Itinera – Pagina 45

09/07/201413/07/2014

London baby, dag twee

Als ge wakker wordt omdat ge naar het toilet moet, mag het bed nog zalig zijn, dat helpt niet veel. Ik was dus om half acht wakker, las een beetje over wat we gingen doen vandaag, en niesde rond half negen Bart wakker. Arme jongen…

Enfin, het zorgde er wel voor dat we iets over negen in The Kitchen zaten, een hip, helder ontbijt- en lunchplekje hier wat verderop, met veel wit en een open keuken. We namen elk een sloot koffie,

ik nam pancakes met maple syrup en pecans, Bart ging, tot mijn grote verwondering, voor porridge. Hij ontbijt normaal gezien niet, vandaar.

Een omwegje langs London Bridge Railway Station om een Oyster Card te kopen later, liepen we langs het water om de boot te nemen naar Greenwich. We lachten ons even een kriek met een Japans selfiegadget (dat we overigens een paar keer gezien hebben)

en stapten op de boot. Het waaide wel, maar de zon scheen heerlijk, en echt koud was het niet. En die boot: da’ een immense aanrader! Bedankt iedereen die ons de tip heeft gegeven! Voor 16,50 £ per persoon – Londen is duur, jong! – hadden we een dagticket, en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Die boot is eigenlijk gewoon een waterbus, met een hoop haltes, en af en toe maakt hij behoorlijk wat snelheid. We stapten af aan Greenwich,

wandelden voorbij de Cutty Sark,

wat andere gebouwen

stelden ons vragen over wat ze hiermee bedoelen

zagen een prachtige “boekenbank” zoals die overal in Londen staan,

liepen door het zonovergoten park naar boven naar het Royal Observatory,

vonden 7 £ om aan te schuiven om op de officiële nulmeridiaan te gaan staan wat veel, en liepen er dus maar over langs de andere kant ^^

Er stonden wat verderop een paar vrijwilligers met een speciale zonnetelescoop: wijs, jong! Nog nooit eerder met eigen ogen de zon, inclusief zonnevlekken, erupties en pokdalige oppervlakte gezien.

Enfin, we dronken koffie,

genoten van het park en de prachtige uitzichten over de stad,

gingen iets eten in een echte pub,

en namen de boot in de andere richting, tot het eindpunt aan de London Eye (dat reuzenrad). De tocht duurde veertig minuten, en ik heb dus een massa foto’s genomen. Het is de beste sight seeing die je je kan dromen!

Het inhammetje waar we te voet over gingen, komende van onze logeerplek. Ik heb het er later nog wel over ^^

The Shard, volgens hun zeggen het hoogste gebouw van West-Europa. Heel dominant in het straatbeeld, en ook echt wel mooi.

Links de Teelbal, ofte City Hall. Ook wel scheef ei genoemd en zo.

De HMS Belfast, oorlogsschip dat daar definitief voor anker ligt, en te bezoeken is.

Southwark Cathedral

Tate Modern met de Millennium Bridge

Aan de Eye zullen we geweten hebben dat we in toeristisch gebied kwamen: we moesten ons een weg banen door de massa! Over de brug, langs Big Ben en the Houses of Parliament beterde het eigenlijk niet zo.

En aan Trafalgar Square zag het zwart van het volk, het leek wel Gentse Feesten.

Intussen was het behoorlijk warm geworden, en zochten we toevlucht (en een vieruurtje) in de Costa Coffee boven de boekhandel Waterstones. We vonden meteen ook cadeautjes voor de kinderen, oef.

En toen was het stilaan tijd voor wat cultuur in de National Gallery, waar we het segment van de impressionisten gingen bekijken. Prachtige dingen gezien van zowel Monet als Manet, maar ook Van Gogh, Renoir, en veel Degas. Mooi mooi.

Verder ging de tocht, naar Picadilly Circus, waar we gewoon op straat een hoek om stonden aan te schuiven om over te steken. Zot gewoon!

Enkele beelden tussendoor:

We wandelden naar Covent Garden,

dronken daar een veel te dure maar wel lekkere aardbeiensmoothie,

en vonden het welletjes. Terug naar de Thames dus, via een klein parkje,

en opnieuw de boot op naar de London Bridge.

