar, want het moest vooraan iets platter zijn. Tsja. We hadden er geen idee van wat ze precies bedoelde en al jaren duiden we elke rare camionette met een of andere uitbouw of rare mobilhome aan, maar nope, geen “dakdak”.

Tot we vandaag naar de blokfluitles reden en Merel plots uitriep: “Kijk mama! De Dakdak!” Euh? Blijkbaar stond de dakdak geparkeerd langs de Wiedauwkaai, en het was wellicht zelfs het identieke exemplaar want in hetzelfde rood als degene die ze zich herinnerde van vroeger.

Wel, in het terugkeren ben ik even langs de kant gaan staan en hebben we een foto genomen.

De enige, échte Dakdak! En inderdaad moeilijk te beschrijven, dat geef ik toe.

Geplaatst op

Sinterklaas

Het zal wellicht een van de laatste “echte” keren zijn: Merel twijfelt grondig, maar geeft de Sint – en de cadeautjes – nog het voordeel van de twijfel.

Bart at gisterenavond laat dus nog een appeltje, dronk een chocomelkje en een fruitsapje, en liet het versieren aan mij over. Elk zijn taak, dacht ik zo :-p

Merel had een Orbeez stressbal gevraagd, maar na wat telefoontjes naar verschillende speelgoedwinkels kwam ik te weten dat dat een hype was van twee jaar geleden en dat dat nu eigenlijk niet meer te krijgen was. Hmpf.

Ik zei dat ook tegen Merel, en die liet Bart een mailtje sturen naar de sint met de vraag naar een (nep)leren zwart jasje, iets dat ze eerder al gezien had in de winkel maar niet kreeg van mij wegens jassen en vestjes genoeg. Bon, ook dat bleek niet simpel: uitverkocht in de meeste winkels, zowel offline als online. Nog meer hmpf. Maar woensdag was ik met Marleen naar de osteopaat geweest en in de auto had ik zitten googlen tot ik bij A.S. Adventure eentje gevonden had. Wij dus nog daarnaartoe, en jawel, het perfecte leren jasje!

Deze morgen kwam Merel me halen rond acht uur: dat vond ze een redelijk uur, en dat was het ook wel. Er lag snoep, chocolade, een cadeautje voor Merel en een brief van de sint op de achterkant van Merels bericht:

En Merel stond te glunderen met haar vestje, maar ik heb er niet echt een foto van. De cadeautjes van de jongens komen maandag toe, vrees ik. Tsja. Maar ook dat begreep ze, want die post, die werkt nu eenmaal niet zo goed.

Benieuwd hoe lang het nog zal duren. Ook dat gaat voorbij…