Geplaatst op

Zilt

(Deze post is eigenlijk geschreven voor Gentblogt.)

Ik was al een tijdje jaloers op de klanten van Bart. Als die namelijk een businesslunch heeft, neemt hij zijn klanten mee naar Zilt. Helaas, ik ben niet één van zijn klanten, en was er dus nog nooit geweest. Tot vandaag.

Zilt – de naam suggereert het al – is een visrestaurant, en niet van de minste. Aan de buitenkant oogt het niet bepaald spectaculair: een herenhuis aan het Stapelplein, tegenover de post. Netjes, maar een van de vele in de rij. Binnen moet je meteen de statige trap op, en pas bovenaan komt de grandeur tot zijn recht: je komt binnen in een grote zaal met indrukwekkende hoge plafonds. Alles is wit geschilderd, met een prachtige oude parketvloer, en tweepersoonstafeltjes met grijze loper en doorzichtige Louis Ghost-stoelen van Starck. Links is er een open bar, maar ook nog een oud ‘kamertje’ waar vroeger de kassa moet geweest zijn. Zo staat het tenminste nog te lezen op een raampje. Vroeger zat hier namelijk General Steam, een welvarende rederij, en was deze ruimte voorzien voor de kantoren. De nieuwe eigenaars hebben alles zoveel mogelijk in zijn oude glorie hersteld, zonder aan het comfort van een hedendaags restaurant te komen.

Wanneer ik de kaart overloop, is die niet bijzonder uitgebreid, maar dat hoeft ook niet. Er zijn verschillende menu’s te krijgen, en op een bord in een mooie oude lijst staan de suggesties van de dag. Voor wie toch vlees wil, is er waterzooi van kip of chateaubriand. Kreeft kan je er krijgen in alle mogelijke formaten en bereidingswijzen, en ook de zeevruchten zijn rijkelijk vertegenwoordigd. Toch gaan Bart en ik beide voor een van de suggesties: asperges met gerookte zalm en mousseline (22 euro). Quasi onmiddellijk verschijnen onze drankjes (2 euro per flesje Chaudfontaine) en een mandje met bijzonder smakelijk bruin stokbrood, met een kommetje boter en een kommetje pesto. Niet veel later krijgen we elk ons bord voorgeschoteld: een zestal asperges, perfect beetgaar gekookt, onder een royale portie ijskoude gerookte zalm, met mousselinesaus, en afgewerkt met een takje veldsla, een paar krullen preischeuten en blokjes tomaat. Mooi, en vooral zeer lekker.

zilt1

We besluiten nog een dessertje te nemen, ik althans. Bart houdt het bij een koffie (2,20 €), ik neem een koffie verkeerd (2,70 €) en kan niet weerstaan aan de gemengde chocolademousse (7 €). Er komt een mooi bord op tafel met daarop twee bolletjes bruine en twee bolletjes witte chocomousse, gegarneerd met een streep chocoladesaus, een chocoladeversiering, een takje munt en een smakelijke aardbei. De mousse is goed van smaak, maar niet echt luchtig te noemen, eerder de textuur van tiramisu. Hij valt dan ook vrij zwaar, en het hoofdgerecht was al niet klein uitgevallen.

zilt2

Op een uurtje staan we weer buiten, en ik kan heel goed begrijpen dat dit een favoriet restaurant is voor businesslunches: heel mooi kader, en lekker en verzorgd eten. Goedkoop is het er niet, maar vis is dan ook duur, en kwaliteit betaal je. Maar verder: een aanrader!

Zilt
Stapelplein 41, 9000 Gent
09/2256267
www.zilt.be

Open van dinsdag tot vrijdag tussen 12.00u en 14.00u, en van dinsdag tot zaterdag is de keuken ook open tussen 18.00u en 21.00u (21.30u op vrijdag en zaterdag)

Geplaatst op

Twunch

Vandaag bestaat het fenomeen twunch drie jaar, en overal ten lande worden er verjaardagstwunches gehouden. Sla de website er maar op na 🙂

Ik dacht eerst dat het niet ging lukken omdat Wolf bij het ontbijt plots lijkwit zag, en zich echt niet goed voelde. Een paar uur (en een toiletbezoek) later voelde hij zich prima, en heb ik hem toch naar school gebracht. En kon ik dus met ons Mereltje naar de Wok Away op de Korenmarkt. Ik had ze gisteren even verwittigd, want er hadden zich meer dan zestig mensen ingeschreven. Hoeveel het er uiteindelijk geweest zijn weet ik niet, maar alleszins een hele hoop. De Wok Away had dan ook extra ingrediënten ingeslagen en een paar extra mensen ingeschakeld :-p

In ieder geval heb ik er enorm van genoten. We zijn eerst met vier, en daarna met twee blijven plakken, en kregen van het personeel zelfs nog een stuk taart (die zij gekregen hadden van de hoofdzetel) bij onze koffie. Het heeft me deugd gedaan, en ik heb nog een paar extra mensen leren kennen. Altijd fijn!

