Namiddagje Lembeke
Zoals elke zondag was ons pa hier, en voor het eten speelde hij nog even schaak met Merel.
Maar voor het eerst dit jaar scheen ook de zon – toch min of meer – en dus was ik vast van plan om nog eens buiten te komen. En wat is er dan leuker dan te gaan geocachen? Ik wilde richting Lembeke, dan kon ik meteen ook een babycadeautje binnensteken bij een oudleerling van me.
En wis en waarachtig, zelfs ons pa wilde mee! Toen hij hoorde dat het telkens korte stukjes wandelen zijn, en tussenin telkens een stukje auto, zag hij dat helemaal zitten. Lang wandelen is sowieso niet aan mij en Wolf besteed, en dus gingen we met zijn viertjes vrolijk cachen.
Het begon helaas niet zo goed: de eerste cache van de dag, RR11, liet zich niet vinden. Tsja… We reden dan maar iets verder, en vonden er drie op rij van de Zoekerwtjes, die alle drie heel leuk gedaan waren: een eekhoorntje met een touwtje hoog in een boom, een stekkerdoos op een elektriciteitscabine, en een holle afgezaagde tak… Leuk!
Nog wat verderop stopten we in een heus stukje Lembeekse bossen, en vonden er een ongelofelijk mooie cache met een gans zoeksysteem. Dat systeem hadden we bijzonder vlug door, maar toen Wolf het nog even wilde laten zien aan Merel, sprong er een touwtje. Ook al had Wolf echt geen kracht gezet, we voelden ons toch een beetje schuldig, ja. Een beetje verder lag er dan nog een opgeloste mysteriecache, die verdomd goed begraven lag, maar die we dankzij de spoilerfoto’s toch vrij snel konden lokaliseren.
We reden Lembeke binnen, gaven het cadeautje af, en pikten meteen nog een laatste cache mee in het Scheutbos tussen de kasten van villa’s. Een moeilijke, bijna opgegeven, maar uiteindelijk toch nog gevonden.
En toen was het welletjes: tegen vijf uur waren we thuis voor koffie en verrukkelijke merveilleuxtaart. Heerlijke namiddag gehad, intens genoten van de buitenlucht en het feit dat het eens niet aan het regenen was, en af en toe zelfs niet grijs was!
365 – 14 januari 2018 – geocaching
Huisje Weltevree en Start!, twee fijne caches.
Toen ik deze voormiddag naar de kinesist moest, wilde ik daarna, ondanks het grijze, druilerige weer, toch nog een geocache meepikken. Ik heb het stilaan gehad met dat binnenzitten, dat grijze weer, dat passieve. Uiteraard loop ik regelmatig tegen de grenzen van mijn rug aan, maar bon, een kort geocacheding, dat moest kunnen.
Want vlak in de buurt van Barbara’s praktijk lag al serieus lang de oplossing van een multicache, Huisje Weltevree, die Wolf en ik in juli 2016 al per fiets hadden opgelost. Alleen bleek toen de uiteindelijke stash in een bos begraven te zijn, en hadden we een prikstok nodig. Toen zaten er ook wat jonge gasten op het speeltuintje naast het bosje, en ongemerkt zoeken was dus geen optie.
Achteraan Barbara’s praktijk staat ook al minstens vijf jaar een ganse hoop intussen geroest alaam, waaronder een riek die een tand mist. Ik heb die gewoon getsjoept – ze gaat die nooit vanzeleven missen – en ben in dat bosje gaan rondstekken. De GPS van mijn iPhone – ik moet dringend, maar echt dringend eens een geocache GPS kopen – sloeg weer alle kanten uit en stuurde me van hot naar her, maar bon, ik bleef vrolijk overal in de grond prikken, tot, jawel, er plots ’tok’ klonk. Onder een laagje aarde zat een plank, en daaronder zat een stuk pvc-buis van tien centimeter doorsnede, met daarin een doos. Ευρηκα! Ik had al gelezen dat het boekje niet meer beschrijfbaar was wegens te vochtig, en dus had ik zelf een filmroldoosje voorzien met daarin een logrolletje, kwestie van alles weer in deftige conditie te kunnen achterlaten. Er zat ook nog een heel leuke travel bug in, eentje die al jaren aan het rondzwerven was en naar zijn oorspronkelijke plekje terug wilde, en laat hem nu toch wel in een van de caches van zijn baasje zitten zeker!
Enfin, ik had er helemaal een goed gevoel door.
