Categorie: Merel

Lieve lieve Merel

vandaag word je warempel twaalf. Twaalf, ik kan het me bijna niet voorstellen. En je bent zo gigantisch veel veranderd tegenover vorig jaar, liefje. Ik vermoed dat dat is wat het middelbaar met je doet…

Eerst en vooral heb je veel meer zelfvertrouwen gekregen. Je fietst alle dagen heen en weer naar school samen met Lieze, en als zij er een keertje niet is, dan fiets je gewoon alleen. Vorig jaar durfde je met moeite alleen naar de lagere school… We zijn ook samen een nieuwe IDkaart gaan bestellen, en je bent die alleen gaan afhalen. Nu ja, alleen, Lieze was mee voor morele steun, maar toch: je deed het toch maar.

Ik merk het in heel veel dingen, liefje, maar soms durft die faalangst toch nog gemeen toeslaan. Soms denk je dat je een toets echt niet zal kunnen en sta je hier plotseling rond een uur of elf als een hoopje ellende in de living. Je kruipt dan heel dicht tegen me aan als een gewond vogeltje en ik laat je rustig huilen. En daarna praat ik op je in tot je weer in je bedje kan. En die toets? Zelden minder dan een negen. Want je bent en blijft ongelofelijk plichtsgetrouw, liefje, op het onredelijke af. Je huiswerk is altijd tot in de puntjes gemaakt, je spreekopdrachten zijn weken voor datum afgewerkt en je boekentas staat altijd al rond een uur of acht klaar. Tsja. Een groter contrast met Kobe kan er soms niet zijn, en dat is behoorlijk vreemd voor ons. Allez, toch zeker voor mij, want ik ben eerder van Kobe zijn soort.

Maar aan de andere kant ben je een ongelofelijk opgewekte puber: je danst door het huis, blinkt en glimt als je een nieuwe outfit krijgt of een ander cadeautje en ik kan je dan ook zelden iets weigeren. Je moet me maar aankijken met die grote blauwe ogen van jou en dat kleine glimlachje, en ik smelt. Zeker wanneer je dan nog bij mij in mijn hoekje in de zetel onder mijn dekentje kruipt en je helemaal tegen me aanvleit. En dan liggen we te kletsen, gewoon mama-dochter praat, over vanalles en nog wat, en we lachen ons kreupel wanneer papa dan onwillekeurig met zijn ogen rolt over wat we vertellen.

Soms kan je echter ook een échte puber zijn: nukkig, stuurs, grommelend, en vaak zonder aanwijsbare reden. Je kan dan met jezelf geen blijf en je weet het ook. Hormonen, liefje, zijn een bitch. Je kan dan tegen iedereen snauwen en vooral Kobe werkt dan op je zenuwen. Ha ja, want tijdens de week zit Wolf op kot en kan je je niet op hem uitwerken. Je mist hem wel, merk ik zo…

Gelukkig zijn er je vriendinnen. Lieze is nog steeds je BFF, de constante in je jonge leventje. Jullie zijn nog steeds hartsvriendinnen en ik heb niet de indruk dat dat voorlopig zal veranderen. Jullie zitten dan ook samen in de klas, en jullie groepje is uitgebreid met Anna, Dafina en Silvie. En je vriendinnen van vorig jaar? Goh… met Julie zijn jullie alle contact intussen kwijt, en dat verwondert me ook niet echt: zij zit in een compleet ander wereldje. Feija zie je nog af en toe, en ook met Jeanne heb je wel nog wat contact, ook al woont die intussen in Duffel.

Maar je bent in weinig opzichten nog dezelfde Merel als vorig jaar: je bent veel zelfbewuster, modebewuster, puberaler, maar ook nog steeds ongelofelijk taalvaardig, bijzonder plichtsbewust, gigantisch lief, intelligent en ook echt wel mooi, die opmerking krijg ik vaak.

Je kreeg vanmorgen een ontbijtje met ballonnen en cadeautjes en meer moest dat niet zijn: je straalde.

Tijd voor taart in de namiddag bij ons thuis was er niet: jij had eerst toneel tot drie uur, en mijn Latijnolympiade liep uit… En toen was het eigenlijk te laat voor jouw samenspel en zijn we in de Labath taart gaan eten.

En toen bleek jouw leraar muzieklab niet op te dagen en waren we zelfs gewoon vroeg thuis.

Ik zie jou graag, liefje. Maar groei maar niet te snel op, ik geniet veel te hard van jou.