Geplaatst op

Café Rene

Geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt

Zaterdagavond, en je hebt tickets voor de film om half negen. Je wil daarvoor nog iets gaan eten: niks chics, ook niet te lang durend, maar het mag wél lekker zijn.

Volgens mensen die het kunnen weten, is Café Rene daar ideaal voor. Mijn man en ik togen dus naar de Gebroeders Vandeveldestraat, en stapten in een vol restaurant binnen. Gelukkig bleek een van de tafeltjes net vrij te komen, we konden dus onmiddellijk plaats nemen. Een eenvoudig klembord met losse bladen doet dienst als menukaart, en toonde ons de eenvoudige bistrokeuken: vol-au-vent, stoverij, tapas, tomaat-garnaal, steak, hamburgers, u kent het wel. Mijn oog viel meteen op de kort gegrilde tonijnsteak met wasabimayonaise (€ 17,50), en ik twijfelde geen seconde, net zoals mijn man.

20120513_rene_sm

Hoewel het restaurant vol zat (50 couverts beneden, en blijkbaar ook nog een zaal boven) was de bediening vriendelijk en snel. Iets later verscheen dan ook een verse fruitsap (€ 3,20) en een ice tea light (€ 2) op tafel, samen met een kommetje gemengde zoute knabbels. De inrichting is zeer sober: warme aardse tinten, en eenvoudige vierkante houten tafels met makkelijke stoelen. Alleen jammer dat de funky muziek zo luid stond: daardoor moest iedereen nog net iets luider praten, en in een vol restaurant kan dat toch wel storend werken.

Amper tien minuten later, tot onze grote verbazing, kwam ook het hoofdgerecht er al aan. De mooie stukken tonijn waren inderdaad kort gegrild: ze waren helaas niet warm van binnen, maar daarom eigenlijk niet minder lekker, zodat we ons de moeite bespaarden om ze nog even te laten bijgrillen. Samen met de tonijn werd er gemengde sla geserveerd, een royale streep wasabimayonaise, en een papieren zak met knapperige frietjes met een kommetje huisgemaakte mayonaise. Het smaakte.

20120513_rene2_sm20120513_rene3_sm

Ik twijfelde nog even, maar bestelde uiteindelijk toch nog koffie met dessert: een deca latte (€ 2,30) en een crème brûlée (€ 6), in mijn ogen toch een beetje de lakmoesproef van een restaurant. Helaas. Wat op tafel kwam, oogde zeer mooi, en het korstje was dan ook perfect. De crème brûlée zelf, tsja, was gewoon geen crème brûlée, maar wel een soort flan met de consistentie van kaastaart en een zweem van griesmeelpudding. Lekker, maar nu niet bepaald wat ik verwacht had. Ik heb een halve portie gegeten, en daarna doorgeschoven richting mijn man. Jammer, zeer jammer.

Ik denk dat ik er nog wel zal teruggaan voor de tonijnsteak, of om een hamburger uit te proberen, want ook die zagen er zeer smakelijk uit. Het dessert zal ik in het vervolg wijselijk ergens anders nemen, maar daarvoor zijn er in het centrum genoeg andere plekjes te vinden. Al bij al een goed adresje voor dergelijke fijne zaterdagavonden.

Café Rene
Gebroeders Vandeveldestraat 2-4
9000 Gent
tel 09/223.27.00
Open van dinsdag tot zaterdag van 10 tot 23 u., op zondag tot 15 u. Gesloten op maandag.

Geplaatst op

Het Salon

Geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Toen ik overlaatst iets wilde eten met een vriendin in de buurt van de Boekentoren – ze schrijft daar in alle rust aan haar boek – stelde zij het Salon voor.

Ik werd onmiddellijk twintig jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Het Salon! Dat was waar wij, kunstzinnige studenten van de Blandijnberg, rustig koffie gingen drinken. Waar wij – euh, jawel – salonfähig een boompje gingen opzetten over de filosofieën van Nietsche, onderwijl nippend aan een Earl Grey thee. Of waar wij, laten we eerlijk wezen, de stripbibliotheek plunderden, terwijl we een uur deden over een warme choco en eigenlijk in de les hoorden te zitten.