Dat werd nog versterkt door het feit dat ik, door die cache te loggen, gemerkt had dat een korte multi hier op de Dries van Wondelgem net gearchiveerd was, eentje van dezelfde legger als die van Huisje Weltevree. Doodjammer, want dat was echt een leuk kort rondje, maar de legger was intussen verhuisd en zag het niet zitten om de cache nog verder te onderhouden. Dus mailde ik de eigenaar dat ik hem gerust wilde adopteren en onderhouden. Die zag dat zitten, vroeg een transfer aan, waar prompt op gereageerd werd, en ik kreeg die cache onder mijn hoede. Het potje was verdwenen door de werken op Den Dries, en dus nam ik – voor het eerst sinds de rugperikelen – heel voorzichtig de fiets en fietste naar de kerk, om daar de cache weg te steken. Het fietsen lukte wonderwel, maar het zou toch nog voor geen grote afstanden mogen zijn. Ik controleerde ook nog even de opgaves van de multi, zag dat er hier en daar een paar dingen onleesbaar waren geworden, en paste de opgave aan.
En zo heb ik vandaag een cache van anderhalf jaar geleden eindelijk afgerond, en een van onze allereerste caches gered van de vergetelheid. Go me!
Een dag van geocaches tussendoor
Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.
Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.
Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?
We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!
Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.
Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.
Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.
En de rug, die hield het zowaar uit…
Voorwaar een fijne dag, jawel!
365 – 05 januari 2018 – Nieuwekalebrug
Nieuwjaar
Nieuwjaarsdag begon, zoals altijd, zeer gezapig. Tot ik me, in slaapkleed bij het ontbijt, realiseerde dat ik van plan was om naar de Geocache Nieuwjaarsevent te gaan op de Kouter! Om elf uur… En het was kwart over tien, ik moest nog douchen, aankleden en naar ginder rijden. Tsja… Ik was er tegen twaalf uur, miste net de speech, maar zag dat er wel een goed gevulde kiosk was. Het was mijn allereerste eventcache, en het was eigenlijk wel leuk om al die andere cachers te zien. Velen van hen kwamen van een behoorlijk eind ver, en in de parkeergarage stond het vol met geocache auto’s. Wat is dat dan? Wel, bij het geocachen zoek je niet alleen verstopte locatiecaches, er zijn ook trackables: kleine voorwerpen die van cache tot cache reizen, en die je kan “spotten” door de code in te geven. Sommige trackables kan je niet meenemen, enkel spotten, zoals auto’s dus :-p Dan staat er in ’t groot achteraan een geocacheteken met een code.
Tegen kwart na één was ik weer thuis, had Bart gekookt, en luierden we allemaal samen gezellig wat.
Tegen zes uur stonden we dan in Zomergem, net zoals vorig jaar: wij zorgden voor (simpele) hapjes, Jeroen had de drank meegebracht, en Roeland zorgde voor brood, kaas en hesp voor croques uit het vuistje.
De ene was al wat frisser dan de andere, maar de grootste uitgaander was blijkbaar… ons pa! Zijn gezelschap van vorige jaren had verstek laten gaan, en dus had hij zelf maar iemand uitgenodigd, van wie hij wist dat ze ook alleen zat. Hij had voor hapjes gezorgd, Sint-Jacobsschelpen in de oven als voorgerecht, en dan had hij zowaar zelf konijn klaargemaakt! In de snelkoker, met een lekker sausje, witloof en gebakken patatjes. Zij had dan het dessert meegebracht, en blijkbaar was het half vier geworden. Wie had dat ooit gedacht van ons pa? Zelf uitnodigen, koken, opruimen, het huis gezellig… Ik in elk geval niet, en ik denk dat ons ma ook haar ogen niet zou kunnen geloven… Enfin, hij kan er maar deugd van gehad hebben ^^
Wij waren allemaal net op ’t zelfde moment toegekomen, en het was dus meteen bakske vol.
En uiteraard waren er nieuwjaarsbrieven…
En toen waren er warme hapjes, en croques, en bijzonder gemoedelijk gebabbel. Eigenlijk nog nooit zo goed overeengekomen met mijn broers dan sinds ons ma dood is. Iets dat ons verbindt, zeker?
Op u, ma. Ge zoudt ervan genoten hebben, van al uw volk.
Vriendinnen onder elkaar
Toen we in december kort gaan ontbijten waren, hadden Gwen en ik meteen een dag in de vakantie uitgeblokt: ik zou naar haar komen. Deze morgen rond een uur of negen belde ik dus: hoe ze het precies zag? Ha ja, want afgesproken bij ons is afgesproken, en de details zijn voor later. Ze had ons voorzien tegen een uur of elf, met een harirasoep, en Erik ging verse moussaka maken. Ik liet Bart weten dat ook hij tegen half een mocht langskomen, en eigenlijk werd het ferm gezellig. Alleen voor de jongens viel het wat tegen: Wolf heeft de indruk dat Ernest hem wat vermeed: hij deed in elk geval niet bijzonder sociaal. Elly en Kobe, da’s sowieso wat lastiger, maar Merel en Lena-Mare speelden prachtig samen.
En Gwen en ik, wij tetterden erop los, terwijl we samen de soep maakten, en Erik over zijn moussaka gebogen stond.
Na het eten maakten we nog een wandeling – het begon toch wel net te regenen zeker! -naar het Campo Santo om een korte multicache op te pikken, maar de eindlocatie was onbereikbaar wegens werken. Tsja… We hadden er sowieso al eentje opgepikt in Oostakker in het passeren, geen nood.
