Geplaatst op

Rondje Hoge Wal

Het weer was al bij al nog acceptabel en ik had geen zin om de hele dag binnen te blijven zitten, en dus reed ik even tot in Ertvelde, want daar naast het sportcentrum Hoge Wal ligt ook effectief een korte wandeling doorheen het domein, met vijf waypoints en de cache.

Ter plaatse, op de parking van de sporthal, vond ik al de eerste tag niet. Het weer was stralend, ik genoot, maar mijn wandeling dreigde toch in het water te vallen. Ik stuurde een berichtje naar de cache-eigenaar, stelde vast dat de tip ook niet hielp, en prompt stond de mens met de fiets naast mij. En ja, het bordje waarop de tag hing, was effectief verdwenen. Juist ja, zo gaat het niet vooruit natuurlijk.

We deden een fijn klapke, ik kreeg de coördinaten van de volgende tag, en samen wandelden we verder om er zeker van te zijn dat de volgende tag er nog hing. Ik denk dat we toch wel een kwartier staan tetteren hebben over onze hobby vooraleer ik alsnog verder wandelde.

Het werd een bijzonder mooi rondje in stralend weer: er liggen bosjes, maar er is vooral een oude omwalling: een kunstmatig heuveltje omringd door water, met een lange brug, een trap en dan bovenaan een grote ronde zitbank. Helaas, geen cache te bespeuren, alleen nog de bevestigingen. Ik heb gelukkig alsnog mogen loggen van de eigenaar en heb toen snel nog aan de overkant ook twee mooie cachekes meegepikt, alvorens me naar huis te reppen en ei zo na te laat te zijn voor de roleplay.

Maar yup, blij dat ik alsnog uit mijn kot ben gekomen, ja.

Geplaatst op

Nog eens geocachen met ons pa, eindelijk!

Zeggen dat ons pa de hele winter niet is buitengekomen, is eigenlijk zelfs een understatement. Vroeger ging hij nog naar de kine, maar daar heeft hij geen goesting meer voor. En door dat aanhoudende regenweer is hij ook nog niet aan wandelen toe gekomen, al heb ik de indruk dat hij zich ook daarvoor niet eens de moeite zou doen. Zijn adem en zijn stappen zijn dan ook fel achteruit, ik vrees dat hij niet lang meer thuis zal kunnen blijven wonen.

Maar vandaag, vandaag scheen de zon, was het niet te koud en had ik het niet te druk, zodat ik hem opnieuw richting Lochristi sommeerde. We begonnen met twee caches die een vorige keer niet bereikbaar waren door werken en genoten intens. Het eerste plekje was een klein bosje aan een vliet, en hoewel de cache eigenlijk zelfs gewoon in het zicht hing, hebben we samen een half uur staan zoeken, voordat we hem na een tip van de legger toch in handen hadden. Serieus!

De tocht ging verder langs wegen die eigenlijk niet toegankelijk waren voor auto’s, maar aangezien ons pa zelfs moeite heeft met 200 meter stappen, riskeerde ik het toch. Er reed een vrolijke bende kinderen op allerhande rollend materiaal voor ons uit, en die hielpen ons met een cache uit een boom te plukken – ze wisten hem hangen – en brachten ons nog een andere. Bij een derde waren ze helaas al weg, eentje die voor mijn kapotte rug te moeilijk hing. Niet erg, uiteraard.

Al bij al opnieuw een fijne eerste gezamenlijke cachedag gehad. En nu ons pa weer aan het wandelen krijgen, want anders zal dit misschien wel de laatste keer geweest zijn, en dat zou ik doodjammer vinden.

Geplaatst op

Dagje Rijsel

Het begint zo langzamerhand een traditie te worden, dat ik op woensdag mee ga met de vijfdes op GWP naar Rijsel. De andere dagen kunnen ze me moeilijk inschakelen omdat ik telkens les heb met één of twee, maar de woensdagen zijn vrij. Volgend jaar zal dat weer anders zijn wegens dan een GWP met alle jaren in dezelfde week, maar bon, dat zien we dan wel weer.

Ik zat dus iets over acht op de bus naar Rijsel, rond negen uur gooiden we onze leerlingen voor de Franstalige leeuwen – aka. Franstalige gidsen zodat wij hun handje niet moesten vasthouden – en konden wij zelf doen wat we wilden. Ik had mijn fiets meegenomen, want van vorige jaren wist ik dat een ganse dag rondlopen een beetje te veel van het goede is. Maar we gingen dus eerst met de collega’s gezellig ontbijten op hetzelfde adresje als vorig jaar.