En dan opnieuw langs het water

voorbij dat odeon waarover ik het al eerder had, en waar ze nu muziek aan het spelen waren

met tussenstop bij een Italiaan voor avondeten

richting huis.

Daar stelde Bart vast dat zijn gezicht toch eigenlijk wel goed verbrand was, en ik ben daarnet nog even naar de supermarkt wat verderop gelopen om after sun. Wel handig, zo van die winkels die open zijn tot elf uur ’s avonds. Hij ligt wel al meer dan een uur te slapen intussen, ik ga hem moeten wakker maken. Maar we hebben vandaag ongeveer achttien kilometer gestapt, en we zijn dat beiden niet gewoon, vandaar de vermoeidheid.

Morgen gaan we de fiets op. Het gaat minder warm worden dan vandaag, hooguit achttien graden, zeggen ze, en af en toe een bui. Laat ons hopen dat we daar dan tussen fietsen…

09/07/201412/07/2014

365 – 09 juli 2014 – Good ol’ England

08/07/201412/07/2014

Londen, dag één

Zo heel erg rustig begon de dag eigenlijk niet, want zeven uur, da’s vroeg voor een vakantiedag. Edoch, Kobe moest om acht uur aan het station staan met de scouts, dus zat er niks anders op. Bart ging hem afzetten in de gietende regen, en intussen grabbelde ik Merels spullen bij elkaar. Want valiezen op voorhand maken, da’s voor mietjes, daar doen wij niet aan.

Tegen kwart voor negen zat niet alleen haar gerief, maar ook het grootste deel van mijn eigen spullen in een valies, gaf Merel haar papa een dikke knuffel, en ging ik haar afzetten bij oma. Daar kreeg ze meteen een nieuwe roze diadeem van “My Little Pony”, en glunderde ze van oor tot oor. Toen ze daarna ook nog haar opa mocht gaan wakker kriebelen, was ze me al meteen vergeten. Daar stond ik dan…

Enfin, om half tien goot ik een koffietje naar binnen, grabbelde de nodige toiletspullen en elektronica bij elkaar, en stapte om tien uur met mijn geliefde in een taxi. Om half elf werd de taxi omgezet naar een eerste trein, richting Brussel. Daar waren nog zeeën van tijd, meer dan genoeg om een koffie te drinken, een wok naar binnen te werken,

wat dingen over Londen te lezen – dank u, Yves! – en een geweigerd ticket te laten nakijken. Nog een chance dus, dat we meer dan vroeg genoeg waren! Enfin, de Eurostar had wat vertraging, maar tien over één kwam hij langzaam op gang. Toch ongelofelijk wat een snelheid dat ding bij momenten haalt! Maar dus net op het juiste moment, bij het binnenrijden van de tunnel, een foto genomen :-p

Om twintig over twee uur lokale tijd zagen we dat de wachtrij aan de toiletten van St-Pancras immens was, stelden we vast dat blijkbaar niet alle koffiehuizen een toilet hebben, en riepen we een Ubertaxi. Wijs, jong, een Toyota Prius! Helaas wist die niet exact het adres te vinden, werd ik stilaan wagenziek, en zeiden we hem ons aan het begin van de straat af te zetten. Hmpf. Niet ons beste idee, want 1. de straat was lang 2. uiteraard bevond ons adres zich aan de andere kant 3. we hadden blijkbaar bakstenen mee in onze rollende valies. Tsja.

Uiteindelijk bleken we het straatje te vinden, en onze ogen werden groot. Het bleek een “estate” te zijn, een woonwijk van allemaal kleine appartementjes met een smalle trap en een een gaanderij aan de buitenkant. Charmant geschilderd, met veel bloemen en planten, maar ook veel buitenhangende was en zo. Het “sociale woonwijk”gevoel was groot, we voelden ons meteen in een Britse detectiveserie.

