geocaching – Pagina 64

09/03/201618/03/2016

Onze eerste eigen geocache

Het was eigenlijk maar een kwestie van tijd, voor we onze eerste eigen geocache zouden aanmaken. Wolf had het logrolletje al maanden geleden gemaakt, we wisten ook al waar we hem wilden verstoppen, maar ik geef het toe, het was er gewoon nog niet van gekomen.

Vandaag zag ik dat om een of andere reden wél zin in.

Ik had een stevig potje van ontschminkdoekjes, we printten een officieel geocacheblaadje af, en terwijl Kobe naar de muziekles was, wandelden Wolf, Merel en ik naar een parkje hier wat verderop, helemaal verscholen in een hoekje. Ik ben er zeker van dat 90% van de inwoners van Wondelgem niet eens weet dat het bestaat.

Met mijn telefoon en met een GPS-toestelletje van school bepaalden we de coördinaten van een mooi plekje, staken het ding weg, en dienden het voorstel van cache in op www.geocaching.com. Er staat dat het wel een aantal dagen kan duren vooraleer het goedgekeurd wordt, maar kijk, een paar uur later stond de cache al online, en jawel, nog een paar uur later waren al een paar cachers er bovenop gesprongen. Ha ja, het is een prestatie om de eerste te zijn bij een nieuwe cache!

Ik geef toe, ik was eigenlijk wel trots, ja. Zeker toen we van een van de cachers een favorietpunt kregen omdat de coördinaten echt tot op de meter juist waren, en dat voor een allereerste cache.

Wolf en ik zijn van plan er wel nog een pak meer weg te steken. Zo willen we een multi maken (= een met meerdere coördinaatpunten, en dan op het einde de stash) in de Lange Velden, want ook dat park is behoorlijk onbekend. Misschien wel een leuk projectje voor de Paasvakantie?

27/02/201607/03/2016

Peter Koen

Wolf had van zijn peter twee filmtickets gekregen (naast een serieuze geldsom in de vorm van een of andere belegging) en die mocht hij nu samen met hem opdoen. Als in: ik bracht hem deze namiddag naar Brussegem, en morgen ging hij tegen de middag dan wel meekomen met Koen en Else naar nonkel Staf voor diens verjaardagsdiner.

Hij zag het helemaal zitten, en dus reed ik na het middageten richting Brussel. We gingen eraf in Asse, en pikten in Bollebeek nog een cache mee. Het was echt wel de kleinste ooit, met nochtans een logboekje netjes opgerold erin. Het was daar pokkekoud, maar Wolf was apetrots dat hij het kleine dingetje toch had gevonden.

Enfin, we tuften verder tot bij nonkel Koen, ik gaf hem een zoen, en reed terug. En stopte toch nog een klein beetje verderop om er in een prachtig landschap alsnog een cache te vinden. En koud, maat!

En Kobe en Merel? Die waren thuis prachtig aan het spelen!

12/02/201628/02/2016

Verjaar-dagje

Wolf mocht uiteraard kiezen vandaag wat hij wilde doen.

Dus sliepen we lang en maakten we er een ontzettend rustige en relaxte ochtend van.

Tegen half één stonden we in ’t stad, en was er pizza! Wolf had ervoor gekozen om te gaan eten bij de Pizzahut, en dat is dus wat we deden. En toen ik zei dat het zijn verjaardag was, kreeg hij prompt een verjaardagskaartje en een upgrade van zijn dessert. Het smaakte!

En toen, toen was oorspronkelijk het plan om naar het Designmuseum te gaan, voor de nieuwe opstelling. Maar geef toe, op de eerste zonnige dag van de vakantie, nu eindelijk de zon wilde schijnen, konden we toch niet binnen gaan lopen?

We opteerden in de plaats voor een lange multicache, “Ghent, the arts quarter” met een tiental verschillende gps-coördinaten en dus een lange zoektocht van het een naar het ander. Het was eigenlijk wel leuk: aan elke locatie moesten we een foto en dus ook een letter linken, waardoor we uiteindelijk een eindcoördinaat kregen. We begonnen aan de Sint-Niklaaskerk, en zowel Kobe als Merel namen er een paar foto’s.

Over de Sint-Michielsbrug ging het verder, langs het Pand, voorbij het Justitiepaleis, over de Kouter, en zo langs de Minard naar de Krook.

