Geplaatst op

Simon Says

Een vriendin van me is volledig thuis in het hippe volkje van Gent (ze is zelfs bezig een alternatief stadsgidsje aan het schrijven, waarover later meer) en troonde me daarom gisteren mee naar Simon Says, een koffiehuis aan de Oudburg.

simon says (Foto Simon Says)

Het pand is bekend in Gent: dat felgekleurde knappe huis aan het Sluizeken, aan het kleine parkinkje van de Grauwpoort. Ik was er nog nooit binnengeweest, dat moet ik toegeven, en ik was wel wat nieuwsgierig.

Het is niet echt groot, maar wel gezellig. Er staat een hele hoop kleine tafeltjes die ingelegd zijn met oude tegels in blauwgroene tinten, net zoals de toog. Ze hebben blijkbaar ook Panamarenko een goudstift in handen gestoken, en hem zo ver gekregen een paar tekeningen op de blauwe muren te zetten.

simonsays

Er is een kleine koeltoog met diverse soorten taart en andere snoeperijen, maar aan de verdere ingrediënten te zien, kan je er ook broodjes en bescheiden lunches krijgen. Achter de bar stonden een vriendelijke jongedame en dito jongeman, die quasi meteen een kaart brachten, en even later een versgemaakte smoothie van appel, banaan en mango (3 euro) en een prachtige cappuccino aan de overkant. Coffee art, het is wel degelijk een kunst.

Simon

Toen de bardame me een foto van het kopje koffie zag nemen, vroeg ze nieuwsgierig waarom, en iets later stonden er plots twee nieuwe cappuccino’s voor onze neus: die vond ze beter gelukt en dus meer representatief. We hebben ze met smaak opgedronken, en de vriendin nam er een volgens haar zeggen delicieus stuk taart met meringue en rode vruchten bij.

simon2

We durfden niet echt vragen om ook de kamers van de bijhorende Bed & Breakfast te gaan bekijken (het was nogal druk in het café), en daarom gebruikten we de gratis wifi om even op de website naar de foto’s te kijken. Het ziet er knap uit.

Enfin, ik weet waar ik in het vervolg een koffie ga drinken als ik de hippe winkeladresjes van de Oudburg heb afgelopen. De koffie is heerlijk en mooi om naar te kijken, de omgeving is bijzonder aangenaam, en wie weet word ik zelf ooit nog hip :-p

Simon Says
sluizeken 8
9000 Gent
info@simon-says.be
+32 9 233 03 43
Open van dinsdag tot vrijdag van 09.00u tot 18.00u,
in het weekend vanaf 10.00u tot 18.00u

(Eerder al verschenen op Gent Blogt)

Geplaatst op

Linguïstisch principe

Gisteren in de Gentse les verkondigde Freek Neirynck een, naar mijn bescheiden mening althans, zeer valabele stelling. Linguïstisch onderzoek heeft blijkbaar uitgewezen dat een niet-moedertaal spreker, als het op dialecten aankomt, mits grondige en langdurige blootstelling, het dialect vaak beter beheerst dan een zogenaamde native speaker.

Hoezo?

Neirynck zei dit omdat hij zelf eigenlijk niet van Gent afkomstig is, maar wel van Ruiselede, en dat hij met zijn familie daar wel degelijk Ruiseleeds spreekt. Hoe kan zo iemand dan Gents aanleren? Wel, iemand die opgroeit in een bepaald dialect, heeft een vaste aangeleerde woordenschat, waarvan hij zelden afwijkt. Hij heeft nu eenmaal een bepaald woord in zijn vocabularium waarvoor hij geen alternatieven nodig heeft, en ze dus ook niet beheerst.

Een non-native speaker staat veel meer open voor alle kenmerken van dat dialect, luistert veel meer en beter, en gaat dus wél vaak meerdere synoniemen beheersen en gaan gebruiken. De voorwaarde is uiteraard dat de persoon in kwestie een echt taalbad ondergaat, en dat dialect dan ook volledig leert beheersen.

