Geplaatst op

100 jaar ‘Impressies van Spanje’

Toen Véronique me een paar dagen geleden een berichtje stuurde met de vraag of ik vandaag meeging naar een concert in de Centrale, moest ik eigenlijk geen twee keer nadenken: er was voor een keer geen koor, dus waarom niet?

De site van de Centrale wist het volgende te melden:

IMPRESIONES Y PAISAJES/ IMPRESSIES VAN SPANJE  (1918) is de eerste publicatie ooit van Lorca. Het is een machtige evocatie van een geliefd land. In dit debuut maakt de piepjonge Lorca stillevens met woorden.

Met deze muziektheaterproductie vieren we de 100ste verjaardag van het begin van een briljante, maar veel te korte carrière. We bundelen flamenco met woord en beeld en méer muziek.

Met: Bob de Moor (woord), Myrddin (flamencogitaar), Bart Maris (trompet), Esteban Murillo (flamencozang) & Saïdjah Galo (flamencodans).

Ik moet toegeven: in het begin vond ik het allemaal nogal cliché. Er was de flamencogitarist, er was de danseres met de typische kleren, en er was de zanger die effectief “aiaiaiaiai” stond te doen. Het deed me meteen denken aan “Ay Ramon”, en alle strips van Suske en Wiske. Maar gaandeweg kwam ik onder de betovering. Bob De Moor bracht de teksten van Lorca met passie maar zonder franjes, de trompettist was echt klasse, en de gitarist? Dat bleek zowaar Myrddin De Cauter te zijn, een van de allerbeste, de me bij momenten met open mond deed toekijken. Ook de danseres was intussen vol vuur het beste van zichzelf aan het geven, zodat ik na afloop niet anders kon dan zeggen: “Dit was de moeite!”

Ons ma had het fantastisch gevonden!

 

Geplaatst op

Claus

Toen een vriendin me vroeg of ik vanavond mee wilde naar de voorstelling ‘Claus’ in Tinnenpot, hoefde ik geen moment na te denken: uiteraard! Ik vind het Tinnenpot een bijzonder charmant theater, ik heb het wel voor de teksten van Hugo Claus, en ik zie Guido Vanderauwera best wel graag spelen.

Zij kwam met de dochter langs om pannenkoeken te eten, die installeerde zich daarna in de zetel bij mijn kinderen, en wij trokken ’t stad in. Tram was wegens de pijnlijke rug geen optie, maar we vonden, ondanks het lichtfestival, toch bijzonder vlot een plekje, oef.

IMG_1481

De enscenering – regie van Decaluwé, overigens – is eenvoudig maar bijzonder doeltreffend: een bank met boeken, een tapijt, een lezenaar, en centraal een beeldscherm met daarachter een projectiescherm. Vanderauwera brengt de monoloog heel sober: hijzelf speelt de figuur Claus die episodes uit zijn leven vertelt aan de hand van zijn verschillende vrouwen. Tussendoor leest hij zelf authentieke teksten van Hugo Claus voor – duidelijk te herkennen omdat hij dan aan de lezenaar staat. Regelmatig worden er ook gedichten die Hugo Claus zelf voorlas afgespeeld, terwijl de tekst geprojecteerd wordt. Of luister je naar de liederen van Kitty Courbois, Lisbeth List en anderen die de teksten van Claus zingen.

Ik kende  de teksten van Claus eigenlijk niet zo goed, maar echt, die man heeft pakkende, beklijvende dingen geschreven. Mooi, raak, to the point, soms scabreus. Ook dat maakt deel uit van de figuur Claus die jong was in de jaren ’60. Helaas maakte ook zijn rookverslaving deel uit van zijn persoonlijkheid, maar dat was nu niet echt een aspect waarmee ik graag wilde geconfronteerd worden. Een rokende acteur op scene had voor mij echt niet gehoeven, hoe kenmerkend dat ook was: ik had aan de teksten en het spel meer dan genoeg.