Via het trapje aan de Paddenhoek kwamen we in de Lammerstraat, en trokken verder naar het Sint-Pietersplein. Van daaruit ging het over het brugje aan de abdij naar het Muinkpark, intussen vrolijk kletsend met ne maat die we onderweg waren tegengekomen. Tegen dan begonnen de kinderen wat moe te worden, maar de belofte van een ijsje in de Zuid maakte veel goed natuurlijk.

En toen begon de GPS lastig te doen. We liepen naar het Sint-Annaplein, en kregen zo de laatste oplossing om de juiste coördinaten in te voeren. Hmpf. Dat wilde maar niet lukken, ook al probeerde ik zelfs de telefoon herop te starten en dergelijke. Enfin, via de Reep en het Bisdomplein liepen we terug naar de Korenmarkt en de parking van de Ramen. En jawel, op dat moment kreeg de GPS er weer zin in, en bleek de cache verstopt te zijn aan de Reep, waar we daarnet nog liepen. Omdat we het intussen allemaal niet meer zagen zitten om nog te voet terug te keren, reden we met de auto tot aan de Reep, waar Wolf en ik netjes de cache vonden.

Missie geslaagd, hele mooie wandeling gemaakt van net geen 7 kilometer zonder zagende kinderen, en volop genoten van de zon.

En Wolf, Wolf zag dat het goed was. Zeker toen we thuis Merel in bed staken, en de jongens nog naar The Mummy mochten kijken, vergezeld van Wolfs favoriete drank en chips.

Toen ik hem daarna in bed stak, zei hij dat hij een hele fijne verjaardag had gehad. Meer moet dat niet zijn, zeker?

27/01/201631/01/2016

Tandarts

Eigenlijk is dat wel handig, zo’n geautomatiseerde terugroep-email van de tandarts. Om de zes maanden stuurt ze een berichtje dat het tijd is voor een controle. Eigenlijk hadden we in september ook moeten gaan, maar om een of andere reden is dat overgeslagen geweest.

Enfin, vandaag dus alle vier naar de tandarts. Bij Wolf komen zijn nieuwe tanden traag maar gestaag door, daar waar zijn melktanden getrokken zijn. Al de rest was prima, net zoals bij Merel. Bij Kobe zat er weer een roze melktand tussen, een melktand die heel moeilijk vanzelf zou uitvallen, omdat het tandvlees er vanbinnen in was gekropen – vandaar de rozige kleur – en hij dus niet ging loslaten. Ze ging hem laten staan, maar van mij mocht ze hem meteen trekken. Kobe kreeg een lichte verdoving, en de tand was er meteen uit. Saar heeft nog even zitten prutsen om het tandvlees effectief uit de tand te prutsen, zodat ze hem als trofee kon meegeven.

En bij mij? Daar haalde ze weer enkel wat tandsteen weg en polijstte ze alles even, en dat was dat. Alle vier goedgekeurd, en weer in orde voor een tijdje. Oef!

We reden onmiddellijk door naar Evergem, om Kobe af te gooien op zijn muziekles, en reden daarna verder naar Sleidinge, op bezoek bij mijn oma van 104. Die was nog volop aan haar middagdut bezig, maar toen ik bij de verpleegsters een papiertje ging halen om een briefje achter te kunnen laten, kwamen ze haar wakker maken: ze had genoeg geslapen, anders ging ze vannacht niet in slaap geraken, zeiden ze.

Oma protesteerde toen ze wakker werd gemaakt: het was veel te koud, en ze wilde verder slapen. Helaas, geen medelijden, en iets later was ze naar toilet geweest en zat ze in haar stoel aan haar bureau. Sinds ze een aantal weken geleden gevallen is, is er serieus iets veranderd in haar, al is dat blijkbaar bij momenten. Ze is een pak minder responsief, leest ook bijna niet meer, en zit meestal gewoon naar buiten te kijken. Jammer! We probeerden een beetje een gesprek aan te knopen, vertelden vanalles, en zij had vooral oog voor Merel, wier haar ze prachtig vond. Mijn ongelofelijk vibrante, scherpzinnige oma is een beetje aan het verdwijnen, en hoe jammer ik dat ook vind, het is wel logisch, gezien haar leeftijd. 99 jaar verschil met Merel…

We pikten een geocache op aan een kapelletje wat verderop, dat ik nog nooit had zien staan, en reden opnieuw richting Evergem. Daar stond zowaar Merels juf aan de bushalte te koekeloeren, en ik stopte om haar een lift te geven. De hele rit naar Ertvelde zou ons te ver leiden, maar in Evergem dorp kon ze haar volgende bus nemen, het scheelde al een pak.

