Geplaatst op

Wat. Een. Dag.

Wat zei de dokter ook alweer? Veel rusten en liggen. Juist ja.

Soms vraag ik me af hoe ik daar ‘vroeger’ nog mijn werk tussen kreeg, serieus zeg.

Ik gooide om acht uur Bart af aan zijn kantoor, en was tegen kwart over met Wolf op school. Ik dacht: ik sla even een babbeltje met wat collega’s, hang wat rond, en tegen negen uur ben ik in Lovendegem bij de tandarts (dat is overigens een aparte blogpost waard, dus later meer). Ja gij! Directie zag me passeren, en riep prompt: “Ha, Gudrun! We hebben u nodig!”

Ik dus binnen op het bureau, alwaar er gesproken werd over de nieuwe brochures, de flyers, een Facebookadvertentie en dat soort dingen. Euh… Ze hebben geluk dat ik niet meer kan lesgeven, maar wel nog de website, facebook en andere onzin rond de communicatie en marketing van de school blijf doen. Enfin, om tien voor negen ben ik er buiten gevlucht, met een nieuwe afspraak voor maandag rond kwart over acht, en ik was nog net op tijd bij de endodontoloog.

Tegen half elf was ik daar weer buiten, 150 euro armer en een kleine ontgoocheling rijker, en vond ik het onnozel om gewoon naar huis te rijden en dan Wolf met de bus te laten komen. Ik reed dus terug naar Mariakerke, en pikte in het passeren op de Bierstalbrug nog een geocache op. Ha ja, als dat af en toe lukt, waarom niet?

IMG_1041

Aansluitend reed ik nog even naar de Action, en ging dan terug naar school. Wolf was nog volop bezig met zijn examen, en ik installeerde me dus met mijn boek in de zetel, tot hij effectief klaar was. Ik ging thuis nog heel even liggen, en toen gingen Wolf en ik lekker samen lunchen in de KoeVert. Ik hield het bij een stukje zeebarbeel, en Wolf stortte zich op de spaghetti maison: een enorm bord, met veel saus, een dikke laag kaas en een spiegelei er bovenop. Hij at het ongeveer driekwart leeg, en verklaarde zichzelf toen Winnie The Poeh: helemaal volgevreten…

IMG_1043

Toen tuften we richting Gentbrugge voor een sessie acupunctuur voor Wolf. Terwijl Wolf vakkundig geprikt werd door nonkel Jan, installeerde ik me in de zetel met tante Claudine en een stevige kop koffie. Service, jong!

In het naar huis rijden was het wel wat frisjes, maar toch pikten we in Gentbrugge nog twee extra geocaches op, kwestie van mijn statistieken niet helemaal dramatisch te laten worden…

Ik dacht dat ik daarna me nog ging moeten haasten voor de fagotles, maar de juf was ziek. En voor de rugby vonden we het een beetje koud. De jongens waren trouwens toch van plan om naar het bunkerbosspel van de scouts te gaan, maar daarvoor bleken ze te moe, te lui, te koud, en wat je nog zoal aan uitvluchten kan verzinnen. Tsja. Ik snapte het ergens wel.

Ik lag intussen ook lekker in mijn warme zeteltje ^^

 

 

Geplaatst op

Kappers, geocachen en vooral braaf zijn…

Deze morgen was het toch alweer iets beter dan gisteren. Ik ben ongelofelijk voorzichtig, maar het moet wel lukken allemaal. Laat ons zeggen dat ik nu 70 ben :-p

Enfin, veel respijt was me sowieso niet gegund, want ik wilde om half twaalf naar de kapper. Dat lukte, joepie, al zat ik wel wat te schuifelen in de stoel.