Maar de kamer viel al bij al mee, helaas was de foto wel nogal flatterend. Maar ze is ruim genoeg, en er is uitstekende wifi, niet onbelangrijk voor ons ^^

Toen ik daarstraks met de bewoners sprak over de huurprijzen, viel mijn mond open: ze betalen rond de 1500 pond per maand voor dit kleine dingetje, gewoon omdat het zo dicht bij de City ligt. En inderdaad, het is maar een paar minuten stappen tot aan de Thames, en dan kom je meteen in een zeer hippe buurt terecht, vlak bij de Tower Bridge. Het zijn hier allemaal gerestaureerde pakhuizen waar nu internetbedrijfjes en zo zitten, in van die hippe kantoortjes, en overal van die kleine restaurantjes en zo.

We maakten dan maar een stevige wandeling: langs het water (door voetgangersgebied)

– met een tussenstop voor koffie en een dessertje – voorbij de Tower Bridge,

en de Tower aan de overkant

verder langs City Hall, waar ze een wreed wijs half verzonken concertdinges hebben

voorbij Hay Market, met een heel mooi dak en een ongelofelijk wijze steampunk fontein

tot aan de London Bridge. Eventjes de brug op voor een fotootje:

Dan afgeslagen naar links, voorbij het station met nota bene een V2 als ornament

en uiteindelijk door Bermondsey Street met nog meer hippe winkeltjes en zo, en felgekleurde lichten onder de spoorweg

Ik weet niet hoe Bart het doet, maar hij trekt zo van die hipster dingen aan. Neem nu ook het restaurantje waar we gegeten hebben: The Garrison. Het was ons aangeraden door de bewoners, we passeerden er toevallig, en inderdaad: bijzonder lekker! Het was wel zo goed als volboekt: ze wilden ons een plaatsje geven, als we niet langer dan een uur wilden blijven zitten tenminste. Het had een hoog Lepelbladgehalte, vond ik: leuk ingericht, veel jong (en gay) volk, pure producten met helaas een navenante prijs, maar bon. Terwijl we aten, begon het serieus te regenen, maar gelukkig was dat zo goed als voorbij, terwijl we verder naar huis wandelden.

Om half negen waren we hier al terug: Bart viel prompt in slaap, en ik probeerde een paar dingen uit te stippelen voor de komende dagen. We gaan vooral veel rondlopen op ’t gemak, zonder verplichtingen of ons op te jagen. Wat ik wel wil doen: een dagticket voor de boot, volgens het hop-on-hop-off systeem, en dan naar Greenwich varen, daarna helemaal terug naar Westminster, tussenin vanalles bekijken, en dan weer naar hier. Er is hier ook een huurfietsensysteem: je hebt een dagticket voor twee pond, en daarmee mag je zo vaak je wil een fiets nemen voor max. een half uur per keer. Fiets je langer aan één stuk door, dan moet je bijbetalen. Maar er zijn zo veel stallingen, dat je gewoon even kan wisselen. Ik zou gewoon door de stad willen fietsen, tot aan Camden, en dan zien we wel wat we onderweg bekijken. Het Designmuseum is hier vlakbij, en dat zouden we willen doen, en ik wil zeker ook nog binnen in het Tate Modern en de British. Maar ach, lukt dat niet, dan ga ik er niet van wakker liggen. Ik wil eigenlijk vooral gewoon genieten.

24/06/201430/06/2014

Amsterdam

Elk jaar gaat de cultuurcel van mijn school – i.e. Koninklijk Atheneum Mariakerke – met wie wil uit vier, vijf, en zes een ganse dag op uitstap. Afwisselend is dat Parijs, Londen en Amsterdam. Doorgaans is dat compleet volzet, en kunnen er geen extra leraars mee. Dit jaar had ik geluk: de busmaatschappij voorzag een iets grotere bus dan besteld, en dus kon ik mee.

Al is twintig over zes toch verdomde vroeg om aan school te staan, geloof me.

Het verkeer verliep bijzonder vlot, en iets na tienen stonden we al op het museumplein in Amsterdam, voor een bezoek aan het Rijksmuseum. Obligate groepsfoto’s zijn er om genomen te worden, en dat deden we dus ook.

