365 – 05 juli 2022 – scissorhands?
Merelse escapades
Merel is de laatste week gigantisch veel op zwier geweest, en het is haar van harte gegund ook!
Het begon eigenlijk al op 8 juni, op het verjaardagsfeestje van Jeanne, dat een zwemfeestje in de Rozenbroeken was.
Een paar dagen later was er het schoolfeest. Bart en ik hebben daar helemaal geen boodschap aan, maar Merel ging wel gaan helpen samen met haar vriendinnen. Ze hebben dat blijkbaar goed gedaan.
Dan was er vorige week zaterdag Living in ’t Park, een heel gezellig minifestivalletje hier in Wondelgem op den Dries. De vorige keer ben ik geweest, deze keer was ik echt gewoon veel te moe, en ik had ook echt geen zin in mensen.
Merel was in de namiddag gaan spelen bij Lieze en vroeg of ze soms met hen mee mocht naar LitP. Voor mij niet gelaten natuurlijk, en dus ging ze effectief vrolijk mee en amuseerde ze zich rot. Ze lieten er onder andere hun dromen tekenen…
Maandag was er dus de fameuze sportdag met de ‘gebroken’ neus, dinsdag was er haar proclamatie waar ze nog bleef hangen met haar vriendinnen.
Op woensdag nam Sandra de hele kliek – ze heeft een auto met zeven plaatsen – mee naar Popeiland in Puyenbroek, waar ze samen gepicknickt hebben en dan helemaal loos zijn gegaan bij K3 en vooral Camille.
En op donderdagnamiddag – de school eindigde om 12.00 uur, was er een afscheidsfeestje van Jeanne. Die verhuist ergens naar de provincie Antwerpen en die gaan ze dus helemaal niet vaak meer zien. Ook dat was meer dan dik in orde, precies: er waren meer dan 40 kinderen, maar dan gecombineerd voor Jeanne en haar twee zussen. Dan nog…
Een drukke agenda dus, en in de vakantie staat er ook nog wel een en ander gepland.
Dat kind heeft gewoon een veel drukker sociaal leven dan ik!
Proclamaties!
Jawel, meervoud, jammer genoeg.
De ochtend verliep vrij probleemloos met klassenraden, maar waar ik gedacht had nog naar huis te kunnen vooraleer er gerepeteerd werd voor de proclamatie, was ik eraan voor de moeite. Ach ja…
Ik had nog voldoende tijd om me te douchen, klaar te maken, even de rug te laten rusten, en om half zeven stond ik alweer op school, klaar om de jaarfoto’s te maken.
Tegen zeven uur begon Wolfs proclamatie, maar enkel Kobe was er, Bart en Merel waren er niet want die waren naar… Merels proclamatie!
Zonde dat die op hetzelfde moment vielen, maar bon… Bart was dus naar die van Merel, ik naar die van Wolf (aangezien ik ook verantwoordelijk was voor de muziek) en Bart ging daarna achterkomen naar Mariakerke, terwijl Merel bij haar vriendinnen ging blijven en dan met Lieze mee naar huis komen.
Bart nam wel wat foto’s en filmpjes voor me, zodat ik ook kon meegenieten.
Bart kwam goed halverwege toe, nog op tijd voor de speciale prijzen. Arwen won die van Ambassadeur van Scholengroep Gent, Wolf greep blijkbaar net naast de prijzen, tot mijn teleurstelling, dat geef ik eerlijk toe.
Kobe ging quasi onmiddellijk naar huis, wij bleven nog wat hangen, dit keer in mijn capaciteit als moeder en minder als die van leraar, hoewel…
Ik werd toch nog verschillende keren aangesproken door ouders die me bedankten, en ik voelde Bart naast me stralen van trots. Het was uiteraard de eerste keer dat ook hij aanwezig was op een proclamatie van mijn school en hij vond het wel leuk de complimentjes voor zijn vrouw te aanhoren. En ik glom zo mogelijk nog harder van trots, net omdat hij naast me stond.
En uiteraard omdat ik een stralende, afgestudeerde, volwassen zoon heb die nu richting unief trekt.