Omdat we nu nog een kwartiertje over hadden tegen dat we Kobe moesten ophalen, was het redelijk onzinnig om naar huis te rijden, en deden we nog deel 1 van een multicache midden in Evergem dorp. Het leuke aan geocachen is dat je dingen opmerkt die je daarvoor nog nooit had gezien. Zo wist ik helemaal niet dat er achter de kerk nog een grote kapel stond. Bizar!

Enfin, we pikten Kobe op, reden naar huis, maakten ons op voor Kobes rugbytraining, en Merel, Wolf en ik reden nog verder naar de Ikea. De laatste tijd is er nogal wat van ons servies gebroken, en we wilden aanvullen. En uiteraard waren er ook nog een hoop kleine dingen, zoals je die altijd meeneemt als je naar de Ikea gaat.

Goed gevulde dag dus. Maar eigenlijk ook wel een fijne dag. Meer van dat!

24/01/201631/01/2016

Stoten

Ne mens steekt soms toch stoten uit.

Neem nu vandaag. Ik had lekker lang geslapen, Bart had lekker gekookt, en het was het ideale moment om nog eens naar Ursel te gaan, naar mijn grootmoeder. Het was wel grijs, maar het regende nog net niet, en dus konden we ook een paar caches ginder in de buurt gaan doen. Dachten we. Kobe voelde zich niet zo goed, en bleef thuis bij papa.

We sloegen tegenover de Molenhoek een slag in, die weliswaar een beetje modderig lag, maar best berijdbaar was. We hadden wel de laarzen mee, maar Wolfs voet deed wat pijn, en het was al bijna vier uur, dus we wilden niet te veel wandelen. Bon, we vonden een mooie cache temidden van de velden aan een tweesprong van de slag. Er lag helaas een bijzonder grote plas, en daar had ik wat schrik van. Goh, dacht ik, ik draai me liever gewoon in de rand van het veld, er zijn toch geen grachten, en dan vermijd ik die gigantische plas. Alleen had ik daar een serieuze inschattingsfout gemaakt: dat land was nog veel zachter en modderiger dan ik dacht! En jawel: we zaten vast. Wolf en ik keken naar elkaar, en begonnen te lachen. Oh jee.
We gingen dus eerst zelf proberen los te geraken, en eventueel wat verderop assistentie vragen op een boerderij. En desnoods de wegenwacht bellen, maar die zou ons al zien komen :-p

Enfin, Merel bleef zitten, en Wolf en ik begonnen takjes te verzamelen om onder de slippende voorwielen te steken. Helaas, geen effect, alleen rondvliegende modderkluiten. En toen dacht ik eraan dat ik nog van die stevige herbruikbare Delhaizezakken in de koffer liggen had. Ik stak één ervan onder een wiel, propte er nog wat takjes bij, liet Wolf duwen aan de rand van de deur, en probeerde voorzichtig achteruit te rijden. Score! Giechelend als twee tieners stapten we terug in, en reden naar het rusthuis.

Daar was het een kleine overrompeling in het cafetaria: Paul en Nele waren daar, samen met hun oudste dochter, diens man en de twee kinderen. De tweede dochter was net weg met man en kind. Ook Bart, mijn jongste nonkel, was er, en zijn vrouw en jongste dochter gingen ook nog langs komen. Mijn grootmoeder van 94 is intussen zo goed als helemaal blind, en heeft ook moeilijkheden om in lawaai een conversatie te volgen, ondanks de hoorapparaten. Erg lang zijn we dan ook niet gebleven: we hebben iets gedronken, eigenlijk vooral gekletst met de nonkels, en zijn dan nog in haar kamer wat verder gaan praten.

Het was nog meer dan licht genoeg, en dus reden we Onderdale af om nog een cache te zoeken. Een volgende cache lag een eind in een bospad, zo bleek, en dat zag Wolf niet zitten, want die had zijn voet extra pijn gedaan door de auto te duwen. Da’s dan voor een volgende keer dat we omoe komen bezoeken en het wat minder nat ligt. Aangezien we vlak bij de vroegere bossen van mijn andere grootmoeder waren, gingen we nog even langs het boskot. Dat is blijkbaar gekraakt: de deur stond uit haar hengsels, en binnen lagen lege flessen van sterke drank. Jammer, maar het is sowieso in bijzonder slechte staat.

