Gentblogt: het einde van een tijdperk
Ik ben al heel de dag redelijk emotioneel, en dat komt door Gentblogt.
Ik heb daar de laatste jaren bijzonder veel tijd in gestoken, met doorgaans zeer veel goesting, en soms ook uit puur plichtsbewustzijn, ik geef het toe. Maar het was aan het verwateren: steeds minder mensen die steeds minder schreven, en de paar commentaarders die er nog waren, waren verzuurde azijnpissers die zelfs in het meest positieve artikel wel iets vonden om op te kakken. Daardoor waren de positivo’s weggebleven, en soms maakte het me ook ongelofelijk moedeloos. Je steekt daar dan al je werk in, schrijft, plant, trekt foto’s, selecteert die zorgvuldig, probeert er een deftige layout aan te geven, en het enige wat je naar je kop krijgt, zijn bakken kritiek. Ofwel waren we te links – wie me kent, weet dat ik uit een blauwe familie kom – ofwel waren we voor het karretje van de stad gespannen, ofwel waren we een bende hipsters, ofwel werden we betaald door de mensen van het restaurant, ofwel waren we naieve klootzakken, of… Dat we liever geen negatieve recensies schreven, da’s waar: het internet is onverbiddelijk, en je wil dat meestal niet blijven meeslepen, en dus schreven we liever gewoon niks. Maar ik heb NOOIT gratis gegeten, of zelfs maar een dessertje of zo gekregen voor Gentblogt: het is niet dat we een perskaart op tafel legden of zo.
Gratis kaarten voor voorstellingen kregen we soms wel, maar ook niet in ruil voor een positieve recensie: we schreven altijd ons gedacht, ook als het slecht was.
Ik heb het doodgraag gedaan, ik heb de laatste Gentse Feesten zelfs de monsterplanning op mij genomen, en het laatste half jaar liep zowel de planning als de redactiebox voor het overgrote deel op mij. Omdat ik dat graag deed, let wel. Maar ook wel omdat er eigenlijk bijna niemand nog tijd en/of zin had om dat te doen. Het was ook soms krabben om aan het door onszelf opgelegde tempo van minstens een artikel per dag te komen, en vaak plukte ik dan zelf maar iets uit de redactiebox en brouwde er een aankondiging van. Mager als artikel, maar beter dan niks.
En dus besloten we er de stekker uit te trekken. Mijn hart kromp ineen toen we dat besloten, maar ik wist dat het moest: als ik er nog eens meer dan genoeg van had, wie ging dan overnemen? De volgende die er eigenlijk geen tijd voor had, maar het uit plichtsbesef toch maar deed? Neem daarbij dat Gentblogt ook wel wat geld kostte: niet zozeer de domeinnaam, maar wel de serverkosten en Sabam. We konden het nog wel een tijdje uitzingen, maar niet onbeperkt.
Dus ja, vandaag stopt Gentblogt, voor eeuwig de diepvries in. Het blijft als archief bestaan, daar heeft Michel voor gezorgd, zoals hij altijd al achter de schermen zorgde dat alles op rolletjes liep, en soms ook ganse tijden de planning deed. Maar ook hij heeft het druk, té druk.
Mijn afscheid op Gentblogt zelf kan je hier lezen.
En dan ga ik nu efkes mijn neus gaan snuiten.
Carll Cneut
Ik kan niet zeggen dat ik zijn naam al gehoord had, maar zijn tekeningen zeiden me wel iets, ja.
Omdat we eindelijk eens een weekend vrij hadden, en de kinderen ook altijd vragende partij zijn voor dit soort dingen, trokken we deze voormiddag met zijn allen richting Sint-Pietersabdij: de tentoonstelling “In my Head” scheen een aanrader te zijn.
En hoe.
De audiovertelling door Wouter Deprez – ik durfde de West-Vlaamse versie niet aan, maar ik ga zeker terug om ze wél te beluisteren – neemt je bijna een uur lang mee doorheen het zeer herkenbare leven van de kleine Cneut, en schetst een warm beeld van de West-Vlaamse klei. Terwijl je de prachtige tekeningen bekijkt, hoor je het bijwijlen hilarische verhaal. Ook de kinderen vonden het heerlijk, zij het een beetje lang: op het einde haakten ze af.
