Geplaatst op

Vier voorstellingen op één dag

Dat moet kunnen, tijdens de Gentse Feesten.

Merel, Kobe en ik wapenden ons tegen de regen, en reden fluks naar het Arcatheater voor de voorstelling ‘Hut’ van 4Hoog. We waren op het nippertje vertrokken, en ginder stelde ik vast dat ik niet eens mijn portefeuille bij had 🙁 Maar toen ik zei dat ik van Gentblogt was en dus een recensie ging schrijven, herkende ze mijn naam, kon zelfs nog zeggen welke voorstelling ik eerder al had besproken, en we mochten gratis binnen. Yay!

De recensie in kwestie kan u dus hier lezen, compleet met foto’s en al.

Intussen was het buiten gestopt met regenen, en begon het eigenlijk al warm te worden. Gewapend tegen een eventuele nieuwe stortbui trok ik met Kobe en Wolf naar het EFTC, alwaar we nog eens drie poppenvoorstellingen zagen.

De eerste was grotendeels woordenloos, en Wolf was vrijwilliger van dienst. Ik heb dan ook een pak foto’s van hem genomen, hieronder krijg je er een paar. Het verslag staat, zoals altijd, op Gentblogt, maar heb ik deze keer ook zelf geschreven. Gelukkig was Max er om foto’s te nemen.

puppet01

puppet02

puppet03

puppet04

puppet05

Bij de tweede heb ik ongelofelijk smakelijk gelachen, maar de jongens vonden er niet veel aan. Wie dus nog gelooft dat poppentheater voor kinderen is, wel, die mag naar deze voorstelling komen kijken.

En voorstelling drie, wel, dat was pure Punch & Judy, het Engelse equivalent van onze Jan Klaassen en Katrijn, ofte ons Gentse Pierke. Grappen en grollen, meppen, slapstick, maar het was knap gebracht, en de jongens vonden het heerlijk!

Na het obligate ijsje reden we terug naar huis, met een stevige brok cultuur achter de kiezen. Het smaakte naar meer, maar het zal voor volgend jaar zijn, vrees ik.

Geplaatst op

Non-Stop

Omdat Gentse Feesten voor mij gelijk staan aan optredens en cultuur, nam ik Wolf mee naar de Scala in Sint-Amandsberg voor een avondje musical. Toegegeven, het was op uitnodiging en met de bedoeling om een verslag te schrijven voor Gentblogt, maar dan nog.

We hebben er allebei van genoten, van ons avondje uit. In de pauze is Wolf voor ons drankjes gaan halen, en hebben we samen op het terrasje buiten gezeten, en gekletst. Wij kunnen dat, mijn oudste zoon en ik. Soms ernstig, maar meestal nogal gekscherend en onnozel doend, zoals een beetje in de familie zit. Hij wordt zo snel groot, die zoon van me…

Voor het verslag van de musical moet u hier klikken, ik heb geen zin om het alsnog hier te zetten, vooral omdat er nogal wat foto’s in staan.

Geplaatst op

Kinderboerderij De Campagne

Omdat ik het hele weekend met de jongens op stap was geweest en Merel bij papa had gelaten, was het vandaag een Mereldagje. Het was al goed begonnen met het theater, waar ze zot van was, en het ging dus verder met de kinderboerderij.

Het was er warm en druk, maar eigenlijk ook best gezellig.

Een verslag met een aantal foto’s kan je hier lezen op Gentblogt. De tekst is van de hand van Ilse, de foto’s komen van mij. Maar ik geef er hier graag nog een paar extra mee, die de stadsblog niet gehaald hebben.

kinderboerderij1

kinderboerderij2

kinderboerderij3

kinderboerderij4

kinderboerderij5

kinderboerderij6

kinderboerderij7

Geplaatst op

Tinkelbel

Omdat gisteren De Heksen zo waren meegevallen, ging ik deze voormiddag met Merel en de jongens (vrijkaarten voor Gentblogt) naar Tinkelbel, de kleutervoorstelling. Wat ik ervan vond, kan je lezen op Gentblogt, en neem ik hier ook even over voor u ^^

Deze blogpost is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Waar anders?