Wat me nog het meest verwonderde, is dat een groot stuk van die bossen intussen verkocht zijn, en dat er woonhuizen op gebouwd zijn. Zonevreemd dus, want dit is bosgebied met een zeer strenge restrictie qua woonoppervlakte. Blijkbaar trekken weinig mensen zich daar iets van aan. Tsja…

Maar bon, het was intussen welletjes, en we reden naar huis. Met een ervaring rijker, en een grote samenzweerderige grijns op ons gezicht toen we het auto-incident vertelden aan een hoofdschuddende Bart.

*grijns*

06/01/201620/01/2016

Namiddagje Antwerpen

Wat doet ne mens als hij vier leerlingen naar de Latijnolympiade in Antwerpen heeft gevoerd, maar daar zelf niet echt iets kan zitten doen, in die studiezaal? Juist ja, een collega van vroeger mee op sleeptouw nemen en gaan cachen – zij kende het principe, maar had het nog nooit gedaan – een pennenzak gaan zoeken, en een koffie drinken.

Het cachen viel eerst tegen: de eerste cache vonden we maar niet, en we bleven maar zoeken onder een vieze vuile metalen trap. Tsja. De tweede was heel makkelijk gevonden aan een bushokje, en voor de derde kregen we hulp van een gemeentewerker die daar eventjes in de buurt een sigaret stond te roken.

We verzeilden uiteindelijk zelfs nog op de Meir en vonden pennenzakken in de Hema, en dronken een koffie in een art-nouveauhuis. Tsja. Ne mens moet toch wat doen, niet?

02/01/201609/01/2016

Nog maar eens geocachen

Eigenlijk is dat echt wel een fijne hobby, dat geocachen. Kinderen wandelen niet graag doelloos rond, maar als je een doel hebt, vinden ze het fantastisch!

Wolf en ik waren gisteren na de middag nog op zoek gegaan naar een cache, omdat we zo de ‘souvenir nieuwjaar’ konden halen. Jawel, er zit wel degelijk een spelelement in! Ver hoefden we niet te gaan: er ligt een cache in de buurt van de Meulesteebrug, die we vroeger al eens hadden gedaan, maar die nu van eigenaar veranderd was, een nieuwe locatie had gekregen, en die we dus opnieuw konden doen. Toen waren we nog eventjes verdergereden, tot aan de spoorwegbrug wat verderop. Daar staat een oud brugdeel als een soortement monument, en dat is echt ideaal om een cache te verstoppen. Wolf en ik hebben er samen een half uur gezocht, en hebben het toen maar opgegeven. We waren eigenlijk zelfs nog te laat om te nieuwjaren bij oma, maar hadden dus nooit gedacht dat we zo lang gingen moeten zoeken.

Bon, dat groene ijzeren monster werkte op ons zenuwen, en dus stapten de kinderen en ik vandaag opnieuw in de auto om nog eens te gaan zoeken. Na een dik kwartier hadden we de cache uiteindelijk tóch gevonden, oef!

We reden dan maar door naar Oostakker, wat verderop, om er een cache te zoeken aan het oude station, en dan nog eentje wat verder aan een soortement wandelpad langs het water. Er was meteen ook tijd voor gesneden meloen en een koekje.

Daarna reden we een klein eindje terug, meer naar Sint-Amandsberg op. We zochten er lang in een klein bosje naast een toch wel verloederd parkje, maar vonden helaas niks, behalve dan een speeltuin en wat paddenstoelen :-p

Wat teleurgesteld stopten we alsnog aan een echt park, waar ze achter een gebouw aan het schieten waren naar een staande wip, in het halfdonker. De cache vonden we snel, en toen was het gelukkig nog niet te donker om nog op de speeltuin te klimmen. De foto’s zijn een heel pak lichter, dankzij mijn uitstekende camera, maar toch nog wat bewogen.

En thuis, thuis was het lekker warm, was er een papa, was er warme melk en een zachte zetel.

31/12/201509/01/2016

Tradities

Er zijn zo van die tradities die in ere moeten gehouden worden, ik schreef het eerder al. En sommige moet je gewoon in het leven roepen.