De rest van de voormiddag werd gespendeerd met gapen naar de Nachtwacht en andere kunstvoorwerpen, tijdens een vrij bezoek. Kobe: “Oh mama, ga jij naar Amsterdam? Ga je dan naar de Nachtwacht gaan kijken?” Dat kind is echt soms niet te doen.

Ik heb wat foto’s genomen van dingen die ik ofwel echt mooi vond, of intrigerend, ofwel bruikbaar in de klas. Helaas weinig in combinatie van de drie ^^ Ik zet ze hier eigenlijk vooral als referentie voor mezelf, maar het staat u uiteraard volledig vrij mee te kijken.

* glasramen in een totaal areligieus huis, dus van filosofen

* Doordenkertje

* ik vermoed over de stad zelf?

* afgietsel van de Laocoöngroep

* afgietsel van Diana

* hele mooie donderwolken. Knap.

* Manlius laat zijn zoon doden omdat die een bevel negeerde

* een Orpheus, met detail

* vliegtuig in de Stijl

* Rietveld

* gewoon mooi.

* machtig om zien

* de ontvangst van Aeneas in het paleis van Dido

Daarna gingen we rustig gaan picknicken in het Vondelpark, en aansluitend verdeelden we de leerlingen in vier groepen, en namen hen mee op sleeptouw voor een lange stadswandeling met een hoop uitleg.

De foto’s van groepjes luisterende leerlingen zal ik u besparen – u kan die vinden op de FBpagina van de school, mocht u dat écht willen – maar alweer waren er fijne dingen te fotograferen.

Na bijna twee uur stappen volgde een boottochtje van een uur, en dan nog eens een stevige wandeling van anderhalf uur. Amai mijn voeten (letterlijk).

* prachtig gebouw

* Spinoza met eikosahedron

* op aanvraag. Bij deze, Lina!

* het wapen van Amsterdam

Er was nog net genoeg tijd om met de collega’s iets te eten, zodat we tegen achten terug op de bus zaten, en tegen elven in Mariakerke waren.

Zware dag, maar wel een hele fijne.

24/06/201430/06/2014

365 – 24 juni 2014 – Amsterdam

30/05/201410/06/2014

San Francisco

Helaas niet voor mij, nee. Deze morgen om zeven uur heb ik Bart afgezet aan station Sint-Pieters, en ik zal hem volgende vrijdag pas behoorlijk laat terugzien, als alles goed gaat.

Hij gaat dus naar San Francisco, op uitnodiging van Google. Business class, all-in, en een druk programma. Al moet ik zeggen dat het af en toe toch serieus meevalt: de eerste namiddag gaat hij al gaan zeilen, en er wordt duidelijk ook afgesproken met de vroegere Netlashcrew die nu in Silicon Valley en omstreken zit.

Tsja.

Ik wou dat ik meekon, uiteraard. Maar ik ben vanzelfsprekend niet het targetpubliek voor Google, en daarbij, het is niet alsof ik vrijaf kan nemen. Leraar: mooi beroep met veel vakantie, maar ge kunt die helaas niet kiezen.

En dus tel ik de dagen tot hij terug thuis is, en warm ik me intussen aan een kersenpitje. Al knuffelt dat niet zo makkelijk.

05/04/201411/04/2014

365 – 05 april – Scherpenheuvel

29/10/201301/11/2013

Zeewolde, dag twee

Ik vermoed dat je het al een soort van overwinning kan noemen, als je op vakantie tot half negen kan slapen. Zeker als dat een paar dagen geleden nog half tien was. De jongens waren uiteraard op rond zeven uur, en Bart ook – die kan zelden lang slapen op vakantie, dat is zijn werkritme. Merel was iets later ook wakker, maar dat ligt vooral aan de ultradunne muren hier. Je hoort echt alles, elk kuchje en hoestje, en dus ook elk woord. Dat ik zo lang kon slapen – en dat zij dus zo stil waren – mag een wonder heten.