Laat me het zo samenvatten: deze voorstelling heeft me zin gegeven om in de bibliotheek een bundel van Claus te ontlenen en die langzaam te savoureren. Een aanrader voor wie van de teksten van Hugo Claus houdt of er graag kennis mee wil maken. Jawel.

De voorstelling speelt nog op 10 februari en 16/17 maart, in Tinnenpot.

 

Geplaatst op

Publiek

Mijn wederhelft gaat elke week minstens één keer lunchen met een zakenrelatie, en zo was hij al verschillende keren in Publiek geweest, de zaak van foodie Olly Ceulenaere in de Ham. Ik had hem al een paar keer doorgestoken dat ik daar nog nooit was geweest, en dat dat eigenlijk een grove schande was, zo zijn vrouw vergeten.

Een tweetal weken geleden vroeg hij me of ik vandaag mijn agenda wou vrijhouden, en of het wel zou lukken, met die kapotte rug van me. Ik twijfelde geen moment, en zei ja en ja.

Tegen half twaalf viste ik hem op aan kantoor, en reden we door de eerste sneeuwvlokjes richting Ham. Parkeren is geen sinecure, maar als je de buurt zo een beetje kent, lukt dat wel.

We kozen er voor het lunchmenu, maar zonder het tweede voorgerecht, en namen respectievelijk een tomatensapje en een gemberijsthee als aperitief. Dat werd prompt gebracht met een soort crackers met satékruiden. Speciaal, maar echt lekker. Meteen kwam er ook brood op tafel, met de uitdrukkelijke waarschuwing dat het net uit de oven kwam en dus heet was. Fantastisch lekker brood!

IMG_0991

Het voorgerecht werd aangekondigd als een kommetje met makreel, mosterdblad & karnemelk, met een bordje met een tartaar van aardpeer, gebakken kruiden & runderhart. Verrassend, maar opnieuw zeer lekker.

IMG_0992

Intussen keken Bart en ik met grote ogen naar de buiten steeds enthousiaster neerdwarrelende sneeuw, en hielden ons hart al vast. Binnen was het gelukkig lekker warm en gezellig, en hadden we nergens last van.

Het hoofdgerecht was een combinatie van Rose de flandres aardappel & rode biet, gehakt & ei. Niet direct mijn favoriet: ik ben geen fan van gehakt, en al helemaal niet in combinatie met ei, maar ik heb het toch maar tot de laatste kruimel opgegeten, want hier was de combinatie wel best geslaagd.

IMG_0994

Als dessert volgde nog Gieser wildeman-peer die 8u in rode wijn had gemarineerd, met vanille-ijs & bladerdeeg. Ik ben een echte dessertfan, en voor mij mocht de portie gerust wat groter geweest zijn. Of zoals Bart het stelde: “Met vanille-ijs kan je nooit verkeerd doen”.

IMG_0995

Dertig euro voor een lunch, zonder drank, is natuurlijk niet weinig, maar het is het hier echt wel waard. Je kan dit ook bezwaarlijk nog een dagschotel noemen, daarvoor legt de chef te veel oog voor detail aan de dag.

Wil ik hier nog terugkomen? ’t Zal wel zijn! Maar deze keer graag eens op een avond, voor een volledig menu. Ik vermoed dat dat dan nog van een andere orde is dan de lunch. Mijn echtgenoot weet wat gedaan.

Publiek
Ham 39
9000 Gent

Geplaatst op

Kappers, geocachen en vooral braaf zijn…

Deze morgen was het toch alweer iets beter dan gisteren. Ik ben ongelofelijk voorzichtig, maar het moet wel lukken allemaal. Laat ons zeggen dat ik nu 70 ben :-p

Enfin, veel respijt was me sowieso niet gegund, want ik wilde om half twaalf naar de kapper. Dat lukte, joepie, al zat ik wel wat te schuifelen in de stoel.

