Het nuttige en het aangename
Het leuke aan Project 2016 is dat het meestal maar eventjes werk is, zonder dat ge het gevoel hebt dat ge een ganse dag aan het kuisen zijt. Vandaag zijn Wolf en ik er nochtans voor gegaan: voor Kobe op kamp vertrok, had ik al eens met hem zitten overdenken of we zijn kamer ook niet konden reorganiseren. Hij zag dat helemaal zitten, maar moest ze eerst nog wel opruimen, en dat was blijkbaar wel moeilijk…
Enfin, intussen is hij op kamp, en wilden Wolf en ik wel voor een verrassing zorgen. We hebben dus met zijn tweetjes alle rommel op zijn bureau geladen, en hebben zijn kamer compleet anders gezet. Het heeft wel iets, alleen is er weinig plaats voor zijn bureau…
Ik ben er dus nog niet helemaal uit, om eerlijk te zijn. Het kan best zijn dat we het alsnog veranderen :-p
Ik moest ook nog even in Mariakerke op school zijn, en toen hebben Wolf, Merel en ik nog een paar caches opgepikt. Eentje daarvan lag aan het Mariakerkse gemeentehuis, en ik heb dus nooit geweten dat daar zo’n groot park bij lag. Enfin, groot is misschien niet het woord, maar wel park, met een stukje bos en als. Moh…
Geocachen: de max van een hobby!
366 – 05 juli 2016 – parkje aan het Mariakerkse gemeentehuis
Nelly’s 75ste
Mijn schoonmoeder wordt morgen 75, voorwaar, en nodigde ons uit in de St-Hubert in Ronse, een schitterend kasteel waar we al vaker gegeten hebben, en waar het telkens weer dik in orde is. Jammer dat het weer wat tegen zat: in het begin was het aan het gieten, maar daarna begonnen de kinderen toch buiten te voetballen. En uit te glijden, duidelijk, want Kobe zat volledig onder de modder en was doornat. Ik heb gewoon zijn broek uitgestroopt en onder de kraan gestoken, natter kon ze toch niet worden. We hadden er ook aan gedacht om de kubb mee te nemen, en dat bleek een goed idee.
Ook de menu was weer bijzonder lekker, en ik heb af en toe een foto gemaakt, als ik het niet gewoon vergeten ben omdat het er zo lekker uitzag dat ik meteen begon te eten.
En toen was er ook nog een familiefoto:
Aangezien we daarna nog heel even bij Nelly thuis moesten zijn, reden de jongens en ik nog net wat verder om een geocache op te pikken, op een prachtige locatie. Oordeel zelf maar over het uitzicht:
Mooie streek, ginder. Alleen jammer dat het zo ver van Gent ligt…
Fantastische woensdag
Deze voormiddag waren er de laatste lessen van dit schooljaar, en deze namiddag genoten we volop van het heerlijke weer!
We moesten Kobe afzetten om drie uur voor zijn notenleer, en ik had Wolf en Merel meegenomen om eindelijk eens die multicache in Evergem dorp af te werken. De eerste stap hadden we al in januari gedaan, en toen hadden we ontdekt dat er naast de kerk van Evergem ook nog een grote kapel staat. Nog nooit gezien dus.
Enfin, wij dus geparkeerd aan het gemeentehuis, en het tweede tussenpunt gezocht. En er blijkt dus nu, schuin tegenover de zijkant van de kerk, tegenover het grote monument achter de kerk, een waterput te staan! Ook nog nooit gezien!
Het eindpunt van de zoektocht bevond zich een heel eind weg, langs de Christoffelweg aan het Grosseknetenparkje. Met de auto moet je gigantisch rond rijden, en ze raden dan ook aan om te voet te gaan, maar dat zag mijn voet toch niet zitten. We zijn dus eerst maar boodschappen gaan doen in de Aldi (sandwichen voor vanavond aan de Blaarmeersen) en dan toch rondgereden tot aan het parkje. Het was een beetje een weg zoeken doorheen de netels in het bos, maar de cache werd desaltniettemin netjes gevonden. En toen was het tijd, vonden we, voor een donut op het bankje.
We pikten Kobe weer op, reden naar huis en deden allemaal heel rustig even zo goed als niks, en reden daarna met een picknick in de aanslag naar de Blaarmeersen. Zoals verwacht kreeg Wolf beachrugbytraining, maar Kobe bleef netjes op het veld tot half acht: voorbereiding voor het toernooi zondag.
Merel begon netjes in het zand te spelen met haar kleren aan, maar switchte toch vrij snel naar bikini. Het water durfde ze niet aan zonder haar broers: niet dat het diep is, maar toch…
En toen kwam Kobe aangelopen, en was het duidelijk tijd om te zwemmen. En ook Wolfs U12 besloten met een stevige duik.
Merel lag maar in bed tegen kwart voor negen, maar ze had wel een zalige dag, zei ze. Ze gaf me nog een dikke knuffel, en een welgemeende “Dank je, mama!” en viel toen prompt in slaap.
366 – 18 mei 2016 – speeltuin
Werken en plezier!
Ik was vast van plan om al vroeg in de tuin te beginnen werken, samen met de jongens, maar die waren net zo ongelofelijk mooi samen aan het spelen met hun zusje, dat ik het hart niet had om hen te storen. Het was dus iets later dan voorzien, maar bon, er werd gewerkt in de tuin, en hoe!