Tinkelbel ofte een elfje dat naar het elfenbal wil.

Ook kleuters hebben recht op een portie cultuur af en toe, al is het dan meestal nog met de kleine c. Maar je kan ze niet vroeg genoeg laten kennis maken met theater en dergelijke, vinden wij hier ten huize.

En dus stonden we gisteren netjes om elf uur klaar aan de Toren van Babel aan de Bargiekaai, voor de voorstelling Tinkelbel van Theater Uitgezonderd. Voor het verhaaltje moet je het als volwassene niet doen, maar een peuter van twee en een half vindt het perfect verstaanbaar, en, aan de reacties te zien, ook ronduit zalig!

Het elfje Tinkelbel wordt wakker in het elfenbos, doet even wat aan persoonlijke hygiëne, laat iedereen, inclusief de ouders, even mee aan ochtendgymnastiek doen, en krijgt dan een brief waarin ze uitgenodigd wordt voor het elfenbal. Paniek natuurlijk, want het is die avond al, en ze moet nog tal van voorbereidingen treffen. Wat een geluk, een ganse zaal vol kinderen die haar willen helpen!

En geloof me, dat doen die kinderen maar al te graag. Ze roepen, applaudisseren, kijken met open mond naar de handpoppen die fungeren als andere personages, verzamelen blaadjes of druppels, doen de elfendans, en wel meer van dat soort dingen. Heel af en toe sluipt er eens een opmerking tussen die ook de volwassenen doet gniffelen, maar dit is vooral een voorstelling die puur op kleuters is gericht, en duurt daarom ook amper drie kwartier.

Op het einde gaat Tinkelbel weer slapen, en als er dan een meute kleintjes eerbiedig rond gaat staan om te kijken, en fluistert dat we stil moeten zijn, dan weet je dat het goed was. Onze peuter is het overigens de hele dag blijven herhalen: “Tinkelbel sjaapt, he mama? Moete stil zijn!” En meer cultuur moet dat voorlopig niet zijn.

Tinkelbel (3+)
Theater Uitgezonderd
Toren van Babel, Bargiekaai 1
Speelt nog op 25 en 27/07 om 11.00
www.uitgezonderd.be

Geplaatst op

De Heksen (+ vrijkaarten)

Deze blogpost is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Waar anders?

Elk jaar opnieuw trek ik met de kinderen naar de Toren van Babel aan de Bargiekaai voor de kinderproducties van theater Uitgezonderd, en nog geen enkele keer hebben ze me teleurgesteld. Integendeel, het cd’tje van de voorstelling ‘Pluk van de Petteflet’ is hier met voorsprong de meest gedraaide cd in huis, en zelfs ik ben hem nog niet beu gehoord.

Daarom waren we ook vandaag weer present voor de nieuwe voorstelling “De heksen”, naar het boek van Roald Dahl. Meesterverteller Roald Dahl leek wel een magische formule te hebben om bestsellers te schrijven, en voor ‘De Heksen’ (1983) gebruikte hij als ingrediënten vooral gruwel, gevaar, humor en hilariteit.

Jonas groeit op bij zijn geliefde oma. Het is een grappige dame die veel weet over de heksen, nog meer over hun bijeenkomsten en bijna alles over de Grote Opperheks. Als oma en Jonas samen met vakantie gaan naar zee, merken ze iets bijzonders op in hun hotel: veel dames, heel veel dames, heel veel bizarre dames… Het blijken allemaal heksen te zijn die hun grote jaarlijkse bijeenkomst houden. Daarop kondigt de Opperheks aan dat ze alle kinderen wil vernietigen met haar nieuwe magische formule! Tijd voor Jonas en oma om in te grijpen en de heksen proberen uit te schakelen.

Heksen01 “De Heksen (+ vrijkaarten)” verder lezen

Geplaatst op

Gentse Feesten, dag 1 en 2

De openingsstoet hebben we aan ons voorbij laten gaan, en pas in de late namiddag ben ik met de jongens de stad in getrokken. Ik wilde onze badges voor het Puppetbuskersfestival afhalen, en ik was in de veronderstelling dat er dan ook al voorstellingen waren, maar helaas, enkel de officiële opening.

