Van Latijnolympiades, geocaches en Geeky Cauldrons
Deze middag moest één van mijn zesdejaars in Antwerpen zijn voor de tweede ronde van de Latijnolympiade. Ik kon haar natuurlijk alleen met de trein laten gaan, maar ik voelde me ergens verplicht om mee te gaan, en dan maar meteen ook de auto te nemen zodat ik nog andere dingen kon doen.
Enfin, ik me geparkeerd op de Rubenslei, aan de school, en daar dan maar meteen blijven staan aangezien rondrijden al te gek bleek. Ik wilde namelijk naar de Geeky Cauldron op de Sint-Jacobsmarkt, om er een geocache weg te steken en even wat bij te praten met Alexandru. Dat gebeurde ook, het was ferm gezellig, en dan bleef ik nog een tijd hangen bij Tom, die me meteen even zijn Atmicmu medewinkel toonde. De geocache trekt de aandacht naar Geek Street, ik vond het gewoon een leuk idee, en Alexandru kan hem meteen ook onderhouden.
Benieuw hoe vaak hij zal gevonden worden.
Enfin, gezellige middag gehad in Antwerpen, jawel.
365 – 09 januari 2019 – Rex
Nieuwjaren, deel twee
Ha ja, met mijn familie hadden we dat nog op nieuwjaar zelf kunnen regelen, met Barts familie is het traditioneel op de eerste zondag van het nieuwe jaar. Kerstdag hadden we nog bij Nelly thuis gevierd, nu zaten we in het restaurant van Triamant – de serviceflat waar ze verblijft – en dat was ook dik in orde.
Daarna trokken we met zijn allen naar haar appartement voor de nieuwjaarsbrieven.
Ik kreeg trouwens opnieuw, na de pareloorbellen vorige week, een heel mooi cadeau van mijn schoonmoeder: een prachtig, oud kettinkje dat nog van haar moeder is geweest. Er bestaat een foto van haar waarop ze het draagt, en ze is een jaar of twintig. Dat moet dus ergens het interbellum geweest zijn. Zoals de juwelier zei: de waarde zit niet in het goud of de stenen, wel in het vakmanschap en het ontwerp. En de leeftijd, natuurlijk. Nelly droeg het ook vaak, en ik had er telkens al bewonderend naar gekeken. En nu mag ik het het mijne noemen, en ik vind dat prachtig.
Het doosje waarin ik het kreeg, was trouwens dat van haar uurwerkje, van een juwelier op de Groote Markt in Deinze ^^.
Bart bracht daarna met mijn auto nonkel Staf naar huis en nam de kinderen mee, ik ging nog een paar geocaches oppikken en reed daarna naar ons pa in ’t ziekenhuis. En toonde trots mijn nieuwe aanwinst.
Miezerige geocachetocht in Landegem
Ik had vandaag met Véronique en Léonore afgesproken om samen te gaan cachen, maar het weer was nu niet direct uitnodigend. En ook: ze waren hier pas na drieën, en als het al om vijf uur donker wordt, is dat nogal kort natuurlijk.
Soit, we twijfelden even, maar besloten toen dat we eigenlijk toch alle twee straatlopers zijn, dat we niet smelten van een klein beetje nattigheid, en dat we even wilden uitwaaien. Kobe – de tamzak – bleef thuis, maar Wolf, Arwen, Léonore én Merel kropen op de achterbank (I know, I know) en we reden met zijn zessen naar Landegem om daar een aantal caches op te pikken met de auto. En dat was het ook: auto uit, even zoeken, noteren – zeer op elkaar afgestemd, dat ging zeer vlot – en weer de auto in, naar de volgende. We hebben een klein uurtje rondgesjeesd en daar eigenlijk ferm veel deugd van gehad. En kou blijkbaar ook, al had ik daar persoonlijk geen last van.
Maar thuis waren er warme chocomelks, en dat maakte blijkbaar ook veel goed. Het deed Vero en mij besluiten wat we eigenlijk al lang wisten: dat we meer samen moeten optrekken, want daar hebben allebei heel veel aan. Positieve vibes en zo. Alleen willen onze werkroosters dit jaar zo niet mee…
Oudejaarsdag en -avond
Dat het pokkedruk ging zijn in de Delhaize om inkopen te doen, dat wisten we. Vooral wanneer we het lot wilden tarten en om elf uur gingen. Élk parkeerplaatsje op de nochtans grote parking was volzet, en aan de kassa’s – 1 stuks + 8 selfscans – stonden lange lange rijen. Maar als je dat op voorhand weet en het niet aan je hart laat komen, is dat eigenlijk allemaal zo erg niet.
We aten soep en boterhammen, en toen had ik gigantische knallende koppijn en een barslecht humeur. Niks dat een goed potje geocachen (en een Dafalgan) niet kan verhelpen, dacht ik zo, en ik stapte in de auto en reed naar Landegem. Daar is een mooie geocacheroute volgens de bewegwijzering van Die Soete Beeze. Alleen…
Bij het afdraaien van de spoorwegbrug in Drongen/Landegem nam ik mijn bocht nogal kort. Geen nood, dacht ik, de berm ligt even hoog als het asfalt. Alleen moet er iets van paaltje of scherpe steen of zo gestaan hebben, want… Meteen begon mijn auto een zeer vreemd geluid te maken. Ik stopte een paar meter verderop, en jawel: platte band! En niet zomaar platte band, echt een ganse winkelhaak in het rubber, eentje van een paar centimeter. Niet te repareren dus met die repareerkit die je tegenwoordig in je auto vindt in plaats van een reservewiel. Meh.
