Een paar mooie plekjes en een fijne wandeling
Geoachen, jawel, het zorgt ervoor dat je toch wel op mooie plekjes verzeilt. Ik heb hier in de buurt al nieuwe parken leren kennen, jong, de max!
De laatste vakantiedag was ik met Merel nog eens naar Lovendegem getrokken: de verschillende caches ginder hadden een update gekregen, en konden dus opnieuw gelogd worden, telkens op een ander plekje. We hebben bij de meeste serieus lang staan zoeken, maar uiteindelijk toch gevonden. Opnieuw langs de Noense wegel en het Kapottestraatje, ons ma zou trots geweest zijn. Mijn fototoestel begon wel serieus te flippen, en ik was toch al wel wat paniekerig – ik had het nodig op 1 september – maar een dik uur later schoot het weer in gang. Oef!
Bij de derde cache stonden we te zoeken, toen iemand uit het venster van een wat verderop gelegen huis ons toeriep: de eigenaar. Die kwam ons dan tegemoet wandelen, gaf ons een hint, en eigenlijk stonden we uiteindelijk oeverloos te kletsen, terwijl Merel geduldig wachtte en uiteindelijk begon te rologen. We liepen verder, passeerden langs de mens zijn huis, en hij toonde ons zijn rugzakje dat een trackable bleek te zijn, en zelfs zijn auto, die trackable was. Tsja, sommige mensen menen het heel hard, met dat geocachen.
Intussen was het al wat later geworden, hadden we geen zin meer in de twee resterende Love caches, en keerden we dus maar terug. Nog een chance, want het begon net te regenen toen we in de auto stapten.
Gisterenavond was er voor Wolf een teambuilding van de rugby, en het is niet omdat hij al een half jaar niet kan spelen en het nog wel eventjes zal duren, dat hij niet tot het team behoort. Ik vind dat eerlijk gezegd de max, zo’n ploeghouding! Bart had hem tegen het eind van de training naar de Blaarmeersen gebracht, en dan kon hij mee met iemand naar Eksaarde om daar dan iets te eten, een rugbyquiz te houden, en dan te blijven slapen. Al bleek slapen een nogal ijdel woord, in dit geval: hij zei dat hij misschien een half uur had geslapen, zoveel had hij liggen tetteren.
Enfin, de rest van de ploeg ging dan om half negen een uurtje stappen tot aan Puyenbroeck, en daar dan gaan zwemmen, maar zowel het stappen als het zwemmen was voor Wolf te veel van het goede. Ik ben hem dan maar om half negen gaan oppikken in Eksaarde, en in het passeren pikten we zelf ook nog een cache of twee op, waarbij we nog maar eens aan de praat geraakten met een van de eigenaars. Fijne mensen, maar meestal gepensioneerd, heb ik de indruk.
Verder had ik gisteren en vandaag zitten werken aan een mysteriecache, eentje met een raadsel dus. De puzzelaars krijgen dit te zien (met een begeleidend verhaaltje), en de oplossing verwijst naar het Driemasterpark, een park wat verderop hier in Wondelgem met nogal woeste plekjes.
Ik was het potje gaan wegsteken rond half zeven, en tegen half negen was de cache goedgekeurd en stond hij gepubliceerd. De eerste zotten hebben hem in de loop van de avond opgelost, en zijn hem midden in de nacht in een bramen- en tengelrijk bos met stevige zandhopen en dus hellingen gaan zoeken. De first to find was een paar minuten voor middernacht. Tsja… Ik zou zeggen: zot zijn doet geen zeer, maar die bramen kunnen algelijk toch geen deugd gedaan hebben…
Geocachen, ’t is een hobby.
365 – 31 augustus 2017 – Noense wegel
Geocache les.
Geocachen is blijkbaar aanstekelijk: Sandra (mama van een schoolvriendje van Kobe) had me al even geleden gevraagd om eens uit te leggen hoe het nu precies zat met dat cachen. Ik had met haar afgesproken hier thuis om half acht, zodat ik op de PC kon uitleggen wat het precies is, en een en ander kon tonen.
