Geplaatst op

Nieuwe geocachereeks

Donderdagavond was het een stralende avond, maar ik kon niet gaan zingen wegens zo een klein beetje nog steeds geen stem.

En toen ben ik maar meteen een hele reeks nieuwe geocaches gaan leggen. Ik had er in maart al drie weggestoken, maar toen kreeg ik het bericht dat iemand anders in de buurt al caches had klaar staan, en dat ze konden zien dat daar nog steeds aan gewerkt werd. Mijn caches moesten dus ofwel verplaatst worden, ofwel afwachten tot die andere gepubliceerd werden.

Na drie maanden had ik nog steeds niks gehoord, ik diende dus de nr. 4 nog eens opnieuw in, en deze keer werd hij wél goedgekeurd omdat er bij die andere caches geen beweging meer was.

De vierde? Jawel, ik had “De Gaardenier” al in juli 2016 geplaatst, aan de toen nieuwe fietsbrug over de Gasmeterlaan. Ze hadden toen ook meteen het Gaardenierspad afgewerkt, een knap stuk fietspad dat ervoor zorgt dat je vanuit Wondelgem vlotjes naar het centrum rijdt zonder autoverkeer in de buurt. Een intussen zeer druk gebezigd fietspad, overigens, waar ik in augustus 2021 ook al drie caches had gelegd. Ik heb die nu hernoemd naar ‘Van Gaardenier tot Blauw Brugje’ omdat intussen er ook een prachtige verbinding is van dat ene fietspad tot aan – dat had u al geraden – een Blauw Brugje dat ook alleen voor voetgangers en fietsers is bedoeld, over de ringvaart in Mariakerke. De nummer 4 was dus al goedgekeurd, de 5 en 6 lagen er al een drietal maanden te koekeloeren en lagen nog steeds op hun plaats, en ik heb dan maar de nrs. 7-11 gelegd én eentje met de naam Blauw Brugje aan het brugje zelf. Ze zijn, voor een keer, allemaal vlotjes goedgekeurd zonder discussie.

Ik geef u een paar foto’s mee, gewoon om te tonen hoe mooi het er eigenlijk wel is.

Geplaatst op

Den hof van den deken

Nog half ziek zijnde, zag ik het niet zitten om vandaag te gaan geocachen, ook al was het prachtig weer. Maar toen ik ons pa naar huis voerde, wilde ik toch nog wel even met hem in Rijvers een cache oppikken. We hadden die vlug in handen, parkeerden voor zijn deur, en wandelden samen nog even tot in de tuin van de dekenij. Daar zat namelijk nog de laatste labcache van Zomergem en ons pa was ook al in geen tijden nog in den hof geweest.

We waren allebei aangenaam verrast: het is echt een publiek park geworden, en ik genoot. En ik moest vooral terugdenken aan die keer, ik vermoed 35 jaar geleden, dat de toenmalige deken zijn Engelse hoendertjes ontsnapt waren en hij ze al dagen probeerde te vangen, zonder resultaat. Hij heeft toen aan ons pa gevraagd om ze te komen schieten omdat ze de gansen hof naar de *** hielpen. Ons pa heeft dan een heel licht kaliber cartouche gezocht en die hoendertjes geschoten, we hebben vooral tranen gelachen want die beesten waren gigantisch rap, en als beloning hebben we er eentje gekregen voor in de pot. Dik in orde.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi (deel 7)

Stralend weer gisteren en dus geen enkel excuus om niet te gaan geocachen vandaag. Ons pa sputterde zelfs niet meer pro forma tegen, hij had er zin in. Nochtans was het geen evidentie: hij was wat duizelig en had geen evenwicht. Tsja, dat komt ervan als je zelf niet gaat wandelen natuurlijk: het wordt niet miraculeus beter als je 80 bent en parkinson hebt.

Maar bon, hij werd op sleeptouw genomen en wandelde dapper mee in de warmte. Hij zuchtte wel af en toe eens diep, maar al bij al werden er toch twee kilometer afgelegd, dacht ik.

Soms doe ik die mens echt wel wat aan… Aan de andere kant, hij geniet ervan en heeft er, fysiek én mentaal, deugd van.

Toen we op de Antwerpsesteenweg richting huis reden, dacht ik er plots aan dat er een plek was die ik hem al lang eens wilde laten zien, maar waar we tot nu toe eigenlijk nooit tijd of goesting voor hadden gehad.

Vandaag kon het best en dus reden we, tot zijn grote verbazing, naar het Executieoord in Oostakker. En nee, we waren daar niet de enige.

Het is echt wel een indrukwekkend oord, met de graven, de beelden en vooral ook de wagon die effectief gebruikt is voor transport naar Auschwitz en Bergen-Belsen.

Om het even van ons af te zetten, namen we in het terugkeren gewoon het veer van Langerbrugge. Een boot, het blijft altijd weer leuk.

Geplaatst op

Geocachen op de Westerbegraafplaats

Een stralende zondag, en ons pa was er niet, dus nam ik de fiets richting Westerbegraafplaats. Iedereen stoeft hier in Gent altijd over het Campo Santo, maar eigenlijk is deze veel mooier: het is een echt park met veel oude, statueske graven, waarvan een deel ook beschermd is, en terecht.

Ik moest eigenlijk gewoon vijf vragen oplossen en fietste rond, maar ik ben echt veel vaker gestopt dan nodig, gewoon omdat het zo mooi was. Ik geef u hier een paar van de foto’s mee, dan weet je wat je eens moet doen als je op een mooie dag in Gent wat tijd over hebt.

Ik kwam in elk geval helemaal ontspannen thuis ^^

Geplaatst op

Een geocacheke of twee in het Landegemse

Op Pasen had ik ons pa naar huis gebracht en was ik daarna zelf nog gaan geocachen. Ik wilde niet met hem gaan omdat hij duizelig liep en de hele week zelf nog niet was gaan wandelen. Dan heb ik ook geen zin om aan een tempo van een halve kilometer per uur rond te lopen met hem…

Ik was naar Landegem gereden en had er een paar cachekes gezocht, onder andere aan een mooie kapel die vooral goed onderhouden werd. Ik heb er zelfs een kaars gebrand voor ons pa: niet dat ik daar zelf in geloof, maar hij wel, en ik vond het een mooi gebaar…

Ik reed verder, pikte nog twee andere caches op en probeerde toen een ingang te vinden naar een bepaalde cache in de Vallei van de Oude Kale. Het heeft even geduurd en ik passeerde een knap beeld, vooraleer ik de juiste landweg tegenkwam.

Een goeie 600 meter verder kwam ik aan het cacheplekje, waar net een paar meter verder enkele vogelaars stonden te praten. Ik heb even gewacht, maar ben dan toch maar beginnen zoeken. Het koppel vogelaars vervolgde zijn weg, de ander kwam me vragen of ik iets kwijt was. Blijkbaar kende hij het fenomeen geocachen wel, maar had hij het zelf nog nooit gedaan. Samen vonden we het kleinood dat een soort cryptex bleek te zijn. Ik heb nog even staan puzzelen, ja, tot ik het logrolletje in handen had.

En toen kon ik, bij het zachte avondlicht, me terug richting auto begeven en ondertussen vergapen aan de talloze luchtballonnen die zich scherp aftekenden tegen de blauwe lucht. Een fijne paasavond, zowaar.