Ik had nog ietwat tijd over voordat ik om 13.00 uur bij de kinesist moest staan, en dus ging ik nog snel even een van mijn eerste caches in orde gaan zetten. Deze zit op een onmogelijk van buitenaf te bespeuren plekje, waar sowieso al bijna geen mensen passeren, en die moet dus gevandaliseerd zijn. Jammer, echt jammer: als geocacher wil je toch net caches vinden en niet ze verloren doen gaan? Maar bon, ik had thuis al een nieuwe met een magneetje geprepareerd, ben dus heel eventjes van mijn route afgeweken, tot aan de sluis gereden, en daar een nieuwe cache geplaatst. En in het terugrijden naar de stadsring stopte ik nog even om een muurschildering te fotograferen, en zag ik er prompt nog eentje staan onder een venster ook.

IMG_0975

Ik zette die prompt op Gentblogt, en kreeg dadelijk de reactie dat er zo een heel pak staan in Gent, en de plaatser ervan reageerde ook zelf.

Ik reed meteen door naar de kine, en man, dat deed deugd! Heel veel zorgen maakte ze zich niet, want de pijn situeerde zich vooral ter hoogte van mijn bekken, en niet zozeer ter hoogte van de verschuiving. Oef. Maar toch moet ik het nog even heel rustig aandoen.

Ik was eigenlijk van plan om voor de eerste keer weer naar het koor te gaan, maar dat leek me nu niet zo’n geweldige optie. Ik ben dan maar netjes thuis gebleven, en ik hoop dat de rug nu weer sneller naar een jaar of 60 zal gaan, want daar zat ik intussen…

Geplaatst op

Geocachers unite!

Ongelofelijk de max: een geocacher die had gelezen dat ik geen onderhoud kan doen wegens kapotte rug, bood aan al mijn caches na te kijken. Zo zalig!

Het probleem met zelf geocaches verstoppen, is dat ze af en toe verdwijnen: weggewaaid, in het water gevallen, of gewoon gevandaliseerd. Soms is het logrolletje nat geworden, soms is het ook gewoon vol. Een cache vraagt dus regelmatig onderhoud, en dat is geen probleem, de mijne liggen allemaal op plaatsen waar ik regelmatig passeer, of die niet ver uit de buurt zijn.

Helaas, Murphy sloeg toe: op drie weken tijd waren twee van mijn sluiscaches verdwenen, was er een multi in de buurt volledig nat geworden, was er een andere die blijkbaar zowel nat als vol was, en was een mysteriecache onvindbaar. Zucht. Ik zette overal de boodschap: “Deze is wellicht verdwenen, maar door een zwaar rugprobleem kan ik helaas even geen onderhoud uitvoeren. Het zal nog even moeten wachten, vrees ik, maar er komt zeker een nieuw doosje.” Of iets gelijkaardigs dat van toepassing was.

Blijkbaar had Plutje dit gelezen: een cacher uit Oostakker die nog heel even in revalidatieverlof was na een voetoperatie, en van de dokter elke dag moest wandelen. Hij bood aan om hier nieuwe logrolletjes en dergelijke te halen, en de caches voor mij in orde te zetten, want hij had drie kwartier staan zoeken bij de mysteriecache en niks gevonden.

Zalig, toch? Deze voormiddag waaide hij langs, stak ik hem de nodige doosjes met rolletjes en codes in handen, en toog hij op pad. Ik kreeg quasi meteen de bevestiging dat er al drie weer in orde waren gezet, en de rest ging hij maandag doen.

Zoals een vriendin zei: “Zo van die kleine dingen helpen toch echt geloof in de mensheid te herstellen.”

Yup. Mijn dag was meteen goed.

Geplaatst op

Eindelijk nog een geocache

Tsja, we waren in augustus en september dan misschien verschrikkelijk goed bezig met geocachen, een streak van 50 dagen cachen op een rij, maar sinds mijn rug het opgaf, lag alles stil natuurlijk. Mijn laatste vondst was op 4 oktober…

Ik geef toe, dat piekte wel een beetje. Ik heb nu vier weken gewoon nog niks gedaan, behalve in mijn zetel gelegen. Het enige waarvoor ik buiten gekomen ben, was kine en de dokter.

