Van Gentbrugge en Merelbeke
Bart had al even gezegd dat hij gewoon eens naar de Wok King op de Brusselsesteenweg wilde. Het is – nog maar eens – een hectische week voor iedereen geweest, en dus zag hij het ook niet echt zitten om nog voor de middag boodschappen te doen en te koken en zo.
We stapten daarom in twee auto’s, en reden naar de Wok King. Waarom twee auto’s? Ik wilde daarna namelijk nog gaan geocachen, ik had echt behoefte om even in de buitenlucht te zijn en stevig door te stappen.
Het leuke aan de Wok King is dat het buffet is, zowel koud als warm, en dat je daarnaast ook gewoon je eigen wok kunt samenstellen, die ze daar ter plekke voor je wokken. En natuurlijk ook een dessertbuffet. Veel te veel gegeten, voor de verandering.
Om al dat eten wat te laten zakken, had ik extra behoefte aan een stevige wandeling. Helaas begon de zon al te verdwijnen, maar bon. Ik reed een beetje verder naar het Liedermeerspark om er 7 caches op te pikken en een mooie wandeling te maken die me ook even langs het vogelasiel bracht. Er waren ook twee puzzels bij die nogal wat denkwerk vroegen, maar die ik gelukkig wel opgelost kreeg.
Helaas heb ik op een bepaald punt een half uur staan zoeken naar een tag die er niet was: de opdracht stond bij de waypoints, wat ik niet had gezien. Al bij al was het dus een drie uur durende tocht, in plaats van anderhalf uur, en eindigde ik in de gietende regen. Maar ik heb er wel intens deugd van gehad.
365 – 08 december 2018 – Liedermeerspark
Just another Sunday
De dag begon natuurlijk met cadeautjes en knuffels voor Bart. De inhuizige puber lag nog te slapen.
Maar zelfs op zijn verjaardag haalde Bart zijn innerlijke chefkok boven, schotelde ons als voorgerecht een trio van paté voor, en maakte een fantastisch gerecht klaar met haas, een keur van paddenstoelen en een heerlijke truffelrisotto. Wow…
En daarna gingen ons pa en ik naar Rieme om een paar caches op te pikken, maar veel geluk hadden we niet: we konden er twee totaal niet vinden, alleen een derde. Tsja…
Het werd een korte maar fijne wandeling, wel een beetje koud.
Maar thuis was er hete koffie en lekkere taart, en meer moest dat totaal niet zijn op deze vredige zondag.
Dagje Sint-Niklaas
Toen Wolf zei dat hij vandaag graag naar Sint-Niklaas wou om daar af te spreken met een vriend uit het Zeepreventorium, wilde hij met de trein gaan. Ik zag er meteen de ideale gelegenheid in om zelf eens naar Sint-Niklaas te gaan, er eindelijk eens binnen te springen in de Spelfanaat van Fré, en dan meteen een geocachewandeling te maken doorheen de stad. Ik denk niet dat ik ooit al in Sint-Niklaas ben geweest, vandaar.
Bon, tegen tweeën waren we er, en Wolf verdween meteen met David: we spraken af rond een uur of vijf. Ik duffelde me goed in, stelde vast dat het er pokkedruk was, maar wel prachtig, zij het koud weer. De drukte bleek te zijn doordat er op de Markt een Sinterklaascircus stond, en dat er vanalles te doen was rond de Sint. Tsja, het is niet voor niks Sint-Niklaas zeker?
Enfin, ik nam mijn fotoblad met allemaal details van handen en voeten van standbeelden, en begon rond te lopen, na een bezoekje aan de Spelfanaat. Die katapulteerde me meteen twintig jaar terug in de tijd: het was er helemaal de sfeer van The Lonely Mountain destijds in Gent, waar we Dirk hebben leren kennen, en waar we ook kennis maakten met tabletop roleplay en LARP. Ik voelde me er echt meteen welkom én thuis.
Maar de standbeelden riepen, en man, er staan er wel enige in Sint-Niklaas! Prachtig! Ik wist meteen dat ik hier nog terug ga komen, en dan het liefst nog met Véronique om te genieten van de standbeelden en de mooie stad.
In de winkelstraat, waar het extra druk was wegens het Huis van de Sint, moest ik zelfs lachen met de beelden: iemand had hen voorzien van googly eyes, wat een heel grappig en soms bevreemdend effect had. Oordeel zelf maar.
Tegen dan was de rug het serieus aan het opgeven, wellicht ook door de koude. Wolf zat intussen een heel eind buiten Sint-Niklaas bij de vriend thuis, en ik beloofde hem daar dan op te halen. Eerst werkte ik echter nog de beeldentocht af met de auto, en toen ik de uiteindelijke stash in handen kreeg, was het al serieus donker.
Het was dik na zessen tegen dat we thuis waren, en ik vleide me meteen in de zetel, maar de dag was meer dan geslaagd. En vooral voor herhaling vatbaar, maar dan mag het iets minder fris zijn.