Maar toen moest de tentoonstelling van een aantal tekeningen nog komen: Kobe en Merel grepen gretig naar de verschillende opstapjes die klaar stonden, om ook dichter te kunnen kijken naar alle details.
En toen bleek in de werkkamer Carll Cneut ook nog zelf aanwezig om te signeren en zo. Merel had natuurlijk haar kleurboek niet mee, maar ik kon het niet laten en heb een zwart-witte tekening gekocht. Nu alleen nog laten inkaderen dus.
Meer info over de tentoonstelling vindt u uiteraard op Gentblogt, enne… Gewoon gaan kijken. Het is de moeite.
’tToneel
Elk jaar is er op mijn school een schooltoneel, en elk jaar opnieuw sta ik versteld van de kwaliteit. ’t Is niet alsof ze van een bestaande tekst vertrekken, ze improviseren het hele stuk zelf in de loop van de repetities bij elkaar. En elk jaar opnieuw kijk ik met andere ogen naar sommige van mijn leerlingen.
Bon, ik ga hier nu geen verslag schrijven, dat heb ik namelijk al twee keer gedaan vandaag.
Eén keertje voor Gentblogt: http://www.gentblogt.be/2015/01/18/gaar
en één keertje voor de schoolblog, die ik begin dit schooljaar heb opgestart en sindsdien quasi dagelijks onderhoud. Een bezigheid als een ander. En hier vindt u trouwens ook de meeste foto’s.
https://kamariakerke.wordpress.com/2015/01/18/gaar-2/
Ik heb ons ma en de jongens meegenomen, en ik heb de indruk dat ze er allemaal deugd van gehad hebben. Het was dan bij momenten ook hilarisch, ik heb echt staan lachen, tussen het foto’s nemen door. Maar achteraf heb ik hen nauwelijks nog gezien, want ik moest met de collega’s de bar bemannen. Da’s ook altijd leuk, trouwens, want dan zie je vooral ook veel oudleerlingen.
Enfin, schooltoneel, da’s veel werk, maar ook bijzonder veel voldoening.
So long and thanks for all the fish
Voila, we mogen het eindelijk bekend maken: Gentblogt stopt ermee. De beslissing ligt al een tijdje vast, en hoe graag ik het ook deed, hoe hard ik het ook ga missen, er is vooral ook een gevoel van opluchting. Mensen die hier al een tijdje lezen, weten dat ik vaak dingen voor Gentblogt schreef. Mensen die me kennen, weten dat ik nooit ergens naartoe kon gaan in Gent zonder een paar foto’s te nemen, of een verslagje te schrijven. Restaurant, kopje koffie, toneel, film… Ik werkte soms mezelf op de zenuwen ermee ^^ Maar het werd een druk, een verplichting. Ik doe nu al een behoorlijk tijdje de eindredactie, en als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er behoorlijk wat tijd in stak: zagen om artikels, de mailbox doornemen en relevante dingen doorsturen, artikels en persberichten nalezen, layouten, voorzien van de juiste foto’s, dat soort dingen. Ik deed dat graag, maar soms, zo na een werkdag, werd het me wat veel.
We gaan er nog een maandje mee voort, en op onze tiende verjaardag stoppen we ermee. Ik weet nu al dat ik gegarandeerd een traantje zal laten.
Maar eigenlijk kan Michel het veel beter verwoorden, en dat heeft hij dan ook op Gentblogt zelf gedaan. Je zou het eigenlijk een samenvatting van de laatste vergadering kunnen noemen.
Doe me een lol, en ga het daar zelf lezen. Je vindt het artikel hier.
F.A.C.T.S.
FACTS is intussen een traditie. Vorig jaar was Wolf voor het eerst mee, en nam hij stapels foto’s. Deze keer was ook Kobe mee, en die keek zijn ogen uit. Maar voor mijn ongedurig mormel duurde het eigenlijk wat te lang: hij weet nu wat het is, de volgende keer gaat hij naar de scouts, zei hij.