Op naar tien jaar twunch!

Geplaatst op

Mong

Ik zit nu al een tijdje in de redactie van Gentblogt. Feitelijk doe ik daar niet zoveel: ik schrijf af en toe een artikeltje, en als de nood aan artikels hoog is, durf ik al eens een tandje bijsteken. Soit. Ik ging al lang eens leren de planning doen, maar dat lijkt er maar niet van te komen.

Nu zagen we in een persbericht op de mailinglijst (wat in feite de redactie is, wij hebben nauwelijks vergaderingen) dat Mong Rosseel, van Vuile Mong en zijn Vieze Gasten, eind dit jaar 65 wordt, en met pensioen gaat. Waarop ik zei dat ik die kende, en dat ik eventueel wel een interview met hem wilde doen.

Vandaag tegen twee uur stond Mong dus aan mijn deur: met een baby in huis is het niet zo gemakkelijk om op een ander te gaan. Ik had een paar vragen voorbereid, maar wist dat dat niet zo heel erg nodig ging zijn: Mong is een spraakwaterval met zeer uitgesproken meningen. Hij heeft bijna anderhalf uur zitten vertellen, we hadden een schitterend gesprek. Alleen moet ik het nu nog even laten bezinken voordat ik het kan verwerken tot een artikel: ik kan moeilijk alles letterlijk overnemen of het zou nogal een tekst worden!

Je zal dat interview dus nog wel zien verschijnen op Gentblogt, en later ook nog hier. Poeh. Als ik erdoor geraak :-p

Geplaatst op

Het Gouden Hoofd

(Deze post werd origineel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)

goudenhoofd

Op de eerste maandag van het nieuwe jaar had ik met Faust afgesproken om iets te eten. Gelukkig viel toen op tijd mijn euro dat het de eerste dag van de solden was, en dat het misschien niet meteen een goed idee was om een restaurantje in de binnenstad uit te kiezen. Via Twitter kreeg ik het Gouden Hoofd in de Slachthuisstraat aangeraden: eenvoudig, geen uitgebreide kaart, maar wel zeer lekker. Een paar mensen bevestigde dat, en dus ging het richting Dampoort.

Het Gouden Hoofd is blijkbaar een groot huis dat omgebouwd is tot restaurant, maar waarvan de huiselijke inrichting is gebleven. Wij gingen meteen door naar de achterplaats, omdat de vergezellende maxicosi dan minder in de weg ging staan. Daar brandde de kachel, en is zelfs het oude behangpapier gebleven. Het heeft wel iets, alleen de spinnenwebben vond ik persoonlijk wat minder :-p

Stef nam de dagschotel, zijnde een soepje en de chili con carne met cheddar (11 euro). Ik had mijn oog laten vallen op de lamsgigot met wintergroenten (15 euro). Na heel beperkte wachttijd werd het eten geserveerd, en man, wat een porties! Eén ding was zeker: we gingen niet met honger van tafel gaan!
De gigot werd gepresenteerd in een tajineschotel, en was een mooi stuk vlees! Alleen ‘jammer’ dat de tajine zo vol lag, het snijden was niet altijd even evident. De gestoofde groenten erbij waren een mooie mix van de genoemde wintergroenten: ik herkende onder andere pastinaak, wortel, ui en aardappelen, maar er zaten zeker nog andere soorten tussen. Alles was afgewerkt met een paar takjes koriander, en was heerlijk afgekruid. Een aanrader!

Aan de overkant werd ook de chili geloofd, alleen de cheddar vond hij er niet zo bij passen. De portie was ook veel te groot, met spijt in het hart werd het bord halfvol teruggestuurd.