Ik ben dus maar met de kinderen gaan rondlopen. We hebben een ijsje gegeten, even geluisterd naar dixieland, de sfeer opgesnoven, en er eigenlijk wel van genoten, ja.

Vandaag hadden we een strikter programma: om 14.30u de voorstelling ‘De Heksen’ aan de Bargiekaai, en dan met de bus naar het centrum voor alweer het EFTC (Europees Figurentheatercentrum).

Die Heksen, da’s trouwens een aanrader, en via Gentblogt kan u overigens nog vrijkaarten winnen voor zaterdag. Het verslag kan u daar lezen, en zet ik ook hier nog wel.

Vervolgens zijn we via een ijsje naar het figurentheater gewandeld, en hebben er twee knappe voorstellingen gezien, eentje met een jonge vrouw en een gigantische kubusvormige plastiekzak, en eentje met Canelo, een hond aan wel twintig draadjes. Knap gedaan, verslag zal u ook wel kunnen lezen op Gentblogt.

Voor is dat dus de Feesten: cultuur, rondlopen, sfeer, en cultuur. Meer hoeft dat echt niet te zijn.

Geplaatst op

Ballet

Gisterenavond had ik vrijkaarten voor het ballet in de Opera. Ik heb een van mijn oudste vriendinnen meegenomen – correctie: vriendin die ik al het langst ken, toch al zo’n 27 jaar – en die behoorlijk zot is van ballet. Het werd een prachtige avond, begonnen met een gezellige babbel op een zonovergoten Kouter, en afgesloten met een cocktail en tapas in Café Théâtre. Zo mogen er meer avonden zijn.

Een bespreking van het ballet heb ik nog de avond zelf geschreven, uiteraard voor Gentblogt.

Wie bij het woord ‘ballet’ nog steeds denkt aan roze tutu’s en het Zwanenmeer (waar overigens niks mis mee is, dank u) moet dringend eens naar een hedendaagse voorstelling gaan kijken. Zoals ‘Britten Dances’, bijvoorbeeld.

Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen viert de honderdste verjaardag van de componist Benjamin Britten met vier uiteenlopende choreografieën op zijn muziek.

20130608_britten1

De opener is een lichtvoetig stuk van acht minuten, ‘If Memory Serves’, van choreograaf Ashley Page. Drie knappe jongens maken een jongedame het hof, maar zij laat zich niet zomaar verleiden. De heren dansen om haar heen, en zij speelt een verleidelijk spelletje van aantrekken en afstoten. Licht, speels, met uiteraard de klassieke balletbewegingen erin verwerkt, maar zeker niet klassiek van opzet, op speelse muziek van Britten.

Het contrast met het volgende stuk, ‘Courting the Senses’, kan bijna niet groter, en toch is het van de hand van dezelfde choreograaf. Prima ballerina Geneviève Van Quaquebeke danst in haar laatste productie een prachtig duet met David Jonathan. Beide dansers zijn Victoriaans zwart gekleed, streng, klassiek, in een zwart decor. De choreografie bloeit echter open op de barokke muziek van Britten tot een sensuele, wulpse verleidingsdans tussen beiden, en laat een diepe indruk na.

Na een eerste pauze volgt ‘Dream Weaver’, een choreografie van Cameron McMillan: twaalf dansers geven vijfendertig minuten lang het beste van zichzelf in een getormenteerd stuk, waarbij onder andere gespeeld wordt met genderconventies: twee ballerina’s dansen samen, maar een van hen heeft duidelijk de mannelijke rol. Een eind verder in het stuk zien we een gelijkaardig concept, maar dan met twee mannelijke dansers. Ook de kostuums van Jean-Marc Puissant onderstrepen dit: enerzijds zijn er lichte hemdjes en jurkjes, anderzijds zijn er pakken, maar beiden worden zowel door dansers als danseressen gedragen. Overigens verdient ook gitarist Tom McKinney hier een dikke pluim: de moeilijke hedendaagse muziek van Britten brengt hij quasi moeiteloos, bijgestaan door het Kamerorkest Brugge onder leiding van Benjamin Pope.