Zo gingen we vorig jaar op oudejaarsnamiddag wandelen in de Bourgoyen, en was ons dat ongelofelijk meegevallen. En dus gingen we ook vandaag wandelen, het was prachtig weer. Maar eerst moest er soep gemaakt worden van de pompoen die al weken – maanden – op onze keukentafel ligt, en zou beginnen rotten. Ajuinen zorgen trouwens nog steeds voor traantjes.

Ik maakte meteen ook nog een pompoentaart, stak die in de oven, en we vertrokken op wandeling.

We pikten eerst nog een geocache op, een raadsel. Ik dacht dat die begon in het park Claeys-Bouüaert, en daar stonden we dan ook, maar de berekende coördinaten brachten ons een eindje verder naar een pad langs een stukje vijver.

Daarna reden we effectief naar de Bourgoyen, en zowel Wolf als ik trokken er foto’s van het prachtige licht. We vonden er ook nog een cache, dat ook ^^

En toen belde ik – veertig minuten te laat, eigenlijk – even naar huis, of Bart wel degelijk de taart uit de oven had genomen. Hmm. Juist ja.

Maar hij was wel al aan het snijden begonnen voor de hapjes en vooral voor de zelfgemaakte pizza.

Geheel volgens traditie keken we eerst naar een tekenfilm – The Minions – aten we pizza, speelden met vuurspatters, en staken we Merel in bed. En toen volgde een tweede film – The Maze Runner – met soesjes en iets om te drinken.

Rond tienen zaten ook de jongens in bed, en Bart en ik speelden gewoon nog wat Diablo, om eerlijk te zijn. Met een dikke knuffel en veel liefde om middernacht.

En dat, lieve lezertjes, was 2015.

30/12/201509/01/2016

Ertvelde en omstreken

De ochtend was helemaal zonder speciale gebeurtenissen, al hielpen de kinderen wel mee om te koken. En na het eten deden we eigenlijk ook eerst niet echt veel. Maar tegen drie uur moest Wolf nog eens naar de kinesist, en dus maakten we ons allemaal nog eens op om ergens te gaan rondlopen. We gingen nog wel zien. En toen bleek dat ik me compleet van uur vergist had, en dat we er niet om drie uur moesten zijn, maar wel om zeven uur. Ah bon, juist ja. Hmpf. En ’t stond nochtans juist in mijn agenda.

We lieten het niet aan ons hart komen, en reden wat verder naar Kluizen om er wat geocaches op te pikken. En toen nog wat verder. En toen waren we in Ertvelde dorp met een hongertje, en kochten we ons een paar koffiekoeken om die op te eten bij de volgende cache. En toen zaten we aan een reeksje, en deden we maar nog wat verder, tot het plots toch te donker was om nog te zoeken. En zaten we plots tien caches verder.

Maar weete? We hadden een fantastische namiddag!

28/12/201509/01/2016

Rondje Malem

Zomaar doelloos gaan wandelen, da’s niks voor de kinderen. Maar in dit weer wilde ik echt niet binnen blijven zitten. Ik was eigenlijk gisteren al van plan geweest om rond te gaan lopen, maar Wolf werd opgepikt door Quinten, en ook voor Kobe stonden er plots vriendjes aan de deur die hem mee op sleeptouw namen. Merel had geen zin om het huis uit te gaan, dus bleef ik ook maar thuis.

Maar vandaag zette ik hen allemaal in de auto, met een goeie jas aan: op naar het “eiland” Malem in Gent, voor een rondje geocachen. Het parcours is amper een goeie twee kilometer, maar je bent wel buiten, met een doel, en het is amusant ook nog.

We parkeerden aan het rond punt en liepen het hele eiland rond.

De bedoeling is normaal gezien dat je onopvallend cacht, maar soms is dat niet mogelijk. Zo moesten we aan het bovenstaande rode brugje – een onderdeel van de nog aan te leggen fietsverbinding – gaan zoeken, maar stond er een tiental hangjongeren van een jaar of zeventien, tsja, rond te hangen. Ik lachte vriendelijk, stapte voorbij, en legde uit dat we een spel aan het doen waren, een soort schattenjacht, en dat we dus op zoek waren naar een klein kokertje ergens in de buurt. Prompt sloeg ongeveer de helft van hen mee aan het zoeken, en het was dan ook effectief een van hen die het bewuste kokertje vond. En glunderen!