We ontbeten op ’t gemakje, er werd wat tv gekeken,

een kamp gebouwd, wat gevloekt op de rampzalige wifi die ons toch 25 euro had gekost voor vier dagen, koffie gedronken…
En rond tien uur gingen we met zijn allen naar de Action Factory: de jongens wilden dolgraag op het speelkasteel, en Wolf nam zowaar Merel mee naar boven! Die jongen, dat is dus ongelofelijk hoe die zorgt voor zijn kleine zusje…

De tweede keer vond ze het echter niet meer leuk, wilde eruit, en kwam dan maar bij papa en mij zitten. Ik ging eventjes met haar naar de cinema kijken (maar de film was voor iets grotere), liep wat rond, en ze eindigde met papa voor de tv in de Kids Club. Papa werd er trouwens ook helemaal goed gezind van, van die Action Factory, maar dat lag vooral aan de uitstekende wifi aldaar, die ervoor zorgde dat hij probleemloos zijn werkmails kon beantwoorden.

We keerden naar het huisje terug,

Bart kookte, en ik stak na het eten het gehele kroost in bed. Merel was gewoon doodop, al wilde ze het niet toegeven. Kobe heeft duidelijk de weerslag van die infectie en de antibiotica, en sliep ook vrolijk drie uur, en zelfs Wolf kroop voor een tijdje in zijn bed. Hij heeft last van hoofdpijn, en blijkbaar is er wel meer dat rondspookt in dat kopje van hem, want hij werd luid gillend en nat van het zweet wakker.

Ik joeg er wat herhalingstoetsen door, sakkerde intussen nog wat op de verdomde wifi van KPN, en deed uiteindelijk ook een tukje van een dik half uur. Tsja, die toetsen zijn zò inspirerend…

En toen ging het – eindelijk – richting zwembad. Waar Merel de vorige keren telkens nog moest wennen aan het idee, en pas voetje voor voetje het water indurfde, ging ze nu meteen op Barts arm mee het diepe in. Er werd geplonsd in het golfslagbad, de stroming, ik dook met de jongens de wildwaterbaan in, de gigantisch steile glijbaan af – man ik heb gegild zeg! – ik deed tussendoor ook nog de gewone open buisglijbaan en de hogere gesloten buisglijbaan met Wolf, en loste toen Bart af in het peuterbadje. Merel ging trots als een gieter alleen op de kleuterglijbaan, amuseerde zich in de zandbak, speelde met potjes en emmertjes, en amuseerde zich te pletter, samen met haar broertje. Want Bart ging intussen met Wolf in de Turbo Twister, waar je acht jaar en 1,40 meter voor moet zijn. Wolf was wildenthousiast, het blijkt een speciale attractie te zijn in rubberen banden waarbij je alle kanten uitgaat. Morgen wil ik hem zelf ook eens proberen, erger dan die steile glijbaan kan het niet zijn.

Na dik twee uur waterplezier vonden we het welletjes, deden nog snel boodschappen, aten, en staken iedereen in bed. Bij Merel zal het geen minuut geduurd hebben tegen dat ze sliep, en ik vermoed bij de jongens eigenlijk niet veel langer.

Intussen is het negen uur, en ik ga me voor de tv installeren, denk ik, en daar rustig in slaap vallen. Want ook voor mij zijn het vermoeiende dagen. Buitenlucht en beweging, weet u wel?

28/10/201301/11/2013

Vakantie

Vijf zalige daagjes vakantie, maar het begon iets minder goed. Enfin, niks ergs hoor, maar ik had in gedachten van toch rond tien uur te kunnen vertrekken. Ik moest wel de ‘valiezen’ nog maken, maar als je jaren op internaat hebt gezeten, word je daar bijzonder snel in. Het is ook niet bepaald de eerste keer dat we naar Center Parcs gaan, dus dan weet je het ook wel. En alles was netjes gewassen en opgevouwen, dat helpt ook.

