Fijne cachemomentjes
Eerder schreef ik al dat er een ganse reeks caches aan het uitkomen was rond Evergemse kapelletjes. Ik had vorige week een hele dag, deels in de regen, rondgelopen om ze te loggen.
Een aantal was al eerder uitgekomen en had dus geen haast. Woensdag moest ik op drie verschillende momenten in Evergem zijn – kine, fagotles voor Kobe en notenleer voor Merel – en kon ik nog wat cachekes meepakken. Na de kine reed ik even tot de Weegse om daar eentje op te pikken.
Toen ik kwart voor drie thuiskwam, zag ik net een ouder koppel aan mijn thuiscache staan. Ik ging ze begroeten en zag dat het Guido en Myriam waren, bevriende cachers uit Lovendegem. Hij is 79, zij is ietsje jonger maar herstellende van kanker en dus niet zo goed ter been. Meteen vroeg hij waar een van die kapelletjescaches verstopt zat, want die hadden ze niet gevonden. “Goh”, zei ik, “ik rijd daar meteen naartoe want ik moet mijn zoon afzetten op de fagotles en ging dan een korte multi in Evergem doen, en ik moet aan dat kapelletje passeren. Rij naar ginder, ik kom sebiet af, en dan toon ik het u!”
Iets later noteerden Guido en Myriam hun naam dus op de betreffende cache, en toen ze hoorden dat de multi 700 m verderop lag en een korte was, kon ik hen overhalen nog even mee te gaan. Guido was bijzonder opgetogen dat het hen nog eens gelukt was een multi te doen, al was dat er eentje van ocharme 50 meter. Het gaf mij in elk geval een goed gevoel…
En toen ik tussen vijf en zes moest wachten op Merel in de notenleer en er een gigantische file was om naar huis te rijden, reed ik maar verder het Evergemse in om alsnog een paar andere caches op te pikken, met gemengd resultaat. Maar wel lekker uitgewaaid.
Evergemse kapelletjes
Wat doet ne mens als hij thuis toch geen internet heeft, de zon schijnt en er in Evergem een ganse reeks nieuwe geocaches zijn uitgekomen rond kapelletjes? Gaan cachen, tiens!
De zon scheen stralend toen ik vertrok, maar toen ik twintig minuten later nog steeds stond te zoeken aan de eerste kapel, ben ik naar de auto moeten lopen om mijn paraplu want anders was ik doornat geweest. Hmpf.
Ik had donderdag – dan moet ik pas op school zijn om elf uur – al meer dan een half uur staan zoeken aan een kapelletje in de Azaleastraat, tevergeefs. Ik stond er niet alleen: Johan van team Operation Monkeys stond er ook, die mens jaagt op First To Finds (FTF) en samen stonden we te sakkeren. Ik heb er nog stevig mijn voet omgeslagen ook, maar toen ik al weg was, vond Johan de cache uiteindelijk toch nog en deelde zowaar zijn FTF met mij. Netjes!
Hij had toen – de mens is al met pensioen – zowat alle andere kapelletjes bezocht en vrijwel overal nog een FTF gescoord, maar ik moest werken. Vandaag bleken er toch nog een reeks STFs (Second To Find) over te zijn, zodat ik echt een hele ronde in Groot-Evergem heb gereden, tot en met Kerkbrugge en Doornzele en al. Ik was blij dat Johan ze al gevonden had, want ik heb toch af en toe een beroep moeten doen op hem om ze ook effectief te vinden. Al bij al werd het een lange namiddag die alsnog in de gietende regen eindigde, maar ik scoorde uiteindelijk nog 4 STFs, 4 TTFs en in totaal 15 caches. Ik was helemaal uitgewaaid, uitgeregend en uitgeput, maar ik was wel helemaal opgeladen, en daar doen we het toch voor.
En die kapellen? Die komen echt in alle maten en kleuren en verschijningsvormen. We zijn een raar land.
365 – 19 februari 2022 – Evergems kapelletje
Zonnige zaterdag
Wolf had vandaag om drie uur match, maar moest al op de club zijn om half twee. Ik kon uiteraard een paar keer heen en weer rijden, maar in dit zalige weer is het veel leuker om zelf te gaan rondlopen en te genieten van de zon!
Ik reed dus van de Blaarmeersen door naar het centrum van Sint-Denijs-Westrem dat tegenwoordig ook over een labcache beschikt. Ik reed dus rond, wandelde stukjes en vond vijf fijne Westremse gebouwen.
En toen moest ik dringend naar het toilet, waaide een fijn cafeetje binnen, dronk er zelfs nog een latte met alles erop en eraan voor amper 2.40 euro en loste de bonus op. Die bleek verdwenen maar mocht ik achteraf toch nog loggen. En toen stond ik, met nog een cache langs de baan, tegen twintig over drie op het rugbyplein waar het echt goed opging tegen Luik. Alleen hadden ze op het einde het geluk een beetje tegen, zodat ze nipt verloren. Ik was het eigenlijk niet van plan, maar ik ben gans de wedstrijd blijven kijken, gewoon omdat het zo mooi rugby was. Ze hebben echt goed gespeeld.