Gelukkig heb ik Ford Assistance, inbegrepen in mijn jaarlijks onderhoud, en belde ik die dus maar. “Halewijnstationstraat, zegt u? Ter hoogte van welk huisnummer?” Euh… ik keek even in het rond, maar het dichtstbijzijnde huis was net iets groter dan een speldenkop voor mij. Ik heb dan maar uitgelegd dat ze me vanop de spoorwegbrug perfect konden zien staan, en dat ik daar eigenlijk wel zo’n beetje in de weg stond en zo. Drie kwartier later kwam een zeer sympathieke jongeman me optakelen – de max om te zien, zo’n gans takelding op minder dan een kubieke meter in de achterkant van zijn camionetje – en bracht mijn wagen naar de Fordgarage. In Ledeberg. De bandencentrale waar ik net nieuwe remblokken, remschijven én twee nieuwe banden had besteld voor donderdag, bleek geen optie. Bleh.
Van Ledeberg ging het naar Sint-Denijs-Westrem, naar The Loop, voor een vervangwagen: ook die was gratis, maar moest wel op dezelfde plek teruggebracht worden. Mja. Tegen dan was het half zes en donker, was de koppijn weg en mijn humeur – lang leve de fijne pechverhelper – wel wat opgeklaard, maar ik vond dat ik een rondje geocachen wel nog verdiend had. Néh.
Ik ben dan naar De Pinte gereden, een drietal kilometer verderop, en heb er in het donker nog tien caches gevonden, zodat ik het jaar 2018 netjes kon afronden op 500 gevonden caches.
Ik was laat thuis, ja, pas tegen half acht, maar dat kon me niet schelen: Bart had al met de kinderen pizza gemaakt, en we hadden toch niks speciaals gepland, behalve dan die pizza, massa’s hapjes, en twee Harry Potterfilms. Oh, en naar het vuurwerk kijken om middernacht.
Enfin, moge het nieuwe jaar beter beginnen dan het geëindigd is!
Wie heeft de bonus gepikt!
Er waren hier de voorbije dagen al genoeg luie dagen, en de jongens waren gisteren zowat vergroeid met die Playstation. Tijd om ze toch even de buitenlucht in te sleuren, dacht ik dan. Drie toch wel onwillige kinderen kwamen mee, en bleken ervan te genieten. Enfin, het eerste anderhalf uur toch, het laatste half uur was er te veel aan. Stel u voor zeg, vier kilometer wandelen en 16 geocaches zoeken, da’s er wel over he!
Soit, ik genoot intens, zocht en vond (bijna altijd) en we deden lekker onnozel. En trokken zalige foto’s. De Scheldevallei in Merelbeke, te starten aan het sportcentrum, voor wie het zou willen weten.
Het begon te schemeren toen we naar huis reden, de kinderen waren moe en we hadden er twee niet gevonden, de bonus zal dus voor een andere keer zijn. Maar ik was wel helemaal uitgewaaid.
365 – 26 december 2018 – Merelbeekse wandeling
Kerstdag
We sliepen lekker lang uit, de kinderen speelden Red Dead Redemption, en we aten de overschot van gisterenavond, en dan was er nog over zelfs. Daarin heeft Bart een beetje van zijn moeder: die heeft ook altijd veel te veel.
En in de namiddag reden we effectief naar zijn moeder. Bart reed iets vroeger door om nonkel Staf op te halen, maar had er niet bij stilgestaan dat zijn auto nu niet bepaald de meest praktische is om oudere mensen in te laten stappen, en dus reed Koen dan maar om Nelly in Triamant.
We aten allemaal gezellig samen taart in de Ommegangstraat: Else had de tafel al helemaal gezet, en het was er net als vanouds. Nelly had dan ook nog een heel mooi kerstcadeautje voor me: parel oorringen. Nijpertjes, dat wel, maar ze zijn heel comfortabel.
Tegen half vijf reden we richting huis en wilde ik nog snel in ’t passeren een cache oppikken. Helaas, de eerste bleek onvindbaar, en dus zochten we maar eentje een klein beetje verder. En genoten van de prachtige zonsondergang.
En ’s avonds zaten we gewoon gezellig samen en keken naar een Harry Potterfilm, zoals Merel al een hele tijd vraagt.
Meer moet een kerstdag toch niet zijn?
Gaan spelen bij een vriendje!
Ik mocht van mezelf vandaag gaan spelen bij een vriendinnetje als mijn vijfdes verbeterd waren. Keigoeie motivatie, geloof me!
Want tegen een uur of drie stond ik in Aaigem bij Sophie, mijn vriendin van in het lager middelbaar, die vorige week geopereerd werd aan haar galblaas. Ik had een taartje mee, en we dronken goeie koffie en hadden nog veel betere babbels.
Blijkbaar ligt haar huis te midden van een ganse cacheroute, en dus duffelden we ons stevig in en gingen een cache een tiental meter verder oppikken. Dat vond ze zo amusant dat we nog eentje verder gingen zoeken. En daarna nog eentje, en dan nog eentje een pad in aan een bosrand. Ze was daar zelfs nog nooit geweest, en dat amper op een paar minuten van haar deur. Cachen, een topbezigheid!
Toen was het intussen zo donker geworden dat het gewoon niet meer lukte om verder te doen, en daarbij, het was ook welletjes voor Sophie, die eigenlijk ook een bronchitis heeft. Maar ik had een ongelofelijk ontspannende, aangename namiddag met mijn vroegere bestie, en ik zie het helemaal zitten om morgen weer lekker verder te verbeteren.