Souvenir

Bart en ik proberen toch elke maand ergens deftig te gaan eten. Hier was hij al geweest, maar ik nog niet, en tot mijn grote verbazing kon ik een goeie maand geleden nog voor vandaag reserveren. We doen niet echt aan Valentijn, grote romantici zijn we nooit geweest, maar het was wel leuk als geste, toch?

Eerst en vooral; het was magnifiek. Souvenir heeft zeker zijn ster verdiend, en mag wat mij betreft zeker naast pakweg De Jonkman in Brugge staan, met twee sterren dus.

Veel couverts heeft het restaurant – dat zich in een oude slagerij bevindt, waar vroeger Vitrine zat – en dat zorgt voor een zekere rust. Wij zaten nochtans vlakbij de keuken en dat was helemaal niet erg: het was mooi om zien hoe strak en geolied dat team was, hoe vlot alles ging en hoe er doorgewerkt werd.

Het tempo was dan ook perfect: we waren om kwart over zeven, rond half elf waren we weer buiten, en met een zeer vergenoegd gevoel.

We kozen allebei voor het standaard menu zonder uitbreiding, maar met het sapjesarrangement erbij, en ook dat was de moeite. We zijn nu al ettelijke keren gaan eten waar ik de sapjes bij nam, maar ik heb nog geen énkele keer zo’n ongelofelijk samengaan gehad. Neem nu het sapje bij het hoofdgerecht: apart geproefd was het niet zo… lekker, eigenlijk, er zat aardappelsap in en dat proefde je. Maar bij het gerecht paste het perfect, en dat was elke keer weer zo. Knap!

Vooral de coquilles, de haverwortel en het eerste dessert waren succulent! Echt om duimen en vingers bij af te likken!

Met andere woorden: wil je echt goed – maar niet goedkoop, dat weet je op voorhand maar goed en goedkoop gaan zelden samen – gaan eten, dan hoef je niet ver te rijden: Souvenir aan de Brabantdam is een ongelofelijke aanrader.

Vijfweegsepark

Een aantal jaar geleden hebben ze hier tussen Wondelgem en Mariakerke, langs de R4, een park aangelegd. Het Wondelgemse stuk heet het Ter Durmepark, en daar heb ik al jaren geleden een kleine cachewandeling gelegd.

Maar het vervolg ervan, dat kende ik eigenlijk niet. Doorheen het Ter Durmepark loopt zo’n stuk fietssnelweg waar het heerlijk fietsen is. Op een bepaald moment stopt dat en gaat dat over in een gewone weg die echter niet veel gebruikt wordt aangezien hij doodlopend is. En daarnaast, daar ligt dus ook een stuk park waar men de natuur min of meer zijn gang laat gaan. Nu is men daar trouwens ook een fietsbrug aan het bouwen zodat je een hele mooie fietsweg hebt richting Lovendegem en zo.

Maar het park zelf ligt dus gewoon tussen de R4 met zo’n geluidsberm en een woonwijk. Vandaag ben ik er voorzichtig in gaan wandelen om een natte geocache te vervangen. Het is maar door die cache – die ik geadopteerd heb, een paar jaar geleden – dat ik dat park heb leren kennen. En geef toe: als je de foto’s ziet, zou je toch niet zeggen dat je naast een snelweg en een woonwijk loopt?

Peper

Bart werd 51 vandaag en dat kon ik nu toch niet zomaar voorbij laten gaan? Peper was een van die restaurantjes waar we al vaak waren gepasseerd en waar we telkens zeiden dat we er eens naartoe moesten. Bij deze dus.

Het is eigenlijk een hip eigentijds restaurant met een Indische kaart en een wijntap. Als in: ge krijgt een kaart en die steekt ge in de machine, en dan kan je bij een van de vele soorten wijn of je gaat voor een proefje, een half glas of een vol glas. Naargelang de soort wijn en de hoeveelheid wordt er een bedrag op de kaart aangerekend, en aan het einde van de maaltijd reken je gewoon af.

Bart vond dat wel amusant en heeft een paar soorten wijn uitgeprobeerd.

Een voorgerecht hoefde voor ons niet: aangezien het vrijdag was, waren we allebei nogal moe. Ik nam een zachte curry met kokos en scampi, Bart nam iets vegetarisch met linzen, en we waren allebei toch wel zeer aangenaam verrast.

En ja, ik ben er eigenlijk nog altijd trots op dat ik een volledig bord scampi kan pellen zonder mijn handen vuil te maken.