Daarna gingen zij shoppen en stapte ik de fiets op om te geocachen, vooral dan rond het vijfpuntige fort van Rijsel. Ik had eerlijk gezegd iets verwacht in de stijl van Sluis, maar het binnenste van het fort wordt wel degelijk nog gebruikt en is militair domein, en de buitenkant is volledig een prachtig, redelijk wild park met dus verschillende hoogten door de omwalling. Heel, heel knap!

’s Middags hadden we wel weer samen afgesproken om te eten, in Le Bierbuik, een redelijk speciaal restaurant. Ik weet niet of ik het echt lekker vond, maar ik ben dan ook verwend natuurlijk…

En toen ging ik verder geocachen: er was niet genoeg tijd voor het Museum van Schone Kunsten, dat doen Bart en ik wel eens als we ooit een weekendje vrij hebben.

Ik passeerde langs fijne steegjes, langs het geboortehuis van Charles De Gaulle, langs een prachtig brugje en uiteindelijk opnieuw in dat prachtige park rond het stervormige fort, want ik was door wegversperringen niet rond geraakt voor de middag.

Tegen half vier tekenden we weer present op de Place Rihour, waar we van alle – maar echt àlle – begeleiders complimenten kregen voor onze leerlingen: ze hebben zich blijkbaar voorbeeldig gedragen, zoals we gewoon zijn.

Enfin, ik was doodop ’s avonds, maar ik heb echt intens genoten, en ik denk dat ik toch een kilometer of twintig heb rondgefietst daar in Rijsel. Dik in orde!

Geplaatst op

Eventjes geen regen

Heel eventjes geen regen vandaag, en dus met de fiets het park Claeys-Boúúaert in om mijn cacherondje daar op punt te stellen. Er ligt heel veel modder en ik lag bijna een paar keer tegen de grond met mijn fiets, maar het was er wel mooi.

Waarom moest dat perse nu en kon dat niet nog even wachten? Wel, zondag organiseert een andere geocacher hier een CITO, een Cache In Trash Out, ofte een opruimactie. Tussen negen en tien kan iedereen zich aanmelden en krijgt dan een vuilzak en een grijpertje. De bedoeling is dat ze met zijn allen gaan opruimen. Om elf uur komen ze dan weer allemaal samen voor een foto, en dan krijgen alle aanwezigen ook een extra cachepunt.

Mijn rondje van het park ligt daar natuurlijk gewoon rond, en dus wilde ik het helemaal in orde zetten, want ik verwacht dat het ettelijke keren zal gelogd worden. Enfin, als er niet-lokale mensen op afkomen natuurlijk, want de meeste Gentenaars hebben dit rondje al gedaan.

Geen idee of ik het zelf ook zal halen, want zaterdag is er de OpenSchoolDag en meestal is mijn rug de dag daarna geen klop meer waard. Maar ze kunnen op zijn minst het rondje wel loggen.

Geplaatst op

Reparatietochtje

Yup, mijn rondje van 18 caches langs dat fietspad had weer eens een opfrisbeurt nodig: enkele kletsnat, enkele vol en ook enkele verdwenen. Bon, geen regen, dus de fiets op met de cachebak in de fietstassen, en richting Bourgoyen om eerst de verste cache – nat en vol – te repareren, en dan op ’t gemakje van cache naar cache om ze na te kijken. ’t Is een bezigheid als een ander, geloof me. En ja, ik genoot van het feit dat ik buiten kon zijn zonder dikke jas en zonder regen.

Ik reed zelfs even verder tot aan het nieuwe Bloemekenspark om te kijken of ik daar ook geen cache kon steken, ik had toch alle gerief bij. Ik kwam op de Kiosk Kiosk uit, en vond daar warempel een oude, wel weggestoken maar nooit geactiveerde cache van Troopeg terug. Ik heb er dan zelf maar geen gestoken maar hem gecontacteerd, en ik mag het plekje gebruiken. ’t Zal voor later zijn.

Bizarre kiosk, overigens. Geen idee wat er precies mee bedoeld werd, maar het is een raar iets.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi op mijn eentje

Ook al ben ik al ettelijke keren met ons pa naar Lochristi gereden om daar die reeks van 100 caches te gaan zoeken, er zijn er enkele die ik tot hiertoe had overgeslagen: ze liggen langs de spoorweg, op zo’n fietsostrade, waar je uiteraard niet mag rijden met de auto. Omdat het telkens ongeveer een kilometer stappen is – heen en terug – zag ik dat niet zitten met ons pa, want dat is te ver voor hem.

Vandaag regende het niet, was er heel af en toe zelfs een klein zonnetje te zien, en dus stapte ik in de auto en reed naar ginder om die overgeslagen caches op te pikken.

