Geplaatst op

Stukje Vinderhoute?

Gisteren vond ik het zó zalig op de fiets, dat ik vandaag opnieuw de fiets nam, flink ingesmeerd, dat wel. Ik fietste fluks naar school, gaf les, en sprong meteen weer op de fiets, langs de Trekweg, de Speybrug over, en zo naar een klein verloren stukje bos dat zich tussen de Ringvaart en de bocht van de R4 bevindt. Je kan er te voet of – een beetje hobbelig – met de fiets naartoe. Er liggen namelijk twee geocaches. De eerste had ik vrij snel vast, een pure klassieker.

Voor de tweede heb ik even staan kijken, maar de tengels staan intussen al meer dan 10 centimeter hoog, en met mijn sandaaltjes aan zag ik dat niet zitten. Ik zal dus nog eens moeten terugkomen met stevige schoenen en een jeans aan ^^

Enfin, ik sprong weer de fiets op, en genoot van het fietsritje langs de Trekweg en over het blauwe brugje. Dat ligt er nu al zó lang, en ik had het nog nooit gebruikt. De fietstocht zelf, langs pure fietspaden, is ook echt wel aangenaam.

Mja, ik denk dat ik veel vaker ga fietsen, zo lang ik niet te veel extra gerief moet meenemen en het niet regent. Ik denk dat ik zelfs een beetje verliefd ben. Op mijn fiets, jawel.

En daarna, toen was er milkshake met de dochter in de hangmat. Nog zo’n genietmomentje ^^

Geplaatst op

Leeuwenhof

Dinsdag had ik zo hard genoten van dat fietsen, dat ik vandaag ook weer de fiets op ging. Gisteren had ik het me niet geriskeerd: het fietsen zelf zou wel gelukt zijn, maar ik had ook drie uur les na elkaar, en dat was wellicht een beetje te veel van het goede om dan nog te fietsen ook.

Maar vandaag had ik amper één uurtje les, van twaalf tot een. Ik fietste naar ginder, gaf les, at op school, en fietste toen gewoon nog wat verder om twee geocaches op te halen. De eerste lag in de Vinderhoutse Bossen. Ik had hem al twee keer staan zoeken, maar toen niks gevonden, omdat in een bos de GPS van mijn telefoon niet ideaal is. Deze keer kon ik hem alsnog van onder een brug plukken, al lag ik bijna in het water :-p

Voor de tweede moest ik wat verderop zijn, en kwam ik onverwacht uit bij een prachtig stukje natuurgebied, een vogelbroedplaats, achter een woonwijk en langs de R4. Het geraas van die auto’s was het enige storende element, voor de rest was het er prachtig. Ik had al vaker op de GPSkaart gezien dat er naast de R4 een meertje lag, maar nog nooit bij stilgestaan. Nu dus wel, en zelfs op het uitkijkplatform.

Pas toen ik effectief stond te zoeken naar de cache, viel het me op dat ik hier ooit al eens eerder was geweest: de bonus van de prachtige, maar helaas ter ziele gegane cachetocht van de Chocomouskes. Het werd wat netelig in korte mouwen en vooral sandalen, maar met enige moeite en een lange stok had ik uiteindelijk toch de cache in handen.

Thuis bleek ik af te klokken op  15 kilometer met de elektrische fiets. Niet slecht voor iemand met een finaal kapotte rug, toch?

Geplaatst op

Een gewone zondag, enfin, toch een beetje

De dag begon met croissants en vriendinnen, ik gooide er eentje af aan het station – we hebben nog moeten crossen! – en om half twaalf stapten ook de laatste twee dames hun auto in, terug richting Dordrecht.
Ik moet het eerlijk toegeven: ik heb genoten van de voorbije dagen, maar ik was ook blij dat de rust terugkeerde in huis: helemaal stil en kalm.

Die rust duurde maar heel even, want om tien voor twaalf stond mijn pa al hier, en was ik volop bezig met een gigantische pot macaroni met hesp en kaas te maken. Wolf had daar expliciet naar gevraagd, en Bart was nog niet terug van Rome, ik moest dus wel zelf koken. Maar het smaakte enorm, en we genoten ervan, vooral dan ook van het dessert: zelfgemaakt vers roomijs met caramel ^^

Tegen dan kwam ook Bart thuis en waren we weer compleet. Bart at, viel prompt in slaap, en ons pa en ik reden naar Doornzele om daar een cachewandeling te doen, maar dat viel precies gelijk wat tegen. We zijn dan nog naar Speybank gereden die we met enige moeite wél opgelost kregen, en tegen half zes waren we weer thuis.