Plaats voor een dessertje was er dus niet meer, al klonken zowel chocomousse als tiramisu best verleidelijk. Conclusie: voor herhaling vatbaar. Geen grootse keuken, maar perfect voor een dagelijkse lunch, en doenbaar van prijs.

Meer info, foto’s, de kaart en zelfs de dagschotels van de week kan u vinden op de website.

Het Gouden Hoofd
Slachthuisstraat 104
9000 Gent
0487/20.65.01
info@hetgoudenhoofd.be
www.hetgoudenhoofd.be
Gesloten op zondag

Geplaatst op

“Waniekan” van 4Hoog

(Dit bericht verscheen eerder al op Gentblogt)

Ik kreeg vorige week een mailtje van een vriendin: of ik geen zin had om met Kobe naar een kleutertoneel te gaan? Lang hoefde ik niet na te denken: Kobe staat altijd open voor dat soort dingen, en ik ook.

Dus deden we beiden zondag onze dikke jas aan, namen een paraplu mee, en trokken naar ‘Bij de Vieze Gasten’, voor de première van Wanikan van het Gentse gezelschap 4Hoog. Ik had het op voorhand even opgezocht, maar werd niet veel wijzer uit het volgende tekstje:

In het begin is er niets
Alleen een beetje rommel
Uit niets komt iets
Waarom Daarom
Alles komt tot leven
Alles krijgt een leven
Het lijkt een droom
Maar dat is het niet
En dan
Is er nog een klein cadeautje

Beetje cryptisch, nee? We waren nog net op tijd (de parkeerplaatsen in de Reinaertstraat zijn niet dik gezaaid) en Kobe nestelde zich verwachtingsvol op mijn schoot. Het decor was bijzonder sober: 11 kisten/kasten van zeer variërende grootte, en een radio. En toen kwam er een jonge gast op, gekleed in enkel een slobberpull over een boxershort. Dat ontlokte mijn driejarige de commentaar: “Kijk mama, die meneer heeft geen broek aan! En zijn pull is veel te groot!” Hilariteit alom.

wanikan[+] wanikan[+]

Toen de jongen de radio probeerde aan te krijgen, en de stekker niet bleek in te zitten, werd al dadelijk de teneur van het stuk duidelijk: woordeloos, sterk visueel, en redelijk absurd. Er werden kopjes en schoteltjes uit een kast gegooid (mooi stukje vangwerk van acteur Simon Dhuyvetter trouwens), er werden aardbeien gegeten, en vooral: er kwam een meisje bij, ook enkel in ondergoed met een slobbertrui.

“Mama, kijk, dat is iets voor jongens en voor meisjes, zo samen.”

Een hele mooie kennismaking, interactie, “dans” met beide slobbertruien, en verder vooral “creatief met trui”. Wat meteen ook verklaarde waarom die truien zo enorm slobberden.

Mijn sensitieve driejarige kreeg het op een bepaald moment echter te kwaad: beide personages begonnen woordeloos te vechten, gaven elkaar duwen en stampen, en duwden elkaar op de grond. Kobe verborg zijn hoofdje in mijn schouder, met trillende onderlip: “Ze mogen niet vechten, mama, ik vind dat niet leuk. Ik wil niet meer kijken”. Nochtans zag ik rond me de andere kinderen gefascineerd kijken, ik denk dat het aan het tere hartje van de mijne lag :-p

wanikan[+] wanikan[+]

Toen ze zich iets later weer verzoenden, was het weer ok voor Kobe, en keek hij rustig verder. Het afscheid vond hij zelfs droevig, ook al gaf het meisje nog een aardbeientaart aan de jongen voor ze wegging. Of hoe hij het mooi – en uiteraard halfluid – samenvatte: “Mama, die jongen is droevig, niet omdat hij een taart gekregen heeft, maar omdat het niet leuk is als er niemand anders is om die taart mee op te eten. Dan is een taart niet zo lekker, hé.”

Of hoe een kind van drie toch de essentie van een toneelstuk kan vatten.

Meer info over regisseur Jelle Marteel, de acteurs en het stuk zelf kan je hier vinden.

In Gent spelen ze enkel nog vandaag dinsdag 26/10 om 10.00 u. en 13.30 u., daarna kan je ze in de rest van Vlaanderen vinden.

Geplaatst op

Subtlemob

(Dit postje verscheen eerder al op Gentblogt.)

Donderdagavond mocht ik één van de meest bevreemdende ervaringen meemaken die ik al gehad heb: een SubtleMob.