Tot slot komt dan ‘Forgotten Land’, van Jirí Kylián. Zes duo’s evoceren een stormachtig onweer, en brengen een zeer energiek stuk, dat opgebouwd is uit opeenvolgende duetten en afsluit met een knap stuk met drie danseressen. Met klassiek ballet heeft dit nog weinig uitstaans, er werd zelfs niet op pointes gedanst, maar het blijft betoverend mooi. Ook de kostuums van John Macfarlane verdienen datzelfde epitheton.

Voor wie dus komaf wil maken met zijn oubollige idee over klassiek ballet, of voor wie gewoon een prachtige voorstelling wil zien, is dit zeker een aanrader. U moet wel snel beslissen: de voorstelling speelt hier enkel in Gent nog vanavond zaterdag en morgen zondag, telkens om acht uur, in de opera. Daarna moet u naar Antwerpen afzakken, wil u het stuk alsnog zien.

‘Britten Dances’ door het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Nog op zaterdag 8 en zondag 9 juni om 20.00u
Vlaamse Opera, Gent.
www.balletvlaanderen.be

Geplaatst op

Pierke

Op de school van de kinderen werken ze met talentendagen: doorheen het jaar zijn er zo’n vijftal dagen waarop de kinderen, los van klas of leeftijd, samen met een juf of meester iets doen rond een talent. Wolf zit bij de ‘Detectives’, Kobe doet mee aan een vogelproject.

Gisteren kreeg ik op de valreep de uitnodiging om, als reporter van Gentblogt en betrokken mama, mee te gaan naar een poppenvoorstelling van Pierke in het Huis van Alijn, ofte ’t Museetse. Ik heb wat met mijn planning geschoven, en ben meegegaan. Voor Gentblogt heb ik er de volgende twee artikels over geschreven:

* Primeur voor de pop van Daniël Termont

* Hij was er écht, de burgemeester

Ik heb uiteraard nog wel wat meer foto’s genomen van de kinderen, en Wolf trouwens ook.

pierke01

pierke02

pierke03

pierke04

Daarna zijn we, omdat het nog maar elf uur was, nog een koffietje (respectievelijk limonade) gaan drinken bij Simon Says. Ik heb het gevoel dat Wolf daar wel van genoot, zo van die mamatijd. Ik in elk geval wel!

Geplaatst op

The Old Fashioned

Ik had u een tijdje geleden nog een bespreking beloofd van The Old Fashioned, et voilà! Ze is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Uiteraard.

Cocktailbars. Bij het woord alleen al denk ik spontaan aan hippe locaties in New York, met knap jong volk, luide muziek, flashy belichting. De film ‘Cocktail’, quoi, met een nog jonge Tom Cruise.

Of, in een ander spectrum, een hotellounge van een chique hotel in Londen of Parijs. The Astoria, waar je enkel maar een cocktail kan drinken als je een smoking draagt, of een galajurk, en benen hebt van twee meter. Glamour, luxe, pure verwennerij. En vooral veel geld, dat ook, ja.

Niks van al het bovenstaande in The Old Fashioned, aan de Koning Albertlaan. Daar is vooral gezelligheid troef. En de jaren twintig (of zelfs nog iets vroeger), met een stevige vleug art nouveau. Ik ging er met twee vriendinnen iets drinken, en je komt in een heuse woonkamer terecht. Donkerhouten tafeltjes, stoelen en zetels met vloeren zittingen, en schattige kanten tafelkleedjes op de tafeltjes.

Een jongedame in charlestonkleedje bracht ons naar een tafeltje, nam de jassen aan, en overhandigde ons de kaart. Meteen vroeg ze ook of ze ons komkommerwater mocht brengen, blijkbaar een hele goeie dorstlesser. Ik heb het niet zo begrepen op komkommers en hield het bij gewoon water, maar ik vond de geste wel dik in orde. De kaart bevat een twintigtal verschillende cocktails, waaronder uiteraard – dat moet wel in een absinthbar – een aantal met het groene goedje. De ingrediënten staan netjes vermeld, net zoals een korte smaakomschrijving, en desgewenst geeft de jongedame nog een deskundige uitleg.