Bij eentje had ik absoluut geen geluk: die ligt in een buis waar ik net niet in kan kijken, en je moet vissen om hem te pakken. Ik had dat gelezen en had een touw van 2 meter bij en verschillende haakjes, maar helaas… Na een half uur vissen – letterlijk, geen overdrijving – heb ik het opgegeven. Wie weet kom ik ooit nog eens proberen.

Soit, ik heb in totaal een viertal overgeslagen caches gezocht en gevonden, en er vooral ook een mooie wandeling aan overgehouden en een fijne namiddag, met een uitgewaaid hoofd.

Geplaatst op

Een dagje Brussel met Gwen

Het gebeurt niet vaak – om niet te zeggen nooit – dat Gwen in de week tijd heeft. Deze keer was het eigenlijk ook per toeval: in de voormiddag gaf ze een nascholing voor Latijn – waar ik dus naartoe ging – en in de namiddag zou ze diezelfde nascholing geven voor Grieks. Alleen… daar waren maar twee inschrijvingen voor, zodat ze het geannuleerd heeft, begrijpelijkerwijs. En dat zorgde er meteen voor dat haar woensdagnamiddag vrij kwam, een unicum!

Zij nam wel een trein drie kwartier vroeger dan ik, ik mag haar dan nog graag zien maar dat had ik er nu ook weer niet voor over, temeer omdat ik dan drie kwartier daar op archislechte stoelen moet zitten.

Soit, ze gaf een steengoede opleiding rond evaluatie en differentiatie – ik ga ze op school ook proberen geven – en tegen goed één uur sloten we daar af. We gingen dan maar iets verderop naar een Italiaantje waar ze nog niet was geweest, maar waar de pizza’s bijzonder lekker zijn, geloof me.

Een korte treinrit van Noord naar Centraal later liepen we de stad in: ik wilde een paar labcaches oppikken en vooral even langs de C&A passeren, want mijn twee roterende jeansbroeken waren allebei op hetzelfde moment aan het doorscheuren aan de binnenkant van mijn billen: in de ene zat wel degelijk een gat, bij de andere waren de vezels zich nog net met een laatste krachtinspanning aan elkaar aan het vastklampen. Bon, ik kocht meteen twee jeansbroeken, en wij kunnen vanaf nu ook verklaren dat we eens in de Brusselse Nieuwstraat zijn geweest. Not impressed, BTW. En verder hingen we gewoon heerlijk de toerist uit.

Enfin, er volgde nog een fijne koffie, en tegen zessen kwam Wolf ons oppikken aan Gent-Dampoort. Een hele stevige dag, eentje waarbij mijn rug niet kon rusten, integendeel, maar ik heb er wel intens van genoten.

Geplaatst op

Noodgedwongen shoppen met Kobe

Als er iets is dat Kobe en ik allebei niet graag doen, dan is het wel shoppen. Maar soms moet dat nu eenmaal: hij moest namelijk een kostuum hebben voor de eindejaarsbals en dergelijke, en dat kan je niet online kopen, dat moet je echt passen.

Soit, wij nog even getwijfeld of we met de auto of met de fiets gingen gaan, maar tegen vijf uur zou het beginnen regenen, en dankzij de website van Stad Gent kan je altijd de ad hoc bezetting van de parkeergarages zien. Wij dus naar de Sint-Michiels met de auto.

Van daaruit ging het vlotjes doorheen de mensenmassa naar de WE, waar we een fijne verkoopster aanklampten bij de kostuums. De eerste broek en het eerste hemd waren meteen de juiste, bij de vest moest hij een tweede exemplaar passen, en dat was dat. Op nog geen kwartier had hij een kostuum, voilà. 210 euro samen, dat valt al bij al nog mee.

Bon, nu nog een zwarte baggy broek voor hem. Binnen en buiten in een veel te drukke Zara, idem in de Brooklyn, maar in de H&M viel het mee van drukte én vond hij een prima broek, meteen ook de juiste lengte. Niet in solden, uiteraard, maar ik ben al lang blij dat hij überhaupt een broek hééft.

Langs de Australian Icecream passeren is altijd riskant, en dus had ik een ijsje en hij een warme wafel mee, en daarmee wandelden we tot aan de Izy voor respectievelijk een Maple Chestnut koffie – veel te zoet – en een warme chocolademelk. We waaiden nog even de C&A binnen en vonden daar de perfecte “Rory Gilmore” trui voor Merel, alleen niet in de juiste maat. Die hebben we dan daarna thuis online besteld, ze stond te springen van blijdschap.

En toen deed Kobe me nog een immens plezier door samen met mij nog tot aan de achterkant van het Gravensteen te wandelen en daar een cache te loggen.

Al bij al een fijne, productieve middag gehad met mijn middelste zoon, en we hebben zelfs geen enkele keer ruzie gemaakt! Missie volledig geslaagd!