Ik wilde eigenlijk eerst de border vooraan afwerken, maar mijn oog viel op het compostvat dat ik eigenlijk dringend op zijn plaats wilde zien, maar daarvoor moest er wel eerst een haagboompje uitgedaan worden. Boompje is echt wel het juiste woord… De rest hadden ze uitgetrokken met de kraan, en Wolf en ik snapten al snel waarom. Ik ben beginnen graven, en heb er Wolf bijgehaald na verloop van tijd, om samen te graven, te trekken, te knippen met de takschaar, en zelfs de bijl erbij te halen. We zweetten ons te pletter, maar zijn allebei even koppig, en dus was op een bepaald moment het boompje eraan voor de moeite. Nog wat later waren de put en de hoop aarde geslecht, en stond mijn compostvat te pronken. Ik heb wat gras van eergisteren uit de container gehaald voor een bodempje, en het was al gloeiend heet, tot grote verbazing van de kinderen.
Terwijl ik daarna aan het eten begon, begonnen de kinderen aan de moestuin, en meer bepaald aan het ingraven van boordsteentjes. Een stevig werkje, maar het lukte wel.
Na het (late) eten moest er nog opgeruimd worden en fagot gespeeld worden, en dus was het bijna drie uur voor we richting Ronse vertrokken, in plaats van de voorziene twee uur. Tsja…
We reden fluks voorbij de straat van Omaly, en hielden halt een paar honderd meter verder om er een parkje te ontdekken dat ons nog nooit was opgevallen. Best mooi, en uiteraard met een fijn verstopte cache. Dat is net het leuke aan geocaching: je komt op plekjes waarvan je anders nooit het bestaan zou ontdekt hebben.
Tegen half vijf waren we dan bij omaly in het ziekenhuis, en ik moet zeggen, ze zag er zeker niet slecht uit! De heup viel best mee, zei ze, ze had veel meer last van haar arm en schouder. Daar had ze daarvoor al last in gehad, en door de val was het er niet op verbeterd. We kletsten genoeglijk wat, Merel at de helft van haar boterhammen op, en we genoten van de paaseitjes van de paasklok.
En toen wilden we nog wat caches zoeken in de buurt. We parkeerden aan de MUST (textielmuseum) en bewonderden er het mooie weefgetouw, maar vonden er helaas geen cache. Volgende keer beter. De andere twee caches op wandelafstand vonden we wel, maar toen begon het vrij hard te regenen, en deed Wolfs voet ook plots gemeen veel zeer.
Enfin, drukke maar fijne dag gehad. Ze gaan goed slapen, de kinderen.
M.I.A.T. en een ideaal plekje voor een geocache
Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.
Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…
Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.
We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…
Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.
En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.
{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!
Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:
Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!
En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀
Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!
Ik kijk al uit naar de volgende! 😉
TFTC!
Blijkbaar was deze samen met een vriendin:
Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!
Bedankt voor de cache!
Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.
366 – 17 maart 2016 – geocache logrol
Een dagje Anderlecht en omstreken
Zeven uur op een zaterdag, dat is vroeg. Maar er was toernooi in Anderlecht vandaag, en dus namen we een ganse hoop gerief mee in de auto, en tuften naar ginder. Het weer was ronduit zalig, zij het een beetje fris zo ’s morgens vroeg. Maar op het tweede plein van Anderlecht zaten we uit de wind, in de zon, en was het fantastisch zitten. Ik had een thermos koffie mee, koekjes, en een fantastische fotograaf. Zijn batterij was al snel platgevallen, en dus trok hij verder met mijn toestel. Zalig, echt mooie foto’s. De jongens speelden dan ook nog eens heel mooi rugby, en het leven was eigenlijk gewoon mooi.
Van Kobe heb ik geen foto’s, omdat de beide velden een kilometer of twee uit elkaar liggen, en ik geen zin had heen en weer te lopen.
Omdat het zo’n prachtig weer was, had ik eigenlijk geen zin om al meteen terug naar huis te rijden, maar kochten we ter plekke broodjes van de Anderlechtse club, en aten die zalig in het zonnetje op, met een prachtig uitzicht op het park naast het hoofdveld.
En daarna? Toen gingen we geocachen, uiteraard! De eerste bracht ons naar de prachtige golf van Anderlecht, waar we heel hartelijk begroet werden door een aantal golfers.
Daarna kwamen we eigenlijk in een minder stukje, en vonden we vooral een doorweekte en onlogbare cache.
Ook de volgende had hetzelfde probleem: wel een hele mooie locatie, maar een huls van het logboek gevonden, helaas zonder logboek. Tsja.
En daarna, toen kwamen we plots in een onverwacht stukje natuurschoon, verscholen langs een gewestweg, tussen de Krefels, autogarages en andere bedrijven, en tegenover de Ikea van Anderlecht. We moesten al goed kijken om de ingang te zien, eigenlijk. Maar het gaat wel degelijk om de Vogelzangbeekvallei, verrassend mooi.
Enfin, tegen dan was het vier uur, hadden we volop van de zon en de lucht genoten, en reden we naar huis. Mooie dag, en een heerlijk rustpunt in een superdrukke week. En dan nu in de was en het schoolwerk vliegen!