Met enige nostalgie ging ik dus richting het Salon. Ik werd aangenaam verrast. Enerzijds hangt er nog steeds diezelfde sfeer van rust en boeken (compleet mét stripcollectie), anderzijds is het wel een stuk lichter en moderner geworden. In het midden is er nu een lichtstraat, waaronder zich de bar bevindt. Je kan er onder andere slaatjes eten, croques, pasta’s, en ook elke dag een andere soort quiche van Les Tartes de Françoise. Helaas was die vrijdag al om half een compleet uitverkocht. Niet getreurd, er is keuze genoeg. Ik opteerde voor een toost met gerookte zalm en mozzarella voor 6,5 euro, en was absoluut niet teleurgesteld: een ruime portie, met vooral een ruime salade bij. Mij tafelgenote had voor vijf euro de salade met mozzarella besteld, en kreeg daar een half bruin stokbroodje bij.

Salon

Intussen was het restaurant niet volledig vol, maar toch behoorlijk druk. Het publiek is er zeer gemengd: zowel studenten, iets oudere koppels, als professoren en groepjes vrienden, vriendinnen of collega’s. De prijzen zijn zeer democratisch, en er is gratis wifi, niet onbelangrijk als je een studentenpubliek wil aantrekken.

Mijn vriendin verzekerde me dat het in de namiddag doorgaans weer zeer rustig wordt, en dat ze gewoon ging blijven zitten om te werken. Er is zeer lekkere koffie, een rustige sfeer, en ook een mooi assortiment aan taarten, alweer van Les Tartes de Françoise. Wij zijn er wijselijk afgebleven, maar ik ben zeker dat ik er nog terugkom, om van die taart te proeven en te genieten van de rustige sfeer. En stiekem ook toch wel een beetje nostalgie, dat ook.

Het Salon
Sint-Pietersnieuwstraat 194, 9000 Gent
09 225 03 55
Open op weekdagen van 8.00u tot 19.oou, gesloten tijdens het weekend

Geplaatst op

Gent Expert: de winnaar

Ik had nog een extra Gent Expertspel liggen, en gaf dat weg via de commentaren van mijn blog.

Ik heb het de dobbelstenen laten beslissen (een D100/4, want er waren 22 liefhebbers), en het werd nummer zestien. Wanneer ik natel, blijkt dat Sara te zijn, ofte Saarie Bombarie.

Het spel komt jouw richting uit, Sara!

(En voor wie het nog niet zou gezien hebben, je kan nu een super kookboek winnen, en wel hier.)

Geplaatst op

Gent Expert gezelschapsspel

GentExpert_Kaartje56x87_rug.indd

Omdat ik gestemd had voor ‘De Strafste Gentenaar’, won ik toch wel zo’n Gent Expert spel zeker? Maar omdat Bart een genomineerde was, kreeg hij op de uitreiking zo’n spel, en ik ook. Eén exemplaar heb ik aan mijn ma gegeven, eentje hebben we zelf gehouden, en het derde is voor u, als u dat wil. Het enige wat u moet doen, is een berichtje laten in de commentaren hieronder, en wel voor 16 april. Een van de kinderen zal dan wel voor onschuldige hand spelen, en de winnaar krijgt dan wel bericht.

Wat is dat nu, dat spel? Wel, Stad Gent omschrijft het als volgt:

Samen met Corelio ontwikkelde de Stad Gent ‘Gent Expert’, een gezelschapsspel over Gent, samengesteld door de Gentenaars zelf. In het spel wordt de kennis over de Arteveldestad getest aan de hand van vierhonderd vragen.

De realisatie van ‘Gent Expert’ past in het ‘ambassadeursprogramma’ van de Stad Gent, waarbij alle Gentenaars (en anderen) hun ‘Gent-factor’ nog meer kunnen vergroten. Zij zijn zelf immers het best mogelijke mond-aan-mond promotiekanaal voor de Stad Gent. Het uitstralen van fierheid en uitdragen van kennis over de stad werkt imagoversterkend.

‘Gent Expert’ telt vierhonderd vragen in vier verschillende categorieën, namelijk:

  1. geschiedenis, aardrijkskunde en politiek
  2. showbizz en sport
  3. toerisme, cultuur en gastronomie
  4. winkels, bedrijven en horeca

De vragen konden in de loop van de maand september 2011 door de Gentenaars zelf ingediend worden via de website van de krant De Gentenaar. Daarnaast werd ook een oproep gedaan bij het stadspersoneel om zoveel mogelijk originele vragen door te sturen.

De spelregels van ‘Gent Expert’ zijn heel eenvoudig. Men kan het spel spelen met twee tot vijf spelers. Elke speler start met twaalf ronde fiches. De overige fiches worden apart gelegd en vormen de bank. Om beurten gooit één speler met de twee dobbelstenen. De ene dobbelsteen bepaalt uit welke categorie men een vraag krijgt, de andere zegt wat er gebeurt als men het antwoord juist heeft. Na het gooien van de dobbelstenen en het bepalen van de kleur, leest een tegenspeler de vraag voor en controleert hij of het antwoord juist is.