Maar vandaag was het zo’n stralend weer, dat ik Wolf kon overhalen om na de kine toch een straat of twee verder te rijden, richting Kerkbrugge. Daar lag namelijk een kort multicache waarvan ik deel één al had opgelost, en die we maar op te pikken hadden. Ik parkeerde, en voorzichtig liepen Wolf en ik een parkje in, langs een bospaadje. En ja, een minuutje of twee zoeken leverde effectief een cache op!

IMG_0557

Ge kunt niet geloven hoe content ik daarmee was, zeg! Een cache, en meteen ook wat zon op mijn snoet, frisse lucht, bosgeur, herfstgevoel. Het duurde al bij al amper een goeie vijf minuten – en meer mocht het eigenlijk toch niet zijn – maar ik heb er intens deugd van gehad.

Geplaatst op

De Campagne

Ik moest vanmorgen rond kwart over acht Wolf afgooien op school, maar zelf maar lesgeven om 10.10 uur. Ik kon uiteraard ook gewoon weer naar huis rijden en anderhalf uur later terugkeren, maar het was een stralende – nou ja – morgen, en dus reed ik wat verderop naar Drongen, naar de Campagne. Daar lag – hoe kan het ook anders – een geocache. Ik parkeerde, keek even vol bewondering naar het gebouw, en wandelde toen over de mooie brug naar de cachelocatie.

Helaas, op en rond de cachelocatie heb ik meer dan drie kwartier staan zoeken, maar niks gevonden. Nochtans lag hij er wel degelijk, daar ben ik zeker van, maar mijn telefoon zijn GPS is niet zo betrouwbaar in een bos. Ik moet dringend eens werk maken van een echte GPS, maar bon.

Tegen tien uur was ik weer op school, maar wel al helemaal uitgewaaid en zen, en vol boslucht in mijn longen… Zalig, toch?

Geplaatst op

First to Find

Bij het geocachen gaat het om het plezier van het zoeken, het ontdekken van plekjes, en het wandelen of fietsen. Het is niet alsof je er iets mee wint, en toch zit er een sterk competitieve kant aan: om ter meest, om ter moeilijkst, om ter snelst…

Zo is het ook altijd een wedstrijd om op het ‘podium’ van een cache te staan: First to Find, Second to Find, Third to Find. Ik had al eens een STF gescoord een tijd geleden bij een nieuwe cache in de buurt van het Gaardenierspad hier in Wondelgem.

Maar vandaag was ik rustig bezig, had ik al vanalles gedaan, net (nogal laat) gegeten, en kom ik dus terug aan mijn bureau, wanneer ik in mijn inbox zie dat er een nieuwe cache is uitgekomen op een vijftal kilometer. In Sleidinge. Oh yo en al!

Ik geef het toe: ik ben in mijn auto gesprongen en naar Sleidinge gereden: op een simpele maandagmiddag maak je meer kans dan op pakweg een zaterdagavond, wanneer er veel meer volk beschikbaar is. En jawel, ter plekke had ik de nieuwe cache al snel gevonden in een buis van een vuilbak. Maar het is niet omdat ik het potje zag zitten, dat ik het ook kon pakken! De hint bij deze nieuwe cache was: “Magneetkracht of drijfkracht”. De magneet die ik bij had, was helaas niet sterk genoeg, maar ik had nog wel een kwart bidon water in de koffer staan. Bon, teruggelopen naar de auto, water in de buis gegoten, en jawel, mijn eerste First To Find was een feit! Yay!!

Ik dacht: ik heb nog eventjes, laat ik dan maar meteen de korte multi van Ronde van Evergem – Sleidinge erbij nemen. Dat bracht me vanop de markt in ocharme tien minuten te voet tot in de velden. Mooi!

Het is misschien stom, maar de combinatie van de FTF, de geraapte kastanjes en de korte wandeling in de wind gaven me een bijzonder voldaan gevoel. Heh.