Voor dessert gingen we wel, en ik nam zoals altijd de crème brûlée terwijl Bart voor een brownie ging.

Tegen half elf waren we alweer buiten, voldaan en met een goed gevoel en een redelijke rekening.

En er was nog tijd om thuis gezellig samen naar iets te kijken bij een knisperend haardvuur. Zalig toch?

Elders

Een paar maanden geleden las ik een bijzonder goede bespreking van een nieuw restaurant op het Vanbeverenplein, hier vlakbij dus. Ook ons pa had het gelezen en had me er zelfs speciaal voor gebeld. Ik probeerde dus een reservatie te maken en dat lukte warempel, weliswaar drie maanden later, maar bon.

Nadat ik de meisjes had geschminkt voor hun Halloweentocht door de Lange Velden, reden Bart en ik dus per fiets naar het Vanbeverenplein, richting Elders.

Wel euh…

Laat me beginnen met te zeggen dat het eten echt wel lekker was:

Een vast menu, niet goedkoop maar ook niet overdreven, en een paar zeer lekkere combinaties.

Maar…

Daar eindigt ook een beetje onze positieve ervaring van de avond. Het begon al bij het binnenkomen: we kregen een tafeltje toegewezen, maar na een vijftal minuten vroeg ik om te mogen wisselen: we zaten ongeveer onder een box en de muziek stond echt gewoon luid, onaangenaam luid.

Het andere tafeltje was iets beter, maar nog niet echt oké. En dan begon de maaltijd: de hapjes kwamen in een vlot tempo, en toen viel het stil in de keuken. Oké, het restaurant zat vol, maar als je als team dat aantal couverts niet kan draaien, dan moet je ze verminderen. We waren er om half acht en het was na elven toen we buiten waren, en dan hadden we de koffie nog gewoon overgeslagen.

Maar vooral: het was er bijzonder, bijzonder luid: we konden eigenlijk geen gesprek met elkaar voeren, de muziek blèrde over alles heen en ik kreeg er koppijn van. Ik heb toen mijn iPhone bovengehaald met de decibelmeter, en ik weet dat die vrij correct is. Pas op, ik heb het op een drietal verschillende momenten gedaan omdat ik het zelf bijna niet kon geloven, maar het resultaat was elke keer hetzelfde:

Een gemiddelde van 95 dB, wat zelfs ronduit illegaal is want de bovengrens is 85 in een restaurant, en zelfs dat is heel erg luid.

Om eerlijk te zijn: we waren blij dat we weg konden en dat we ons hoofd even konden leegmaken op de fiets. Ik wist dat het een succesvol concept was – Bockie de Repper zat aan de toog – maar dit had ik niet verwacht.

De volgende keer gaan we – bad pun coming up – gewoon elders.

 

Opleiding met de fiets

Stralend, maar echt ronduit stralend weer voor het eind van oktober, zelfs griezelig stralend.

Ik had vandaag mijn eerste échte opleiding van Mediawijs als mediacoach – de vorige was een startdag – en die ging door in de Punt in Sint-Amandsberg. Ik zou in dit stralende weer wel zot geweest zijn om de auto te nemen: het gaat sneller en is véél plezanter per fiets! Enfin, ik sjeesde door de straten en moest me nog behoorlijk haasten want een deel van mijn geplande route langs prachtige fietspaden was onderbroken door werken aan de Verapazbrug en ik reed hopeloos verloren in de kleine straatjes. Tsja.

Nog net op tijd viel ik binnen op mijn opleiding rond alle mogelijke tools voor mediacoaches en rond cyberpesten en hoe je dat kan aanpakken. Ik schreef bijna ‘oplossen’, maar een echte oplossing is er niet, vrees ik.

De stof was bijzonder interessant, de lunch – een speciaal apart bakje voor mij zonder komkommer – was lekker en deel twee was zo mogelijk nog interessanter.

En toen ging ik in het prachtige weer nog een paar geocaches zoeken in de buurt. Het fietspadennetwerk in en rond Gent is echt schitterend geworden…

Ik fietste nog even tot bij Gwen om haar een stapel oude leerplannen af te geven en bleef heel eventjes hangen, opnieuw gewoon in de tuin.

En toen fietste ik helemaal blij en opgeladen in mijn T-shirtje terug naar huis. Eind oktober rond vijf uur, dames en heren. Serieus…