U kent wellicht wel al het fenomeen FlashMob, dat intussen ruim gecommercialiseerd is: mensen komen op een bepaalde openbare plaats samen, en op een afgesproken teken/uur doen ze een gezamenlijke handeling, zoals een vooraf ingestudeerd dansje. Oorspronkelijk was dit eenvoudigweg een groep mensen die elkaar sms’ten of via Facebook opriepen, en dan bv. in het Sint-Pietersstation een volle minuut stokstijf gingen stilstaan. De reacties van de voorbijgangers waren vaak hilarisch.

Donderdag, zoals de titel al zegt, ging het er een pak subtieler aan toe. Alle deelnemers moesten zich inschrijven, en op voorhand een bepaalde track downloaden op een MP3speler. Bedenker/kunstenaar Duncan Speakman gaf vooraf voor een aantal dames een beetje uitleg: hij had het idee oorspronkelijk opgevat als kijk op Engeland, om mensen te doen stilstaan bij wat ze zagen om zich heen. Toen echter zijn schoonbroer Paul terminaal ziek werd, verschoof de focus naar “carpe diem”: geniet van elk moment dat je hebt, laat je niet leven, en sta af en toe stil bij de wereld om je heen.

Subtlemob[+]

Per twee stonden we donderdag op de Korenmarkt, Graslei of Korenlei, elk met (al dan niet subtiele) oortjes of koptelefoon op, en stipt om acht uur lieten we één van de twee tracks afspelen. We kregen speciaal voor de gelegenheid gecomponeerde muziek te horen, met daartussen een vrouwenstem die ons af en toe dingen liet doen, zoals naar een venster gaan en je spiegelbeeld bekijken, weglopen van je partner en dan weer troostend terugkomen, stil blijven staan en naar je voeten kijken, de daken om je heen bekijken… Aangezien er (naar mijn totaal onkundige en onbetrouwbare schatting) toch zo’n 300 mensen meededen, was het effect bevreemdend. Je zag anderen hetzelfde doen als jij, maar toch weer niet. Voorbijgangers bleven verbaasd staan en snapten uiteraard niet wat er aan de hand was. En de muziek was… vreemd maar tegelijk heel erg passend. Je voelde je op een eilandje met je partner, en toch weer verbonden met al die anderen om je heen. Mja, het is moeilijk te beschrijven.  Het mooiste moment was wel het einde: toen iedereen, met intervallen van een paar seconden, tegelijk een slow begon te dansen. De voorbijgangers hoorden de muziek niet, maar zagen wel het effect, en het was mooi, daar op de Gentse kades.

Na afloop hoorde ik dat de andere track (Lost) veel droeviger was geweest dan de onze (Found), maar dat het effect op iedereen zowat hetzelfde was: ondanks de koude wind liep iedereen te glimlachen.

Bedankt, Duncan Speakman en Vooruit, voor deze mooie ervaring. Meer foto’s kan je trouwens op de site van de Vooruit vinden.

Subtlemob[+] Subtlemob[+] Subtlemob[+] Subtlemob[+]

De foto’s zijn van een jonge gast die ik daar ter plekke heb aangeklampt omdat ik hem zag lopen met zo’n knoert van een fototoestel, nl. Frederik Sadones. Bij deze bedankt!

Geplaatst op

Drukke dag!

Wel, gisteren heb ik dus een hele fijne, maar wel serieus drukke dag gehad: ik was pompaf ’s avonds.

Rond half negen (of zoiets, ik was gelukkig al aangekleed) ging mijn telefoon: een goeie vriendin wier kleine hier in de straat in de opvang zit, of ze mocht langskomen voor koffie. Die wist nog niet dat ik thuis zat, en had rekening gehouden met mijn lessenrooster en het feit dat ik op dinsdag maar om 10.00u moest lesgeven. We hebben anderhalf uur oeverloos zitten kletsen, en zitten gieren met bepaalde straffe verhalen. Heh, het was eigenlijk alweer veel te lang geleden dat ik haar nog gezien had. Tegen tien uur moest ze toch nog wel eens naar haar werk, en ging ze door.

Ik heb met een grote glimlach de tafel afgeruimd, en heb me wat WoW zetten spelen, compleet zonder scrupules, omdat ik wist dat de rest van de dag ook nog zwaar ging worden.