Et voilà. Succes ermee!

Geplaatst op

De Strafste Gentenaar

Mja, ik weet niet of u de wedstrijd al kende, maar sinds een paar jaar organiseert De Gentenaar/Het Nieuwsblad de wedstrijd De Strafste Gentenaar.

Binnen zeven categoriëen mag iedereen nominaties doen. Uit de ellenlange lijst die dan ontstaat (meer dan 800 namen, naar verluidt), maakt de redactie per categorie een shortlist, die dan naar de jury gaat. Zij nomineren daaruit drie mensen per categorie, en daarover kan het publiek dan stemmen. Uit de uiteindelijke zeven winnaars kiest diezelfde jury dan een grote winnaar, ofte de echte Strafste Gentenaar van 2012.

Mijn man Bart De Waele van het internetbedrijf Netlash-bSeen was een van die genomineerden, tot onze grote verbazing. Vooral als je de lijst van alle andere kandidaten zag, stond hij ertussen als kleine garnaal. Echt wel. Kijk zelf maar:

Categorie Academisch
Phillip Blondeel
Carl Devos
Marleen Temmerman

Categorie Bedrijfsleven
Frank Van Massenhove
Bart De Waele
Daan Schalck

Categorie Muziek
Soulwax /Dewaele Brothers
Lady Linn
Dirk Brossé

Categorie Cultuur
Nic Balthazar
Johan Heldenbergh
Serge Platel

Categorie Politiek
Andre Denys
Karin Temmerman
Mathias De Clercq

Categorie Sport
Evi Van Acker
Jean-Pierre Bauwens
Eline Berings

Categorie Media & Entertainment
Freek Braeckman
Lisbeth Imbo
Tomas De Soete
Een beetje onwennig stonden we dus op woensdag 29 februari te drentelen in het Mariott Hotel, en te kijken hoe le tout Gand langzaamaan toestroomde.
De verkiezingsshow zelf was best aangenaam om te bekijken (hoewel het voor sommigen nogal lang staan was in de bloedhete zaal): Pierke Pierlala had weer zijn stoute muile opgezet in zijn schoonste Gents, terwijl Katja Retsin bewees dat ze niet zomaar een knap tutje is, maar wel degelijk stevig uit de hoek kon komen.

strafste1

Pierke kondigde de kandidaten aan, Katja interviewde ze een voor een heel kort, en daarna reikte het jurylid van de desbetreffende categorie de prijs uit.

strafste2

Paul Van Cauwenberghe (academische wereld) mocht de prijs overhandigen aan Marleen Temmerman, Sas van Rouveroij (politiek) aan Andre Denys. Daan Schalk kreeg zijn prijs uit handen van Peter Leyman (bedrijfsleven), en Evi Van Acker kreeg de hare van Ivan De Witte (sport).

strafste3

Jan Hoet (cultuur) gaf zijn straffe peper aan Johan Heldenbergh, Katja Retsin (media & entertainment) mocht Freek Braeckman drie welverdiende kussen geven. Zaki (muziek) tenslotte overhandigde zijn exemplaar van de peper aan de zus van Lady Linn, want geen van de drie muzikale genomineerden kon aanwezig zijn.

De rest van de jury bestond uit Annelies Rutten (Gentenaar), Karen Verbiest (Ghent Marriott), Barbara Sarafian (erejurylid) en Daniel Termont (juryvoorzitter).
Uiteraard won Bart niet in zijn categorie, dat zou er compleet over zijn geweest. De trofee ging verdiend naar Daan Schalk, de baas van het Gentse Havenbedrijf. Maar ik was wel trots dat hij daar stond!

strafste4

strafste5

Uiteindelijk zaten er dus zeven mensen nogal zenuwachtig in hun zeteltje aan de zijkant van het podium, en pas dan mocht burgemeester Termont de uiteindelijke winnaar bekend maken. Freek Braeckman had het helemaal niet zien aankomen, en aan zijn verraste houding te zien geloofde ik dat wel: er zaten nu eenmaal nogal serieuze kleppers tussen. Hij grijnsde breeduit bij het in ontvangst nemen van de prachtige foto van de Graslei, en er kon zelfs een ietwat pikant rijmpje af in het plat Gents. Hij is dat dus wel degelijk machtig, zoals het een straffe Gentenaar betaamt.

strafste6

Al bij al was het een aangename avond, niet in het minst door de uitgebreide receptie achteraf. Het is in elk geval een wedstrijd die wat meer weerklank verdient, en dan zeker niet omdat ik er (deze keer) persoonlijk bij betrokken was: het is gewoon een heel fijn initiatief. Of moet ik zeggen: wijs?

