Ik ben echt wel sociaal aan het wezen, tegenwoordig, en dat is niet van mijn gewoonte. Twee larpweekenden, gisteren met Gwen, vandaag met Mireille.
Ik was op Epos namelijk mijn Apple Watch kwijtgespeeld, en die was gelukkig wel teruggevonden – ik heb alles hier bijzonder grondig omgekeerd – maar lag intussen in Willebroek. Dat is niet bijzonder ver van Kapelle-op-den-Bos waar Mireille woont, en vandaag moest ik niet naar school, dus… Mireille had schrijfcursus in Berchem tot 12.00 uur en dus stond ik haar netjes op te wachten.
Het weer was intussen helemaal opgeklaard zodat we konden lunchen op een terrasje vlakbij, en geloof me, ik heb zelfs mijn sjaal over mijn armen moeten draperen om niet te verbranden. Als de zon schijnt, schijnt ze verdomd hard.
De salade was een van de beste die ik al gegeten had, en daarna had Mireille energie genoeg om een kleine wandeling in de prachtige art nouveau buurt te maken en twee cachekes op te pikken, eentje trouwens in een groot soort binnentuin van wat vroeger een weeshuis was. Knap!
We reden richting Willebroek en deden daar meteen ook nog een paar caches links en rechts, onder andere aan die wijze brug daar. Met de auto lukt dat wel, dat vraagt niet zo veel energie.
We zagen een prachtig klein parkje, de brug, een kerkje, dat soort dingen, en uiteraard ook mijn uurwerk, oef.
Het klinkt bijna als de titel van een strip, maar het was mijn namiddagje vandaag. In de voormiddag had ik examentoezicht, maar om drie uur moest ik dus bij Carglass staan om mijn zijruitje te laten vervangen. Dat met die bizarre barst, weet u nog?
Intussen was die barst nog iets enthousiaster geworden, maar gelukkig bleek het veiligheidsglas en viel het dus nog mee.
Ik liet mijn auto achter daar op de hoek van de Wiedauwkaai en ging even mijn cache aan de Tolhuissluis inspecteren, wat me meteen een pracht van een wandeling opleverde met urbex-dimensies. Vlak naast een van de drukste punten van Gent ligt dus een heel mooi stukje, waarbij ik zelfs onder een brug ben geklauterd en door een strook gras langs het water.
Nu ik toch onderweg was voor autodinges, kon ik evengoed eens langs de garage voor mijn bumper. De carrosserieafdeling is namelijk niet achter de hoek bij ons, daar had ik gisteren al voor gebeld, maar in Zomergem, bij garage Lammens. Ik reed dus fluks naar Zomergem, hoorde daar dat ze wel de schade konden fotograferen en dergelijke, maar dat er eerst een werkorder moest komen van de verzekering. Terug naar af en vooral ook naar Bart, dus, want papierwerk is niet mijn sterkste kant, om het met een licht understatement te zeggen.
En toen vond ik dat ik nog tijd had, dat het eens niet regende, en dat ik nog twee caches kon oppikken net over de Lobrug, in de vallei van de Oude Kale. Dat bleek uiteindelijk een pak langer te duren dan gedacht omdat ik bij de eerste toch wel een half uur vruchteloos staan zoeken heb, maar bon, ik heb intens genoten van de buitenlucht en de stilte.
Het was er woest, nat, modderig maar ook zeer zeer fijn. Aanrader.
Vilvoorde, zegt u? Daar ligt toch gewoon de viaduct?
Jawel, maar dat is blijkbaar zoveel meer… Ik moest er vandaag zijn voor de figurantendag van Eternicaans Epos, en ik zag dat de stad gigantisch veel veranderd is sinds ik er 25 jaar geleden les gaf… Nu, ik heb ook niet die route gevolgd die ik vroeger van station tot school fietste, we zaten aan een fijn pleintje. Na de briefing gingen Mireille, Arend en ik dan ook eerst een koffietje drinken, zo rond half vijf? En toen wilde ik nog snel een paar caches doen. Man, heb ik me daaraan mispakt! Die “paar cachekes” bleken in een prachtig, maar echt ronduit prachtig oud park te liggen, het park Drie Fonteinen waarin je zo de mensen uit pakweg Bridgerton zag flaneren. De bomen zijn ook uit die tijd, de hele inrichting van het park eigenlijk, en ik was er meteen verliefd op. Ik ben er dan ook bijzonder lang gebleven, ondanks de regendreiging, ondanks het feit dat ik moegewandeld was, ondanks het feit dat ik veel later dan gepland thuis ging zijn, ondanks het feit dat ik serieus honger begon te krijgen.