Intussen was het gestopt met regenen, en dacht ik: ik heb toch nog geen cache gedaan vandaag en ik moet aan die streak werken, en dus stapten we samen in de auto en reden naar Ertvelde, zodat ik er een paar kon tonen. Het motregende, ik liet een stylo achter en mijn voeten waren nat, maar Sandra had meteen vijf caches gezien, verschillende soorten dus, en was verkocht. Dik in orde! En ik, ik had mijn streak :-p
Geocaching mysteries: iemand die graag raadsels oplost?
Dat geocachen momenteel mijn grote hobby is, dat had u wellicht wel al door.
Nu, er bestaan verschillende soorten caches. De gewone traditionele zijn simpelweg een potje of doosje op een aangegeven coördinaat, al dan niet listig verstopt. Een multi wil zeggen dat je van punt A naar B naar C (soms wel 20 stappen) moet, met telkens een aanwijzing naar de volgende stap, voor je de ‘container’ vindt.
Een derde, veel voorkomende soort is de mysteriecache. Die staan wel op de kaart, maar niet op de exacte coördinaten. Je moet eerst een raadsel oplossen voor je de juiste coördinaten kan berekenen en daar dan kan gaan zoeken. Die raadsels variëren nogal: het kan iets vrij simpels zijn, het kan pure wiskunde zijn, het kan een echte nerdy oplossing vragen, enfin, alle mogelijke soorten dus. De moeilijkheidsgraad varieert dan ook van1 tot 5.
Gisteren heb ik me kostelijk zitten amuseren met het oplossen van een aantal raadsels rond Star Trek, en eentje met Priemwoorden. U weet wel, van die woorden die nergens op rijmen. De oplossing had ik eigenlijk bijzonder snel, moet ik toegeven. Na de personeelsvergadering ben ik dan twee caches van de Star Trek reeks gaan zoeken, en dat viel een beetje tegen: bij de ene zal mijn oplossing niet juist geweest zijn, want midden in een woest stuk tengels, en bij de andere heb ik een half uur staan zoeken, zonder iets te vinden. Prachtig stuk natuur naast de R4, dat wel. Oh, en bijzonder griezelige bomen, want volledig ingepakt in spinnenwebben, het leek wel plastiek. Ugh!
Omdat we aan een ‘streak’ bezig zijn, een periode waarin we elke dag minstens één cache moeten vinden, ging ik dan maar richting Priemwoorden, langs de weg naar huis. Ook hier viel het wat tegen, want met sandalen aan in een tengelveld, dat is het niet meteen.
Maar bon, na serieus wat gezoek toch gevonden. En ik geef het op een briefje: zo’n opgelost raadsel geeft véél meer voldoening dan een gewone cache.
Maar ongelofelijk veel van die raadsels laten me gewoon bijzonder gefrustreerd achter: ik voel me dan eigenlijk bijzonder dom. Je zit er dan op te kijken, en het zegt je compleet niets.
Mocht er hier iemand zijn die graag raadsels oplost: ik heb er wel een paar voor u. Gewoon even laten weten! Oh, en mocht iemand een handGPS liggen hebben die hij/zij niet gebruikt? Graag!
Geocachen in Kalken
Kalken, jawel. Bij Laarne. Wolf heeft er namelijk een vriendje wonen die vorige week al bij ons was geweest, en waar hij nu een dagje ging slapen.
Rond drie uur reden we – Wolf, Merel en ik – dus richting Kalken om er in het passeren, letterlijk, nog een geocache of drie mee te pikken. Ze hebben daar blijkbaar een rondje Kalkse Kapelletjes, en één daarvan was bijzonder mooi verstopt. De kapel, bedoel ik, niet de geocache.
Net toen ik Wolf wilde afgooien bij Stijn, ging mijn telefoon: Bart die vroeg of het de bedoeling was dat daar nog een sportzak stond.
Zucht.
Mag ik straks nóg eens een uur in de auto zitten dus…
Maar bon, ik liet het niet aan mijn hart komen, zette Wolf af, en ging met Merel een fijn wandelingetje maken doorheen veldwegels, bloemenvelden en boomkwekerijen, langs 7 caches. We genoten ervan, en zagen dat het vooral warm was. Merel had de bonus van het rondje vrij snel in handen.