Rond kwart over twaalf begon ik wat op te ruimen, want ik had om één uur afgesproken met een andere goeie vriendin om samen iets te eten. En pas toen zag ik een berichtje op mijn GSM (wat dus nooit een goed idee is, mail me of twitter me) dat ze liever om half een had, want vriendin nummer drie die ook mee ging eten, moest al om twee uur in de bank zijn. Ick! Mijn sneltreinmanoeuvre heeft niet veel uitgehaald, door het drukke verkeer was ik er toch pas om één uur. Nu ja, het was zalig weer buiten, en beide dames zaten rustig iets te drinken op het terrasje in de zon. Voor één keertje kon het Lepelblad zijn razendsnelle reputatie niet waarmaken (Oh Murphy…) en hebben we ons nog moeten haasten om te eten. Dat eten was wel bijzonder lekker: linguine met bospaddestoelen en saus van gorgonzola. Mmm 🙂

Monica ging Leen snel afzetten bij de bank en nog wat papierwerk regelen, en ik ging ondertussen rustig wachten en nog wat dingen in verband met het geboortekaartje regelen op Barts kantoor. Een dik half uur later was Monica al terug, en gingen we honderduit kletsend ’t stad in, kwestie van nog wat spullen te kopen voor haar reis naar Nepal.

Omdat ik nu liefst geen echte afstanden meer doe (ik zit compleet zonder adem), zijn we dan maar koffie gaan drinken in Café Théâtre. Rokerig, maar aan de bar viel dat heel goed mee. Al is die koffie bij mij een heerlijke milkshake geworden, en zelfs een dubbele: de charmante barman had er toch veel te veel gemaakt, en goot dus de ‘overschot’ ook in mijn glas toen dat leeg was. Ugh, heel lekker, maar wel een beetje veel :-p

Tegen vijf uur heb ik dan de kinderen opgepikt, de vakvergadering heb ik aan me voorbij laten gaan wegens toch te laat en voor mij niet echt noodzakelijk, en iets later lag ik uitgeteld in de zetel.

Helaas, kinderen moeten ook eten, en Barts vergadering op kantoor was blijkbaar uitgelopen, dus viste ik mezelf weer op uit die zetel, zette tafel, en at samen met de kinderen. En toen kwam Vallery binnen van de klassenraden: we hadden afgesproken om haar dossier voor vaste benoeming in orde te zetten. Ze heeft meegegeten, en aangezien Bart intussen was thuisgekomen, nam die de kinderen voor zijn rekening, terwijl wij ons voor de computer installeerden en aan het rekenen sloegen.

Bart zag hoe moe ik intussen was en probeerde me nog te ‘redden’, maar ik wilde per se dat stuk afhebben, kwestie van de deadline al volgende donderdag en zo.

Soit, het was half tien of zo toen Vallery doorging, en ik ben gecrasht in de zetel. Tiens.

Geplaatst op

Restaurant Pakhuis

(Deze post verscheen eerder al op Gentblogt)

Eigenlijk is het Pakhuis in Gent toch wel een begrip, en toch bleek er nog niks over op Gentblogt te staan. Een ware schande! Want dit restaurant heeft, naar mijn bescheiden mening, zowat het mooiste interieur van de ganse stad. Het is gevestigd in een oud – jawel, verrassing –  pakhuis midden in de stad, aan de achterkant van de MacDonalds en de Korenmarkt. De renovatie moet destijds handenvol geld gekost hebben, maar het resultaat is prachtig! Overal is het stalen gebinte mooi te zien en beklemtoond door het typische groen dat de art nouveau zo kenmerkt. Maar ook de rest van de inrichting is knap gedaan: in het midden staat een gebogen bar die het bekijken meer dan waard is, en prachtige trappen met een aantal marmeren treden leiden naar de bovenverdieping, waar je dus rondomrond ook kan tafelen met schitterend uitzicht op het midden van het restaurant. Er is een hoek met lederen zeteltjes waar je rustig iets kan drinken (voorbij een levensgroot Nikebeeld), en ook het terras is in de zomer niet te versmaden. Zelf heb ik geen foto’s getrokken, mijn kleine prutscameraatje zou het geheel serieus onrecht aandoen, maar neem gerust een kijkje op hun website.