Een doodgewone zondag dus, met alles erop en eraan. Oh, en ons pa had gewoon een bloemetje mee voor mij: prachtige rode potroosjes! Ik hoop maar dat ze een beetje blijven staan, want ze zijn prachtig met mijn witte amarylissen…

Geplaatst op

Zeepreventorium: intake nummer twee

Jawel, vorige vrijdag hadden ze ons beloofd dat ze er spoed achter gingen zetten, dat ze zouden puzzelen om Wolf zo snel mogelijk op te kunnen nemen. Wel, ze hebben woord gehouden: maandag kreeg ik al meteen telefoon dat we vandaag de tweede intake zouden krijgen, een gesprek met de opvoeders, de kinesisten en de psychologe, en dat Wolf in de loop van volgende week zou opgenomen worden. Vandaag werd ons meteen verteld dat dat maandag al zou zijn: hij mag binnenkomen om 10.30 uur! Yay!

Rond half elf reed ik dus met de kinderen richting De Haan, zodat we nog tussen half twaalf en twaalf even hallo konden zeggen op een heel beperkte Meet & Greet Geocaching Event. Enkel de Luikse organisator was er, maar eigenlijk is dat toch wel leuk om even met zo iemand te kunnen praten. Daarna pikten we nog een zalige cache op die ons even deed nadenken en puzzelen, en gingen we eten. We hebben een prima restaurantje op de dijk gevonden met een beperkte kaart, maar met een zeer snelle, efficiënte en vriendelijke bediening. Hier komen we terug, al was het maar voor de kinderpannenkoek die bij het kindermenu hoort.

Tegen half twee stonden we voor de volgende gesprekken in het Zeepreventorium en kregen we nog de laatste nodige informatie. Wolf en ik hadden er allebei een heel goed gevoel bij, en vooral Wolf vond het een ongelofelijk bevrijdend gevoel dat zijn pijn eindelijk door iedereen au sérieux zou genomen worden.

Daarna reden we opnieuw richting het strand om een vieruurtje te eten. Om in het zand te spelen hadden we geen van allen zin, het was ook echt een grauwe dag, maar die pannenkoeken, wafels en vooral de gigantische meringue uit datzelfde restaurant van vanmiddag maakten alles meer dan goed.

Die meringue, daar ben ik nog niet goed van: een grote ring van meringue, gevuld met vanille-ijs met laagjes knapperige chocolade tussen, omringd met slagroom en gerold in de amandeltjes, met een grote toef erbovenop (die prompt in de warme choco van Kobe en Wolf verdween), in een bordje met advocaat en stukjes peer. Ik kreeg het met moeite op, de calorieën wil ik niet eens weten, maar ik werd er wel intens gelukkig van :-p

Daarna reden we fluks terug naar huis, want voor Wolf was het meer dan welletjes… Maar we hielden er echt een goed gevoel aan over, en dat is belangrijk.

Geplaatst op

Boodschapjes

“Mama? Mag Manou vandaag naar hier komen?”
“Tuurlijk, Wolf, maar dan gaat ze wel mee moeten om schoenen en om nieuwe identiteitskaarten. Als ze dat niet erg vindt…”
“Nee hoor!”

En dus zette ik vier kinderen – allez ja, Manou is 15 – in de auto, reden we naar Mariakerke, lieten pasfoto’s maken, haalden een nieuwe geocache om zo aan Manou te tonen wat dat was, stelden vast dat het te laat was om nog in het dienstencentrum te geraken, en reden dan maar naar de Brantano om sportschoenen voor Wolf – hij heeft die nodig aan zee – en deftige schoenen voor Kobe voor zijn lentefeest. Die laatste waren nog niet binnen en zijn besteld, en van die eerste ben ik niet zeker of ze wel goed gaan zijn. Bon, Wolf kan ze meenemen en we kunnen vragen of het dit type is dat ze bedoelen, daar in de kine van het Zeepreventorium.

En daarna, toen was er tijd voor vieruurtjes en lekker hangen in de zon.

Meer moet dat in de vakantie soms gewoon ook niet zijn.  Die nieuwe identiteitskaarten zullen dan wel voor morgen zijn.

Geplaatst op

Kasten opvullen…

“Mama, ik heb bijna geen kleren meer, en geen enkele korte broek!”
“Wolf, zevert niet, uw kast ligt vol!”
“Euh da’s allemaal te klein…”
“Daar geloof ik geen barst van!”
Stoomt naar boven, trekt die kast open, ziet dat die vol ligt, begint stapels te pakken en Wolf te sommeren die aan te trekken.

Kwartier later: Wolf heeft nog drie lange broeken (waaronder één scoutsbroek) en vier T-shirts, de rest van zijn kast is leeg.

Moeder zucht, laadt het verzamelde kroost in de auto, rijdt naar de Ikea, eet daar, koopt nieuwe glazen, matjes en een hoop andere Ikeabrol, en gaat dan op zoek naar kleren.