Toen ben ik maar naar huis gereden en heb tegen half zeven Wolf alsnog opgehaald. Ik was heerlijk ontspannen en heerlijk uitgewaaid, en ik heb vooral intens genoten van de zon op mijn snoet.
Geocachen in Lochristi (deel 2)
Twee weken geleden had ik ons pa in een grauw winterweer mee op sleeptouw genomen naar Lochristi. Cacher Francobello zit intussen aan nr. 36 van zijn rondje, en wij hadden er nog maar zes van gedaan.
Vandaag was het stralend weer en ik liet ons pa de keuze: opnieuw Lochristi of een labcache in Gent stad? Zonder aarzelen ging ons pa voor Lochristi en dus zaten we iets over tweeën in de auto richting geocaches. Waar we de vorige keer een foutje hadden gemaakt bij nr. 6, wisten we nu wel zeker waar we moesten zoeken, maar door een foute hint – mijn fout – zochten we ook nu opnieuw vergeefs. Derde keer goede keer, daar ben ik zeker van.
We reden wat verder en vonden uiteindelijk vijf caches van dit rondje en een Church Micro bij de kerk van Hijfte. Meer wilde ik er niet doen, want het ging niet bepaald vlot bij ons pa: hij duizelde en stapte niet vast. Tsja, in dit winterweer gaat hij ook nooit wandelen en daar draagt hij de gevolgen van natuurlijk. Maar het was stralend weer en we genoten er echt wel van.
En foto’s, daar heb ik zelfs niet aan gedacht.
Cache-onderhoud, deel 2
Ik heb een aantal jaar geleden een cacherondje gelegd in het park Claeys-Boüüaert naast de school, voor The Final KAMdown: zes caches en een bonus, allemaal op quasi gemillimeterde afstand van elkaar, want elke cache moet in vogelvlucht 161 meter van een andere liggen, en dat park is eigenlijk maar heel nipt groot genoeg.
Soit, ik ga regelmatig die caches nakijken, ik krijg ook telkens een melding als iemand er eentje vindt. Soms krijg ik het op mijn heupen van commentaren als: “doordat sommige logboekjes doorweekt waren en de code niet meer leesbaar was en omdat de app niet meewerkte zodat we geen formule hadden, hebben we deze bonus niet kunnen doen.” Dat staat dan als een ‘niet gevonden’ in de lijst, en dat werkt op mijn zenuwen, zeker als je weet dat twee van de zes codes voor de bonus niet op de logrol staan, maar via de beschrijving te berekenen zijn. En één cache had deze schrijver niet gevonden, hij beweerde dat het touwtje in twee was en de cache in een buis zat, en voegde er trots een foto aan toe van het nylondraadje. Omdat die cache vlak naast de ingang van de school ligt waar ik toezicht heb, was ik de dag nadien al gaan kijken, maar een touwtje heeft twee uiteinden. De cache zat nog netjes op zijn plaats, aan het andere uiteinde dus. Grr.
Maar twee weken later kreeg ik de volgende commentaar: “voor de bonus dan maar even een collegacacher om hulp gevraagd. Dit rondje mag misschien een beetje onderhoud hebben [;)].
Na de reeks Platteland naast de stad wilde ik graag nog een kasteeltje bekijken. Daarom nog dit korte rondje gekozen. Alles werd gevonden, sommige boekjes nat tot doornat en de bonus lag op een mooi plekje. Ook nog een bekende Belg (Ben Segers) gespot [:P].
Thanks !”
Mijn wenkbrauwen gingen de lucht in, en aangezien het vandaag ein-de-lijk een zonnige dag was waarop ik geen les moest geven en niet meer in quarantaine zat, sprong ik op de fiets met de cachebak in de fietstassen en nam een kijkje.
Hmpf.
Ik heb het volgende geschreven als cache-onderhoud bij de verschillende caches: “Na een aantal klachten ging ik verwonderd een rondje onderhoud doen.
– alle codes waren perfect leesbaar. Nee, niet alle logrollen hebben een code
– 1: logrol licht vochtig, vervangen met plastiekzakje
– 2: logrol droog, plastiekzakje vervangen
– 3: logrol droog, plastiekzakje toegevoegd.
– 4: logrol droog, plastiekzakje toegevoegd.
– 5: logrol droog, plastiekzakje toegevoegd.
– 6: logrol droog, plastiekzakje toegevoegd.
– bonus: nog volledig droog
Alles zat ook netjes op zijn plaats.”
Geen idee vanwaar dus de klacht ‘nat tot doornat’ kwam, want dat kon ik zelf dus niet vaststellen. Vreemd, en ja, ik word daar ambetant van. Bart moet daar altijd mee lachen: “Wind u daar zo ne keer nie in op! Dat is maar een spelleke!”
Ja, maar ik steek daar wel tijd en moeite in he!
Enfin, ik heb wel intens genoten van mijn fietstocht, ook al was tegen dan de zon al lang weer verdwenen.