Wolf vond het alweer prachtig, en nam stapels foto’s. Al had ik persoonlijk de indruk dat het precies wat minder was dan vorig jaar. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben: ik heb eigenlijk amper rondgelopen, en was er ook op zaterdag niet. Ik heb vooral weer haar staan vlechten, en dankzij de vrijwillige bijdragen hebben we niet slecht verdiend.
Om u een idee te geven van de kapsels:
Voor de rest van de foto’s die Wolf heeft genomen, moet u op Gentblogt zijn. En wel hier. Duh.
Onegin
In de redactie van Gentblogt zitten, heeft zo zijn voordelen. Zo kregen we een aanbod van de Gentse Opera om 10 duotickets weg te geven voor de matineevoorstelling van het ballet Onegin. Ik zag dat wel zitten, antwoordde, en zei er meteen bij dat ik bij deze ook wilde meedoen aan de wedstrijd voor de tickets. De man in kwestie moest daarmee lachen, en zette meteen een extra paar kaarten voor mij opzij. Fantastisch!
Deze namiddag zat ik dus met Nathalie in de prachtige zalen van de opera, en ik genoot. Maar echt. Genieten.
Ik maakte me de bedenking dat ik dit vaker wil doen. Gewoon, de zondagnamiddag, in goed gezelschap.
In elk geval kan u hier mijn bespreking lezen. Op Gentblogt, natuurlijk, of wat had u gedacht? Maar ik geef ze u alvast ook hier nog even mee.
Vorige week zondag stapte ik in de namiddag fluks met een vriendin de Kouter over: we gingen kijken naar het ballet “Onegin” door OperaBallet Vlaanderen, en ik had er gigantisch veel zin in. Een dikke twee uur later kwam ik buiten, overdonderd en met tranen in de ogen. En aan de zakdoeken links en rechts te zien, was ik lang niet de enige.
Onegin is klassiek ballet van het zuiverste water: baljurken en pliés, pirouettes en zweefsprongen, en de obligate elegant gekrulde armen. De knappe muziek vanuit de orkestbak, waar het orkest van de opera het beste van zichzelf stond te geven, versterkt die indruk alleen maar. En dan trekt het woordeloze verhaal zich op gang, en word je meedogenloos meegezogen. Anna Karenina meets Gone with the Wind, met een stevige scheut Pride and Prejudice en Wuthering Heights. Prachtige kostuums, een indrukwekkend en inventief decor, en vooral de ademloze dansen.
Bij de creatie in 1965 door het Stuttgarter Ballett gold Onegin al meteen als ‘een nieuwe klassieker’. Eigentijds en universeel, met getormenteerde personages van vlees en bloed.
Het werd een verhaal over de naïeve Tatjana en de blasé dandy Jevgeni Onegin, twee mensen die zich van nature tot mekaar aangetrokken voelen, maar in haast parallelle werelden leven. De timing van hun toenaderingen is nefast. Wanneer Tatjana hem in een plattelandssetting haar liefde bekent, wuift Onegin haar gevoelens weg met zijn mondaine arrogantie. Nadat Onegin zijn vriend Lenski doodt in een duel, vertrekt hij noodgedwongen – zij het met een gekweld geweten. Bij zijn terugkeer, drie jaar later, zijn de rollen omgekeerd. Tatjana is intussen een dame van stand geworden, de eega van een prins uit de hoge adel. Onegin vreet zich op van spijt omdat zij haar eed van trouw niet wil verbreken. De ingrediënten bij uitstek voor een episch liefdesverhaal, en dat krijg je in drie actes.
Toen de tweede keer het doek viel, keken de vriendin en ik vol ongeloof naar elkaar: wat we net gezien hadden, kon toch niet waar zijn?!?? We vonden het jammer dat er een pauze was, en wilden weten hoe het afliep. Wie denkt dat ballet per se oubollig moet zijn, is er aan voor de moeite: dit was drama van de hoogste plank, met een stevige dosis suspens.
Daarnaast wordt het ook nog eens magistraal gedanst. Hoofdrolspelers Wim Vanlessen en Aki Saito dansen niet voor niets al twintig jaar samen, en dat perfect op elkaar ingespeeld zijn, dat merk je bij elke pas. Net dàt maakt het verhaal zo geloofwaardig.