En ’s avonds, na het eten, reed ik dan nog maar eens richting Kalken, mét sportzak deze keer. In de namiddag hadden we al twee Kalkse kapelletjes opgepikt, nu deed ik de overige vijf, ook met de auto. Ik moet het toegeven: kapelletjes zijn een bizar iets. De meeste stonden gewoon open, waren netjes gekuist, en hadden zelfs brandende kaarsen. Wat betekent dat ze zorgvuldig onderhouden worden door iemand. Vreemd. Zeer vreemd.
Uiteindelijk stelde ik vast dat er een cijfer ontbrak om de coördinaten van de bonus te berekenen. De logica leverde me drie mogelijke cacheplaatsen op. In het halfduister ging ik nog op twee van de drie zoeken, zonder resultaat. Nummer drie lag volgens mijn kaart in een huizenblok, maar via Google Earth stelde ik vast dat dat blijkbaar een grote dorpsparking was, en dat de cache daar dus wél kon liggen.
Het zal dan morgen voor Wolf zijn om daar eens te gaan kijken.
365 – 27 augustus 2017 – roosje
Dagje Monschau
Goh, deze keer waren we zelfs op voor negen uur! We ontbeten, ik werkte wat voor school, en een en ander zorgde ervoor dat het alsnog elf uur was voor we richting Monschau reden. Monschau, dat is een heel pittoresk, heel toeristisch stadje net over de Duitse grens. En er valt geen zak te beleven. In de winter is er blijkbaar wel een leuke kerstmarkt, als je voor dat soort dingen bent, tenminste. We waren er in 2013 en 2014 al geweest, en dat was dat, dachten we. Maar toen zag ik dat er een paar leuke caches waren daar in Monschau. En dat we eigenlijk nog geen Duitse geocaches hadden, al zeker geen webcamcache, en dat er een fijne wherigo en letterbox was. Wherigo, da’s een ‘avontuur’ in de stijl van (voor de oudjes zoals ik) Leasure Suit Larry, waarbij je van locatie naar locatie gaat (maar dan wel in het echt), daar virtuele personages tegenkomt, die vragen moet stellen of dingen geven, en zo een verhaal oplost.
We reden deze keer dus naar de andere kant van Monschau, vonden een eerste cache aan de mosterdmolen, en parkeerden verderop. Iedereen had intussen serieuze honger, dus we startten de wherigo op, maar liepen dan verder naar het restaurant dat ik had opgezocht. Dat dicht was over de middag, blijkbaar, ondanks wat hun website zei. Hmpf. We zijn dan maar wat verderop gaan zitten op de markt tussen de rest van de toeristen. En we hadden natuurlijk al besteld toen we zagen dat het tafeltje waar wij zaten, bij een klassiek Duits restaurant hoorde – denk schnitzels en Bratwurst all the way – terwijl het tafeltje naast ons, met dezelfde stoelen en zo, bij een Italiaans restaurant hoorde. Iets wat we duidelijk beter zagen zitten. Maar bon, de cordon bleu was lekker.
Intussen zaten we ook in het beeld van de webcam, en konden we die geocache ook loggen. Onze eerste webcamcache!
Na het eten zag Wolf het wel zitten om een paar gewone caches te doen. Bergop of bergaf, dat maakt voor hem niks uit, het is het stappen, of nog meer het slenteren of stilstaan op zich waar hij last van heeft. We liepen dus steil bergop langs een redelijk vervelende straat, maar gingen toen een bospad in. Al even steil, eigenlijk. Dat leidde ons naar een cache, maar ook naar enkele spectaculaire uitzichten en zelfs een uitkijktorentje. Prachtige wandeling!
Daarna daalden we opnieuw naar waterniveau, om dan aan de andere kant opnieuw te klimmen tot aan een cache bij het kerkhof. Toen oordeelde Wolf dat het welletjes was, en daalden we opnieuw af om een ijsje te halen. Want ja, een vakantiedag zonder ijsje is een dag zonder vakantie.