Cache-onderhoud, deel 1
Ik heb nu, omdat ik er tien heb overgenomen van een bevriende cacher die verhuisd is naar Gavere, 40 eigen caches zitten. Dat betekent ook voortdurend onderhoud van die caches: er is altijd wel een potje dat verdwijnt, waarvan het dekseltje kapot is, waarvan het touwtje geknapt is, dat niet goed dicht was en waarvan het logrolletje dus nat is, of dat gewoon vol is. Ja, daar is werk aan, en daarom liggen ook al die caches vrij dicht bij mijn huis. De Sluizen van Gent, dat zijn natuurlijk wel 9 caches die in Gent centrum liggen, en waar ik dan ook minder kom, zeker in de winter. In de zomer vind ik het niet erg om op zaterdag of op een vrije dag de fiets te nemen en even een rondje te rijden. Dat is gewoon fietsen met een doel.
In de winter, echter… En zeker in coronatijden kom ik eigenlijk minder in Gent zelf. Op donderdag moet ik er echter altijd zijn voor Merels blokfluitles, en dan breng ik meestal drie kwartier door in Café Labath en dan nog een kwartiertje – ze sluiten om zes uur – in mijn auto. Ik vind dat niet erg, ik zit dan rustig te lezen. Vandaag gooide ik haar af en reed fluks opnieuw weg, richting Sluizeken. Normaal gezien zou ik dat te voet doen, maar mijn rug werkt echt tegen en ik wou hem niet te veel belasten door gans mijn cachebox – denk: een grote plastic Curver box vol met doosjes, papier, nylondraad, stiften, duct tape, magneetjes, schaar, nietjesmachine – mee te zeulen. Ik dus met de auto tot het Sluizeken, alwaar ik vaststelde dat mijn bonuscache effectief verdwenen was. Maar aangezien er intussen een andere cache in de buurt gearchiveerd is, hoefde ik hem niet op dezelfde, niet zo fijne plaats terug te steken, maar kon ik hem wat dichterbij in een boom steken die over het water hangt. Jawel, ietwat gevaarlijk wanneer het regent en de grond glad ligt, maar daar waarschuw ik dan ook voor.
Enfin, ik was eigenlijk pas tegen zessen terug aan de Poel: ne mens steekt daar tijd in, in het maken en wegsteken van een nieuwe cache. Maar ik amuseer me er wel mee, anders zou ik het niet doen.
Allez, toch weer eentje die in orde staat.
Een fijn cacheke in Drongen
Op de geocaching pagina kan je heel mooi je statistieken bekijken: hoeveel caches je hebt, hoe ver die van je huis liggen, in welke maanden en op welke weekdagen je de meeste caches vindt, hoe veel je van elk type cache al hebt gevonden, dat soort dingen.
Daar zit ook een cachekalender bij, met op elke dag van het jaar hoeveel caches je al gevonden hebt op die bewuste kalenderdag. Maandag was het eerste nog witte vakje in die cachekalender: blijkbaar heb ik in geen van de voorbije zes jaar al een cache gevonden op 17 januari. Tijd om daar iets aan te veranderen, dus.
Het was half vier, ik was klaar met lesgeven, had nog een restje energie, zag vooral dat het prachtig weer was, en had ook gezien dat er in Drongen nog een onontdekte cache lag. Vijf minuten rijden, meer niet, dik in orde. Ik reed dwars door Drongen heen, een doodlopende straat in, en ontdekte daar iets compleet onverwachts op het einde van die straat, waar rechts een wandelpad begint.
Euhm, jawel. Dat heb je goed gezien: een bord van een station en een overwegsignaal, naast een haag, een waterpartij en een wandelpad. Zo te zien werken beiden nog, want ze zijn aangesloten op het elektriciteitsnet en volgens commentaren bij de cache kan er gerinkeld worden.
Even een paar duidelijkere foto’s van zowel het pad als de voorwerpen:
De cache heeft meteen een favorietpunt gekregen, gewoon door het hoge absurdismegehalte.
Zeg nu zelf: WTF??
Geocachen in Lochristi (deel 1)
Zondag nam ik ons pa nog eens mee op sleeptouw om te gaan cachen. Pro forma protesteerde hij nog wat, maar ik zag de lichtjes in zijn ogen, én hij had zijn pet en zijn sjaal meegebracht van thuis, eigenlijk had hij dus geen bezwaar.
Ja, het was fris en grijs buiten, en op het randje van regenen, maar we hebben er toch deugd van gehad. Cacher Francobello is bezig met een ganse reeks caches te leggen in Lochristi, 31 stuks tot zover, en wij deden er de eerste zes van. Allez ja, nr. 1 was al geen spek voor ons bek, want daar heb je een hengel voor nodig aangezien hij op een meter of 5 hoogte hangt, maar dat wisten we wel op voorhand.
We reden van de ene cache naar de andere en op het eind wandelden we gewoon een stuk langs een wegel naar de volgende cache. Gelukkig werden ze wel allemaal redelijk vlot gevonden.
Op de terugweg keken we nog even een van mijn caches na en bestudeerden we vooral een werfbord dat een mysterie bleef voor ons: moeten die putdeksels nu open of dicht? En hoe zit het met die werfhekkens?
Enfin, de koffie en de taart smaakten dubbel zo goed na onze wandeling!