Geplaatst op

Dagje Lier

Mijn reden om naar Lier te trekken, was niet bepaald van de meest aangename: Koens mama is overleden en haar herdenkingsdienst was daar om 13.30 uur.

Ik vertrok dus nog voor de middag – het is anderhalf uur rijden – en ging eerst iets eten bij Zuster Agnes, een bijzonder aangename bistro in de schaduw van de Zimmertoren. De pokébowl met steak is een aanrader, geloof me.

Na de dienst keerde ik terug naar de stad om er te geocachen: een reeks labcaches en een aantal losse caches, waardoor ik serieus wat kilometertjes halen. Note to self: de volgende keer écht de fiets meebrengen…

Maar Lier is echt wel een prachtig stadje met veel water en veel groen, en ook veel beelden en dergelijke.

Als ik nog eens in de buurt ben, kom ik zeker hier terug. Maar dan liefst met een andere reden, als het even kan.

Geplaatst op

Poperinge

Oorspronkelijk gingen Bart en ik een citytrip naar Berlijn doen, zoals we al eerder naar bv. Londen, Kopenhagen, Bordeaux en Frankfurt hebben gedaan. Maar er stonden enkele praktische bezwaren in de weg, zodat de plannen werden afgeblazen.

In de plaats boekte Bart voor ons een weekendje Poperinge. “Poperinge???” hoor ik u denken. Jawel, dat zeer charmante stadje naast kunstendorp Watou. Aaaah. Yup, datte.

Deze namiddag laadden we onze spullen in de auto, zetten de fietsen stevig vast op de bagagedrager en tegen vier uur zaten we in een knap, oud maar deftig gemoderniseerd hotel, hotel Recour.

Bon, geïnstalleerd en wel was het tijd voor een koffie. En een extraatje, waarbij ik het lokale ijs toch niet kon versmaden, toch?

Bart vroeg of ik dan zo geen wandeling van een half uur of zo had… Euh… Er was een knappe multicache met een hoop vragen – noem het gerust speurtocht – doorheen de stad, en ik heb hem die dan maar voorgesteld, maar dat kwam toch blijkbaar eerder een uur uit. Ach ja… We hebben nu wel het hele stadje doorkruist en zowat alles gezien wat er te zien valt, vermoed ik, en intussen een reeks labcaches gehaald, dat ook.

Voor het laatste stuk passeerden we opnieuw aan ons hotel en was het welletjes geweest voor Bart, waardoor ik dan maar even de fiets op ging en de laatste vragen ging oplossen.

Daardoor ben ik in het Baron Frimoutpark verzeild, een bijzonder aangenaam park, mag ik wel zeggen.

Enfin, tegen kwart over zeven was ik terug op ons kamer, iets voor acht zaten we beneden aan tafel in een klassiek, maar eigenlijk bijzonder goed restaurant dat bij het hotel hoort, restaurant Pegasus. Meer dan dik in orde…

En toen was het meer dan welletjes en zijn we in ons bed gekropen: simpelweg de trap op, en dat was ferm gemakkelijk!

Geplaatst op

Eerste echt zomerse vakantiezondag

Niet dat het vorige week geen zomerse zondag was, maar toen zaten we op het communiefeest van Marie-Julie, en dat is niet hetzelfde.

Vandaag maakte ik ettelijke potjes confituur dankzij het snijwerk van vader en dochter. Het zwembad, waarvan we vrijdag hadden vastgesteld dat het meer gaten bevatte dan het geheugen van een zwaar dementerende fruitvlieg en dat ik dus nieuw besteld had en dat gisteren werd geleverd – de lokale handelaars hadden er geen meer in voorraad – was eindelijk gevuld en kon gebruikt worden, de zomertent werd opgesteld om toch uit de zon te kunnen zitten, en ook de tuinmeubelen werden dankbaar gebruikt door ons pa.

Zomerse shenanigans, als het ware.

En toen ging ik, in het terugrijden naar Zomergem, nog een paar caches zoeken met ons pa in Vinderhoute. Of Merendree, geen idee welk grondgebied het precies was.

Geplaatst op

Namiddagje struinen in Melle

Er zijn zo van die mensen met wie ge wreed graag zo ne keer ne namiddag afspreekt om bij te kletsen, met een taartje en een koffie, of zelfs dat niet.

Bij veel mensen is dat veels, maar veels te lang geleden. En dan wonen die mensen bijvoorbeeld al twee jaar in hun eigen huis, en zijt ge daar nog nooit geweest. Awel, dat is een schande. En bij sommige mensen kunt ge dat gelukkig ook goed maken.

Vandaag stond ik dus rond half drie in Melle en gingen we meteen, ondanks de warmte, een wandeling van een kilometer of vier maken om te geocachen en intussen, welja, honderduit te tetteren want dat was veel te lang geleden. We liepen doorheen Melle, bekeken vanalles, zochten de nodige caches en tussenpunten en eindigden met een taartje op Jesses terras bij hem thuis, met een goeie koffie erbij.

Het werd een zeer aangename middag: sommige mensen blijven vrienden, ook al ziet ge ze niet vaak. En sommige oud-leerlingen worden ook echt vrienden. Gelukkig maar.

Geplaatst op

Vinderhoutse caches en vondsten

Vandaag ben ik met ons pa, zoals de vorige keer, naar Vinderhoute getrokken: we moesten de rest van het rondje “Ontdek Vinderhoute” nog doen én een ijsje gaan eten in dat tuincafé ’t Wegeltje.

