Geplaatst op

Merels eigen stijl

Waar ik vroeger de kleren van Merel kocht, mag ik dat al lang niet meer. Integendeel, ze heeft een heel eigen stijl ontwikkeld, en die is zelfs grotendeels zwart. Jawel.

Nee, niet de goth stijl, wel gewoon zwart als in: zwarte leggings met zwart rokje en daar een zwarte crop top over. Met een lang zwart gebreid vest of een kort leren zwart jasje. En ja, daar dan Doc Martens onder of zo. Of haar gestreepte broek, of een jeans met daarboven een zwart jongenst-shirt, lekker wijd.

Ze draagt nog andere kleuren hoor, maar niet veel meer, eigenlijk.

Yup.

En ja, in haar klas wordt zij blijkbaar ook als ‘stylish’ omschreven, wat dat ook moge zijn in het hoofd van tienjarige meisjes…

Geplaatst op

Vanitas vanitatum

Ik moest al eventjes naar de kapper, en ook Merels topjes moesten dringend bijgeknipt worden om het haar weer gezond te zetten.

Toen ik daarbij de suggestie maakte om mêches, ofte highlights, zoals het nu standaard genoemd wordt, in haar haar te steken, begon ze gewoon letterlijk op en neer te springen.

En dus zaten we deze namiddag bij de kapper en zat Merel te glunderen dat het niet meer mooi was. Of eigenlijk net wél mooi.

De kapper had het niet gebrusht omdat Merel sowieso had afgesproken met Lieze en Julie om te komen zwemmen en dat dan een beetje overbodig zou zijn.

Na een kwartier dook er plots nóg een vriendinnetje op: Kobe had aan Kaat gevraagd of ze ook niet kwam zwemmen. Ze hadden beiden blijkbaar geen zwaar examen, zodat dat zwemmen wel moest kunnen. Tsja…

Tegen ijsjes werd er ook geen bezwaar gemaakt.

En Merel viel tegen de avond gewoon uitgeput in de zetel. Hoe zou dat komen, denk ik?

Geplaatst op

Interview

Merel kwam thuis met een zeer fijne schoolopdracht waar ze zich dan ook 100% op gooide. Zoals altijd, eigenlijk.

Ze moest een uitnodiging sturen naar haar grootvader om hem te interviewen over vroeger. Zij maakte er meteen een hele collage van, met kleurtjes en al, en ook de vraag – dat moest zo – voor een foto.

Opa is daar gewoon helemaal op ingegaan en heeft een hele mooie foto gezocht. Ons ma was er misschien twintig of zo, piepjong. Héérlijk.

En deze namiddag zaten ze samen onder de luifel, Merel gewapend met laptop en een stapel vragen, hij met alle bereidwilligheid die een opa maar kan bezitten om te antwoorden op de vragen van zijn kleindochter.

Merel was duidelijk onder de indruk: ze had een hoop dingen gehoord die ze helemaal niet wist en bewonderde haar grootvader nog meer dan anders.

En ons pa, die glunderde. Zoals het hoort.

 

Geplaatst op

Klasfoto’s

Nee, een externe fotograaf op school mag nog steeds niet, zelfs niet als alle foto’s buiten in openlucht genomen worden. De protocollen voor scholen worden nog steeds streng gehandhaafd, ook al zijn ze voor de rest van het land al een pak soepeler.

Een en ander zorgde ervoor dat de juffen op Merels school zelf de foto’s namen en ze gewoon doorstuurden via Smartschool. Ook goed voor mij ^^

Merel was er niet onverdeeld gelukkig mee, maar bon.

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje van Lieze

Een heus verjaardagsfeestje, met een meute kinderen binnen, dat is nog eventjes niet toegestaan. Maar Lieze, Merels beste vriendin al sinds de kleuterklas, werd vandaag 11 jaar. Het cadeautje had Merel al een maand of zo klaarliggen, feestje of niet. Ze was sowieso van plan om dat vandaag mee te nemen naar school, maar gisteren kwam dus de vraag of zij en Julie, de derde in het triumfeminaat, vandaag toch niet wilden komen spelen. Voornamelijk buiten, uiteraard, maar die drie hangen sowieso altijd aan elkaar, zoveel (meer) kwaad ging dat toch niet kunnen.

Merel stond erbij te juichen en vertrok vandaag dus zelfstandig met de fiets, het cadeautje in de fietstas. ’t Is wel een gemak, zo’n groter wordende dochter: ze moet niet meer overal naartoe gebracht worden, ze kan veel zelf.

Enfin, er werd druk gespeeld, gegiecheld, getaterd en vooral ook taart gegeten.

Het wordt stilaan tijd dat het ook voor de kinderen weer eens wat normaler wordt, voor ze er onderdoor gaan, maar een dag als vandaag, dat maakt veel goed. Gelukkig maar.

Geplaatst op

Kleine meisjes worden groot

Zaterdag kreeg ik op GIFT van een oud-leerlinge twee hele fijne lichtenslingers. Ik had die gezien, ze woont vlakbij ons, en ik dacht dat het wel iets voor Merel ging zijn: blauwgroene blaadjes met lichtjes. Er bleek zowaar nog een tweede slinger bij te zitten, eentje met grote doorzichtige wasspelden om kaartjes en foto’s aan op te hangen.

Merel was door het dolle heen, en ging meteen zelfs haar kamer een beetje herinrichten. Een kader met een gedichtenposter die toch wat kinderlijk is qua tekening, mocht vertrekken. Het merendeel van haar knuffels heeft ook tijdelijk een ander onderkomen, en de lichtjes hangen op. Er hing al een lichtsnoer dat ze had ingepikt na kerstmis.

Tegen bedtijd kwam ze me halen: of ik niet eventjes wilde komen kijken.  En ja, ik was onder de indruk. Ze heeft duidelijk oog voor stijl, die dame.

En de kleinemeisjeskamer wordt langzamerhand een tienerkamer…