John Cranko’s ballet Onegin, gebaseerd op de gelijknamige novelle van Poesjkin, werd een instant succes dankzij zijn intrigerende en uitdagende pas de deuxs. Voor het eerst wordt dit ballet uitgevoerd met muzikale begeleiding van het Symfonisch Orkest Opera Vlaanderen onder leiding van de jonge Britse dirigent Dominic Grier die hiermee zijn Belgisch debuut maakt.
Helaas wordt de voorstelling niet meer gespeeld in Gent, maar u kan wel nog terecht in Antwerpen. Alle info vindt u op de site van OperaBallet.
Wildemannen Woestewijven
Een nieuw kinderfestival in Gent, dat konden we uiteraard niet zomaar laten passeren. Er werd in de voormiddag duchtig aan notenleer gedaan, en tegen half drie stonden we onder de Stadshal, niet goed wetend wat we moesten verwachten. Hadden we het geweten, dan waren we veel vroeger op pad gegaan, en hadden we voor Merel de buggy meegenomen. Want dat kinderfestival, dat was serieus de moeite. We hebben amper een kwartje gezien, denk ik, en dan waren we nóg pas tegen half zeven thuis.
Hopelijk komt er een volgende editie, want daar gaan we bij zijn. Goed geweten.
Zowel Wolf als ik hebben foto’s genomen, en daar brouwde ik dan dit artikel op Gentblogt mee. U moet het daar dan maar gaan lezen.
U krijgt hier wel nog een paar aanvullende foto’s, die Gentblogt niet gehaald hebben, maar ook wel van die namiddag zijn.
365 – 27 juli 2014 – drash
Kindernamiddag
Na de voorstelling in de Bargiekaai, die rond twaalf uur afgelopen was, reden we fluks door de hitte naar de Zuid. we vonden een parkeerplaatsje, gratis en voor niks, voor het rectoraat, en gingen dan maar lunchen op het terras van de Vooruit.
Aansluitend liepen we verder naar het park van de Zuid, waar Gentopia zijn tenten had opgeslagen. Er werd eigenlijk veel tamtam rond gemaakt, vond ik, maar eigenlijk was het niet zo bijzonder. Een verslag van een collega kan u hier vinden op Gentblogt. We hebben er een uurtje doorgebracht, denk ik. Er waren springkastelen per leeftijd, en ja, de jongens hebben er zich wel wat op geamuseerd, maar toen werd het te druk, vonden ze. Ook Merel heeft heel even op de springkastelen van de kleintjes gezeten, maar op haar eentje vond ze er niks aan, en ze had geen vriendjes, zei ze. Tsja. Dan kwam ze maar bij mama zitten.
Enfin, we liepen nog even rond, gingen met de Gentopiaburgemeester op de foto,
en probeerden het even op het gewone speeltuintje. Merel vloog echter al bij de eerste draai in het zand, en zette het op een onbedaarlijk huilen.
Enfin, we passeerden nog langs de tent met gitaren, klavieren en drums,
en eindigden in het Clicskasteel, waar Wolf het eigenlijk vooral frustrerend vond dat een op de twee clics beschadigd was. Merel liet het alvast niet aan haar hartje komen, en maakte een kroon met de kleuren die wij niet hebben thuis.
En toen moest er uitgepuft worden op het bankje…
Enfin, we gingen dan maar naar het shoppingcenter, want ik had hen een ijsje van de Australian Homemade beloofd, en we gingen nog even kijken voor sandalen voor Merel. Die hebben we er niet gevonden, wel een paar schoenen voor Wolf. We liepen nog wat van boven naar beneden, weer naar boven (toilet) en weer naar beneden (water), pikten intussen nog haaknaalden, haarbanden en een poging tot verjaardagscadeautjes op, en reden tegen vier uur richting de Brantanto, waar we alsnog sandalen vonden, en passeerden langs de Standaard in Mariakerke, waar ze wél de boeken hadden die Kobe zo graag wou voor zijn verjaardag.
Tegen vijven waren we thuis, heet en moe. Poeh (alweer).
En als je wil weten wat Wolf en ik die avond nog gedaan hebben, dan moet je eerst hier het verslag van de Bandits lezen, en dan daarna onze zwerftocht door de stad lezen. Ik ga die hier echt niet kopiëren…