Ik ben wellicht niet de meest ideale persoon om hier een bespreking van te schrijven: ik lees veel, héél veel, maar bijna altijd zware fantasy en Engelstalige klassiekers, bij voorkeur een eeuw of twee oud. Als ik al eens iets Nederlands lees, is het liefst met een barokke schrijfstijl zoals die van Hertmans.
Maar toen Nikki een boek uitbracht, kon ik toch niet anders dan dit kopen en lezen, toch? Het is altijd de max als een kennis van je een boek schrijft!
Haar stijl ligt me niet, vrees ik. Te korte zinnen met te weinig beschrijvingen: zoals ik al zei, ik hou van barok, en dat is Nikki zeker niet. Aan de andere kant zorgt het wel voor een snelle, meeslepende stijl in heldere bewoordingen.
En het verhaal? Goh… in het begin kon het me niet zo hard boeien, maar na een tijdje merkte ik dat ik echt wel verder wilde lezen, dus ja, je kan het zeker meeslepend noemen.
Nora is bruut verkracht tijdens een vakantie in Italië, maar staat nog maar aan het begin van haar traumaverwerking, waardoor ze zich de feiten zelf niet herinnert. Alleen tijdens dromen, die soms wel een heel actieve vorm kunnen aannemen, komt het gebeurde beetje bij beetje naar boven. Ze is ook stevig verminkt in het gezicht en sluit zich daardoor af van de wereld en vooral ook van zichzelf. Op een afgelegen landgoed wordt ze aangenomen als kamermeisje, waar ze noodgedwongen het gevecht aangaat met haar trauma’s en vooral met zichzelf. Gelukkig kan ze rekenen op de vrienden die haar omringen, want de feiten komen beetje bij beetje bovendrijven. En dan is er nog haar baas…
Het deed me bij momenten wat denken aan “Jane Eyre” maar dan met een iets modernere inslag.
Heb ik het graag gelezen? Eigenlijk wel, ondanks het feit dat er anders geen haar op mijn hoofd zou denken om dit soort boeken te lezen.
Maar is Nederlandstalige, vlotte, romantische lectuur jouw ding? Gewoon lezen dan. Je zal daar geen spijt van krijgen.