Ik stond in dubio: zou ik gaan voor de Apple Pie Martini? Die omschreven stond als, jawel, vloeibare appeltaart. Of misschien de iets pikantere Coriander Mule? Nah, ik koos voor The Cuberdon, die niet echt veel uitleg hoefde. Mijn gezelschap koos respectievelijk de cocktail van de dag, zijnde de Singapore Sling, en de Bruising Daisy (elf euro).

cocktail

Een goeie vijf minuten, en een hoop geschud en geroer van de beide heren in witte labojas achter de toog later, kregen we de drankjes. Niet erg groot, maar wel bijzonder, en bijzonder lekker.

De foto doet het eigenlijk geen eer aan, maar is dan ook getrokken met mijn gsm. Tsja.

Omdat we geen van drieën grote drinkers zijn, gingen we daarna voor een alcoholvrije cocktail (6 euro). Die staan niet op de kaart, maar als je even vermeldt wat je graag drinkt en wat niet, en wat je favoriete smaak is, maken ze iets op maat.

Intussen waren er nog een paar gezelschappen binnengekomen, had men ons vriendelijk gevraagd of we het erg vonden om van een tafel van vier naar een tafeltje van drie te verhuizen, en zat het eigenlijk gewoon vol. Niet moeilijk, want het is er niet groot, en het is er aangenaam zitten. De jaren twintigmuziek staat net luid genoeg, de bediening is discreet maar attent, en het is net alsof je effectief in een huiskamer zit. En voor mij hoeft Tom Cruise daar écht niet bij te zijn.

The Old Fashioned
Koning Albertlaan 115
Open op woensdag-zaterdag vanaf 20.00u
www.old-fashioned.be

Geplaatst op

Rozebroeken

Vorige week kwam Bart plots af: “Zeg, als ik nu dinsdagnamiddag eens vrijaf neem, zodat we samen naar de Rozebroeken kunnen gaan zwemmen? Wat denk je?” De jongens sprongen een gat in de lucht. Ik had sowieso gepland om vandaag te gaan zwemmen met hen, maar met papa erbij is dat nog véél leuker!

Merel moest in de crèche blijven, het dutske, want ook al speelt ze heel graag in het water, zo’n recreatiebad als dat van de Rozebroeken is niks voor haar. Enfin, er zijn wel genoeg plonsbadjes met speelgoed, maar dan moest er altijd een van ons bij haar blijven, en dat was niet de bedoeling.

We gingen eten in het Lepelblad

lepelblad

en reden daarna naar het zwembad.

Ik schreef er een uitgebreide bespreking over voor Gentblogt, en die kan u, mét foto’s, hier lezen:

Gentblogt: zwembad Rozebroeken

Daarna wilden we wel een vieruurtje, en trokken we de trap op naar Rest-eau-Café. Best gezellig zitten daar, overigens.

rest-eau

Wolf wilde een ijsje, Kobe nam een pannenkoek (drie euro voor twee grote pannenkoeken met suiker, goeie deal!), Bart ging voor verse fruitsla, en ik, ik twijfelde. Ik had nog wel wat Weight Watcherspunten over, en had wel zin in een dessertje. En toen zag ik ‘ijssoezen’ staan. Hmm. Meestal is dat dan een coupe met een soesje of vier, overgoten met wat chocoladesaus. Ach ja, dat moest wel kunnen.

En toen kwamen ze met dit af:

rest-eau2

Om te weten hoe groot die soezen wel waren, moet je maar eens naar de vorken kijken. En nee, dat zijn geen dessertvorkjes. De slagroom heb ik laten liggen, net zoals een deel van de chocoladesaus, maar de rest heb ik toch binnengespeeld. En ’s avonds heb ik één boterhammetje en wat fruit gegeten. Meer was trouwens niet nodig, na die soezen had ik nauwelijks nog honger. Amai zeg.

Enfin, het was een fijne middag. Welzeker.