En toen, toen was er chocoladefontein ^^
Ik had in elk geval een zeer fijne namiddag, en meer moet dat niet zijn.
Van geocaches, omoe en buiten lopen…
Stralend weer vandaag, en dus geen zin om binnen te blijven zitten. Eerst dachten we nog van in ’t stad te gaan, maar het zou daar niet te doen zijn van de drukte, en daar hadden we dan weer totaal geen zin in. De andere richting uit dan maar, naar Ursel, op bezoek bij mijn grootmoeder, met onderweg een paar geocaches.
We begonnen in Zomergem, meer bepaald den Hulsemwegel. Toch wel veertig jaar geleden dat ik daar had gelopen, denk ik, maar wel nog steeds landelijk.
Koud was het wel, met die gure wind, en eigenlijk waren we blij dat we terug in de auto zaten. We reden dan maar door naar Ursel dorp, waar er eentje zit op het marktplein aan de kerk. Er was sprake van een koffiebar, maar die was nergens te bespeuren. Tiens. Bleek dat ze er aan het renoveren waren: de werkman stond rustig even een praatje te maken met een oudere heer, en dat bleek ook een cacher te zijn die net de cache daar had gevonden. Ik bleef even sociaal doen met beide heren, terwijl de kinderen de cache ontdekten, en tot hun vreugde vaststelden dat er zowaar “flokken” in zaten! Yay!
Er moest ook nog even op het Kamielken gespeeld worden, een eerbetoon aan de oude vroegere paardentram waar mijn grootvader en ons ma zo liefdevol over konden spreken. Blij dat er hem toch op deze manier nog herdenken!
Enfin, we reden naar omoe, installeerden ons daar, en toen kwam Fred binnen, de vroegere parochiepriester die ik toch al in geen dertig jaar meer gezien had. We hebben hartelijk zitten babbelen met ons drieën, terwijl de kinderen zich braafjes en beleefd op de achtergrond hielden. We hadden er natuurlijk niet meer aan gedacht dat de cafetaria dicht is op donderdag…
Toen we alweer buiten waren, merkte Merel op: “Zeg mama, als omoe volledig blind is, waarom draagt ze dan nog haar bril?” Goeie vraag, inderdaad…
Zoals het stilaan ook weer traditie wordt, stopten we bij de bakker tegenover de kerk, kochten er brood en koffiekoeken, en aten die op aan de picknicktafel die daar staat. En nee, het was eigenlijk niet echt koud…
We probeerden in het passeren nog één cache te vinden, maar die zat helaas in een diepe buis, en we hadden geen touw en magneet bij, dus het zal voor een volgende keer zijn. We weten hem in elk geval wel al zitten.
Enfin, we waren thuis tegen vijf uur, netjes op tijd om op te ruimen en ons te installeren in de zetel. Mooie dag, voorwaar.
Nog eens geocachen en andere onzin
Twee dagen vreten, al dagen aan een stuk somber weer, en dan plots een min of meer droge dag waarop we niks te doen hebben. Allez ja, we moesten naar de computerwinkel, want puber Wolf was erin geslaagd om het pinnetje van zijn oortjes in een USBpoort te rammen, waardoor gans het spel tilt sloeg en niet meer aan wilde. En Kobe had van Delphine een Slijmboek gekregen, en nu moesten we dringend op zoek naar PVAclijm, een soort die nergens meer te vinden is.
We reden dus naar Mariakerke, om dan schaapachtig in de Dicomp vast te stellen dat de computer door de kortsluiting gewoon in safe mode was gegaan: de expert koppelde even de batterij los, zodat alle spanning verbroken was, en het ding sloeg meteen weer aan. Opgeluchte tiener, maar ook gegeneerde moeder. Enfin, we hebben weer wat bijgeleerd dus. Gelukkig konden we er ook drie verlengkabels voor Merels koptelefoon kopen, want die dingen verslijten snel. Geloof me, rustig in je zetel kunnen zitten zonder de gigantisch irritante gedubde stemmetjes van Nickelodeon of Disney Channel, het is het geld meer dan waar. En voor vijf euro per kabeltje kun je nu ook niet echt sukkelen.
We gingen nog even de Action en de Wibra binnen, maar helaas, geen lijm.
In het terugrijden naar huis reden we naar de Lange Velden, want daar liggen twee caches (naast onze eigen multicache, uiteraard): een recente eenvoudige, en een opgeloste mysterycache met twee waypoints die blijkbaar niet simpel te vinden is, want daar heb ik al eens uitgebreid staan zoeken.
De eerste werd snel gespot door Kobe, voor de tweede hebben we met zijn allen alweer even staan zoeken, maar toen viel Wolfs oog erop. Waypoint 2 zal voor een andere keer zijn, want de twee ruggen vonden het meer dan welletjes.
Dat het niet lang was, maar wel deugd deed. En dat Wolf vooral heel erg opgelucht was ^^