Ik kan me daar wel in vinden, in die linguïstische stelling. Yup.

Geplaatst op

Dienstverlening

In het kader van mijn vaste benoeming (na 17 jaar) moest ik een bewijs van goed gedrag en zeden hebben.

Ik dus naar het dienstencentrum hier in Wondelgem. Ik mag bijna onmiddellijk binnen, en word zeer vriendelijk ontvangen. De dame aan het loket neemt mijn identiteitskaart aan, en spreekt heel eventjes een politieagent aan die er net staat (ze zitten aan de andere kant van het gebouw), en even later verdwijnt de agent met mijn IDkaart. Tiens?

Ik wacht een tiental minuten, en dan komt ze heel eventjes uitleg geven: dat een model 2 (blijkbaar voor mensen die met kinderen werken) niet langer bij hen moet aangevraagd worden, maar sinds kort bij de politie. Wanneer ik me probeer te verontschuldigen en zeg dat ik gerust naar het politiekantoor kan gaan, lacht ze het weg: het komt wel in orde, ik moet nog eventjes wachten

Nog een vijf minuten later komt de inspecteur in kwestie terug met een papiertje, en verontschuldigt zich voor het wachten: eigenlijk is het kantoor gesloten in de namiddag, en moet zo’n bewijs op voorhand aangevraagd worden, maar hij had toch eventjes tijd terwijl hij op iets anders stond te wachten.

Als dàt niet chic is!

Bedankt, politie Wondelgem!

Geplaatst op

Ikea

Vandaag had ik normaal gesproken een vervelende vergadering, maar plots werd die afgelast. Ikke blij 🙂

Ik ben dan maar iets gaan eten in ’t Lepelblad met mijn allerliefste (de spiesjes van lamsgehakt met bulgur en groenten zijn een aanrader!) en daarna naar de Ikea getrokken, zere rug of niet.

Ik wilde namelijk een lage ladenkast voor in onze hal. Daar staat momenteel een kist met schoenen in, en alle mutsen en sjaals worden er nonchalant bovenop gesmeten, zodat het daar meestal een gigantische rommel is. Bij deze moet dat opgelost zijn.

In de Ikea kan je echter nooit rondlopen zonder nog andere dingen mee te hebben. Ik heb nog meegebracht:

– rood kerstmateriaal aan 25 cent per doos ( ’t is dus de moment) voor volgend jaar
– een nieuwe grote spiegel want de vorige is verdwenen samen met de houten deuren
– twee grote rode schalen in de solden, ongeveer drie euro per stuk, maar perfect het rood van onze woonkamer
– een orchidee met pot voor Barts meter, waar we morgen naartoe gaan
– batterijen
– drie dieprode glazen vaasjes, waar momenteel tulpen in staan te pronken
– twee grote rode kussens

en ik denk dat dat het zowat is. Oh, en die kast uiteraard. Benieuwd of ik ze morgen ineengevezen krijg, met die ambetante rug van me.

Geplaatst op

Twunch

Gisteren à l’improviste nen twunch gecalled, en tegen vier uur was er vijf man ingeschreven. Niet de moeite dus om de Wok-Away te verwittigen, vijf man was niet direct een probleem.

Tot vanmiddag dus. Toen waren we plots met vierentwintig, en heb ik nog het concept mogen uitleggen aan de mensen daar, want die waren een beetje gestresseerd. Soit, het was gezellig, we hebben allemaal eten gekregen, en het was dus voor herhaling vatbaar.

Daarna ben ik nog met Annick en Wouter even tot aan de Cora Kemperman gewandeld (ik moest iets laten herstellen) en dan bij Max een koffie gaan drinken. Zij kenden Max niet eens, zo’n Gents instituut (zeker nu Bloch dicht is).

Al bij al een heel gezellige middag gehad. Helaas veel te weinig verbeterd, maar ik heb nog wel wat tijd 🙂

Geplaatst op

CD

Gisteren heb ik de hele namiddag met ons koor in de opnamestudio gezeten. Jawel, we hebben een CD opgenomen.