Nee, ik moest eerst nog met Kobe naar de dokter, en aangezien het vrije consultatie was, en één van de drie dokters en de secretaresse met vakantie, ging het niet bepaald vooruit, daar in die volle wachtkamer. We hebben iets meer dan een uur zitten wachten, en dat hielp niet qua planning. Kobe heeft namelijk al twee weken last van ontstoken wondjes. Eerst dacht ik dat het om een opengekrabde muggenbeet ging, vanachter op zijn bil, maar die bleef maar open, en na verloop van tijd werd het precies erger, en kwamen er open plekjes bij. Ik dacht eerst aan irritatie van de plakkers, en ben vorige week donderdag (de zeventiende) met hem naar de dokter geweest. Die gaf me een antibioticumzalf mee, en zei dat het snel ging verbeteren. Dat deed het eerst wel, maar vrijdagavond kon ik vaststellen dat het echt niet verbeterd was op die week tijd, integendeel: het begon plots weer erger te worden, en er kwamen open wondjes bij, vooraan op zijn bil, en eentje in zijn lies. Ik dacht nog even het weekend af te wachten en stevig te smeren, maar helaas. Ik vermoed dat het om een stafylokokkeninfectie gaat of zo, in elk geval iets waar een steviger algemeen antibioticum aan te pas zou komen, in plaats van iets plaatselijks, aangezien het duidelijk in zijn bloed zit. De dokter gaf me gelijk, en schreef een breedspectrum voor. Ze was er aan de andere kant toch niet helemaal gerust in, en nam een staaltje voor labo-analyse, voor het geval dat het toch iets raars zou zijn. Arme Kobe…

Enfin, tegen half elf waren we vrolijk richting Utrecht and beyond aan het tuffen, werd er gezongen in de auto, koekjes verorberd, en vonden we ter hoogte van Gorinchem dat het tijd was voor middageten. Alwaar we in de parkeergarage konden vaststellen dat we voor Merel wel muts, sjaal en handschoenen mee hadden, maar geen jas. Zucht. Ik heb de eerste niet weggewaaide Gorinchemse bij het nekvel gestekt, en gevraagd waar we een goedkoop kinderjasje konden vinden. Dat bleek een tiental meter verder te zijn dan waar we stonden, een department store met eigen merk, stijl C&A. Ik heb een heel leuk exemplaar gevonden in gewatteerde regenstof, rood met witte sterretjes, voor 29,90 euro. Echt goedkoop is dat niet, maar ik had echt geen zin om gans Gorinchem af te kletsen met een half weggewaaide verkleumde Merel. En het kwam van 39,90, dus né.

Gorinchem is anders wel een aardig stadje, ja…

We aten smakelijk in een lunchrestaurantje, en reden nog een half uurtje verder naar Zeewolde, om daar aan te schuiven voor de check-in van Center Parcs Het Eemhof. Het is er eentje die we nog niet kennen, vandaar. We installeerden ons, gingen de auto parkeren, wandelden richting centrum,

dronken daar een koffie – respectievelijk aten een ijsje –

en stelden vast dat Merel en Kobe allebei doodop waren. Wolfs hondenoogjes waren net niet overtuigend genoeg om me nog richting zwembad mee te krijgen, en dus ging hij maar met mij mee op verkenning doorheen het park. We wandelden tot aan het Eemmeer en de jachthaven daar,

bekeken even de Action Center, keurden alvast de minigolf goed voor later gebruik, en keerden maar terug. Arme Wolf. Bijna had ik medelijden met hem.

Na het eten staken we Merel en Kobe in bed, en tegen kwart over acht – na het ergste gedonder en geregen – wandelde ik terug met Wolf naar datzelfde Action Center, waar de Welkomstshow was. Nu ja, show… een drietal niet onverdienstelijke zangers zong om beurten een paar crooners, in een best gezellige omgeving. Ik dronk een piña colada, Wolf kreeg een Smurf (ananassap, siroop van Blue Curacao en melk, iets om te onthouden), hij kroop rond in het speelkasteel, ik won met de gratis loterij zowaar een portie bitterballen en hij een 3-D dessert (whatever that may be) en tegen half tien stak ik hem in bed.

Eigenlijk was het gewoon een gezellig moeder-zoonavondje, zoals hij ook zelf zei. Vooral het kwartiertje wandelen, lekker ingeduffeld, was heerlijk om te kletsen en onnozel te doen.

Vakantie. Yup.

