Vorige week belde een zakenrelatie van Bart: dat hij al weken een reservatie had in Vrijmoed, maar dat zijn partner plots niet meer kon. Zij moesten toch nog wat zaken bespreken: of hij geen zin had om mee te gaan? Met een grote grijns stemde Bart toe, en ik keek jaloers. Tot er gisterenavond plots een smsje kwam: de ander had een plotse crisisvergadering en kon dus zelf ook niet. Of wij zijn reservatie wilden? We hebben er geen moment over nagedacht, en toegezegd. Gelukkig kon onze vaste babysit, en dus zaten wij deze avond grandioos te genieten in restaurant Vrijmoed. Een dikke aanrader, als je wat geld kan missen, tenminste. Ik heb het – hoe kan het ook anders? – besproken voor Gentblogt, en u krijg hieronder al de primeur van me. Komt wellicht zaterdag online op Gentblogt.
Gent telt behoorlijk wat straffe restaurants. Zo zijn er de bistro’s Volta, J.E.F. en de Vitrine van de Flemish Foodies. Maar sinds kort is er ook Vrijmoed, in de Vlaanderenstraat. Michaël Vrijmoed (32) werkte acht jaar als sous-chef in het Hof van Cleve, maar besloot uiteindelijk toch zijn eigen restaurant te beginnen, en wel in ons trotse Gent.
Mijn man en ik probeerden al geruime tijd een plaatsje vast te krijgen, maar dat bleek niet zo simpel: er zijn pas weer vrije plaatsen tijdens de week vanaf januari, en voor het weekend moet je al wachten tot in april. Serieus. Toen maandag een kennis belde dat hij twee plaatsen had gereserveerd voor de dinsdag, maar dat hij toch plots niet kon, namen wij met plezier de plaatsjes over. Er werd inderhaast een babysit opgetrommeld, en wij maakten dat we tegen zeven uur in de Vlaanderenstraat stonden.
De sfeer van Vrijmoed is niet te vergelijken met eerder vernoemde bistro’s: je komt in een statig herenhuis terecht, waar de tafels netjes zijn gedekt met wit linnen, en waar ook de rest die rustige, chique sfeer uitstraalt. Duidelijk geen bistro, maar een eerder klassiek restaurant met ambitie.
We kregen een plaatsje, bestelden een aperitief, en bekeken rustig de kaart. De logische optie is het menu: 59 euro voor vier gangen, 69 euro voor vijf. De aangepaste wijnen erbij kosten respectievelijk 25 en 30 euro. Al bij al valt dat best mee, geloof me. Je kan uiteraard à la carte eten, maar dan liggen de prijzen merkelijk hoger.
We opteerden beiden voor het menu van 59, ik met plat water erbij, mijn man met de wijnen. Intussen waren de aperitieven verschenen: voor de wederhelft een gin-tonic van Sipsmith (een artisanale Londense stokerij) met Fevertree tonic, voor mij een cocktail van Sipsmith Sloe Gin, zelfgemaakte kweeperensiroop en citroensap. Lekker! Intussen waren er ook al hapjes verschenen. Vraag me niet meer wat het precies was, maar het was verrassend qua combinatie, en zeer smaakvol.
(Mijn excuses trouwens voor de luizige foto’s, ze zijn getrokken met de gsm.)
De gangen volgden elkaar op aan een zeer mooi tempo, en het ongelofelijk lekkere brood werd gelukkig zeer geregeld aangevuld. Man, ik wou dat ik zo’n brood zelf kon maken!
Een eerste voorgerecht bestond uit makreel met appel en curry, het tweede was gelakte rode poon met (onder andere) Noordzeegarnaal, en een mousse van basmatirijst. Dat laatste was zeer bizar: het mondgevoel van een mousselinepuree, maar de duidelijke smaak van de rijst.
Intussen verscheen er aan de overkant van de tafel bij elk gerecht een royaal glas wijn, dat zonder verpinken ook werd bijgevuld. Ook hier waren er vaak verrassende keuzes, zoals bijvoorbeeld een Portugese wijn uit de Dourostreek.
Het derde voorgerecht, met octopus, chorizo en buikspek hadden we overgeslagen, maar we zagen het verschijnen aan de tafel naast ons, en het speet me eigenlijk een beetje: het zag er heerlijk uit.
Als hoofdgerecht kregen we eerst een klein kommetje met daarin een koude mousse van wilde eend, met rode biet. Quasi tegelijkertijd kregen we een bord met daarop opnieuw wilde eend, met blokjes rode biet, butternutpompoen en hazelnoot. Dezelfde ingrediënten, maar een compleet andere bereiding en dus ook een compleet andere smaak. Ik vond het jammer dat de rode biet nogal overheersend was, maar verder was ook hier totaal niks op aan te merken.
Het ontlokte mijn tafelgezelschap de opmerking dat alles wel heel lekker was, verrassend van combinaties, en knap gepresenteerd, maar dat het nog iets teveel was van: “Kijk eens wat ik allemaal kan, kijk eens wat ik allemaal durf!” Hij miste zowat de rode draad doorheen het menu, een beetje consistentie, iets wat er in het Hof van Cleve duidelijk wél te vinden was.
Ook het dessert was een beetje in die aard: groene tomaat met lychee en pistache. Het werd opgediend in een zwart kommetje met deksel, waar op het deksel een spietje briochenbrood lag met onder andere pistachenootjes. In het kommetje zelf zat ijs met een saus van groene tomaat en effectief stukjes lychee. Heel apart, je proefde duidelijk de tomaat, maar er werd wel bewezen dat tomaat eigenlijk een fruitsoort is en wonderwel kan passen in een dessert.
We vroegen nog een koffie, en kregen daar nog een extra dessertje bij: een mousse en handgemaakte koekjes. En nee, het ene is geen ketchup, maar wel een fantastische frambozenbereiding.
Toen we daarna de rekening vroegen, schrok ik eerlijk gezegd wel een beetje: de menu’s (met wijn) waren samen 143 euro, maar toch kwam de rekening in totaal op 190,50 euro. Vijf euro per stuk voor de koffies vond ik best gerechtvaardigd, gezien de hapjes die je er nog bij krijgt. Maar negen euro voor een liter plat water? Of 14,50 euro voor een gin-tonic? Sta me toe dat ik dat wat veel vind.
Misschien dat Vrijmoed met die prijzen al alludeert op de ster die hem wellicht te wachten staat. Want dat hij ambitieus is, dat staat vast. En dat die ster er aan zit te komen, daar twijfel ik eerlijk gezegd ook niet aan. Mijn goeie raad: kijk wanneer je nog vrij bent in 2014, en reserveer alvast een plaatsje. Het is de moeite waard, en voorlopig nog (relatief) betaalbaar.
Vrijmoed
Vlaanderenstraat 22
www.vrijmoed.be