Ik wist, om eerlijk te zijn, niet eens dat er een studio was in de Bijloke.

Onze dirigent had een zevental werken uitgekozen, op basis van onze voorkeuren. De rest van de CD is voor ons excellente jongerenkoor en ons jeugdorkest.

Ik had die nacht nauwelijks geslapen door lastige kinderen, en was eigenlijk wel behoorlijk moe. Daardoor vond ik het moeilijk me te blijven concentreren. Het eerste stuk was al meteen een van de zwaarste om te zingen voor ons, en hypothekeerde meteen mijn stem. Ik hoop maar dat het er uiteindelijk, na al de verschillende takes, goed op staat.

Uiteindelijk werden we allemaal moe, en werd het moeilijker en moeilijker om op toon te blijven en geen fouten te zingen. Helaas waren het vooral onze tenoren, waartoe ik dus behoor, die blijkbaar de boel om zeep hebben geholpen. Onze dirigent heeft uiteindelijk gewoon boos de handdoek in de ring gegooid, en was teleurgesteld dat we het niet beter wilden doen. Jammer, zo bleven we achter met een behoorlijk ambetant gevoel, en dat terwijl de hele opname eigenlijk wel een fijne ervaring was. Ook jammer dat op die manier mijn favoriete stuk niet is opgenomen geraakt.

Soms moet je dus kunnen aanvaarden dat je best gewoon niet goed genoeg is. Helaas.

Sorry daarvoor, Steve.

Geplaatst op

Gestreken mastellen

mastelle

Je eten strijken, ik geef toe, het is niet echt alledaags.

In het Gentse is het nochtans een traditie. Vandaag heb ik bij de bakker gewijde mastellen gekocht, en straks ga ik die strijken. Al moet ik toegeven dat de meeste klanten er daar nog nooit van gehoord hadden, en de ingeweken bakker ook niet. En ik zie u eigenlijk ook al fronsen :-p

Mastellen zijn ronde broodjes, sandwichen met in het midden een putje of zelfs een gaatje. Het deeg zou hetzelfde zijn als bij gewone sandwichen, maar dan wel met veel kaneel in. Bij verschillende bakkers kan je ze het ganse jaar door krijgen, maar de gewijde versie is voor rond 1 november.

Je kan ze uiteraard zo opeten, maar gestreken zijn ze véél lekkerder!

Je snijdt ze doormidden, besmeert ze met boter en bruine suiker, legt de twee helften weer op elkaar, legt ze tussen twee vellen zilverpapier, en zet er een heet strijkijzer op (zonder stoom uiteraard). Je moet ze goed platstrijken, zodat ze heet zijn, krokant, en met gesmolten suiker. Naar smaak gaan ze dan een beetje op naar van die krokante wafels die je in de winter vaak in een winkelstraat kan kopen.

Je eet ze best op als ze nog warm zijn: heerlijk gewoon!

De foto heb ik gepikt bij Smetty, die ze vorig jaar ook heeft klaargemaakt, en waar je nog meer foto’s kan vinden.

Geplaatst op

F.A.C.T.S.

Ofte Fantasy, Anime, Comics, Toys en Science Fiction, een van de grootste beurzen voor spelletjesgeeks in Europa. Vorige jaren zaten ze nog in het ICC, maar daar barstten ze uit hun voegen, en dus werd het dit jaar voor het eerst een editie in Flanders Expo.

Twee grote zalen stonden vol tafels en standen, de meeste daarvan verkopers van het gerief uit de titel van de beurs. Je vond er stapels figuurtjes van Star Wars, Spiderman, manga, Pokémon, …, maar ook comics, kleren allerhande, juwelen in de elfige sfeer, pluche beesten, speelgoed, en zo kan ik nog wel even doorgaan met opsommen. Geloof me, het ziet er vrij hallucinant uit.