Ik heb het parkgevoel echt niet op foto kunnen krijgen, maar ik heb het wel geprobeerd. Het is veel weidser, veel majestueuzer dan je zou denken, daar onder die viaduct…
Het was kwart voor negen voordat ik opnieuw aan de auto stond, lichtjes blauw van de honger. Ik besloot dan ook om, als ik een frituur of een pita zou tegenkomen, dat ik zou stoppen, maar er niet voor zou omrijden. En lo and behold, wat is zowat het eerste dat ik zie? Een fijn frietkot. En ja, het heeft gesmaakt, ook al was het te veel voor mij.
Heerlijk uitgewaaid, enorm genoten van mijn dagje. Echt.
Omdat ons pa vrijdag in het ziekenhuis was opgenomen, wilde ik zaterdag toch ook nog even langsgaan om te gaan luisteren hoe het ermee was.
Om een of andere reden kreeg ik mezelf pas tegen een uur of vier uit mijn zetel, maar ik wilde met de fiets gaan omdat ik dan onderweg al mijn caches even kon nakijken en in orde zetten. En ja, dat duurt toch altijd langer dan ik inschat, zeker als ik er enkele moet vervangen. Maar ik genoot van het tochtje en stak zowaar nog enkele nieuwe weg, als verlenging van het bestaande rondje.
Ik was dan ook nét iets later thuis dan gepland, zo’n half negen in plaats van half zeven, maar ik had er ongelofelijk veel deugd van gehad, én ik was ook echt lang blijven kletsen bij ons pa.
Die krijgt nu baxtervoeding en begint zich beter te voelen, maar eten lukt aan geen kanten.
Kobe wilde vandaag oefenen met zijn maten voor de proclamatie: ze brengen een nummer van Nirvana, en Kobe speelt basgitaar. Alleen: Alec woont in Drongen en dat is nogal ver om te fietsen met een zware basgitaar op je rug. Aangezien het voor een keertje stralend weer was en er een goeie reeks geocaches daar in de buurt ligt, wilde ik Kobe wel brengen, als hij mijn fiets op de drager wilde zetten.
En dus ging ik vrolijk fietsen en geocachen, terwijl er vlijtig geoefend werd. Man, ik heb ervan genoten! Prachtige plekjes daar langs de Leie, en dan vooral het veer in Baarle.
Toen ik een berichtje kreeg van Kobe, ben ik hem weer gaan ophalen en het klinkt eigenlijk al behoorlijk goed.
Maar het is dus goed toeven daar in Baarle, geloof me.
Zoals gezegd doen we geen meerdaagse dingen deze vakantie, maar Amsterdam is niet zo ver natuurlijk, daar kan je makkelijk op een dag heen en terug. Bart wilde zeer graag de tentoonstelling van Marina Abramovic zien, en ik gaf hem geen ongelijk.
Wolf gooide ons dus om kwart voor acht af aan het station, zodat we de trein richting Brussel konden nemen. In mijn hoofd was Antwerpen logischer, maar volgens de NMBS kon dat niet om daar op te stappen op de HST. Waarop we prompt een tussenstop in Antwerpen maakten natuurlijk. Meh. Maar gelukkig was de trein wel rood: Bart wenst zich enkel in rode voertuigen te verplaatsen.
Enfin, iets over tien stonden we in Amsterdam Centraal en kreeg ik prompt een bericht van Jeroen dat ons pa bloed had overgegeven, en wat hij nu moest doen. Euh, de dokter bellen tiens? Die kwam langs, en stuurde, zoals verwacht, ons pa richting spoed. Ik vrat mijn kas op, daar in Amsterdam, het moest weer lukken natuurlijk. Soit, Jeroen bracht hem, en Roeland nam over in het ziekenhuis. En ik, ik nam extra maagmedicatie en stapte met Bart in een Uber richting Fabrique des Lumières voor een prachtig lichtspektakel zoals we al gezien hadden in Bordeaux.