Het had nochtans niet veel gescholen of ik had ons pa met zijn klikken en zijn klakken thuis afgegooid: we zaten al in de auto toen ik plots merkte dat ik vergeten was zijn haar bij te werken. Martine, zijn kuisvrouw, is nen crème van een mens, maar een kapper is ze niet… Hij had nochtans bij haar aangedrongen, enkele weken geleden, om zijn haar te doen, maar zijn nek was niet uitgeschoren, zijn bakkebaarden waren scheef en er stonden hier en daar gewoon nog plukken terwijl hij voor de rest bijna kaal was. Volgende week is er het communiefeest van Marie-Julie en ik wilde dat hij proper was. Ik had hem gesommeerd om naar de kapper bij hem om de hoek te gaan, maar dat wilde hij niet, want ‘hij kende die mensen niet’. Nooit geweten dat mijn pa schuchter was, maar bon.

Ik zag het niet zitten om nog terug naar huis te rijden om het te doen en zei dat hij toch maar naar die kapper ging moeten. Waarop hij een pruillip trok en zei: “Gij gaat dus mijn haar niet doen? Ik vind dat erg…” Ik keek eventjes ongelovig opzij, waarop hij herhaalde: “Ik vind dat erg…” En toen ben ik gigantisch uit mijn krammen geschoten. Ik ben echt beginnen roepen tegen hem, dat hij niet beschaamd was, alsof ik nooit iets deed voor hem, alsof hij niet elke godse zondag bij ons mag komen eten en nog eten mee krijgt, alsof ik niet vanalles regel voor hem en met hem naar alle mogelijke dokters en zo loop… Ik heb mijn remmen toegeslagen, mijn kar gekeerd en ben richting Zomergem beginnen rijden, vastbesloten om hem zonder meer bij hem thuis af te gooien. Maar toen had ik een nog beter idee: het was zondagnamiddag, maar de lokale Turkse kapper, Classmen, is open. Normaal gezien is het na afspraak, maar soms kan ne mens geluk hebben, zoals vandaag: de assistent was nog bezig, maar Ibrahim zelf had twintig minuten tijd voor zijn volgende afspraak. Ik ben daar binnen gestoomd, heb ons pa in die stoel geplonkt en heb Ibrahim wel vijf keer bedankt.

Twintig minuten later en  25 euro armer zag ons pa er weer bijzonder convenabel uit: netjes geknipt, nek uitgeschoren, oren en neus ontdaan van haar, wenkbrauwen kort gezet, soit, weer helemaal proper. En twintig minuten bleek ook voldoende te zijn om mijn woede te doen zakken, zodat we alsnog naar Vinderhoute  zijn gereden en een bijzonder aangename middag hadden. Ik heb er zowaar een pracht van een kasteeltje ontdekt dat ik helemaal niet kende, met blijkbaar de dikste eiken van België.

Eindigen deden we effectief in ’t Wegeltje, waarvan bovenstaande foto de naamgever is. We namen elk een stevige ijscrème, maar ons pa kon voor de foto precies niet lachen, ik weet niet goed waarom. De andere foto is nochtans genomen toen we allebei aan het schateren waren en hij een poging deed om zijn lach onder controle te houden.

We pikten nog een laatste cache op onder Bierstal brug en besloten dat het goed was. Yup, dit zijn van die aangename zondagen. Zonder de kappersperikelen dan…

Geplaatst op

Ontbijtje in De Mokke

Ik had met Gwen tegen negen uur afgesproken in De Mokke op de Antwerpsesteenweg. Het was een prachtige, al warme ochtend en ik fietste dus vrolijk naar ginder, nog net niet fluitend.

Het fietspad langs de Houtdokken is ronduit prachtig te noemen.

Aan De Mokke zelf waren de tafeltjes aan de straat al bezet, maar ik denk niet dat ik daar graag had gezeten wegens het drukke verkeer. Er was ook een heel mooi terrasje binnenin, maar helaas, daar had een buurvrouw van een huis of vier verder de vergunning voor laten intrekken. Op zich had ze niks tegen het ontbijtadresje, maar als die vergunning er was en er kwam later pakweg een café in de plaats van de ontbijtplek, dan zou dat terras wél veel overlast betekenen en kon die vergunning niet ingetrokken worden. Jammer!

Maar Gwen en ik posteerden ons bij het grote open raam, bestelden koffie en thee en elk een grote stapel Amerikaanse pancakes. Héérlijk!

Ook al had Gwen zichzelf eigenlijk maar een uurtje toegemeten, het was na half elf tegen dat we er buiten waren, gewoon te heerlijk aan het kletsen.

Ik fietste nog naar de Sint-Pietersabdij om daar eventjes mijn ogen uit te kijken en een cache op te pikken.

Daarna reed ik nog naar de kop van de Coupure om er een cache te herstellen, en fietste toen vrolijk naar huis. Wat een zalige voormiddag zeg!

 

Geplaatst op

Vinderhoute ontdekken

Een tijdje geleden was er een nieuw geocacherondje uitgekomen, 11 stuks in Vinderhoute.

Gisteren deden ons pa en ik dus eerst van taart en koffie, en gingen we daarna gaan geocachen, in plaats van andersom. Ha ja, Vinderhoute ligt op weg naar Zomergem, het zou idioot geweest zijn om het anders te doen.

We ontdekten een paar mooie plekjes, deden een klapke met de leggers van het rondje die ons gezien hadden, en kochten aardbeien en pannenkoeken in een ongelofelijk gezellig soortement tuincafé / boerenmarkt / geen idee wat het precies is. Je kan er iets drinken en zelfs eten, maar ze hebben vooraan aan de straat ook gewoon een verkoopskastje: je neemt wat je nodig hebt en legt het geld in de plaats, puur op vertrouwen. Ze hebben er aardbeien, aardbeienconfituur, pannenkoeken en honing te koop. Jammer genoeg hadden we vandaag geen tijd meer, maar bij de rest van het rondje komen we hier zeker nog terug.

En op zich was dit ook wel een fijne manier van cachen.