Geplaatst op

Lichtfestival

Vorig jaar zijn we er niet geraakt wegens Merel te klein, en buiten ook veels te koud.

Dit jaar hadden we niet echt het excuus van het weer, want het was rond de acht graden, gelukkig. Voor Merel hadden we een babysit, want ook al moet ze geen borstvoeding meer krijgen, ze is nog te klein om mee te gaan. Maar Wolf en Kobe stonden te popelen om mee te gaan, dus zaten we rond kwart voor zes in de auto, goed ingeduffeld en met sandwichen in de rugzak. We parkeerden ons in de Ferrerlaan (het Vanbeverenplein, onze vaste parkeerstek als we met de tram naar het centrum willen, stond vol), namen de tram, en stortten ons vol overgave in het gewoel.

De projectie op het Gravensteen, de ‘diamant’ in het water op de Zuivelbrug, de filmpjes op het Anseeleplein, de projectie op de graffiti op de Vrijdagsmarkt, de dansers op de Sint-Jacobskerk, de lichtkathedraal in de Belfortstraat, we zwommen tegenrichting (wat eigenlijk niet mocht) en genoten ervan. We stopten voor een warme chocomelk in de pop-up BarBuro tegenover het stadhuis, en trokken daarna verder: het prachtige spektakel aan de Post, heel even aan de lichten gaan schudden op Sint-Baafs, en dan de interactieve projectie op het Bisdomplein.

Binnenspektakels hebben we niet gedaan, omdat de rijen te lang waren en het zo al meer dan lang genoeg duurde voor Wolf en Kobe. De Zandberg zijn we stomweg vergeten, dju toch. De rest hebben we overgeslagen, omdat de route nogal lang werd.

Rond half negen namen we de tram terug, tegen negen uur zaten er twee doodvermoeide muizen in bed. En crashten Bart en ik ook in de zetel.

Foto’s, zegt u? Die heb ik met mijn onnozel cameraatje niet getrokken, want die kan je bekijken hier op Gentblogt. Uiteraard.

Geplaatst op

Driekoningenommegang

Zalig weer vandaag 🙂

Jammer dat ik nog ziek ben, of ik was samen met Kobe ook meegegaan in de Driekoningenommegang hier in Wondelgem.

Wolf was mee met de scouts, met een rode cape om en een gele kroon op zijn hoofd. Ik ben hem om zes uur gaan halen op de Dries. Kobe liep mee, Merel zat in de buggy en genoot ervan. We hebben ons ginder door de massa gewurmd, de jongens hebben een croque gegeten, en toen zijn we maar naar huis gegaan, want Wolfs voeten deden zeer en zijn benen waren moe. Papa is ons zelfs nog komen ophalen, want hij zag het niet meer zitten, de held.

Zo stom he: prachtig weer, absoluut niet koud, en dan ziek zijn. Meh.

Geplaatst op

Brunch

Wij, he, wij zijn vanmiddag gaan brunchen op de coolste plek in Gent!

Eind april had ik er al voor Gentblogt mogen gaan eten met het gezin, en dat was ons toen gigantisch goed bevallen. We waren toen al van plan om dat tijdens de zomer eens te herhalen, maar toen hadden we een rotzomer (sorry Frank, gij moogt beweren wat ge wilt, dit was géén fijne zomer!) en is het er dus niet van gekomen.

Korenhuis1

En toen zei Bart gisteren plots: “Zeg, willen we morgen gaan brunchen met zijn allen in het Korenhuis?”  Ik moest er geen seconde over nadenken, en dus zaten wij vandaag 2 oktober tegen half twaalf aan een tafeltje op de Korenlei. Onder een grote parasol, want het was verdorie te warm om in de zon te blijven zitten! De jongens zijn volop voor ontbijtkoekjes en daarna de chocoladefontein gegaan, Bart en ik hebben het iets traditioneler aangepakt: koud voorgerecht, warm hoofdgerecht, en dessertbuffet.