Bart was eigenlijk ook op prospectie voor een latere reis met mensen uit zijn sector en had gedacht dat dit misschien wat te licht zou zijn, maar ik vond het prachtig. Het moet ook niet allemaal zwaar zijn, toch? En ja, je kan hier foto’s en filmpjes van blijven nemen…
Bon, we stapten buiten, genoten even van de prachtige omgeving en namen opnieuw een Über, richting Nxt Museum, gewijd aan digitale kunst. En ja, dit is zeker een aanrader. Niet bijzonder groot, maar wel indrukwekkend, als dit je ding is.
(Nog twee filmpjes komen eraan, maar ik moet even wachten van YouTube wegens spamgevaar)
Vanuit dit fijne museum wandelden we dan te voet richting ons restaurant: Moon in de A’Dam toren. Wij gaan enkel nog voor lunches in hoge ronddraaiende restaurants, toch? Maar waar de kwaliteit van het eten in Berlijn te wensen overliet, was dit echt wel goed. En een fijne ober, dat ook.
We namen het veer naar de overkant en daar dan opnieuw een Über naar het Stedelijk Museum voor Abramovic. Het was er druk, maar het was wel de moeite. Dat mens is echt wel een paar vijzen kwijt. Dat wist ik al, maar als je alles samen ziet zoals hier, spreekt daar toch echt wel enige vastberadenheid en engagement uit.
Eigenlijk was het plan om nog naar het MoCo te gaan, maar de rug was het echt wel aan het opgeven. Maar we waren nu toch al in het Stedelijk, en ik wilde dan toch nog de moeite doen om even naar de vaste collectie te gaan kijken. Daar heb ik geen spijt van gehad: prachtige, prachtige dingen.
Ook voor Bart was het welletjes nu. Het plan was om te voet terug te lopen naar het station, dat is een mooie wandeling dwars over de grachten heen. Alleen bleek gans Amsterdam buiten gekomen te zijn op deze eerste echt mooie zaterdag en zaten alle terrasjes ook overvol. We zijn dan ergens binnen – met groot open raam – iets gaan drinken om even te rusten en tot aan het station gewandeld. Dat gaat dan gelukkig wel weer voor de rug, al mag het niet al te lang zijn.
En toen bleek de trein terug geen HST te zijn, maar een gewone trein, zodat we er meer dan twee uur op zaten. Och ja, we zaten redelijk op ons gemak, dat viel dus wel mee. De trein vanuit Antwerpen naar Gent viel dan wel weer tegen: nog eens anderhalf uur, wegens boemeltrein met omleiding door werken. En nee, er was geen snellere trein meer, en ook geen betere verbinding vanuit Brussel. Meh. We waren dus pas om 22.50 uur in Gent, maar gelukkig stond onze trouwe zoon ons weer op te wachten.
Yup, goed gevulde dag, zou je kunnen zeggen. Maar het heeft deugd gedaan.
Gisteren zaten we in Brussel, vandaag reed ik naar Ronse om Nelly te bezoeken in het ziekenhuis – ze is gevallen en heeft haar heup gebroken – en wat spulletjes te halen op haar appartement.
Maar eergisteren was het al bij al wel mooi weer, en wilde ik opnieuw niet gewoon binnen zitten. Ik dacht dat de magnolia’s nog zouden bloeien en reed naar Eeklo, naar het Leen, om daar in het arboretum de prachtige collectie te bewonderen. De laatste keer dat ik geweest was, was in 2016 met ons ma en pa, en toen stonden ze op 05 april nog volop in bloei. In 2015 was ik er op 16 april, dus nog een week later dan dit jaar, en ook toen kon ik ze nog in al hun glorie aanschouwen. Helaas, op die tien jaar is de lente duidelijk opgeschoven, want ik was op 10 april dus te laat. Hier en daar bloeide er nog een laatbloeier, maar ik genoot al meer van de rododendrons die het beste van zichzelf aan het geven waren.
Meteen pikte ik vijf labcachekes daar ter plaatse mee, en enkele gewone caches. Ik genoot van de camelia’s en ook van de uitkijktoren, al vond ik dat ding wel wat griezelig. En toen reed ik ook nog Eeklo zelf binnen om nog enkele extra caches te vinden, wat niet altijd even vlot lukte.
Mooie dingen gezien, dat wel. Ik was pas na zevenen thuis, dat zegt genoeg. En gelukkig ook geen regen gehad, ik heb zelfs in mijn T-shirt kunnen lopen. Komt dat tegen, zeg!
