Sinds vorig jaar is onze leesclub – opgericht in 2015 – nieuw leven ingeblazen onder impuls van enkele leesgrage leerlingen. Waar in het begin vooral leerkrachten deelnamen, is dat nu duidelijk verschoven naar de leerlingen zelf. Zij waren dan ook degenen die, toen de datum een paar keer verschoven moest worden wegens andere schoolse activiteiten, er toch op aandrongen om alsnog een bespreking te hebben voor de kerstvakantie: zo konden we immers een nieuw boek lezen tegen na die vakantie.
Op het einde van vorig schooljaar stelden ze Before the coffee gets cold voor, een kort boek, origineel in het Japans, maar vertaald naar het Engels. Of het Nederlands.
De premisse is echt wel knap: in Tokio, in een kelder, zit een oud café waar altijd een dame in het wit op dezelfde stoel een boek zit te lezen. Eén keer per dag staat ze op om naar het toilet te gaan. Dat kan uiteraard niet, en dat klopt, want zij is een spook. In de korte tijd dat ze weg is, kan iemand anders op haar plaats gaan zitten, een koffie drinken, en in het tijdsbestek dat die koffie koud wordt, naar het verleden teruggaan. Klinkt spectaculair, maar er is een hele reeks beperkingen die het eigenlijk net interessant en fascinerend maken. Je mag namelijk niet van je stoel komen, je kan dus alleen naar het verleden in datzelfde café en als je dus iemand nog eens wil ontmoeten, moet die persoon ook in het café geweest zijn. En… wat je ook zegt, wat je ook doet, je kan het verleden niet veranderen: wat gebeurd is, is gebeurd.
Dat zorgt ervoor dat het hele café lang niet zo populair is als je zou denken.
Het boek verloopt in vier verhalen, telkens van cafégangers die enkel met elkaar verbonden zijn door het feit dat ze in het café komen en elkaar daardoor (vluchtig) kennen. Kawaguchi heeft hier een heel mooi uitgangspunt in handen, maar eigenlijk blijft het daar een beetje bij: er zijn heel veel dingen die hij niet uitlegt, die eigenlijk gewoon gaten in het verhaal zijn, en het is vooral ook bij momenten nogal voorspelbaar en clichématig.
Tegelijk stoort ook het taalgebruik: driekwart van de zinnen begint met het onderwerp, iets wat blijkbaar standaard is in het Japans maar na verloop van tijd op de zenuwen begint te werken. De vertaler is iemand die duidelijk in de eerste plaats Japans spreekt, want dat Engels was redelijk brak en af en toe zelfs gewoon fout. Tsja.
De algemene teneur van de groep – zes leerlingen, één leerkracht en één medewerkster van het CLB – was dan ook dat het geen slecht boek was, maar ook niet echt goed: je bleef in veel gevallen op je honger zitten. Zoals Kaat het verwoordde: ze werd er warm noch koud van, had er eigenlijk geen mening over, en dat is jammer natuurlijk. Sommigen vonden het voorspelbare net goed, anderen vonden dat dan weer een domper op de leesvreugde. De personages waren ook niet altijd even consequent: als je je leven lang tegen iets verzet, waarom zou je dan plotseling, zonder veel nadenken, toch van gedacht veranderen? Dat soort dingen dus.
De hamvraag was dan ook: zou je dit boek als lectuur aanraden aan klasgenoten die niet graag lezen? Het verdict was unaniem: nee. Het feit dat vrijwel niemand van plan was de vervolgboeken te lezen, is dan ook veelzeggend.
En tot slot konden we ook niet anders dan elkaar de vraag te stellen: als jij terug kon naar het verleden en iemand kon en mocht spreken, in die hele korte tijdsspanne, iemand die je persoonlijk kent of hebt gekend, wie zou je dan willen spreken? De meesten spraken over een oma, een opa, een familielid… Eentje zei zelfs dat ze heel graag haar oma, die ze nooit heeft gekend, zou willen ontmoeten omdat ze daar zo veel verhalen heeft over gehoord en dat dat een fantastisch mens lijkt.
Genoeg stof om over na te denken, dat wel, maar een aanrader? Niet bepaald, toch niet volgens deze leesclub.
Na enig gedebatteer over verschillende suggesties voor een volgend boek, kwamen we uit bij ‘Tout le bleu du ciel’ van Mélissa Da Costa: een Franstalig boek dat je uiteraard ook in het Nederlands kan lezen. Het krijgt een excellente score op Goodreads en heeft de volgende synopsis: “Nadat bij Emile jong-alzheimer werd vastgesteld, besluit hij het ziekenhuis en het medeleven van zijn familie en vrienden te ontvluchten. Stiekem koopt hij een camper en plaatst een advertentie voor een reisgezel. Hij ontvangt een antwoord van Joanne, een mysterieuze jonge vrouw. Het is de start van een adembenemend mooie roadtrip.”
We waren meteen allemaal geïntrigeerd, hapten even naar adem toen het om maar liefst 650 pagina’s bleek te gaan, maar besloten om toch door te zetten.
U weet alvast wat u kan beginnen lezen deze vakantie. Mevrouw Vermeire, leerkracht Frans, heeft het al gelezen en vond het schitterend.
We stellen voorlopig dinsdag 18 februari 2025, om 15.30 uur voorop, behoudens alle mogelijke andere activiteiten die alsnog gepland worden. Maar noteer het alvast toch maar. En ja, alle leerlingen vanaf het vierde jaar zijn welkom, maar ook collega’s, oud-leerlingen, ouders, grootouders, broers en zussen.