Met Merel op spoed
Ik zat rustig in de klassenraad, zo net na de middagpauze, toen mijn telefoon ging. Een mij onbekend nummer, dus ik nam niet op en verontschuldigde me bij de rest van de klassenraad. En toen belde die opnieuw. En een paar minuten later nog eens. Hmm, dacht ik, die meent het wel keihard, ik ga misschien toch beter eens luisteren wat er scheelt. Terwijl ik de gang oploop, gaat de telefoon opnieuw, maar deze keer het nummer van Mariavreugde, Merels school. En wanneer zij bellen op de sportdag, weet je al hoe laat het is.
Gelukkig bleek het niks ernstigs: ze was bij het skateboarden pal op haar neus gevallen en de kans zat erin dat hij gebroken was. Nee, dat is niet ernstig wanneer ge jongens hebt die rugby hebben gedaan en waarvan er eentje een jaar in het Zeepreventorium heeft gespendeerd. Er was net een ambulance voor een kind van een andere school en dus waren zij en haar juf meegereden naar de spoed van het ziekenhuis aan de overkant van de Watersportbaan, gelukkig ons standaard ziekenhuis. Toen ik daar toekwam, zagen haar ogen nog een beetje rood van het huilen en stond haar neus wat dik, maar dat was eigenlijk alles: zie de foto van de dag.
Na een klein uur kwam een dokter even luisteren, en zonder ook maar iets te bekijken – moeten die niet standaard nakijken op bloedklonters of zo? – schreef hij pijnstilling voor en gaf ons een afspraak voor donderdag bij de ORL (otorhinolaryngoloog, blijkbaar kennen mensen beter de NKO ofte neus- keel- en oorarts). Dat bleek dus dat.
’s Avonds was het dit:
Het is dus gelukkig niet blauw geworden, alleen wat dik en misschien een ietsiepietsie scheef, maar dat kan de zwelling ook zijn.
Geen drama dus.
Oh, en heb ik al gezegd dat het misschien niet zo een goed teken is als ge in de spoedafdeling standaard op de wifi zijt ingelogd? Hmm…
365 – 27 juni 2022 – kapot neusje
Juffrouw Merel
Ook al zijn ze al bijna 12, Merel en haar vriendinnen spelen graag nog ‘juffrouw’. Ze hebben stapels oude mappen, boeken, notities, maar ook bureaumateriaal en zelfs een brilletje.
Maar toen ik vandaag Merel vroeg om me ook effectief te helpen als leraar, vond ze dat natuurlijk nog net iets leuker. Samen hebben we dan maar mijn rapporten in elkaar gestoken: overal de examenresultaten, jaartotalen en attesten die erin moesten.
Awel ja, ze deed dat absoluut niet slecht!
Nieuw kapsel
Gisteren kwam Merel plots naar beneden:
Ik verschoot eerst – ik dacht dat ze echt geknipt had – maar schoot daarna gigantisch in de lach. Zeg nu zelf…
En toen probeerde ik het nog realistischer te maken:
Bij deze dus ook vastgesteld: een froufrou, dat ziet er gewoon truttig uit. Bij haar toch.
Toonmoment met het hele blokfluitconsort
Een blokfluitconsort, zegt u? Ja, en dat blokfluitconsort gaf een blokfluitconcert, om het nog verwarrender te maken.
Een blokfluitconsort is eigenlijk, voor zover ik het begrepen heb, een blokfluitensemble waarin alle types blofluiten vertegenwoordigd zijn, bij voorkeur trouwens met fluiten van dezelfde maker.
Vanaf volgend jaar is Merel klaar met haar notenleer en moet ze dus ook samenspel beginnen volgen. Als blokfluitje kan je eigenlijk niks gaan doen in een orkest, maar zijn er dus wel ensembles die oude muziek spelen, en er is dus ook een heus consort van de academie.
Vandaag was er een toonmomentje voor zowel de kleintjes als het consort, en die lieten meteen ook zien dat het niet altijd oude muziek hoeft te zijn. Ik moest lachen en heb het meteen ook een stukje gefilmd, gewoon omdat ik het zo leuk vond. Let op: gevaar op oorwurm!
365 – 17 juni 2022 – toonmomentje