Maar al die interieurpracht ondersteunt eigenlijk de echte reden waarom ik schrijf: de keuken! Het is heel erg lang geleden dat ik er nog ’s avonds ben geweest, maar afgelopen maandag nam mijn man me mee voor de lunch. Je kan er een lunch krijgen voor 12.90€: misschien niet echt goedkoop, maar zeker de moeite waard. Uiteraard is er ook de kaart, waar tal van visgerechten op staan, een aantal typisch Vlaamse klassiekers, maar evengoed een aantal gerechten waarvan vlees en groenten op de eigen boerderij in Frankrijk gekweekt zijn. Mijn man nam de Op Velkant gegrilde Schotse Zalm, Zuringsausje, Slaatje van Bio Bietjes, Aardappelmousseline met Kerrie, ik had me laten verlekkeren door een slaatje van gerookte paling met gebakken mosseltjes, slaatje van boontjes en frisse sla (of zoiets, ik weet de juiste benaming niet meer). Wel, ik moet toegeven, het smaakte me immens!

pakhuis

In minder dan een uur waren we weer buiten (wat ook de bedoeling was, gezien onze drukke agenda’s), hadden we net geen 50 euro uitgegeven voor twee heerlijke schotels, met elk twee drankjes erbij, en met een zeer goed gevoel.

Zoals gezegd, zeker niet de goedkoopste lunch in het centrum, maar wel de stijlvolste, en dus een aanrader als je eens een businesslunch moet organiseren.

Brasserie – restaurant Pakhuis
Schuurkensstraat 4 – 9000 Gent
09/223.55.55
Keuken open alle dagen 12.00-23.00
In het weekend tot 24.00
www.pakhuis.be

Geplaatst op

Le Petit Coeur

(Dit artikel is eerder verschenen op Gentblogt, alwaar ook de foto’s vandaan komen.)

Sinds één juli is Gent alweer een hip restaurantje rijker: le Petit Coeur. Het ligt in Onderbergen, op amper een paar meter van het ‘hoofdhuis’ Coeur d’Artichaut. Waar dit laatste restaurant een heerlijke Franse keuken brengt, mikt Le Petit Coeur op een duidelijk ander publiek. Het interieur is voornamelijk wit: witte muren, witte tafeltjes, een witte toog, en een paar knappe kunstfoto’s (zwart-wit met rode accenten) aan de muur.

Petit coeur[+] Petit coeur[+]

Je kan er ontbijten en lunchen, maar zoals mijn wederhelft, die om de hoek werkt, opmerkte: ‘Da’s een wijvending!’ Ik schoot in de lach, maar snapte meteen zijn opmerking toen ik de kaart vastnam. Je kan er geen standaard dagschotel of biefstuk eten, wel verschillende soorten slaatjes, broodjes, quiches, toasten, soepen…
Mijn tafelgezelschap nam een croque parisien (blijkbaar een croque monsieur met extra gesmolten kaas bovenop), en die kwam vergezeld van een frisse verse sla. De mayonaise moest wel extra gevraagd worden. Zelf nam ik de quiche van de dag (8,25 euro), een spinazie-fetaquiche, met alweer een frisse sla.

Ik was helaas vergeten zeggen dat ik allergisch ben voor komkommer, en er zaten een paar stukjes verwerkt in de sla. Toen ik dat met een schuldbewust gezicht opbiechtte aan de serveerster, nam ze zonder een woord te zeggen het bord weer weg, om een minuutje later terug te keren met verse sla met vinaigrette, zonder komkommer deze keer. Oef! Het stuk quiche was vrij flets, vond ik, het mocht gerust een stuk meer gekruid zijn. Nu snapte ik trouwens de wijvenopmerking van mijn man beter: ik had gelukkig geen grote honger, maar anders had ik probleemloos een tweede stuk opgekund. Geef toe, een zesde van een standaard quichevorm, amper twee centimeter hoog, is niet echt royaal. Mijn vriendin had twee vrij kleine croques, en vond ook dat niet echt een grote portie.

Petit coeur[+] Petit coeur[+]

Wat me ook een klein beetje stoorde, was de kaart. Een menukaart fungeert toch een beetje als een uithangbord, dacht ik, of heb ik dat verkeerd begrepen? Ze stond helaas vol spellings- en typfouten, zoals een coco-ccola, of het feit dat er enkel cash kon afgereknd worden. Blijkbaar is ze ook niet volledig, want toen ik informeerde of ze toevallig toch ice-tea hadden, hoewel dat niet op de kaart stond, reageerde de jonge kelner verbaasd: “Uiteraard!”