Het plan was om langs de Kortrijksesteenweg in Sint-Denijs naar de C&A te gaan, maar blijkbaar heb ik me grondig vergist, en is er daar geen winkel (meer). Ik heb dat maar vastgesteld toen we eigenlijk al een heel eind op weg waren, en toen besloten we om maar door te rijden tot in Deinze en daar naar de C&A te gaan. Juist. Blijkbaar is die daar gelokaliseerd in een een klein winkelcentrum, dat standaard dicht is op maandag. Serieus zeg! Alleen de Zeb is er open, en Wolf heeft daar dan drie T-shirts van Jack&Jones gevonden.

In de rest van Deinze was ook niet zo veel winkel te vinden, zodat we er drie caches hebben gezocht en dan maar terug gereden zijn. Het plan was om dan langs de Kortrijksesteenweg nog even in de Brantano binnen te springen, maar die zijn we al tetterend blijkbaar rats voorbij gereden. Tsja…
(EDIT: die is er blijkbaar gesloten, het wordt – of is – een Aldi)

Uit pure balorigheid zijn we dan naar de C&A in de Roggestraat gereden, aan de Wondelgemstraat, en daar hebben we maar liefst 19 stuks gevonden, voor een totaal van 264 euro. Ik vind dat een schoon gemiddelde…

Wolf kreeg nog twee T-shirts, twee hele wijze hoodies van 9 euro ’t stuk – kan toch ook geen propere productie zijn, toch? – twee lange broeken en drie korte broeken, en een vree wijs hemdje. Pui en wegelink. Kobe kon ook wel een aantal nieuwe broeken gebruiken, en kreeg prompt ook twee lange broeken en drie korte broeken, en een felrode broek voor zijn lentefeest. En Merel kreeg een set van twee nieuwe flodderkleedjes, twee shortjes en een prachtige hoed.

De kasten waren meteen weer gevuld se! Mijn pijp was wel compleet uit, maar bon, dat hebben we dan ook weer gehad.

Geplaatst op

Een korte familiebrunch…

Elk jaar opnieuw is er de familiebrunch met de familie van mijn ma. Er werd dit jaar even getwijfeld of het wel zou doorgaan, zo kort na het overlijden van Klaartje, maar bon, we zien elkaar al zo weinig…
Tegen twaalven stond ik dus in Ursel: ik was alleen gereden, Bart was al ietsje eerder vertrokken met de kinderen in zijn nieuwe auto. We wilden met twee auto’s rijden omwille van Wolf, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog snel een cache op te pikken in Zomergem.

Om eerlijk te zijn: ik heb het niet zo op familiebijeenkomsten. Ik heb het sowieso al niet op bijeenkomsten, ik vind dat verschrikkelijk uitputtend, en je familie kies je dan ook nog niet zelf…
Enfin, ik zat goed en wel aan het dessert, toen Wolf liet verstaan dat het niet meer ging. Eerst ging Bart met hem naar huis rijden, maar eigenlijk was die in een interessant gesprek verwikkeld en zat ik toch niks te doen, zodat ik met Wolf naar huis gereden ben. Mijn rug vond het niet erg…

Tegen vijven waren ook Bart en de kinderen thuis, en kon er nog vrolijk gerolschaatst worden. Ha ja, de dag was in de gietende regen begonnen, maar allengs was het opgeklaard en tegen de late namiddag was het zalig buiten. Ik had zelfs nog snel een was gedaan en opgehangen.

Geplaatst op

Lentegevoel

Gisteren was het nog fris daar aan zee, maar vandaag vond ik het echt zalig! Tijd om de tuinkussens buiten te halen en ijsjes te eten.

Maar ik heb nu eenmaal geen zittend gat, en vlakbij aan de Zandbergen en het Wondelgemse kerkhof ligt een multi die al heel lang aan ’t pieken is. ’t Is eentje met projecties en zo, en dat kunnen we nu al wel, maar we hebben er ooit gestaan in volle zomer toen de tengels anderhalve meter hoog stonden, en dat leek me niet echt ideaal. Nu was het warm, en staan de tengeltjes nog maar tien centimeter, dus trokken Kobe, Merel en ik stevige schoenen aan, en trokken we naar ginder. De ene waypoint werd al iets vlotter gevonden dan de andere, maar we kregen een prachtig wandeltochtje en een fijne cache.

Ik was echter nog totaal niet uitgewandeld, maar de kinderen hadden geen zin meer, en dus trok ik op mijn eentje nog naar Wippelgem, naar Goed Ten Broeke, voor een drietal kilometer langs prachtige paadjes. Ik heb wel een half uur staan zoeken naar de cache zelf, maar bon, uiteindelijk toch gevonden. Oef!

Uiteindelijk was ik net op tijd terug thuis om te eten en dan een DnD sessie te spelen. Intens genoten vandaag, echt waar.