Tegen vier uur waren we dus alweer op de terugweg – de volle twintig minuten! – met nog een tussenstop aan een hele mooie kerk en een schattig kapelletje aan het kerkhof.
Tegen half vijf kroop Wolf in zijn bed, en ik installeerde me buiten in de zon met mijn boek en met, zo bleek, een hondje en zijn temster. Ook op een zonnebed, jawel. We aten, ik blogde, en Wolf kwam zowaar uit zijn kamer naar beneden toen Kobe moest gaan slapen. Ah ja, want die slapen op één kamer, en dus moest hij wel beneden zitten.
Maar jawel, alweer een heel fijne dag. En volgende keer gaan we dus zeker naar Monschau voor die wherigo en die letterbox. Op voorwaarde dat Wolfs rug beter is, natuurlijk.
Ardennen 2017: dag drie
Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p
En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.
Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…
Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.
We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.
En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.
Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.
We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…
Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!
Ardennen 2017: dag twee
We sliepen lang, en het was zeker al na elven voor we vertrokken richting de Mont Rigi. Er zijn in het voorbije jaar nogal wat geocaches in de streek bijgekomen, en dus wisten we weer wat gedaan. Zo passeerden we langs een heel mooi riviertje, waar we eventjes moesten zoeken.
Iets verderop lag een cache in de voortuin van een restaurant, wellicht gewoon om reclame te maken. Tsja. We reden dan maar verder naar de Mont Rigi, waar we elke keer opnieuw gaan eten, en elke keer weer bijzonder tevreden zijn.
Ik nam de menu express met inktvisringen, een heerlijke risotto en een ijsje voor 20 euro, Wolf gooide zich op een stevig bord lamsvlees, en de kinderen hadden allebei een kindermenu voor tien euro, mét ijsje. Dat zou Wolf als enige zonder dessert gezet hebben, en ook al had hij eigenlijk al te veel gegeten en zijn bord niet leeg gekregen, hij wilde per se een banana split. Ik waarschuwde hem: als hij het niet opkreeg, ging hij het van zijn eigen zakgeld betalen. Deal, vond hij, en dus zat hij – nogal wat later – met een grote grijns zijn bord leeg te eten.
En toen gingen we wandelen. Er is een hele mooie wandeling van een kilometer of drie, die we elke keer doen, en zelfs nog met ons ma en pa hadden gedaan in 2014. Vorig jaar was het parcours echter afgesloten: de houten paadjes waren in zeer slechte staat, en blijkbaar duur om te onderhouden, en dus waren ze alles aan het vervangen door een soortement van dijken. Meh. Maar nu bleek het weer open te zijn, mét paadjes! Die zijn splinternieuw en ongeveer een halve meter boven de oude gebouwd, maar zonder zijreling. We genoten ervan, en gingen een goeie kilometer ver tot aan de cache Konijnenhol. Maar dat was eigenlijk al te veel voor Wolf, merkte ik. En als hij eenmaal over zijn grens is gegaan, dan helpt het niet om eventjes te zitten of te liggen, dan moet hij echt in een comfortabele zetel – zoals de autostoel, gelukkig – gaan zitten, of op een comfortabel bed gaan liggen. Hmmm. Hij geraakte gelukkig wel terug, maar was daarna bijzonder stil.
We reden terug, pikten onder de baan nog een earthcache en een losse cache mee, en Wolf kon gaan liggen. Ik reed dan maar op mijn eentje naar de Delhaize voorbij Waimes, zag dat daar een nieuwe reeks van vijf geocaches verschenen was, en haalde daar nog eentje van op. Nu weet ik meteen dat er een mooie wandeling rond de steengroeve is op brede aardewegen met grint. Da’s eentje voor volgend jaar dan.
En daarna? Toen aten we gewoon buiten, en dat geeft me altijd een instant vakantiegevoel.
De jongens speelden nog wat op hun computer, Merel keek tv, en ik, ik werkte wat voor school. Ha ja, de school is weer open sinds 16 augustus, en dus is ook het schoolblog weer opgestart. Vakantie, zei u?
Enfin, ik geniet er in elk geval bijzonder hard van.