Samen betaalden mijn vriendin en ik voor eten en een drankje 26 euro.

Mja. De setting is modern, de ligging is uitstekend, en het volk dat er zat zeker en vast hip, dat valt hoegenaamd niet te ontkennen. En ik kan me voorstellen dat het een ideale plaats is om, als het mooi weer is en er gewinkeld wordt in de Veldstraat, buiten op het terras een koffie te drinken met een heerlijk vers gebakje. Maar voor de lunch? Naar mijn persoonlijke smaak te weinig, te flets en te mager.

Ik kan me wel inbeelden dat ik er terugkom met mijn immer diëtende vriendin die leeft op selderstengels en magere yoghurt: she’ll love it!

Le Petit Coeur
Jacobijnenstraat 7 9000 Gent
09/277.92.35 www.artichaut.be
Open van 8.30u tot 18.00, zo en ma gesloten.

Geplaatst op

Parkje aan de Gentseaardeweg

Toen ik een paar weken geleden aan het Vanbeverenplein in Wondelgem moest zijn, nam ik een ietwat ongewone weg terug naar huis, en stootte ik op een allercharmantst parkje aan de Gentseaardeweg. Ik had het nooit eerder gezien, en de kinderen waren er meteen weg van.

De speeltuin is niet meteen alledaags: er zijn geen glijbanen, geen schommels en geen gewone klimrekken. Er zijn wel twee grote heuvels opgeworpen, waarop alle mogelijke klimtuigen staan opgesteld: grote palen met uitsparingen om de voeten te zetten, klimnetten, hangtouwen, een wiebelbalk… Wolf, zes jaar, was er meteen weg van, en legde het behendigheidsparcours meerdere keren af. Voor Kobe, net drie geworden, is het nog wat te moeilijk, maar met de hulp van mama lukt het toch ook aardig. Toch vond hij de speelvissen in de zandvlakte tussen de twee heuvels nog het leukste, samen met het vlot dat daarin ligt: ideaal om de fantasie te laten werken, zo bleek.

Ik zat er al een tijdje op één van de balken, toen een buurtbewoner met zijn hondje een praatje kwam maken. Vroeger stond er een meer conventioneel speeltuintje, vertelde hij, meer gericht naar kleine kinderen, maar aangezien er vandalisme was, en er vooral jongeren kwamen rondhangen, hebben ze het omgebouwd. Helaas zijn toen ook de zitbanken verdwenen, die vooral bij de oudere bevolking zeer populair waren. En als je nu met je kleinkinderen komt, waar moet je dan in hemelsnaam zitten? Ik moest hem gelijk geven, ik had me zelf ook op een van de speeltuigen gezet.

Toen ik een opmerking maakte over het feit dat er zo goed als niks van afval in het zand lag, lachte hij schamper: dat was niet omdat de mensen plotseling zoveel gemeenschapszin hadden, maar wel omdat een negentigjarige uit een van de aanpalende huizen vrijwel elke dag zijn toertje deed, en al het afval verzamelde. Chapeau!

Hij vond het wel jammer (en hij echt niet alleen, mijn kinderen ook) dat de heuvels en de zijkanten van het parkje zo overwoekerd waren met brandnetels. Er waren mooi begaanbare paadjes, maar bepaalde balken waren niet meer bruikbaar door de netels. Vorig jaar had hij een mailtje gestuurd en waren ze het komen maaien, vertelde hij.

Intussen zag ik de een na de ander passeren met zijn hond op het belendende grasveld, soms zelfs hele groepjes wandelaars. En hadden die allemaal een zakje mee om het gevoeg van hun huisdier op te ruimen? Was het maar waar… Ik heb de kinderen dan ook moeten verbieden om op het grasveld te lopen: dat was gewoon een uitgebreid hondentoilet, helaas, en niet geschikt als speelweide.

Toen ik thuis kwam, heb ik via GentInfo (09/210.10.10) naar de groendienst van de stad gebeld, en de netels gemeld. Onze huisfotograaf van Gentblogt is twee dagen later foto’s gaan nemen, en jawel, de netels waren netjes verdwenen. Ik denk dat ik één dezer nog eens met de kinderen tot daar fiets: het ziet er weer helemaal bespeelbaar uit!

Dit artikel is eerder al verschenen op Gentblogt, en daar kan je dan ook meteen de foto’s zien van onze onvolprezen fotograaf Max.