Het leuke aan de beurs, is dat er ook cosplay is, ofte costume playing. Voor veel fans is dat hét uitgelezen moment om zich te verkleden in een favoriet personage, en daar dan ook veel werk, tijd en geld te steken. Ik heb hordes Storm Troopers uit de Star Wars films gezien (ganse fanclubs uit Wallonië, Frankrijk en Engeland), tot en met Vader en een paar Wookies, en een jongetje dat zich wellicht te pletter zweette als Ewok. Schitterend gewoon! Er liepen felblauwe geesten rond, prachtige mangaverpleegstertjes, Lara Crofts, Leeloo uit The Fifth Element… Op beide dagen werd er ook een wedstrijd gehouden voor het knapste kostuum, en man, daar viel echt wel wat te zien.

Want een deeltje van de beurs was gewijd aan de fans, ofte de Fan Village. De Star Wars adepten waren gekomen met een ongelofelijk decor, met een compleet ruimteschip en sand glider en alles erop en eraan. Er stond een groep van R2D2bouwers, die hun robotjes de zaal rond stuurden. Er waren fotoshoots en handtekeningensessies met personen als Kevin Sorbo (Hercules uit de gelijknamige reeks) of Teal’c uit Star Gate, maar ook andere acteurs en massa’s tekenaars.

Enfin, voor de liefhebbers een waar Walhalla!

En wat liep ik daar nu te doen? Wel, ik ben al sinds jaar en dag lid van Elanor, het Vlaamse Tolkiengenootschap (al mag ik dat eigenlijk niet meer zeggen want de erven van Tolkien hebben alle rechten op zijn naam, en dus moeten we betalen als we die titel nog willen gebruiken). Wij stonden er ook met een stand, gewoon om ons kenbaar te maken. Een van de ferventste leden is professioneel costumière, en heeft prachtige kleren ontworpen als eindwerk in het kader van The Lord of the Rings. Die stonden uiteraard opgesteld, tot grote bewondering van vele passanten. De hele stand was aangekleed, wijzelf incluis (ik ben een kleine dikke hobbit), en het was de bedoeling om aan storytelling te doen. Helaas was de akoestiek zodanig slecht, dat dat compleet ondoenbaar was. We hebben wel namen in het Tengwar geschreven (de sierlijke elfenletters) en haar gevlochten, en eigenlijk gewoon algemeen veel lol gehad met het kijken naar mensen. En uiteraard mag ik de zwaardvechtshow van Namarië niet vergeten, de meer agressieve tak van Elanor.

Enfin, het was een goede editie. Hopelijk krijgen we volgend jaar nog méér volk, en vooral ook een eigen plekje om aan storytelling te doen. Want wat kan je met de literatuur van Tolkien, als je niet kan voorlezen of verhalen vertellen?

Geplaatst op

This Boat is Electronic

Omdat Netlash de site van Red Bull Elektropedia heeft gebouwd, waren Bart en ik uitgenodigd op het VIPevent van het startfeest. De hele dag al was de Walpoortstraat (daar waar de Minard en de Ploeg zijn) afgezet, draaiden er 2 DJ’s en was er algemeen wel een goeie sfeer, naar ’t schijnt. Om 20.00u was er dan een uitreiking in de Vooruit, en om kwart over negen vertrok aan de ingang van de concertzaal een boot, zo eentje van Benelux. Het hele benedendek was ingericht als danszaal met DJ, maar trok niet bijster veel volk (als ik een understatement mag gebruiken). Het buitendek stond dan weer propvol, maar de avond was zodanig warm en zacht dat dat ook niet verwonderlijk was. Ikzelf was even in het overdekte stuk gaan kijken, en vond daar tot mijn grote verbazing een koppel goeie vrienden, met nog een bevriend koppel. We hebben daar de hele avond zitten kletsen (gewoon omdat we konden zitten) en al bij al een zeer aangename avond gehad. De catering mocht er wezen: sushi van tonijn en foie gras als voorgerechtjes, courgettesoep als tussendoortje, en dan alle mogelijke kleine porties van scampi, kiptajine, couscous, en nog een hoop meer. Over het dessert van minisoesjes, eclairtjes, chocomousse (wit en bruin), crème brûlée, alle mogelijke taartjes… zullen we maar zwijgen zeker?