Korenhuis2

Ik heb me laten gaan in de garnalen, de gerookte zalm en heilbot, een paar sushi, de parmaham, dat soort dingen. Bart zat te glunderen boven een bordje kraakverse sushi. Daarna heb ik een portie stevig gekruide wok binnengespeeld, om dan over te gaan tot het buffet. Man man man, voor dat buffet alleen al zou je er gaan! Diverse soorten taartjes, de crème brûlée, maar vooral ook de chocomoussedingetjes: een omhulseltje van witte chocolade, opgevuld met mousse. Wow.

Korenhuis3

En dat allemaal terwijl je kijkt naar de bootjes op het water, en de toeristen watertandend naar je bord kijken.

Of zoals Bart het zei: “Je hoeft niet rijk te zijn om je rijk te voelen.” Wel, vandaag kon zelfs de sjeik van Saoudi-Arabië er een puntje aan zuigen!

Geplaatst op

L’Eau Douce

Ik moest u nog een bespreking van Sauna L’Eau Douce in Drongen, waar we onze huwelijksverjaardag gevierd hebben.

Artikel oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt

De foto’s moet je ook daar maar bekijken, want ik ben te lui om ze hier ook nog eens te zetten, en daar kan je ze in ’t groot bekijken :-p

Zo’n privésauna, daar betaal je uiteraard altijd meer voor dan voor een gemeenschappelijke, maar het is dan ook nog weer een pak meer ontspannend, vind ik persoonlijk: je moet naar niemand kijken, je kan je spullen overal laten slingeren,  je moet nergens wachten en je kan -indien gewenst- honderduit kletsen in de sauna zonder dat je daarom scheef bekeken wordt.

Ik had even rondgekeken, en was uitgekomen op een privésauna in centrum Drongen, l’Eau Douce. De foto’s zagen er alvast veelbelovend uit.

Toen we iets na zessen aankwamen, werden we hartelijk ontvangen, deskundig en snel rondgeleid, en verder was het gewoon aan ons.

De ruimte verraste me aangenaam: groot, vrij strak qua inrichting, maar toch gezellig. Het eerste wat we deden, was de radio uitzetten, ons uitkleden en de klaarliggende badjas aantrekken, en even op verkenning gaan. In de grote ruimte viel onmiddellijk het sfeervol verlichte zwembad op, dat de ideale temperatuur bleek te hebben: koud als je enkel je grote teen erin steekt, maar perfect als je er eenmaal inligt, ideaal om te zwemmen. Niet dat je echt baantjes kan trekken natuurlijk, daarvoor is het te klein, en een tegenstroomjet is er helaas ook niet.

We begonnen met de royale sauna, waar meer dan ruimte genoeg is voor vier personen, en die dankzij de glazen wanden geen benepen gevoel geeft, maar uitkijkt over de rest van de ruimte. In die ruimte zijn trouwens vier (nep)leren ligbanken, en een grote houten tafel met daarop een paar appels, een potje nootjes, en een grote kan ijskoud water. Overige dranken, zoals de cava en de frisdranken, zijn vrij te nemen maar achteraf af te rekenen.

Na een stevige douche, afwisselend tussen de gewone sproeikop, de koude ‘waterval’, de regendouche en de massagestralen (van de ijskoude emmer ben ik afgebleven) ging ik het koertje op, voor de jacuzzi. Heerlijk gewoon: buiten in de zachte warme bries, het zonlicht gefilterd door de blaadjes van de boom die erboven hangt, in het warme water: genieten. Om u een idee te geven hoe groot dat bubbelbad is: ik heb er, denk ik, een kwartier languit in liggen drijven, alle richting uitgestuurd door de jets en de luchtbellen.

Ook de hammam is heerlijk: het duurt even voordat hij op dreef is, en onderaan blijft het precies wat koud, maar al gauw liep het water me af. Bij zo’n stoombad weet ik nooit of het zweet of condens is :-p

Voor Bart hoefde de infraroodsauna niet, maar zelf kan ik daarvan genieten, ook al is het een klein dingetje met amper zitplaats voor twee.

Tussendoor genoot ik telkens weer van de uitgebreide inloopdouche, of las ik wat op de rustbanken. Dat vond ik ergens wel jammer: er zijn gewone stoelen en harde platte banken, maar geen echte relaxzetels om rustig en ontspannen in te liggen. Aan de andere kant: die twee uur zijn bijzonder snel om, en veel gelezen heb ik niet. Wat overigens een goed teken is.

L’Eau Douce
Abdijmolenstraat 32, 9031 Drongen
0479/23.23.84
www.leaudouce.be

Er zijn verschillende arrangementen mogelijk
Basisprijs: 80 euro voor twee personen voor twee uur.