365 – 17 november 2018 – “Het Woord” in Sint-Niklaas
Geocachen in Sint-Amandsberg
Ook vandaag was het een veel te mooie herfstdag om binnen te blijven zitten. Kobe en Merel waren naar de scouts, Wolf ging een vriend bezoeken die net in het UZ een niertransplantatie heeft gehad, en ons pa en ik reden richting Sint-Amandsberg. Daar lagen twee caches die we de vorige keer niet gevonden hebben, en ik wilde nog een poging wagen. Daarnaast wilden we nog een paar andere zoeken, om te eindigen bij de Rondje Vlaanderen Destelbergen Daar hadden we eerder al gestaan, maar toen hadden we geen deftige magneet bij. Intussen was ik bijzonder blij dat ik al een magneet op een uitschuifbaar stokje had gevonden, waarmee we die cache dus konden ophalen.
Eerst ging het naar een parkje waar ik al voor de derde keer ging zoeken, en niet snap hoe ik die cache de vorige keren zo kon missen. Daarna ging het naar Campo Santo waar we meteen ook een wandelingetje maakten doorheen de kerk en het kerkhof. De cache hadden we deze keer wél bijna meteen in handen.
Daarna ging het verder via een klein parkje waar we niks vonden, nog eentje in een bos in een ander park, en toen gingen we met een groot hart die Rondje Vlaanderen Destelbergen ophalen. Hmpf. Tot bleek dat de magneet die ik er speciaal voor gekocht had, toch niet sterk genoeg was. Blah.
Maar we hadden er wel een fijne wandeling opzitten, en dat is vooral voor ons pa toch het doel, want hij wandelt veel te weinig. Week na week belooft hij me meer te wandelen, maar het komt er toch weer niet van. Tsja. Dan gaan we maar samen wandelen, toch?
Geocachen in Wachtebeke
Opnieuw wilde ik vandaag niet de ganse dag binnenzitten. Kobe en Merel waren mee met tante Sarah en Marne naar de film – nog eens bedankt, Sarah! – en dus reden Wolf en ik even tot in Wachtebeke, om een paar caches op te zoeken. In zo goed als elke Vlaamse gemeente ligt er een cache van Rondje Vlaanderen die je dan op de website kan ingeven. Die van Zelzate werd standaard als moeilijk beschouwd, en daar wilde ik dus liever niet alleen naartoe. Eigenlijk hadden we hem behoorlijk snel in handen, dankzij de goede ogen van Wolf. Daarna pikten we nog een snelle cache mee, en reden naar het dorp van Wachtebeke voor de dorpscache aldaar: een wandelingetje van een tweetal kilometer met een aantal tussenpunten. Het werd een fijn, zij het toch wat fris wandelingetje van mijn zoon en mezelf, vooraleer hij nog met een maat uit het Zeepreventorium had afgesproken.
Voor mij was dit meer dan genoeg om nog eens lekker uit te waaien, en Wolf is toch echt wel mijn favoriete cachemaatje. Ik heb hem gemist…
Ronse en Kruishoutem
Bart is gisteren zijn moeder gaan ophalen uit het ziekenhuis, en is meteen in Ronse blijven slapen. Hij vroeg dan ook of wij daar vanmiddag wilden gaan eten: zo kon hij koken voor ons, had Nelly nog wat extra gezelschap, zag ze de kinderen nog eens, en konden we daarna met zijn allen naar het kerkhof in Kruishoutem. Zo geschiedde…
We gingen even hallo zeggen bij Jeroom en bij bompa, en daarna reden de jongens naar huis, terwijl Merel en ik nog gingen geocachen in de buurt. We deden een rondje Kruishoutem, meer bepaald de Gulden Eitocht (6 caches + bonus) en verzeilden ook op een uitkijktoren daar in de buurt. Wijs gedaan!
Op de terugweg pikten we nog de Rondje Vlaanderen Zulte en De Pinte op, en toen was het tijd voor koffie en taart thuis ^^
Donker, duister weer, perfect voor een dag als vandaag…
Halloweenavond
Het was veel te mooi weer vandaag om gewoon binnen te blijven zitten, al heb ik wel wat druk moeten uitoefenen op de kinderen vooraleer ik hen buiten kreeg. Maar we stapten uiteindelijk toch in de auto en reden naar Sint-Amandsberg om er een uitdagende cache te zoeken, een gewone, en een kort wandelingetje in een bossig parkje.
De uitdaging had Wolf eigenlijk verbazingwekkend snel in handen, gelukkig! De cache rond de kerk was ook een eenvoudige, en voor het kaboutertochtje moesten we even zoeken. Maar we liepen buiten, waren samen, en genoten van het weer.
Thuis werd er daarna een stevige pompoen gesneden – ik was die effectief gaan kopen in de Delhaize, blijkbaar heeft er niemand in mijn omgeving pompoenen dit jaar – en uiteraard soep gekookt van het vruchtvlees. Voeg daar dan nog de gesloten gordijnen, de verschillende kaarsjes en de film ‘The Black Cauldron’ bij, en het werd een zeer aangename Halloweenavond. Dik in orde.