Rond 23.00u was de boot terug aan de Vooruit, en Bart en ik zijn heel even een kijkje gaan nemen binnen, om dan vast te stellen dat het 1. veels te luid was 2. wij daar intussen veel te oud voor zijn 3. de concertzaal van de Vooruit eigenlijk toch echt niet gezellig is.

En dus lagen we, zoals het mensen van onze leeftijd betaamt, op een deftig uur in bed :-p

Geplaatst op

Swishing

Omdat ze me het zo lief had gevraagd, kon ik het Karolien moeilijk weigeren om naar de Swishing te gaan.

Het leek me ook wel een interessant concept: iedereen neemt maximaal tien stuks uit zijn garderobe (dingen die in prima staat zijn, maar te klein/te groot/toch niet zo mooi bij nader inzien/impulsaankoop), brengt die mee naar de swishing, laat ze nakijken en hangt ze in de voorziene rekken. De daaropvolgende uren heb je de tijd om rustig te snuisteren in de spulletjes die anderen hebben meegebracht. Je mag dingen passen, maar je moet ze daarna netjes terughangen: iedereen heeft recht op alles. Op een afgesproken uur verzamelt iedereen buiten achter een startlijn, worden de rekken binnen een beetje op orde gebracht, en wanneer het startschot gegeven wordt, mag iedereen naar binnen stormen en zijn favoriete items uit de rekken grissen, tot maximaal het aantal dat je zelf had meegebracht.

swishing

Als resultaat heb je dan een aantal nieuwe stuks in handen, terwijl je van die andere spullen die op je geweten drukten, vanaf bent. Niet slecht, toch?

Editie twee van Swishing ging door in Chateau Potuit, enfin, een kleine maar gezellige ruimte achter het prachtige herenhuis in Sint-Amandsberg. Zo’n 40 dames waren aanwezig: niet alleen de ruilbelusten, maar ook een visagiste, een kapster en zelfs een heuse stijladviseuse. Blijkbaar waren alleen de smallere soort dames op het evenement afgekomen, want boven maatje veertig vond je nog nauwelijks iets. Daar stond ik dan, met mijn behoorlijk maatje meer. Alleen een paar witte schoenen kwamen in aanmerking, vond ik.

Bon, ik heb dan rustig iets gedronken, wat heerlijke kaastaart gegeten en van de andere hapjes gesnoept (waar denk je dat die grote maat vandaan komt? :-p )en gezellig zitten kletsen.

Om half vijf ging ik tussen de rest van de dames staan, en de spanning was te snijden: er hing zowaar behoorlijk veel adrenaline in de lucht! Dat was ook te merken toen het startschot viel: er werd naar binnen gestormd op een manier alsof er binnen gratis Manolo Blahnikschoenen te rapen vielen!

bestorming

Sommige meisjes werden genadeloos tegen het venster naast de deur gesmakt, anderen ruwweg omver gedrumd. Ik liet het zwaarste geweld voorgaan en holde dan op een drafje mee binnen, maar de schoenen waren al weg natuurlijk. Ik heb dan, na een tijdje, toch een ander paar meegenomen: hele mooie, maar genadeloos hoog.

schoenen

Toen iedereen uitgegraaid was, werden er nog leuke bonussen weggegeven (zoals twee uur personal shopping met de stijladviseuse en zo) en werd er nagekeken of je toch niet teveel meegenomen had.

Mijn persoonlijke conclusie: fijn concept, maar toch: nee bedankt. Niet alleen is mijn maat niet populair, maar vooral het vreselijke gestorm was beneden alles. Het leek wel een bende uitgehongerde wilden die een buffet gezien hadden. Ik winkel zo al niet graag, en dit gaat dan echt een stap te ver.

Ik weet dat de organiserende dames mijn mening delen, en ik hoop dat ze voor de volgende editie een betere oplossing vinden. Want ja, het idee is schitterend. Alleen die uitwerking he…

(foto’s Sophie de Brabander)