Ik had nog ietwat tijd over voordat ik om 13.00 uur bij de kinesist moest staan, en dus ging ik nog snel even een van mijn eerste caches in orde gaan zetten. Deze zit op een onmogelijk van buitenaf te bespeuren plekje, waar sowieso al bijna geen mensen passeren, en die moet dus gevandaliseerd zijn. Jammer, echt jammer: als geocacher wil je toch net caches vinden en niet ze verloren doen gaan? Maar bon, ik had thuis al een nieuwe met een magneetje geprepareerd, ben dus heel eventjes van mijn route afgeweken, tot aan de sluis gereden, en daar een nieuwe cache geplaatst. En in het terugrijden naar de stadsring stopte ik nog even om een muurschildering te fotograferen, en zag ik er prompt nog eentje staan onder een venster ook.

IMG_0975

Ik zette die prompt op Gentblogt, en kreeg dadelijk de reactie dat er zo een heel pak staan in Gent, en de plaatser ervan reageerde ook zelf.

Ik reed meteen door naar de kine, en man, dat deed deugd! Heel veel zorgen maakte ze zich niet, want de pijn situeerde zich vooral ter hoogte van mijn bekken, en niet zozeer ter hoogte van de verschuiving. Oef. Maar toch moet ik het nog even heel rustig aandoen.

Ik was eigenlijk van plan om voor de eerste keer weer naar het koor te gaan, maar dat leek me nu niet zo’n geweldige optie. Ik ben dan maar netjes thuis gebleven, en ik hoop dat de rug nu weer sneller naar een jaar of 60 zal gaan, want daar zat ik intussen…

Geplaatst op

Pedagogische studiedag

De twee vorige jaren was de pedagogische studiedag er eentje geweest van vergaderen, een ganse dag lang. In 2014 was het een pak amusanter geweest: vergaderen in de voormiddag, en in de namiddag dan kajakken door Gent. Zalig!

Ook de directie had dat toen zo ervaren, en de laatste tijd is er sowieso al heel veel druk, dat extra vergaderen hoefde voor een keertje niet. Tussen half tien en tien werden we aan de kajakclub verwacht, en stonden er boterkoeken klaar.

Een deel wilde absoluut niet het water op, en die kregen dan een gegidste tocht doorheen Gent. Het grootste deel van het lerarenkorps kroop wél een kajak of kano in: veel kajaks per twee, sommige solo, en twee grote kano’s van tien personen. We vertrokken aan de Watersportbaan, peddelden de hele Coupure af, langs de Recolettelei en Ajuinlei, verder langs de Graslei, Gravensteen, en zo verder tot aan het Rabot. Daar stapten we uit, hielden een pauze samen met de wandelaars in de kantoren van Vizit, en peddelden toen terug. Amai mijn armen!

In het doorgaan deelde ik een kajak met onze nieuwe adjunct, en die had in zijn overmoed – hij had dat nog gedaan, kajakken, en was sportief, zei hij – voorgesteld dat ik enkel maar foto’s moest nemen, en dat hij wel zou roeien voor ons twee. Ik had voor de zekerheid toch maar een eigen peddel meegenomen, en heb dan ook het grootste deel van de tijd meegepeddeld. Ha ja, want het was verder dan hij had gedacht, verklaarde de adjunct. Hij was zelfs zó moe, dat hij deel twee gewandeld heeft, en er iemand anders in zijn plaats in de kajak ging.

Zelf zat ik in het terugkeren in een grote kano, omdat ik dan veel beter foto’s kon nemen, en dat was ook effectief zo. Ik heb ook hier wel het grootste deel meegeholpen, daar niet van.

Tegen twee uur waren we terug en was er barbecue, tegen half vier moest ik weg wegens kinderen oppikken. Maar ik heb echt zo’n zalige dag gehad, zeg, heerlijk!

Het verslag dat ik voor de schoolwebsite maakte, kan u hier bekijken. Iets algemener natuurlijk, en andere foto’s.