06/07/201315/07/2013

Rijsel, ofte Lille

Hah, Rijsel, shoppingstad, zo blijkt!

Het was natuurlijk wel zaterdag, mooi weer, en solden, maar dan nog. De winkelstraten in Rijsel liepen om tien uur al vol volk, en dan hebben we Euralille nog angstvallig vermeden.

Ik had al even opgezocht of ze hier in Rijsel ook een Desigualwinkel hadden, en ja hoor, zelfs twee, en niet in een department store! Het was dan nog om de hoek ook, dus stonden wij na ons ontbijt buiten op het terras (zo zalig, maat!) aan en vooral in die winkel. En jawel, daar lag de sportieve gilet in wit en rood van 99 euro voor 62 euro, en zelfs in mijn maat. Ikke content!

Desigual1

En toen viel mijn oog – je kon er moeilijk naast kijken, zelfs Bart had het al gezien – op een prachtig rood vestje. Eigenlijk in regenstof, maar met een ganse tekening in velours op, en in de snit van een blazer. Knap, jong! Het ging van 124 naar 62 euro, en dan vond ik dat te doen. Mee dus.

Desigual2

En jawel, op de hoop van -50% vond ik ook nog een, voor Desigual zeer sober, kleedje in zwart en grijs, ideaal voor deze winter met een zwart souspulletje en zwarte nylons. 50 euro, mee!

Hmpf. En ik die niks van kleren meer ging kopen, jawel.

Enfin, met een grote zak en een nog grotere grijns op mijn smoel liepen we richting het Palais des Beaux Arts, alweer. Gelukkig hebben ze overal in alle musea vestiaires, zodat je niet met je gerief moet blijven zeulen. Het oorspronkelijke plan om de vaste collectie te bezoeken, werd snel vervangen door het idee om naar de tijdelijke tentoonstelling te gaan: Traits de Genie, ofte tekeningen. Maar dan wel zeldzame en broze tekeningen, die niet vaak tentoongesteld worden. Tekeningen van Michelangelo, Rafael, David, …, meestal voorstudies voor latere schilderijen. Die tekeningen werden dan in juxtapositie gezet met tekeningen van Ernest Pignon-Ernest, een mij tot hiertoe onbekend kunstenaar die levensgrote tekeningen maakt naar model of oude meesters, en die dan als affiches laat aanplakken op de meest onwaarschijnlijke plaatsen. De foto’s daarvan hingen in de tentoonstelling, samen met een aantal tekeningen die Pignon-Ernest speciaal voor deze exhibitie maakte. Straf! Serieus!

Het loopt maar tot 22 juli meer, maar als je nog een uitstapje wil doen met een culturele kant: doen!

Rijsel1

Rijsel2

Fabres Wolkenmeter staat trouwens nu daar.

Opnieuw maakten we een mooie wandeling, doorheen het gewoel, als echte toeristen. We zagen de grote markt en de toren die enorm op die van de post hier op de Korenmarkt in Gent lijkt, maar van de Kamer van Koophandel blijkt te zijn.

Rijsel3

We aten een dagschotel op een van de vele terrassen, en – hoe kan het ook anders? – een café gourmand,

Rijsel4

en wandelden nadien verder, doorheen de iets oudere straatjes van het stadscentrum, met de iets chiquere of alternatievere winkeltjes, tot we aan de kathedraal uitkwamen. Die is eigenlijk recent want twintigste-eeuws: de eerste steen is gelegd in 1854, maar ze is pas afgewerkt in 1999, waardoor ze toch wel een moderne voorgevel heeft. Ook binnenin is ze best wel mooi.

Rijsel8

RIjsel5

Rijsel6

Rijsel7

We slenterden terug richting auto, en reden naar onze kinderen. We hadden die eigenlijk best wel gemist, en we werden dan ook door een schaterlachconcert vanuit een venster op de eerste verdieping begroet, toen we bij oma aankwamen. Het bleek dus wel wederzijds.

Nog een half uur later reden we naar huis, en dat was dat. Al bij al was het fijn om thuis te zijn, maar toch… La douce France was toch écht wel douce!